บทที่ 654 อย่าให้รอนานเกินไป

เด่นชัตเกินไป

หาหมู่จื่อคลารอยแดงนั้น ในตอนที่คิดอยากจะเอาแป้งมาก ลบ กลับค้นพบว่าตัวเองไม่ ได้เอากระเป๋ามาเสีย ในมือมีแต่ โทรศัพท์เพียงเครื่องเดียวเท่านั้น

“กระเป๋าฉันล่ะ”

“น่าจะอยู่ในบ้านมั้ง เยโมเงินตอบกลับคำหนึ่ง พร้อมเผย รอยยิ้มซุกซน

หาหมู่จื่อคลาดูรอยแดง แล้วมองไปทางเย่ ไม่เซ็น

“คุณจงใจใช่ไหม”

“คุณเป็นผู้หญิงของผม ผมจะฝากรอยไว้บนผู้หญิงของผมจะ เป็นไรไป มีปัญหาอะไรไหม” เยโม่เป็นพูด น้ำเสียงฟังดูแน่นิ่งขึ้น เยอะแบบนี้คนอื่นจะได้ไม่ดูแคลนคุณไง ตอนนี้คุณเป็นคุณนาย น้อย”

หาหมอ……ฉันไม่ใช่ ฉันไม่เคยจดทะเบียนสมรสกับคุณสัก หน่อย และก็ไม่เคยจัดงานแต่งกับคุณด้วย

ราวกับสําลักคำพูดของหล่อน แต่ไม่เป็นนิ่งงันไป

สัมผัสได้ถึงความเงียบของเขา เดิมที่ท่านจื่อคิดว่าเขาคงจะ พูดอะไรออกมา แต่รออยู่ พักใหญ่ เขากลับไม่พูดอะไรอีกเธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เดิมที่คิดว่าเย่ไม่เป็นอาจจะพูดอะไร บ้าง หรือว่ารีบพาเธอไปจดทะเบียนสมรส หรือว่าจัดงานแต่งงาน ขอเธอแต่งงานอะไรทำนองนั้น

แต่ว่า…….ดไม่ถึงว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เธอคิดมากเกินไปหรือเปล่า อย่างไรเสียทั้งคู่ก็เคยแต่งงานกัน

มาก่อน

คิดมาถึงตรงนี้ หาน จื่อถอดถอนหายใจออกมา

ช่างเถอะ เธออย่าไปถือสาให้มากความเลย น้ำใจที่เขามีให้ ทำไมเธอจะดูไม่ออก ขอแค่คนสองคนรักกันด้วยใจจริง เรื่องอื่น ก็ไม่สำคัญแล้วล่ะ

สิ่งที่เธอควรจะกังวลตอนนี้ คือรอยแดงบนลำคอต่างหาก

ไม่มีอะไรมาปกปิดได้เลย เดี๋ยวจะต้องมีคนเห็นเข้าแน่ๆ

เธอจะทําอย่างไรดีล่ะ

ครุ่นคิดเป็นนาน หาน จื่อจึงยกมือสางผมยาวของเธอมาปก ปิดไว้ แล้วปล่อยให้ผมยาว ประปกปิด ก็จะปิดรอยแดงนั้นได้

พอดี

เย่โม่เซ็นมองดูที่หนึ่ง จะปิดทำไมเล่า

หาน จื่อไม่สนใจเขา แต่หันหน้าออกไปทางหน้าต่าง เพราะ ตัวการนี้แท้ๆ ถึงได้ยุ่งวุ่นวายขนาดนี้

เห็นเธอเกาะขอบหน้าต่าง ท่าทางเหมือนสาวน้อย เย่ไม่เห็นจึงยิ้มออกมาอย่างนุ่มลึก

“เมื่อไหร่…..เมื่อไหร่จะพาผมไปพบลูกชายของผมสักที

“ยังไม่เห็นเลย คุณก็เรียกไปสิลูกชายลูกชาย ถึงเวลาเขาจะ ยอมรับคุณหรือเปล่า ก็ยังไม่รู้ หานซื่อตอบกลับไปหนึ่ง

ฟังคำพูดแล้ว เย่โม่เซ็นขมวดคิ้ว

นี่แหละที่เป็นปัญหา อย่างไรเสียเขาไม่เคยเห็นเด็กคนนี้มา ก่อนหน้านี้ เขาจะยอมรับตัวเองเป็นพ่อหรือเปล่า ก็ยังไม่รู้

ถ้ายอมรับ ก็เป็นเรื่องที่น่ายินดี

แต่ถ้าหากว่า……..เขาไม่ยอมรับค่ะ

“ไม่ยอมรับก็ต้องยอม ยังไงคุณก็มีผมเป็นผู้ชายเพียงแค่คน

เดียว”

หานคู่จื่อ….…..

“ก็ต้องมีวิธีที่เขาจะยอมรับผมแหละ

หานคู่จื่อ “ฉัน ฉันยังไม่ได้คิดเลย คุณรอหน่อยนะ เธอเองก็ยังยึกยักลังเล โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงหลังกลับ

ประเทศ เธอเองยิ่งตึงเครียด ในใจมีความหวัง ความคึกคัก แต่ ว่า ระคนไปด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย

เธอคิดว่า ถ้าหากให้เขาสองพ่อลูกได้พบกัน ตัวเองจะต้องเตรี ยมพิธีรีตองอะไรไหม หรือว่าจะต้องเตรียมงานอะไรไหมคิดไปคิดมา ก็คิดว่าไม่เหมาะสม หานมู่จื่อขยี้คิ้ว รู้สึกเจ็บเล็กน้อย

หรือว่าพอไปบริษัทแล้ว มีเวลาลองปรึกษาเกี่ยวเหยียน หน่อยดีกว่า

พอคิดได้แบบนี้ หาน จื่อก็วางลงได้ไม่น้อย ในใจก็ไม่รู้สึก หนักอึ้งต่อไป

กินข้าวแล้ว เย่ โม่เซินพาเธอมาส่งที่ด้านล่างของบริษัท ก่อนที่ จะลงรถ เขาพูดมาทางด้านหลัง

“ถ้าคิดดีแล้วเมื่อไหร่ อย่าลืมบอกผมนะ แต่ว่า…….อย่าให้ผม รอนาน อย่างมาก ผมจะรอแค่สามวัน

หานคู่จื่อ……ฉันรู้แล้ว วางใจเถอะ

จากนั้นเธอจึงรีบไป โดยที่ไม่กล้าสบตาเย่โม่เซินแม้แต่น้อย

หลังจากที่เข้าลิฟต์ไปแล้ว สายตาที่ร้อนแรงนั้นก็หายไป หา นมอจึงได้ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง แม้ว่าจะอยู่กับเขาแล้ว อะไรๆก็ทำไปหมดแล้ว แต่ว่าทุกครั้งพอเย่ไม่เป็นจ้อง มาที่เธอ ด้วยแววตาร้อนแรงแบบนั้นเธอก็รู้สึกอึดอัด

จะอธิบายไงดีล่ะ เหมือนกับว่าจะกลืนกินเธอลงไปต่อหน้า

ต่อตาแบบนั้นแหละ

เธอยกมือ โบกพัดไปที่ลำคอตนเอง พัดเป่าความร้อนระอุออก

ไปไม่ได้มาบริษัทไม่กี่วัน หาน จอมักจะรู้สึกว่า ใจหวิวๆ โชคดีที่ เธอไม่ได้เจอใครในลิฟต์ จนกระทั่งไปที่สำนักงาน ถึงได้เจอ เสี่ยวเหยียนที่มือกำลังยุ่งเป็นระวิง

“อะไรอะไรคะ คุณพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ รบกวนคุณพูดอีกรอบ ได้ไหมคะ หรือไม่แบบนี้ดี ไหมคะ ตอนบ่ายคุณตรงมาคุยที่ บริษัทเราเลย วางใจได้นะคะ แบบที่คุณชอบ พวกเราจะประเมิน ราคาออกมาให้! ”

“ใช่ค่ะๆๆ ไม่มีปัญหาแน่นอน”

“ได้ค่ะ ขอบพระคุณที่เข้าใจนะคะ งั้นฉันวางสายก่อนนะคะ

สวัสดีค่ะ

พอเสี่ยวเหยียนวางสาย ก็ไปรับอีกสายหนึ่ง หาน จื่อยืนอยู่ที่ หน้าประตูเห็นท่าที่ยุ่งเป็นระวิงของเขา ก็อดขันไม่ได้ จึงได้แต่มือ ทาบอกยืนอยู่ด้านหน้า

จนกระทั่งเสี่ยวเหยียนทำธุระเสร็จ เดินไปเดินมา จู่ๆก็เหมือน เห็นเงาที่ประตู เธอจึงมอง ไปทางนั้น

จากนั้นเธอจึงหลุบตาลง แล้วก็หันหลังกลับไปอย่างรวดเร็ว

“มู่จื่อเหรอ”

หาหมอยิ้มจางๆ พยักหน้าให้

“บ้าเอ๊ย ตกใจหมด จู่ๆก็มายืนตรงนี้ ไม่พูดไม่จา มาตอนไหน

เบี้ย”หาหมู่จื่อยิ้มเล็กน้อยพูดขึ้นมาได้สักพัก เห็นเธอกำลังง่วนกับ งาน เลยไม่อยากรบกวน”

ฉันไป ฉันยุ่งที่ไหนกันเล่า ฉันวุ่นจนไม่มีเวลาเลยต่างหาก เธอน่ะดีนะ มาแล้วก็ไม่ช่วย มายืนดูฉันทำงานอยู่ใต้

“เอาน่า”หานคู่จื่อยิ้มแล้วเข้าไป ปลอบใจก็กลัวจะไป ขัดจังหวะการทํางานของเธอไง ก็เลยไม่ส่งเสียง สองวันนี้เป็นไง บ้าง”

“คนที่มาเซ็นสัญญาที่บริษัทเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ส่วนใหญ่เป็นพวก งานเลี้ยง หลายเจ้าที่มีชื่อเสียง แล้วก็มีที่ลูกค้าเก่าแนะนำมา ฉัน ว่า……ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เธอต้องหาผู้ช่วยแล้วล่ะ ฉันคนเดียว จะบ้าตาย

หานคู่จื่อเม้มริมฝีปากทำท่าครุ่นคิด พูดขึ้น“งั้นก็ เธอก็หาผู้ ช่วยมาเลยสิ ช่วยเธอได้”

“หมายความว่าไง เสี่ยวเหยียนกระพริบตาปริบๆ แล้วยืนนิ่ง ตรงหน้าเธอ เธอคงไม่ได้คิดหนีไปกับประธานเย่ แล้วทิ้งฉันไว้ที่ บริษัทไม่สนใจหรอกนะ”

หานคู่จื่อฟังคำพูด อดไม่ได้ที่จะใช้นิ้วจิ้มหน้าผากเธอ

“เธอกำลังคิดเพ้อเจ้ออะไรอยู่น่ะ เธอหาผู้ช่วยมาช่วยเธอคน นึง ต่อไปก็สบายขึ้นไป

“ปากพูดแบบนี้ แต่ฉันก็เป็นผู้ช่วยเธอนะ ยังจะหาผู้ช่วยอีกเห

รอหาน จ่อยิ้มเล็กน้อย”งั้นฉันเลื่อนขั้นให้เธอแล้วกัน ตอนนี้ บริษัทเราหมุนได้ไม่เลวเลย ให้เธอเป็นผู้บริหารไหม” ฟังแล้ว เสี่ยวเหยียนสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย บริหารงั้นเหรอ ฉัน

ฉันยังไม่ทันได้……..

“เธอช่วยฉันมาตั้งหลายปี ฉันเชื่อใจในความสามารถของเธอ ต่อไปเธอก็เป็นรองผู้จัดการ นอกจากนั้นแล้ว เธอมีสิทธิ์ถามทุก เรื่อง อีกอย่างนะ พอทํางานบริหารแล้วอย่าลืมตามเรื่องพี่ชาย ฉันต่อนะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ