บทที่1363 ทําไมไม่ต่อละ

เพราะเธออยากจะจากไป เขาเลยเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้?

แต่เสี่ยวเหยียนก็คิด เปลี่ยนไปแล้วยังไง ยังไงมันก็เปลี่ยน ความจริงเรื่องการหมั้นของเขาไม่ได้หรอก

เสี่ยวเหยียนหลับตาลง ปล่อยให้น้ำร้อนล้างแก้ม หู ของตัว

เอง เหมือนกับว่าตัดขาดจากโลกใบนี้ยังไงยังงั้น

ตอนที่เธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเตรียมจะออกไปนั้น ตอนที่เดิน ผ่านกระจกเสี่ยวเหยียนก็เห็นรอยแดงบนคอของเธอ โดยบังเอิญ สีมันเข้มมาก คือสิ่งที่หานชิงทำไว้เมื่อกี้นี้

พอนึกถึงการกระทำเมื่อกี้นี้ เสี่ยวเหยียนก็ทั้งโกรธทั้งจัก

คนเลว ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าออกไปแล้วเขายังจะทำแบบนี้กับ ตัวเองอีกเปล่า ในเมื่อเธอเลิกกับเขาแล้ว มากอดๆ จูบๆ กับเขา แบบนี้ มันเป็นยังไงกัน?

คิดไปคิดมาก็รู้สึกว่าไม่สามารถผ่านอุปสรรคในใจไปได้

ดังนั้นเสี่ยวเหยียนก็เลยยืนโง่อยู่ในห้องน้ำ

ยืนอยู่พักหนึ่ง ก็มีคนมาเคาะประตู

“เหยียนเหยียน”

เสียงของหานชิงดังขึ้นมาจากด้านนอก “อาบเสร็จแล้วก็ออก มา เดี๋ยวฉันจะเป่าผมให้
เป่าผมให้ยังงั้นเหรอ?

เสี่ยวเหยียนเขวี้ยงมือตัวเองด้วยความรังเกียจ ในใจก็คิดว่า ช่างมันเถอะ ควรเก็บมือที่มีค่าของเขาไว้เซ็นสัญญาหรือว่าเอาไว้ ให้คู่หมั้นของเขามากกว่า

ดังนั้นเธอก็เลยไม่ได้ตอบ หานซึ่งก็เรียกขึ้นมาอีกครั้ง เสี่ยวเห ยียนถึงได้ตอบกลับไปอย่างไม่เต็มใจ “ฉันยังอาบไม่เสร็จ รอ ก่อน”

หลังจากนั้นก็ยืนโง่อยู่ในห้องน้ำต่อ เธอจ้องมองรอยที่คอของ ตัวเอง กลุ้มใจว่าออกไปแล้วจะทำยังไงดี ตอนนี้ไม่มีอะไรใน ห้องน้ำเลย ส่วนเสื้อผ้าของเธอก็ไม่ใช่คอสูงอะไรด้วย

ตอนที่เสี่ยวเหยียนกำลังคิดวุ่นวายอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงเปิด ประตูห้องน้ำออก เสี่ยวเหยียนตกใจ นึกไม่ถึงว่าอยู่ดีๆ หานซึ่ง จะเปิดประตูเข้ามาโดยที่ไม่ได้พูดอะไรเลย

หลังจากตกใจเสร็จแล้วนั้น เสี่ยวเหยียนก็ตะคอกใส่เขา “ใคร ให้คุณเข้ามา? นี่คือห้องน้ำคุณรู้ไหม? ถ้าเกิดว่าฉันกำลังอาบน้ำ อยู่ล่ะ คุณเข้ามาโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาต ถ้าเกิดว่าเห็น….

“เห็นแล้วยังไงกัน? ” หานซิงก้าวเข้ามา จับมือของเธอไว้ “ยัง ไงอะไรที่ควรเห็นก็เห็นหมดแล้ว แล้วตอนนี้จะแคร์อะไรกัน? ”

“คุณ! ” เสี่ยวเหยียนโกรธมาก อยากจะสะบัดมือของเขาออก

“ในเมื่ออาบน้ำเสร็จแล้ว ก็ออกไปเป่าผม จะได้ไม่ป่วย เดิมทีเสี่ยวเหยียนอยากจะบอกว่าฉันไม่ออกไป แต่ว่าพอนึกถึงท่าทีเผด็จการของทานซึ่งเมื่อกี้นี้ ก็กลืนคำพูดของตัวเองลง ไป ได้แต่เดินตามหานซึ่งออกมาจากห้องน้ำอย่างไม่เต็มใจ

หลังจากนั้นหานซิงก็เช็ดผมของเธอด้วยผ้าขนหนู แล้วก็เอา

ไดร์เป่าผม ให้กับเธอ เสียงลมดังขึ้นที่หู ลมก็อุ่นด้วย ตอนแรกผมก็เปียก หลังจากเป่าผมไปเยอะแล้วนั้น จู่ๆ เสี่ยว เหยียนก็รู้สึกง่วง พอหานซึ่งเป่าเสร็จ เธอก็นอนคว่ำลงไปบน

หมอนแล้วก็หลับไปเลย

ส่วนหานชิงพึ่งจะเก็บไดร์เสร็จ หันมาก็พบว่าตอนนี้สาวน้อยได้ หลับไปแล้ว ลมหายใจสม่ำเสมอ

เธอนอนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าที่เหนื่อยล้า หานซึ่งก็คิดว่าเมื่อสอง วันที่ผ่านมาเธอนอนบนรถไฟเยอะมาก ทำไมพอมาที่โรงแรมก็ ยังง่วงอยู่อีก?

แต่ว่าเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก หานซึ่งห่มผ้าให้เธอ หลังจากนั้น ก็นั่งมองเธอเงียบๆ

ผ่านไปนาน เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วก็มองไปที่ จดหมายข่าวกับรายการข้อความ แต่ว่าทั้งหมดก็ว่างเปล่าไม่มี อะไร

ยัยคนนี้เปลี่ยนซิมโทรศัพท์ไปแล้ว ในโทรศัพท์นั้นไม่เหลือ อะไรไว้เลย ช่างโหดร้ายจริงๆ

ดูเหมือนว่าเธอตั้งใจจะตัดขาดกับเขาจริงๆ แต่ไม่ว่าจะยังไง หานชิงก็ปล่อยเธอไปไม่ได้หรอก
ตลอดชีวิตของเขานี่ยังไม่เคยชอบใคร ก็กลับมาหลงรักสาว น้อยคนหนึ่งอย่างจริงจัง ระหว่างทั้งสองคนมีปัญหาอะไรก็ สามารถแก้ไขได้ทั้งนั้น ถ้าเกิดว่าต้องมีคนหนึ่งยอมอ่อนข้อล่ะก็ เขาก็ยอมเป็นคนที่อ่อนข้อเอง

พอคิดถึงเรื่องนี้ หานซิงก็แตะปลายนิ้วลงบนหน้าผากของเธอ เบาๆ ปัดผมสีดำข้างหน้าผากของเธอออกเบาๆ ดวงตาของเขาก็ อ่อนโยนขึ้น

“หลับให้สบายเถอะ”

วันรุ่งขึ้น

เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าตัวเองหลับไปนานมาก เมื่อตื่นขึ้นมาและ พลิกตัวก็ได้พบอะไรบางอย่าง เธอยื่นมือไปลูบอย่างสะลึมสะลือ ก็รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังสัมผัสแขนคนอยู่

ดังนั้นเธอก็เลยลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วก็เห็นใบหน้าของหานชิง

เขาหลับตาอยู่ยังคงไม่ตื่น ตอนที่หลับใหลนั้น ใบหน้าที่หล่อ เหลาของเขาก็ไม่ได้มีสีหน้าอะไร ริมฝีปากบางเป็นเส้นตรง ปลด กระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาสองเม็ด มองแล้วได้กลิ่นอายของการ ทําเพ็ญตบะ

สวยงาม น่าประทับใจ

เสี่ยวเหยียนนึกถึงสองคำนี้ขึ้นมาในใจ เผลอกลืนน้ำลายลง ไป หลังจากนั้นก็ดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว ตอนนี้ตัวเธอเอง มาเสียเวลากับความสวยงามของเขาได้ยังไงกัน?!
ไม่ได้ๆ! เวลา ในตอนนี้ เธอต้องคิดหาวิธีหนี ไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไป อาศัยโอกาสตอนที่หานชิงหลับอยู่นี่แหละ

* หานซิง! ”

” หานซิง! “เสี่ยวเหยียนเรียกชื่อเขาไปด้วย แล้วก็ยื่นมือไป โบกมือต่อหน้าเขาด้วย ผลก็คือคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้มีปฏิกิริยา อะไร เสี่ยวเหยียน โบกมือแรงขึ้นหน่อย

ผลก็คือ หานซึ่งก็ยังคงไม่ตื่น

เสี่ยวเหยียนคลี่ยิ้มออกมา ประจวบเหมาะพอดีเลย เธออาศัย โอกาสตอนที่เขากำลังหลับอยู่นั้นตามหาบัตรประชาชนกับ กระเป๋าตังค์ของตัวเอง

ครั้งนี้ หลังจากเธอไปแล้วจะไม่ให้เขาหาเธอเจอได้ง่ายๆแล้ว พอคิดได้แบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็เปิดผ้าห่มออกอย่างระมัดระวัง เหยียบพื้นด้วยเท้าเปล่า แล้วก็เดินย่องวนมาอีกด้าน

หานชิงวางทุกอย่างไว้ที่ข้างหัวเตียงก่อนที่เขาจะนอน

ตอนที่เสี่ยวเหยียนอ้อมมานั้น ก็เห็นกระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์ ของเขาอยู่บนโต๊ะ แต่ว่าเธอกลับไม่เจอของตัวเอง เธอเหลือบ มองหานซิงที่กำลังนอนหลับอยู่ด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

เป็นไปได้ไหมว่าตอนที่เขานอนหลับอยู่นั้นยังเอากระเป๋าตังค์

กับโทรศัพท์ของเธอไปซ่อน?

แล้วมันจะซ่อนไว้ที่ไหนได้บ้าง?
เสี่ยวเหยียนก็เลยค้นหาที่ข้างๆ แต่ว่าตอนที่หานั้นมันก็จะมี เสียง

ตอนที่เปิดตู้นั้น เรียกได้ว่าเสี่ยวเหยียนใช้แรงที่เบาที่สุดใน

ชีวิตเลย ค่อยๆ เปิดไปด้วยแล้วก็มองไปที่หานชิงด้วย เมื่อมั่นใจ

ว่าเขาไม่ได้ขยับ เธอถึงได้ก้มหน้าลงหาอย่างสบายใจ ที่หนึ่งผ่านไป ที่สองผ่านไป ผลก็คือเธอหากระเป๋าตังค์ของ

ตัวเองไม่เจอ

เสี่ยวเหยียนยังไม่ตายใจ เธอตามหาอีกครั้งในสถานที่ที่เธอ หาเมื่อคืนนี้ แม้แต่เข้าไปหาในห้องน้ำ ผลก็คือหาไม่เจอ

หลังจากหาไปรอบหนึ่งเต็มๆ นั้น ก็เสี่ยวเหยียนรู้สึกเหมือนตัว เองใกล้จะบ้าแล้ว

คนเลว สรุปแล้วเขาเอากระเป๋าตังค์กับบัตรประชาชนของเธอ ไปซ่อนไว้ที่ไหนกันแน่

เธอได้ค้นหาทั้งห้องแล้ว หานซึ่งก็ยังไม่ตื่น เขาหลับเป็นตาย ขนาดนี้ เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าไม่ควรจะปล่อยโอกาสดีๆ แบบนี้ไป

ดังนั้นเธอก็เลยหาอีกครั้ง สุดท้ายสายตาก็จับจ้องไปที่ร่างกาย

ของหานชิง

ตอนนี้เธอกำลังสงสัย ว่ามีความเป็นไปได้ที่ก่อนนอนทานชิง จะเอากระเป๋าตังค์ของเธอซ่อนไว้ใต้หมอนของตัวเองหรือว่าใน ผ้าห่ม

คิดไปคิดมา เสี่ยวเหยียนก็ปีนขึ้นไปแล้วก็มุดเข้าไปในผ้าห่มใช้โทรศัพท์ของหานซึ่งเปิดไฟฉายแล้วก็ค้นหาใต้ผ้าห่ม แต่ สุดท้ายก็หาไม่เจอ แต่กลับหลงในกล้ามหน้าท้องของเขาแทน

เสี่ยวเหยียนนิ่งค้างอยู่ตรงนั้นและน้ำลายไหลอยู่สักพัก ถึงจะ ได้สติกลับมา!

ไม่ได้!

ตอนที่เธอกำลังจะดึงมือกลับมานั้น ข้อมือของเธอก็ถูกจับไว้ เสี่ยวเหยียนตกใจ อยากจะดึงมือกลับมา แต่ว่าอีกฝ่ายก็จับไว้ แน่นกว่าเดิม

“ทำไมถึงไม่ลบต่อล่ะ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ