เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 919 ให้แดดดี้ดูหน่อย



บทที่ 919 ให้แดดดี้ดูหน่อย

“อาจจะใช่มั้ง” เซียวซูยิ้มจางๆ

อาจจะเป็นอย่างนี้จริงๆ แต่โลกของผู้ใหญ่นั้นไม่เหมือนกับ โลกของเด็ก

ตอนเด็กเวลาเพื่อนทะเลาะกัน สามารถพูดคำว่า เราคืนดีกัน นะ ออกมาได้ง่ายๆ

พอโตขึ้นแล้ว ประโยคนี้ก็พูดออกมายากมากขึ้นเรื่อยๆ

ระหว่างคู่รัก ระหว่างเพื่อน ระหว่างญาติ ก็เป็นอย่างนี้หมด

“ลุงเซียว ลุงคิดว่าเสี่ยวหมี่โต้วพูดถูกไหม?”

“อืม เสี่ยวหมี่โต้วพูดถูกหมดเลย”

“แล้วลุงเขียวชอบน้าเสี่ยวเหยียนใช่ไหม?”

เซียวซู …ทำไมหัวข้อเรื่องถึงวนกลับมาที่นี่อีกแล้ว? เด็กคน นี้ ทำไมถึงสนใจเรื่องของผู้ใหญ่จังเลย?”

เซียวซูจะไม่ยอมรับเรื่องที่เขาชอบเสี่ยวเหยียนอยู่แล้ว

เมื่อก่อนเขาไม่ได้มีโอกาสที่จะพูดมันออกมา ตอนนี้ก็ยิ่งจะไม่ พูด เขา ในตอนนี้เขา…… ไม่มีสิทธิ์

“ลุงเซียว เสี่ยวหมี่โต้วแค่สงสัยเท่านั้นเอง!”

ตอนที่เซียวซูกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ประตูก็ถูกเคาะ จากนั้นประตูของผู้ป่วยก็เปิดออก คือพยาบาลที่เข้ามาตรวจเช็ค

ตอนที่เห็นพยาบาล เซียวถอนหายใจด้วยความโล่งอก รู้สึก ว่าตัวเองได้รับการช่วยเหลือแล้ว

หลังจากตรวจเช็คออกไป ในห้องผู้ป่วยก็เงียบลงอีกครั้ง

ที่โชคดีคือ ในครั้งนี้เสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้ถามคำถามเขาแล้ว เซียวซูคิดสักครู่ แล้วพูดขึ้น “เสี่ยวหมี่โต้ว ฉันออกไปข้างนอก ระบายอากาศหน่อย หนูอยู่ที่นี่สักพัก มีเรื่องอะไรก็เปิดประตู เรียกลงเซียวซู”

โอ้ ~” เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าอย่างน่ารัก ดวงตาเล็กๆ มีรอย

พิ่มปรากฏขึ้น

คิดไม่ถึงว่าลุงเซียวเป็นคนขี้ขลาด

หลังจากที่เซียวซูออกไปข้างนอก ก็นั่งลงบนเก้าอี้ตรงทางเดิน ขายาวแทบจะไม่มีที่ให้วาง ทำได้เพียงยืดออกไปวางไว้ตรง หน้า เซียวถอนหายใจด้วยความโล่งอก ผ่อนคลายไปทั้งตัว

ในห้องผู้ป่วย เหลือเพียงเสี่ยวหมี่โต้วเอง หลังจากที่เขาแอบ พูดในใจว่า เซียวซูเป็นคนขี้ขลาด ก็หันมองไปหาเยโม่เซิน ที่ กําลังนอนอยู่บนเตียง

“แดดดี้แย่ ฉันยังไม่ได้มาคิดบัญชีเลยด้วยซ้ำ ก็ถึงกับเป็นลม ไปแล้ว”

แต่ว่า เป็นลมก็ไม่ส่งผลกระทบต่อการคิดบัญชีกับเขา
เสี่ยวหมี่โต้วคิดอยู่ครู่หนึ่ง บนใบหน้าเล็กๆ ก็มีรอยยิ้มปรากฏ ขึ้น

เสี่ยวหมี่โต้วก้าวเดินอย่างพลิ้วไหว เดินไปที่ข้างเตียงผู้ป่วย ของเย่ ไม่เซิน เขาถอดรองเท้าและเสื้อคลุมที่แน่นหนาของตัวเอง ออก ด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง แล้วปีนขึ้นไปบนเตียงอย่าง คล่องแคล่ว ร่างเล็กคุกเข่าข้างตัวเย่โม่เซิน

เพราะว่าเยโมเงินตอนนี้ ยังคงอยู่ในอาการหมดสติ จึง หลับตาอยู่ตลอด

หลังจากที่เสี่ยวหมี่โต้วคุกเข่าลงข้างๆเขา จ้องมองไปที่ ใบหน้าอันหล่อเหลานั้น แล้วส่งเสียงไม่พอใจอย่างหนัก “แดดดี้ แย่ นอกจากหน้า ใบนี้ ที่ดูเหมือนฉันแล้ว ก็ไม่มีข้อดีอะไรเลยสัก นิด!”

เมื่อพูดจบ ทันใดนั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็ยื่นมือเล็กๆออกมา จับ ใบหน้าอันหล่อเหลาของเย่ไม่เป็นไว้ แล้วดึงมันออกไปทั้งสอง ข้าง ขณะที่ระบายความโกรธก็พูดว่า “แดดดี้แย่ รังแกหม่ามีก็ พอแล้ว ยังจะรังแกเสี่ยวหมี่โต้ว เป็นลมอย่างไม่มีเหตุผล

ทำในความสนใจของหม่ามี ไม่ได้อยู่ที่เสี่ยวหมี่โต้ว!”

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเย่ไม่เป็น ค่อยๆเปลี่ยนไปภายใต้มือที่ อ้วนตุ้ยนุ้ย เสี่ยวหมี่โต้วจ้องที่ใบหน้าที่ผิดรูปไป เพราะการกระ ทำของตัวเอง ใบหน้าเล็กๆก็แสดงท่าทีที่กลั่นแกล้ง

โชคดีที่แดดดี้ของเขาไม่ได้ทำศัลยกรรม ไม่อย่างนั้นมือของ เขาบีบแรงขนาดนี้ คาดว่าซิลิโคนน่าจะหลุดออกหมดแล้ว
เมื่อเสี่ยวหมี่โต้วเล่นจนสนุก ก็เลยขึ้นไปบนตัวของเย่ไม่เป็น เสียเลย นั่งเหมือนขี่ม้า เหนือท้องของเขาเล็กน้อย แล้วเล่นใบ หน้าของเย่ ไม่เงินต่อไป

และในตอนที่เสี่ยวหมี่โต้วกำลังจะหยิบโทรศัพท์ออกมา จะ ถ่ายภาพของเย่ ไม่เซินเก็บไว้ คนที่อยู่ในอาการหมดสติตลอด เริ่มมีปฏิกิริยาเล็กน้อย

เสี่ยวหมี่โต้วเห็นขนตาของเยโม่เป็นขยับเล็กน้อย ดูเหมือนจะ มีสัญญาณตื่นขึ้นมา แต่ให้แดดดี้เห็นว่าเขาทําเรื่องกลั่นแกล้งไม่ ได้ เสี่ยวหมี่โต้วปล่อยมือรอสักครู่ เย่ไม่เป็นก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะ ตื่นเลย

แล้วเสี่ยวหมี่โต้วก็ใจกล้าที่จะทำเรื่องชั่วร้าย ยื่นมือของตัวเอง ไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นอีกครั้ง

เพียบ!

มือข้างหนึ่งของเสี่ยวหมี่โต้วถูกจับไว้กะทันหัน เย็ไม่เป็นลืมตา ขึ้นมาทันที แววตาที่ลึกซ่อนรัศมีที่น่าเกรงขาม กลิ่นอาย อันตราย ปกคลุมพุ่งเข้ามากระหน่ำ

ฮม?

เสี่ยวหมี่โต้วคิดไม่ถึงว่า เย่โม่เซินจะตื่นเร็วขนาดนี้ ทั้งๆที่เมื่อ ก็ยังเหมือนไม่อยากที่จะตื่น แต่คิดไม่ถึงว่า ทันทีที่ตื่นก็จับมือ เล็กๆของเขาไว้เลย

“ทำอะไร?” เย่โม่เซินเพิ่งตื่นขึ้นมา ในน้ำเสียงมีความแหบแห้งทีน่าเกรงขาม

อาจเป็นเพราะเพิ่งตื่นขึ้นมา ดังนั้นสติของเขาจึงยังไม่ฟื้น ตัวอย่างเต็มที่ มือที่จับเสี่ยวหมี่โต้วไว้ ก็ใช้แรงไปหน่อย จน กระทั่งใบหน้าเล็กๆนั้น เข้ามาในดวงตาของตัวเอง เย่ไม่เป็นถึง ได้อึ้งไปชั่วขณะ ความดุดันที่อยู่ในแววตา ก็ค่อยๆจางหายไป

เดิมทีเสี่ยวหมี่โต้วแค่อยากจะบีบหน้าของเขาเท่านั้น กลั่น แกล้งเย่ โม่เซินเสียหน่อย แต่ใครจะรู้ว่า เขาตื่นขึ้นมาก็บีบมือ ของตัวเองเลย ยังใช้แรงไม่น้อย

เจ้าตัวเล็กอย่างเขา ก็รู้สึกเจ็บปวดในทันที จากนั้นก็ขมวดคิ้ว ขึ้น ยกมืออีกข้างหนึ่งเป็นหมัด ชก ใส่เย่ ไม่เป็นโดยไม่ลังเล เลย

“ไอ้แดดดี้แย่ ถึงกับรังแกเสี่ยวหมี่โต้ว!

เสียงปังดังขึ้น!

กำปั้นนุ่มๆ ประทับตราที่ตาซ้ายของเย่ไม่เป็น

เย่ ไม่เซิน “………….

หมัดนี้ ชกเขาตื่นอย่างสมบูรณ์

ออกจากโรงพยาบาล แล้วก็กลับไปที่บ้านเช่าของหานคู่จื่อ เขาขาดสติอารมณ์โมโห จากนั้นก็ได้ยินเสียงเด็กน้อยน่ารักหนึ่ง หันกลับไปก็เห็นผู้ชายตัวเล็กๆ ที่ดูเหมือนตัวเองทุกระเบียบนิ้ว ยังไม่รอให้เขาตั้งตัวได้ เจ้าตัวเล็กก็ซกเขาอีกหมัดหนึ่ง
หลังจากนั้นเย่ไม่เป็นก็ดึงตัวเขาออกไปพูดคุย ต่อมา……ใน สมองดูเหมือนว่าจะมีภาพมากมายที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ทะลักเข้ามา แตกสลายจนไม่เป็นรูปร่าง แต่ก็พุ่งชนใส่สมอง ของเขาอย่างรุนแรง เสมือนต้องการชนทำลายผนึกที่ปิดไว้

ในเวลานั้นเย่ ไม่เซินรู้สึกเพียงว่า ปวดหัวจนทนไม่ไหว กำลัง จะพูดอะไรกับเสี่ยวหมี่โต้ว ก็หมดสติไป

ความเจ็บปวดในตาซ้าย ได้ดึงความคิดของเย่ไม่เซินกลับมา สู่ความเป็นจริง เย่โม่เซินปล่อยมือที่จับเสี่ยวหมี่โต้วไว้ ส่งเสียง อื้อเบาๆ

หลังจากที่เสี่ยวหมี่โต้วเป็นอิสระ ก็รีบลุกขึ้นจากตัวเขาอย่าง ว่องไว กำลังจะลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยวก่อน”

เย่โม่เซินดูการเคลื่อนไหวของเขา เรียกหยุดเขา เสี่ยวหมี่โต้วอึ้งไปครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นมามองเขา “จะทําอะไร?”

แม้ว่าน้ำเสียงจะดูอารมณ์เสียมาก แต่ก็ยังคงเป็นน้ำเสียง อ่อนเยาว์ของเด็กน้อย บวกกับใบหน้าเล็กที่ดูเหมือนกับตัวเอง ยิ่งนัก เย่โม่เซินเกือบจะมั่นใจแล้วว่า เจ้าตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า ก็ คือลูกชายของตัวเอง

เมื่อมองไปที่ข้อมือของเจ้าตัวเล็กนี้ ถูกบีบจนแดงจากความ รุนแรงของตัวเอง ในเมื่อครู่ เย่ โม่เซินก็เลยขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า”เมื่อกี้ฉันไม่ได้ตั้งใจ เจ็บไหม?”

พูดเสร็จเขาก็ลุกขึ้นนั่ง ยื่นมืออุ้มเจ้าตัวเล็กเข้ามาในอ้อมกอด อย่างง่ายดาย

แม้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะเป็นเด็กผู้ชาย แต่ยังไงก็ยังเป็นเด็กน้อย อยู่ดี ร่างกายอ่อนนุ่มเหลือเกิน แต่ไม่เป็นอุ้มเขาเข้ามาในอ้อม กอด ในใจก็อ่อนระทวยไปด้วย ความเจ็บปวดทางตาซ้าย ก็ไม่มี เวลาไปสนใจแล้ว ได้เห็นเพียงรอยบีบที่ข้อมือของเจ้าตัวเล็ก เมื่อคิดได้อีกว่า เขาเป็นลูกของตัวเอง น้ำเสียงและทำนองของเ โม่เซิน ก็ดูนุ่มนวลอ่อนโยน

“ให้แดดดี้ดูหน่อย”

หลังจากพูดจบ เย่โม่เซินก็จับแขนของเขาเบาๆ มืออีกข้างปิด ที่แผล ถูนวดเบาๆ

ท่าทางตั้งอกตั้งใจยิ่งนัก

เสี่ยวหมี่โต้วอึ้งค้าง โตขนาดนี้ ได้รับการดูแลที่จริงจังและ อ่อนโยนจากพ่อเป็นครั้งแรก เมื่อเทียบกับของหม่ามีแล้ว ก็ เหมือนเป็นเรื่องไม่สมจริงเลย


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ