บทที่819 กินช้าๆ

บทที่819 กินช้าๆ

การกระทําของเธอตกอยู่ในสายตาของหลว เธอเหมือนจะ นึกอะไรได้ สีหน้าของเธอจึงแดงขึ้นมา ก่อนจะกระซิบถาม “คง ไม่ใช่ว่า…”

ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบประโยค หานอกกระแอมออกมาขัด ซะก่อน

“แค่ร้อน ในเท่านั้นเอง คิดอะไรของเธอ”

หาน จื่อรีบพูดปฏิเสธ แต่ใบหูของเธอกลับแดงา เธอรีบ หยิบตะเกียบขึ้นมา ก่อนจะพูด “รีบกินข้าวเถอะ อย่าคิดอะไรได้ สาระพวกนั้นเลย

หลวลี่ยมละไม แล้วพยักหน้ารับ

หลังจากผ่านมาได้สักพัก เธอก็เงยหน้าขึ้นมาพูด “พวกเรา รู้จักกันมาตั้งนานยังไม่มีวีแชทกันเลย เพิ่มเพื่อนกันหน่อยไหม

หาน จื่อเห็นว่าเธออยู่ต่างประเทศคนเดียวก็ลำบาก จึงพยัก หน้ารับ ก่อนจะเพิ่มเป็นเพื่อนกันในวีแชท

โทรศัพท์มือถือของเธอสั่น พอหาน จื่อหยิบออกมาดู ถึงได้รู้ ว่าเป็นซูจิ๋ว ส่งข้อความมาให้เธอ บอกว่าตอนนี้ว่างแล้ว ติดต่อ มาได้เลย
หานคู่จื่อนับเวลาดู ตอนนี้ซูจิ๋วคงจะเพิ่งตื่นนอน ดังนั้นหา นมู่จื่อจึงรีบกินข้าวให้เสร็จอย่างรวดเร็ว จนหลังแปลกใจ “ทำไมกินเร็วแบบนี้ล่ะ มีธุระอะไรหรือเปล่า”

“อืม” ท่านจื่อยัดข้าวใส่ปาก ก่อนจะดื่มน้ำซุปตามเข้าไป “กินช้าๆ ระวังจะติดคอนะ” หลัวรู้สึกเป็นห่วง เมื่อเห็นวิธีกิน

ถ้าเป็นเวลาปกติ หานคู่จื่อไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองทำแบบนี้ แน่นอน แต่ตอนนี้เธอมีเรื่องสำคัญจะพูดกับซูจิ๋ว เป็นเรื่องที่ สำคัญมาก ทั้งสองคนไม่รู้ว่าต้องคุยกันนานเท่าไหร่ แล้วเธอก็ไม่ อยากทําให้อีกฝ่ายเสียเวลาด้วย

หานมู่จื่อดื่มน้ำซุป ก่อนจะลูบหน้าอกของตัวเอง แล้วพูดกับ หลัว “ฉันอิ่มแล้ว ขอไปทำธุระก่อนนะ เธอค่อยๆกันนะ”

เธอรีบเก็บจานกับซ้อน แล้วนั่งลิฟท์ลงมาที่ชั้นล่างของบริษัท การคุยโทรศัพท์กับซูจิ๋วในบริษัทเป็นตัวเลือกที่ไม่ค่อยดีเท่า ไหร่

ในบริษัทมีหูตามากมายมองอยู่ ถ้ามีคนอื่นฟังบทสนทนา เรื่องคงจะไม่ดีเท่าไหร่

ดังนั้นหาน จื่อจึงเลือกที่จะมานั่งอยู่ในร้านกาแฟใกล้ๆบริษัท แห่งหนึ่ง ก่อนจะหยิบหูฟังขึ้นมาใส่ แล้วกดโทรหาซูจิ๋ว

“คุณหนูมู่จื่อคะ เวลานี้ทางฝั่งคุณคงจะเที่ยงแล้ว โทรหาฉัน แบบนี้จะสะดวกไหมคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ”หานมู่จื่อมองไปรอบๆร้าน ก่อนจะตอบเสียงเบา “ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงพักเที่ยง

“งั้นก็ดีแล้วค่ะ คุณหนูมู่จื่อมีเรื่องอะไรจะให้ช่วยเหรอคะ”

“อืม”หานจื่อบอกเล่าเรื่องที่ตนเองสงสัยทั้งหมดให้จิ๋วได้ ฟัง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ที่จริงฉันเริ่มสงสัยมาตั้งแต่ แรกแล้ว แต่ว่า… ฉันไม่ได้คาดคิดตรงจุดนั้นมากเท่าไหร่ ฉันคิด ว่า…น่าจะไม่เป็นแบบนั้นถึงจะถูก แต่ตอนนี้ฉันคิดว่าเรื่องราวมัน ซับซ้อนว่าที่พวกเราคิดไว้มาก

หลังจากพูดจบ ซูจิ๋วที่นิ่งเงียบอยู่นาน ก็พูดขึ้นมา “ที่คุณหนู พูดมาก็มีเหตุผลค่ะ ที่จริงแล้วตอนที่พวกเราออกตามหาพวกคุณ ฉันเองก็เคยคิดถึงปัญหานี้เหมือนกัน เพราะพวกเราไม่ได้ข่าว คราวของคุณชายเย่เลยแม้แต่นิดเดียว ถ้าหากคนของพวกเราไม่ เจอเขาโดยบังเอิญ จนถึงตอนนี้พวกเราคงไม่รู้เบาะแสของคุณ ชายเย่เลยก็เป็นได้

พอได้ยินแบบนี้ หานเอกขมวดคิ้วหนักขึ้นไปอีก หลังจากที่ ได้ฟังในสิ่งที่ชูจิ๋วพูด เธอรู้สึกกังวลมากกว่าเดิมอีก ทำยังไงดี

“แต่ว่าตอนนี้คุณหนูจ๋อก็อยู่กับคุณชายเยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ อีกทั้งพวกคุณยังกลับมารักกันแล้ว ถ้ากังวลใจ… คุณหนูลอง หาเหตุผลพาเขาไปตรวจที่โรงพยาบาลดูสิคะ

หาหมู่จื่อแววตาเป็นกังวล “ยังไงฉันก็กลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น อีก เลขาซู ฉันอยากให้คุณ… ช่วยติดต่อกับคนคนหนึ่งให้ฉัน หน่อยค่ะ”
“ใครคะ”

* สั่งอาน คุณน้าของเปโม่เป็นค่ะ

“คุณหมอส่งที่อยู่เมืองซูคนนั้นเหรอคะ”

“อืม”

ที่จริงแล้วในวันแต่งงานพวกเธอก็เชิญสั่งอานมาร่วมงานด้วย แต่พอเธอได้ยินว่าทั้งสองคนจะจัดงานกันที่ต่างประเทศจึงตอบ ปฏิเสธทันที ทั้งที่ยังสาวอยู่ แต่กลับบอกว่าตัวเองแก่แล้วร่างกาย ไม่ค่อยดี เดินทางไกลไม่ไหว

รู้สึกเสียดายมากที่มาเป็นสักขีพยานในงานแต่งงานของทั้ง สองคนไม่ได้ แต่พอได้ยินเย่ไม่เห็นบอกว่าจะจัดพิธีแต่งงานใน ประเทศอีกครั้ง เธอก็ดีใจมาก บอกว่าถึงวันงานเธอจะมาร่วม งานแน่นอน

แต่ว่าหลังจากที่เกิดอุบัติเหตุบนเครื่องบิน เธอก็ไม่ได้ข่าวจาก ทางส่งอานอีกเลย

รายละเอียดทั้งหมด หานซึ่งพี่ชายของเธอคงจะช่วยเธอ จัดการหมดแล้ว

ในเมื่อสั่งอานเป็นลูกสาวของคุณท่านคือ ถ้าถึงเวลานั้นหมด ปัญญาจริงๆ เธอคงต้องขอความช่วยเหลือจากสั่งอานแล้วล่ะ

ทำไมคุณตาของเย่ไม่เป็นจะต้องทำแบบนี้ด้วยนะ

“คุณหนูมอคะ ฉันเข้าใจแล้ว และจะรีบติดต่อคุณสั่งทันทีค่ะแต่ว่า… หลังจากที่ติดต่อกับเธอแล้ว…”

“บอกกับเธอตามตรงค่ะ เกี่ยวกับทุกเรื่องที่เกิดขึ้นบอกกับเธอ ทั้งหมด

ชูจิ๋ว “ได้ค่ะ”

“ขอบคุณมากนะคะ เลขา คุณต้องช่วยงานในบริษัทพี่ชาย ของฉัน แล้วยังต้องมาช่วยฉันอีก… ฉันไม่รู้ว่าจะขอบคุณคุณยัง ไงดีแล้ว”

ซูจี ยิ้มละไม ก่อนจะพูดออกมาอย่างไม่เกรงใจ “งั้นคุณหนู บอกให้พี่ชายคุณหนูเพิ่มเงินเดือนให้ฉันก็ได้ค่ะ”

หานคู่จื่อได้ยิน ก็หัวเราะออกมา “ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะโทรหาเขา แล้วพูดกับเขาให้นะคะ

ทั้งสองคนคุยกันอีกสักพักก็วางสายไป

รอบตัวกลับมาเงียบสงบเหมือนเดิม หาน จื่อเหม่อมองไป นอกหน้าต่างที่มีผู้คนเดินไปเดินมา อีกไม่นาน ก็จะถึงวันขึ้นปี ใหม่แล้วสินะ

เธอเองก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยฉลองปีใหม่ในต่างประเทศ แต่ในช่วง ห้าปีที่ผ่านมาข้างกายเธอมีเพื่อนสนิทและคนในครอบครัวคอย เคียงข้าง ถึงแม้จะอยู่ต่างประเทศ แต่หานซึ่งก็มักจะนั่งเครื่องบิน มาหาเธอบ่อยๆ เสี่ยวเหยียนกับเสี่ยวหมี่โต้วก็อยู่ข้างกายเธอมา ตลอด

แต่ปีนี้ เธอจะมีโอกาสพาเยโมเงินกลับไปฉลองปีใหม่กับทุกคนหรือเปล่านะ

ถือโอกาสตอนที่นั่งเล่นอยู่ในร้านกาแฟ เธอเปิดเข้าไปดูไทม์ ไลน์ เสี่ยวเหยียนอัพเดตรูปภาพของเสี่ยวหมี่โค้าเยอะมาก เธอ เปิดตูไปทีละรูป จนไม่สนใจโลกภายนอก

รอจนใกล้จะถึงเวลาทำงาน หานมอก็กลับบริษัทเพื่อทำงาน

ต่อ

คฤหาสน์ตระกูลตวนมู่

เพลง

เพลง เพลง

ภายในห้องมีเสียงของตกแตกบนพื้นดังขึ้นมาไม่หยุด คนรับ ใช้ต่างก็ยืนมุงกันอยู่ตรงหน้าประตูไม่กล้าเข้าไป ได้แต่พูดเกลี้ย กล่อมอยู่ข้างนอก “คุณหนูคะ อย่าโมโหไปเลยค่ะ ของพวกนี้เป็น ของที่คุณหนูชอบมาก และเก็บสะสมมาตั้งนานไม่ใช่เหรอคะ ทำไมคุณหนูถึง… โอ้ย

เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกแจกันทุบศีรษะ พวกคนรับใช้ตกใจ ถอยห่าง ส่วนเธอที่โชคไม่ดีก็ถูกแจกันทุบศีรษะจนล้มลงไปนั่ง บนพื้น

“ว้าย เลือดไหลออกมาแล้ว” คนรับใช้ที่ยืนอยู่ด้านข้างคิดจะ เข้ามาพยุงเธอ แต่เพราะตวนเสวโยนของออกมาไม่หยุด จน เธอกลัวว่าตัวเองจะถูกของทุบศีรษะไปด้วย

สาวใช้ที่ถูกแจกันทุบจนเลือดไหลรีบก้มหน้าเข้ากับหน้าขา พอเห็นว่าแจกันอีกใบพุ่งออกมาจากห้อง แล้วใกล้จะชนศีรษะของ เธอ

รีบหลบเร็วเข้า

เพลง

ในขณะนั้นเอง มีเงาของคนคนหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าสาวใช้ คนนั้น ก่อนจะเตะแจกันทั้ง

เพลง

แจกันตกลงบนพื้นจนแตกละเอียด

“คุณชาย… ” พอเห็นตวนเจ๋อ ทุกคนก็มีสีหน้าเหมือนเห็นฮีโร่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ