บทที่841 อย่ามาเรียกกันว่าตา

ท่านพ่อบ้านเองก็แปลกใจอย่างมาก เดิมคิดว่าหล่อนรับเงินนั้นก็ เพราะว่ายอมรับคำพูดนั้นของนายท่านแล้ว แต่นึกไม่ถึงเลยว่า หล่อมจะ..

การพลิกผันอย่างนี้ได้ทำเอาท่านพ่อบ้านต้องรู้สึกผิดคาดขึ้น มาทันที เห็นผู้หญิงกลับกลอกตรงหน้าแล้ว ท่านพ่อบ้านก็อดไม่ ได้ที่จะค่อยๆแสยะยิ้มออกมา

คิดอยู่แล้วว่าผู้หญิงที่สามารถอยู่ในสายตาของคุณชายได้จะ ต้องไม่ธรรมดา

เขาน่าจะเลือกที่จะเชื่อคุณชาย

สามารถทำให้คุณชายพูดออกมาได้อย่างแน่วแน่ขนาดนั้นว่า เขาจะไม่มีทางยอมปล่อยมือจากคนที่เขารักไปโดยเด็ดขาด อย่างนั้นแล้ว มีหรือที่จะมารับเงินมั่วชั่วอย่างนั้นแล้วจากไปกัน?

“คุณตา คุณตาอยากดื่มชาหรือเปล่าคะ ให้ฉันไปในมาให้คุณ ตาสักแก้วมั้ยคะ?”

ฉือจินโกรธจนตวาดเสียงดังออกมา “อย่ามาเรียกฉันว่าตา หาน จื่อกะพริบตาออกมาเล็กน้อย พร้อมเอ่ยออกมาด้วย

ใบหน้าที่ไร้เดียงสา “ทำไมหรอคะ? คุณตาอุตส่าห์ให้เงินนั่งเปา ฉันมา ถ้าฉันไม่เรียกคุณตามันจะเสียมารยาทมากเลยนะคะ”
“ฉันให้เธอรับเงินนั่นก็เพื่อให้เธอ…

แต่ไม่รอให้ถือจีนได้เอ่ยคำพูดท่อนหลังออกมาจนจบ หา

นอกได้หันหลังออกไปชงชาเสียแล้ว ปล่อยให้คนที่อยู่ในห้อง เลขาต้องหันไปมองหน้ากัน ผ่านไปได้สักพัก เฉือจีนมองไปยังท่านพ่อบ้าน “หล่อนไป

ไหน?

ท่านพ่อบ้านกะพริบตาปริบๆออกมา นึกย้อนไปถึงบทสนทนา เมื่อสักครู่นี้ ตอบกลับออกไปอย่างไม่มั่นใจนักว่า “อาจจะไป ชงชาให้นายท่านล่ะมั้งครับ?”

ฉือจิน “ซงซาอะไรกัน? คิดว่าฉันจะดื่มชาที่หล่อนชงหรือ ไง??”

ท่านพ่อบ้านยกมือ นปิดปากแล้วกระแอมเบาๆออกมา “ผม คิดว่าเด็กคนนี้มีไหวพริบดีมากเลยทีเดียวนะครับ”

คำเยินยอของเขาทำเอาภายในใจของฉือจีนอยู่ไม่สุขขึ้นมา อันที่จริงจนถึงตอนนี้เขาก็ยังคิดแค่เพียงต้องการให้ควนเสมา เป็นหลานสะใภ้ของเขาเท่านั้น จึงแค่นเสียงเอ่ยเสียงเย็นออกไป “นึกไม่ถึงเลยว่าเด็กนั่นจะแสดงความเจ้าแผนการออกมาต่อหน้า ฉัน รับเงินไปแล้ว จะยังคิดจะไม่รู้จักพออีก ใต้หล้านี้ก็คงไม่มี เรื่องที่ดีไปกว่านี้แล้วล่ะ!”

น้ำเสียงของเขาแข็งกร้าวอย่างมาก ท่านพ่อบ้านเองเมื่อได้ยิน อย่างนั้นแล้วก็รู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อต้องมาเจอกับนาย ท่านคือผู้อาวุโสผู้แสนฉลาดหลักแหลมที่ล้มลุกคลุกคลานอยู่ในแวดวงธุรกิจมาหลายสิบปี ท่านจือนั้นก็เป็นเพียงแค่เด็กน้อย คนนึงเท่านั้น

แต่ในฐานะที่เป็นพ่อบ้าน เขาเองก็ไม่กล้าพูดอะไรออกไป มากมายนัก จําต้องถอยออกไปเงียบๆ รักษาความเงียบสงบอยู่ อย่างนั้น

“หล่อนคิดจะเล่นกับฉัน หยูโป เดี๋ยวเด็กนั่นกลับมานายบอก หล่อนด้วยว่า ฉันไม่มีวันดื่มชาของหล่อน ให้หล่อนได้สำเหนียก ตัวเองแล้วออกไปจากบริษัทไปเอง ไม่อย่างนั้นก็อย่ามาโทษฉัน แล้วกันว่าตาเฒ่าอย่างฉันเป็นผู้ลงมือไล่หล่อนออกไปเอง

ท่านพ่อบ้าน “…”

รู้สึก าบากใจแต่ก็พูดออกไปไม่ได้ เขานั้นไม่ได้อยากจะทำ อย่างนั้น แต่ก็ไม่อาจทำอย่างที่ใจคิดได้

ผ่านไปได้สักพัก หานมอก็ได้ยกขาแก้วหนึ่งกลับมา ซาแก้ว นั้นได้แผ่กระจายความร้อนออกมา เธอถือชาเดินเข้าไปยังนาย ท่านจือ จากนั้นก็ก้มลงวางชาแก้วนั้นลงบนโต๊ะ

“คุณตาคะ ชาแก้วนี้ฉันเพิ่งซงเสร็จ ถ้าคุณตาไม่รังเกียจก็ลอง ดื่มดูนะคะ”

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่พอใจที่คุณตาของเย็ไม่เป็นได้ลบอดีตที่ผ่าน มาของเธอกับเย่ไม่เป็นไป แล้วยังให้คนอื่นมาหมั้นกับเยโม่เป็ นอก ไม่อยากให้เธอกับเย่ ไม่เซ็นได้คบด้วยกัน แต่ไม่ว่าจะยังไงอีกฝ่ายก็เป็นญาติผู้ใหญ่ของเยโม่เป็น อีกทั้งยังเป็นคุณตาแท้ๆ

เธอจึงหวังว่าจะสามารถได้รับความเชื่อมั่นจากเขามาได้

อีกทั้งเธอเองก็ไม่อยากให้ความรักของเธอกับเย่ไม่เขินถูกต้อ ค้านไม่ได้รับการอวยพรไปตลอดชีวิต

ในสังคมปัจจุบันมีคู่รักหลายคู่คบกัน โดยที่ผู้ใหญ่ไม่เห็นด้วย ถึงขนาดที่แม้แต่คำอวยพรอย่างจริงใจก็ยังไม่มีออกมาเลยสัก คำ อย่างนี้แล้วมันคงทุกข์ใจแย่

ฉือจีนมองจ้องไปยังชาแก้วนั้น แค่นเสียงเย็นออกมา แม้แต่

แตะก็ยังไม่เอื้อมมือออกไปแตะด้วยซ้ำ แต่เพราะวางอยู่ใกล้เสีย ขนาดนั้น ตรงบริเวณโต๊ะน้ำชาก็ได้มีกลิ่นซาลอยฟุ้งเข้ามาใน ทางเดินหายใจของเขา เขาได้กลิ่นหอมซาที่หอมกรุ่นออกมา จนกระตุ้นความกระหาย

อย่างแรงของเขาขึ้นมาได้

ยูฉือจินเป็นผู้ที่ชื่นชอบชา

มีหลายคนรู้เรื่องนี้กันทั้งนั้น อีกทั้งหานจอก็ไม่ได้มีเวลามาก พอที่จะตระเตรียม ทําได้เพียงฉกฉวยโอกาสนี้เอาไว้

“หยูโป!” ฉือจีนเรียกพ่อบ้านออกมา

ท่านพ่อบ้านหยูโปเมื่อได้สติกลับมาก็มองไปยังร่างของชาย ชรา จากนั้นก็มองไปยังชาแก้วนั้นเล็กน้อย เดินก้าวเข้าไปอย่าง ยอมรับชะตากรรม
“คุณหนูท่านนี้ ในเมื่อคุณก็ได้รับเช็คเงินไปแล้ว ก็เชิญออกไป จากบริษัทนี้ไปเถอะครับ ถือโอกาสที่ตอนนี้เรื่องมันยังไม่บาน ปลายใหญ่โต ถ้าออกไปก็จะรักษาศักดิ์ศรีคุณเอาไว้ได้สักหน่อย ถึงตอนนั้นจะได้ไม่…

หาน จื่อส่งเสียงอึมออกมา มองไปทางฉือจีน “คุณตาจะ บอกว่าวันนี้ให้เป็นวันหยุดของฉันงั้นหรอคะ?”

ยูฉือจิน “…”

ท่านพ่อบ้าน ..…..

ผ่านไปได้สักพักนึง ฉือจีนก็แค่นเสียงเย็นดังออกมา “หยู โป ไม่จําเป็นต้องไปเกรงใจ พูดเข้าประเด็นไปเลย

พ่อบ้านหรูไปพยักหน้าอย่างแรงออกมา ก้าวออกไปก้าวนึ่ง พร้อมเอ่ยออกไปอย่างทรงพลัง “คุณหาน นายท่านของเราก็ได้ บอกแล้วว่าให้คุณรับเงินแล้วรีบออกไปบริษัทนี้และออกไปจาก คุณชายแห่งตระกูลยถือของเราด้วย เงินในเช็คใบนั้นเพียงพอที่ จะทำให้คุณสามารถใช้ชีวิตที่เหลืออย่างไร้กังวล แต่ถ้าคุณยัง เข้ามายุ่มย่ามกับคุณชายอีก พวกเราคนตระกูลยถือก็จะใช้วิธีขั้น เด็ดขาดเพื่อทําให้คุณออกไป เมื่อถึงตอนนั้นแล้วเบาสุดก็คือเจ็บ ตัวเล็กๆน้อยๆ แต่ถ้าเป็นสถานหนัก…เกรงว่ามันอาจจะพูด สาบาก”

คําพูดประโยคนี้พูดออกมาอย่างไม่อ้อมค้อมฉือจีนมอง ท่าน พ่อบ้านหยู โปอย่างชื่นชมเล็กน้อย พร้อมแสดงสีหน้าพึงพอใจ ออกมา
ว่ากันตามหลักแล้วพวกเขาก็ได้พูดออกไปชัดเจนเสียขนาดนี้ แล้ว ถ้าหาน จื่อหน้าบางสักหน่อย ก็คงจะรับเงินแล้วก็ออกไป แต่เธอกลับไม่เป็นอย่างนั้น ยังคงยืนอยู่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอยู่ ข้างๆ โต๊ะ พร้อมทั้งเอ่ยเสียงหวานออกมา “ความจริงแล้วตัวฉัน เองก็มีความสามารถในการหาเงินเองได้ คุณตาไม่ต้องกังวล เรื่องชีวิตที่เหลือต่อจากนี้แทนฉันหรอกค่ะ อีกทั้งเช็คใบนี้ฉันก็ นึกว่าเป็นเงินนั่งเปาที่คุณตาให้ฉันเสียอีก ถ้ามันไม่ใช่อย่างนั้น งั้นฉันก็ไม่อาจรับมันเอาไว้ได้ค่ะ”

พูดจบ เธอก็เอาซองจดหมายออกมาแล้ววางกลับลงไปบน โต๊ะอีกครั้ง

ทุกคนต่างอึ้งตะลึงกันออกมา นึกไม่ถึงว่าเธอจะคืนซองนั้น กลับมา นี่ก็เท่ากับว่าเป็นการเอาเงินคืนกลับให้นายท่านถือมั่น ก็แสดงว่าเธอจะไม่ออกไปจากชีวิตถือเป็นเพียงเพราะเงินนั้น

สายตาที่ท่านพ่อบ้านหมูไปมองเธอนั้นมีความพึงพอใจอยู่ หลายส่วน

แต่ใบหน้าของฉือจินนั้นกลับมืดครึ้มขึ้นมาทันที พร้อมทั้ง เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมว่า “นี่มันหมายความว่า อะไร? รับเงินของฉันฉือจีนคนนี้ไปแล้ว นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะ ยังกล้าปฏิเสธออกมาได้อีก?”

หาน จื่อเอ่ยพูดยิ้มๆออกไปเล็กน้อย “นอกเสียจากว่าสิ่งที่คุณ ตาให้มานั้นจะเป็นของขวัญที่ได้พบกัน ไม่อย่างนั้นแล้วฉันก็คง ไม่อาจรับเงินนี้ได้หรอกค่ะ
ฉือจีนหรี่ตามองเธอออกมา ตั้งแต่เจอหน้ากันจนถึงตอนนี้ เธอก็วางตัวดีมาโดยตลอด อีกทั้งยังไม่มีอาการหวาดกลัวเขา ออกมาเลยแม้แต่น้อย ตอบโต้กลับมานิ่งๆ และยังสามารถพลิก แพลงไปได้ตามสถานการณ์

ลักษณะท่าทางอย่างนี้ ทำเอาเขาคาดไม่ถึงเลยจริงๆ

เขาฉือจีนเองก็ชื่นชมผู้หญิงแบบนี้เป็นอย่างมาก ดีกว่าคน จําพวกที่ว่าพอเจอปัญหาเข้าหน่อยก็ลนลานทำอะไรไม่ถูกแล้ว ร้องห่มร้องไห้ออกมาเป็นไหนๆ

ช่างน่าเสียดาย!

“ตอนที่เธอไปชงชาได้เปิดดูในซองแล้วหรือยัง?” ฉือจินเอ่ย ถามเสียงนิ่งขรึม แต่ไม่รอให้หาน จื่อได้เอ่ยตอบอะไรออกมา เขาก็ได้เอ่ยออกมาอีกว่า “ไม่อยากรับเพราะเงินที่ฉันให้มันไม่ เยอะพอ? งั้นเธอลองว่ามาสิ เธอต้องการเท่าไหร่? ขอเพียงแค่ เธอยอมออกไปจากชีวิตหลานชายฉัน เธอต้องการเท่าไหร่ฉันก็ จะให้

เขาเอ่ยพูดออกมาอย่างใจใหญ่ใจโต ท่าทางเหมือนกับว่าจะ ยอมทุ่มทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อหลานชายของเขา

หาน จื่อเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกไป “ความหมายของคุณตาต้องการจะสื่อก็คือขอเพียงแค่ฉันยอม ออกไปจากชีวิตของเขา ไม่ว่าฉันจะต้องการอะไรคุณตาก็ยอมนั้น หรอคะ?”

ฉือจีนมองเธอไปอย่างไม่พอใจ พร้อมทั้งส่งเสียงอึมออกไปอย่างหนักแน่น

ส่วนหยู โปนั้นกลับรู้สึกเห็นท่าไม่ดีนัก ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าผู้ หญิงตรงหน้าคนนี้ไม่ได้จัดการได้ง่ายๆ เหมือนผู้หญิงทั่วๆไปพวก นั้น อีกทั้งสีหน้าของเธอตอนนี้ยังทำให้รู้สึกว่าเธอไม่ได้ ต้องการของพวกนั้นเลยสักนิต

และมันก็เป็นไปอย่างที่คิด เพราะคำพูดต่อมาที่ได้หลุดออกมา จากปากเธอนั้นแทบจะทำให้ทุกคนต้องเป็นลมช็อกกันไปตามๆ น

“คุณตา ฉันต้องการไม่เยอะหรอกค่ะ แต่ในเมื่อคุณตา ใจกว้าง ขนาดนี้ งั้นก็ยกตระกูลฉือให้ฉันก็พอค่ะ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ