เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่775 ผู้หญิงปากแข็ง



บทที่775 ผู้หญิงปากแข็ง

ไม่รู้ว่าข้างนอกมันหนาวหรือเธอหัวเกินไป รู้สึกหนาวและตื่น ตระหนกอยู่เสมอ หลังจากแขนทั้งสองข้างกอดคอของเย่ ไม่เป็น ร่างกายทั้งสองก็เอนเข้าหากันอย่างสนิทสนม

แม้ว่าจะกั้นด้วยเสื้อผ้า แต่เขาก็ยังอบอุ่นมากและเมื่อเทียบกับ เธอแล้วคนหนึ่งก็เหมือนน้ำแข็งและอีกคนก็เหมือนไฟ

เมื่อยมือเซ็นอุ้มเธอขึ้นมา เขาก็พบว่าเธอเบาเกินไป เอวของ เธอบางมากจนเขาสามารถหักมันได้ด้วยมือเดียวและร่างกาย ของเธอก็เย็นมากราวกับก้อนน้ำแข็ง

ในที่สุด ถือเป็นก็ขมวดคิ้วไม่สนใจสิ่งอื่นหันกลับมาจับเธอ และออกจากห้องโถง

คนห้องโถงที่เหลืออยู่นั้นมองหน้ากันไปมา

ใครบางคนอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปขยี้ตา

“ฉันมองไม่ผิดใช่ไหม? คนเมื่อกี้ที่โผล่ออกมา….คือยู่ถือเป็น จริงๆ? ? ”

“เฮ้ย ผู้หญิงคนนั้นโชคดีจริงๆ?

และบริกรที่เฉียว อเรียกหานั้น ได้นำเหล้าขึ้นมาหมดแล้ว นำ มาหลายสิบขวด แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ แต่…ที่บาร์ ทําแล้วได้เงินและเป็นส่วนของเขาเอง เขายังรับได้ค่าคอมมิชชั่นเป็นของเขา ก็ต้องขยันมากเป็นธรรมดา

ยกมาส่งพอได้แล้ว และวิ่งไปตรงหน้าเฉียวซื้อ

“คุณผู้ชายครับ เหล้าส่งมาพอได้แล้ว ท่านเชิญดูครับ? ”

เจียวจื้อหยิบบัตรธนาคารออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้ “รูดการ์ด จากนั้นนายหาคนหลายๆคนไปจัดการไอ้คนๆนั้น กรอกเหล้าทั้งหมด ให้เขา

บริกรหยิบบัตรธนาคารและตะลึง “

เฉียว อร้อนใจเล็กน้อย

“นายเอ๊ะอะไร? ทําไม่ได้เหรอ? ”

บริกร: “ไม่ครับ ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น…กรอกเหล้า ให้ทั้งหมดจะไม่เป็นไรใช่ไหมครับ? ”

ถ้ามันเกิดเรื่องจะไม่นํามากเหรอ?

เฉียว อคิดแล้วคิด “งั้นเอาแบบนี้… เอาแค่ไม่ตายก็พอ จะ

กรอกยังไงก็ได้

ชายชาวต่างชาติกัดฟันมองเขา “เฉียวจื้อ นายไม่ช่วยฉัน? ”

เฉียวจื้อถอยหลังหนึ่งก้าว “ฉันช่วยอะไรนาย? ฉันเตือนนาย ก่อนหน้านี้แล้ว นั้นผู้หญิงของฉือเป็น ห้ามนายไปยุ่งแล้ว? นาย หูทวนลมกับคําพูดของฉัน? ฉือเงินไม่พอใจ ถ้านายไม่ยอม ทุกข์วันนี้ วันหน้านายจะทนทุกข์ทรมานในอนาคต”

เมื่อชายชาวต่างชาติได้ยินก็รู้สึกท้อแท้ขึ้นมาทันใด
จริง…

ตอนนี้เป็นเพียงการดื่มเหล้าเท่านั้น แม้ว่าเขาจะดื่มจน ปัสสาวะและการถ่ายอุจจาระเรี่ยราดก็ตาม ทุกสิ่งทุกอย่างในวัน นี้ เขาก็ต้องยอมรับไว้ ไม่งั้นวันอื่น…

หากตามอารมณ์ของคู่ถือเซ็น เขาสามารถต่อสู้กับตัวเอง ใน วันนี้มันแสดงให้เห็นถึงน้ำหนักของผู้หญิงคนนั้น คิดถึงอนาคต เขาก็รู้สึกเสียใจจะตายอยู่แล้ว….

หาน จื่อโดนอุ้มออกไป

เธอเอนกายพิงอ้อมกอดอันอบอุ่นของเยโมเงินสูดกลิ่นที่คุ้น เคยและหัวใจของเธอก็เริ่มพอใจ

อย่างนี้ เธอก็ถือว่ามีความโชคดีในความโชคร้าย? แต่เดิมเธอคิดว่าจะไม่เห็นเขาแล้ว เย่ไม่เป็นไม่ใช่ไม่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงนี้

ไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นเขาและยังโดนเขาอุ้มอีก ห่างหายจากอ้อมกอดมาเป็นเดือนกว่าๆ

หานจื่อหลับตาลง มือของเธอกอดกระชับแน่น โดยไม่รู้ตัว แล้วก็เอนตัวเข้าหาเขา เธออาลัยอาวรณ์เย่ไม่เซ็นเป็นพิเศษ

ผู้หญิงคนนี้กอดตัวเองโดยตรงตั้งแต่ที่เขาอุ้มเธอขึ้นมา และ ทั้งสองคนสนิทสนมกันเหมือนคนรัก ในตอนนี้ยังกล้าที่จะพึงตัว เขาอย่างใกล้ชิดมากขึ้นอีก
เมื่อเธอก้มศีรษะลงเธอยังคงเห็นขนตาที่พริ้มลงต่ำของเธอ น เล็กน้อย

แต่เขาก็ไม่ได้เกลียด…..

ผู้ที่รักความสะอาดมาโดยตลอดอย่างเขา กลับรู้สึกว่าผู้หญิง คนนี้ควรอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างเชื่อฟัง

ความรู้สึกที่ได้โอบกอด สิ่งเล็กๆ ดูเชื่อฟัง และบอบบาง น ทําให้หัวใจของเขาสั่นสะท้าน

เย่ ไม่เป็นก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป แต่เขาก็ก้าวเท้าเดินเร็ว

ขึ้น

หานคู่จื่อถูกเขาอุ้มวางไว้ที่เบาะคนขับ และเมื่อเย่ไม่เซ็น ต้องการก้มตัวลงและจะถอยตัวออกมานั้น เธอก็ยังกอดคอเขาไว้ แน่น

เย่ไม่เป็น ”

เขาพยายามถอยหนีอีกครั้ง

หาหมอก็ยังกอดแน่นเหมือนเดิม ดูเหมือนว่าจะลืมว่าคืนนี้ เป็นวันอะไร

เย่ไม่เซินเหล่ตาของเธอและจับข้อมืออันเล็กขาวของเธอด้วย มือใหญ่ “ถ้ายังไม่ปล่อย ฉันจะโยนเธอไว้ที่นี่

เสียงเตือนที่เย็นชาดังขึ้นเหนือหัวของเขา หาน จื่อถึงจะได้สติ ขึ้นมาแล้วปล่อยมือออกอย่างอาลัยอาวรณ์
เย่ไม่เขินขึ้นรถ ก็เตือนเธอ

“เข็มขัดนิรภัย

หานมู่จื่อตัวแข็งไปชั่วขณะและคาดเข็มขัดนิรภัยอย่างเงียบๆ เธอสดสายตาลงและมองไปที่แขนของเธอด้วยความรู้สึก

เสียใจ

ระยะทางสั้นเกินไปใช่ไหม ฉันรู้สึกได้กอดแค่สักพักเอง

ถ้ากอดได้นานกว่า อีกจะดีมาก

เมื่อรถแล่นไปบนถนน แสงสีเสียงไฟรอบๆก็ค่อยๆหายไป แทนที่ด้วยฉากถนนที่ถดถอยไปเรื่อยๆ

เมื่อเทียบกับเสียงดังในโรงแรมตอนนี้ในรถเงียบมาก แล้วยัง

ไม่มีกลิ่นไม่พึงประสงค์ใดๆ

“เธอไงเหรอ? ”

จู่ๆ ในรถก็มีคําถามของเย่ไม่เห็นดังขึ้นมา

หาน จื่อมองไปที่เย่ ไม่เห็นด้วยสายตาสงสัยเล็กน้อยราวกับ ว่าเธอไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

เย่ ไม่เซนเยาะเย้ย “เฉียว อพาเธอมา

เธอพยักหน้า

“เธอปฏิเสธไม่เป็น? ใครให้เธอไปเธอก็ไป? ไม่มีสมอง

คำถามติดต่อกันสามคำถามของเย่ ไม่เป็นทำให้ทานอตะลึง เธอไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะพูดจาไม่น่าฟังขนาดนี้ เธอรู้สึก ละอายใจเล็กน้อยและโต้ตอบกลับ: “ฉันไม่ใช่คนที่ว่า ใครบอก ให้ไปก็ไป แต่ได้ยินว่านายอยู่ที่นั่น ฉันก็เลย……

พูดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อหยุดกะทันหัน ตระหนักถึงสิ่งที่ตัวเองพูด ออกไป ไฟสีแดงอยู่ข้างหน้าและเย่ ไม่เป็นหยุดรถ จากนั้นดวงตา ตาก็มองมาที่เธอ

“ได้ยินว่าฉันก็ไป? แล้วเธอยังมาบอกว่าไม่ใช่เป็นเพราะฉัน ถึงเข้าทํางานในบริษัท

หาหมู่จื่อ : “ใครบอกว่าฉันได้ยินว่านายไปแล้วฉันก็เลยไป ฉันแค่กลัวว่านายจะสั่งอะไรฉัน กลัวความล่าช้าก็เลยไป

แต่ทว่าหลังจากที่พูดเสร็จแล้ว สายตาของเย่ไม่เป็นก็ไม่ได้ละ สายตาไปจากเธอเลย ยังคงจับจ้องมองเธอแบบนี้ต่อไป

ดวงตาของเขาตรงไปตรงมามาก เหมือนกำลังพูดว่า ได้ เธอก็ โกหกต่อไปเถอะ ฉันจะมองเธอพูดอย่างเงียบๆ

หาน จื่อรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย กัดริมฝีปากล่าง พยายามจะ แก้ตัวอีกครั้ง

“ฉันพูดความจริง เนื่องจากวันนี้กะดึก ฉันคิดว่ายังมีงาน ต้องทําอีก ก็เลย……..

ริมฝีปากบางของเย่ ไม่เป็นโค้งขึ้นและยิ้มเยาะ
“ผู้หญิงปากแข็ง”

ผู้หญิงคนนี้ไม่เพียง แต่แปลก แต่ยังปากไม่ตรงกับใจอีก จากนั้น ในรถก็เงียบ อีกสักพักเย่ไม่เป็นก็ถามที่อยู่ของเธอ หลังจากทานมอบอกที่อยู่ไปแล้ว ทั้งสองก็เงียบลงอีกครั้ง

เวลานี้อีกมากแล้ว บนถนนไม่มีรถ ดังนั้นรถจึงมาถึงด้านล่าง ของบ้านทานมู่จื่ออย่างรวดเร็ว

ประตูใหญ่นั้นมืดและไม่มีไฟ

“ขอบคุณนะ….ที่มาส่งฉัน” ท่านจื่อหันไปกล่าวขอบคุณเขา

จากนั้นก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกเตรียมออกจากรถ เธอเศร้าเล็ก น้อย อยากอยู่กับเย่ ไม่เป็นต่ออีกสักพัก แต่ใบหน้าของเย่ ไม่เชิ นกลับตึงและเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการคุยกับเธออีกต่อไป เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจาก บอกลาเขาแล้วหันหลังเดินไป

ทางประตู

เดินไปไม่กี่ก้าว หานมู่จื่ออยากวิ่งกลับไปถามเขาว่าทำไมถึง มาช่วยเธอ ทันใดนั้นเสื้อคลุมที่อบอุ่นก็คลุมศีรษะของเธอ


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ