เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 785 ระมัดระวังตัวรู้จักบ้างไหม



บทที่ 785 ระมัดระวังตัวรู้จักบ้างไหม

หลังจากนั้นหานคู่จื่อก็นึกถึงเพียงแต่เรื่องของเย่ไม่เป็น เฉียว บอกว่าจะส่งข้อความหาเขาและให้เขามา

เธออยากเจอเขา แต่เธอก็รู้สึกว่า…เธอมักใช้ประโยชน์จาก เฉียว อเรียกเขาออกมาเสมอ เขาจะเกิดอาการรำคาญเธอหรือ เปล่า?

เมื่อนึกได้แบบนี้ หานมู่จื่อก็กล่าว “งั้นเอ่อ คุณไม่ต้องส่ง ข้อความหาเขาหรอก วันนี้เอาแบบนี้แล้วกัน อย่ารีบร้อน

“เอ๊ะ?” เฉียวจื้อผงะไปครู่หนึ่ง เขาถือโทรศัพท์ด้วยความงุนงง “ทำไมล่ะ? เรื่องแบบนี้ยิ่งเร็วยิ่งดีไม่ใช่หรือ?”

“ไม่” หานมู่จื่อส่ายหน้า “ฉันกลัวว่าเขาจะไม่ยอมรับ

จู่ๆเธอก็บุกเข้ามาในชีวิตของเขา ถ้าหากเธออยู่ต่อหน้าเขา บ่อยๆและเขายังไม่คุ้นชินกับเธอ เขาอาจปฏิเสธเธอโดยไม่รู้ตัว

อย่าเสี่ยงเลยจะดีกว่า

“แต่ว่า..ฉันส่งไปแล้วน่ะสิ”

เย่โม่เซินนั่งอยู่บนโซฟาที่ระเบียง ในมือข้างหนึ่งถือแก้วกาแฟ และอีกข้างหนึ่งถือโทรศัพท์
ในช่วงวันหยุดของเขา เขาสวมเสื้อสเวตเตอร์แขนยาวสีเทา และกางเกงขายาวแสนเรียบง่าย ใบหน้าของเขากระทบแสงแดด นั้นช่างสวยงามมาก หากถ่ายภาพฉากนี้เอาไว้และโพสต์ลงใน เน็ต ชาวเน็ตจะต้องคิดว่าเป็นดาราชายกำลังถ่ายแบบเป็นแน่

หน้าจอบนโทรศัพท์ของเขายังคงเป็นหน้าจอในการพูดคุยกับ เจียวจื่อ

ภาพถ่ายไม่ได้ถูกขยาย แต่สามารถมองเห็นเงาที่สวยงามและ ละเอียดอ่อนของผู้หญิงได้อย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่าเธอสวม เพียงเสื้อเชิ้ตผ้าชีฟองสีขาวเรียบๆและไม่ได้จัดทรงผมอะไร มากมายเท่าไหร่นัก เธอเพียงแค่มัดหนังยางไว้ที่ด้านหลัง แต่มัน ก็ทําให้เขาไม่สามารถละสายตาไปจากเธอได้

ใบหน้าของเธอไม่ได้สวยงาม โดดเด่นมากมายนักและใบหน้า ของเธอก็ไม่สมบูรณ์แบบเมื่อแยกออกจากกัน แต่ในการผสม ผสานกันนั้นทําให้ดูสบายตา สำหรับเขา….ราวกับว่ามีแรงดึงดูด ร้ายแรง

เย่ไม่เชินละสายตากลับมา เขาวางแก้วกาแฟลงจากนั้นใช้มือ นั้นบีบขมับ

เขารู้ดีว่าเฉียวจื้อจงใจ

จงใจนัดเธอไปยังร้านอาหาร จงใจส่งรูปเธอให้กับเขา จงใจที่จะให้เขาไปที่นั่น

แต่ถึงแม้ว่าเฉียวจื้อจะจงใจ แล้วเธอล่ะ?
ถ้ามีคนโทรหาเธอ เธอก็จะไปในทันทีเลยใช่ไหม? ไม่รู้จัก ระมัดระวังตัวบ้างเลยหรืออย่างไร?

เขานึกขึ้นได้ว่าเมื่อเธอตื่นขึ้นมาในห้องเลขาในวันนั้นจู่ๆเธอก็ กอดตัวเขาไว้แน่นและไม่มีการสงวนท่าทีใดๆ ในเวลานั้นเย่ไม่ เป็นรู้สึกว่าเธออาจจะจําคนผิด เขานั้นไม่ใช่สิ่งที่เธออยากจะ สวมกอด

อาจเป็นการตื่นจากฝัน สะลึมสะลือ จําคนผิดดังนั้นจึงกอดเขา ยิ่งคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หัวใจของเย่ไม่เป็นก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น หลังจากนั้นไม่นานนัก เขาก็เม้มริมฝีปากอย่างเยาะเย้ย ลุกขึ้น

และเดินออกไปข้างนอก

“ดังนั้น คุณเพิ่งนั่งได้ไม่นานนักก็ส่งข้อความเลยเหรอ?” หา หมู่จื่อมองไปที่เฉียวจื้อด้วยความงุนงงและถามเขา เธอคิด ว่า…ไม่ได้นานอะไรมากนัก คิดว่าน่าจะบอกเฉียวจื้อทัน

เฉียวอพยักหน้าจากนั้นเขาก็พูดว่า “แต่…พี่สะใภ้คุณอย่า เป็นกังวลถือเป็นเขาคงจะไม่มาหรอก

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หาน จื่อจะหัวเราะก็หัวเราะไม่ออก จะ ร้องไห้ก็ร้องไม่ออก “คุณกำลังปลอบฉันหรือกำลังเติมฉัน?”

“เอ? พี่สะใภ้ฉันไม่ได้จะซ้ำเติมคุณ ฉันเพียงพูดว่า…”

“เขาว่าอย่างไร? เขาสนใจคุณไหม?”
ต้องบอกว่าหาน จื่อนั้นยังคงสงสัยว่าเปไม่เป็นที่สูญเสีย ความทรงจำนั้นมีท่าทีต่อเธออย่างไร?

จากการกล่าวของเฉียวจื้อ เขาท่าทีประทับใจของตัวเอง อย่างไร?

เฉียว จะกล้าบอกทาน จื่ออย่างไรว่าเขานั้นขับไสไล่ส่งเขา เขาจึงกล่าวอย่างอ้อมค้อม “เขาอาจยุ่งอยู่ไม่ได้ตอบข้อความ กลับ ฉันว่าเขาอาจจะยังไม่เห็น

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้

หาน จื่อหลบสายตา ไม่สามารถบอกได้ว่าภายในใจรู้สึก อย่างไร

ปกติแล้วเธอนั้นอยากเจอเย่ไม่เป็นมาก แต่กลัวว่าเย่ ไม่เซ็น

ในตอนนี้นั้นหากว่าเธอกับเขาเจอกันบ่อยไปอาจจะทำให้เขาต่อ

ต้านและปฏิเสธ

เฮ้อ

หานคู่จื่อถอนหายใจภายในใจและไม่กล่าวอะไรอีก

เฉียวจอมองเห็นความผิดหวังในดวงตาของเธอเขาจึงรีบ เปลี่ยนเรื่อง : “อาหารร้านนี้ไม่เลวเลยนะ พี่สะใภ้คุณลองชิมดู

“ขอบคุณ”

อาหารในร้านนี้เสิร์ฟไวมาก หานคู่จื่อและเฉียวซื้อนั่งรอเพียง ประมาณสิบนาทีอาหารก็มาเสิร์ฟแล้ว
ทานมู่จื่อลั่งพาสต้าโดยไม่ได้ใส่ใจอะไรและไม่ได้ชื่นชอบใน รสชาติอะไรขนาดนั้น แต่เดี๋ยวจื้อนั้นแตกต่างออกไป เขาเจริญ อาหารเป็นอย่างมาก ทั้งเนื้อหม้อไฟ เมื่ออาหารมาถึงยังคงมี ควันและน้ำซุปหอมกรุ่น ภายในใจหม้อนั้นน้ำซุปรสเด็ดยังคง เดือดปุดๆ

เมื่อเจียวจื้อเห็นดวงตาของเขาเป็นประกาย

“นี่คือสิ่งที่วิเศษมากพี่สะใภ้ คุณต้องลองชิมดู

เมื่อหานคู่จื่อได้กลิ่น เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงขมวด คิ้ว เธอรู้สึกว่ากลิ่นแรงมากจนทำให้เธออึดอัดเล็กน้อย เธอยื่นมือไปปิดจมูก โดยไม่รู้ตัว

และที่นี่เป็นห้องวีไอพี ยิ่งเธอมีความไวต่อกลิ่นเป็นพิเศษ ใน ไม่ช้ากลิ่นก็กระจายไปทั่วห้อง หานอยิ่งทนไม่ไหวมากขึ้น เรื่อยๆ สีหน้าของเธอนั้นดูทรมานมาก

“พี่สะใภ้ เนื้อวันของที่นี่นั้นดีมาก คุณรีบซิมส์

เฉียวจื้อลุกขึ้นยืนและพยายามตักอาหารให้เธอ

กลิ่นที่ชัดเจนมากยิ่งขึ้นทำให้เธอคลื่นไส้และอดไม่ได้ที่จะ ปิดปากตัวเองจากนั้นก็รีบวิ่งออกจากห้องวีไอพีไป

“พี่สะใภ้ พี่สะใภ้เป็นอะไรไป?” เฉียวซื้อรีบวิ่งตามออกมา หา หมู่จื่อจึงรีบกล่าว “ฉันจะไปห้องน้ำ

จากนั้นก็หายไปต่อหน้าต่อตาของเฉียวจื้อ
เฉียวจื้อ “.….…….”

เขาและศีรษะของตัวเองและมองกลับไปที่ห้องวีไอพี แปลก เห็นชัดๆว่ากลิ่นมันหอมมาก แต่พี่สะใภ้อาจจะไม่ ชอบ?? จึงอยากจะอ้วก

ไข่ เขาควรให้คนเอาอาหารชนิดนี้ออกไปก่อนที่พี่สะใภ้จะ กลับมา

ความรู้สึกคลื่นไส้ของหาน อรุนแรงมาก แต่เธอไม่คุ้นเคย กับสถานที่แห่งนี้ เธอใช้เวลาในการหาห้องน้ำอยู่นานมาก อาการคลื่นไส้ของเธอแทบจะทนไม่ไหว ในขณะที่เธอทนไม่ไหว นั้นก็เหลือบไปเห็นห้องน้ำพอดี

จากนั้นเธอก็วิ่งไปด้วยความรวดเร็วและก้มตัวอาเจียนบน อ่างล้างหน้าเป็นเวลานาน

การอาเจียนครั้งนี้ทำให้น้ำตาของเธอไหลออกมาและท้องของ เธอนั้นมวนอย่างไม่สบายตัว แม้แต่เหงื่อเย็นๆก็ไหลออกมาด้วย และไม่รู้ว่าเป็นเวลานานเท่าไหร่ หานมอจึงรู้สึกสบายตัวขึ้น เธอคลายเกลียวก๊อกน้ำเพื่อทำความสะอาดสิ่งสกปรกในอ่าง ล้างมือพลางล้างมือไปด้วยและสุดท้ายเธอก็ล้างหน้าของเธอจาก นั้นกลับมีทิชชูขึ้นมาตรงหน้าเธอ

หานมู่จื่อตกตะลึงและเอื้อมมือไปหยิบทิชชู่

“ดูจากสภาพของเธอแล้วเหมือนกับว่าไม่เหมาะที่จะล้างหน้าด้วยน้ำเย็นในตอนนี้ เสียงชายที่แผ่วเบาดังขึ้นทางด้านซ้ายของ หานมู่จื่อ เธอรับทิชชูและมองไปที่อีกฝ่าย

เมื่อเธอเห็นเขา หานมู่จื่อก็ตกตะลึง

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอนั้นมีดวงตาจิ้งจอกและรอยยิ้มกว้างบน ริมฝีปากของเขา ไม่เหมือนกับสวนเพื่อที่เธอเคยเห็นมาก่อน

ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่พบกันจนกระทั่งตอนนี้เป็นเวลาเพียงไม่ นานนัก พวกเขาเคยนั่งพูดคุยกัน หาน จื่อเขาได้

สวนเจ๋อมองเธออย่างชัดเจน เขาอดไม่ได้ที่จะหรี่ตาและเลิก

คิ้ว

“คุณเองเหรอ?”

เย่ไม่เป็นประกาศคู่หมั้นในการแต่งงานของเขา หาน จื่อ

ในตอนแรกนั้นตวนมู่เจือมองเธออย่างประหลาดใจราวกับว่า ตกใจที่เจอเธอที่นี่ แต่ในไม่นานนักเหมือนกับว่าเขานึกอะไรได้ และปรับสีหน้าปกติ


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ