บทที่ 344 เธอถูกทิ้งอีกครั้ง

“ไม่ใช่ว่าต้องการจะหย่ารีไง? ” เสิ่นเฉียวหายใจ เข้าลึก ๆ ในที่สุดก็เอาประโยคที่เก็บเอาไว้อยู่ในใจพูด ออกมาได้: “งั้นก็ไปสำนักงานกิจการพลเรือนเพื่อ ดำเนินเรื่องหย่าให้เรียบร้อยเถอะ”

หลังจากพูดเรื่องพูดนี้จบ เสิ่นเฉียวไม่สนใจว่าเย่ โม่เซินจะแสดงสีหน้าออกมาอย่างไร เธอรู้สึกเพียงแค่ ว่าหลังจากที่ตัวเธอนั้นได้พูดเรื่องเหล่านั้นออกไปแล้ว ก็ราวกับก้อนหินที่กดทับในใจของเธอนั้นก็ได้หายไป

บางที เธอเองก็คิดว่าอยากที่จะหย่า อย่างไรก็ตาม เมื่อคนทั้งสองไม่เชื่อใจกันก็มักจะตั้งข้อสงสัยซึ่งกัน และกัน ตลอดช่วงชีวิตที่เหลือก็ไม่สามารถที่จะมีความ สุขได้ ดังนั้นการแยกทางกันเป็นจึงเป็นหนทางที่ดี ที่สุดสำหรับพวกเขา

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เสิ่นเฉียวก็เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง กัดริมฝีปากล่าง : “ไปสำนักงานกิจการพลเรือนเถอะ เย่โม่เซิน เดินเรื่องให้เรียบร้อย ฉันก็จะไม่ต้องมา พัวพันกับนายอีกต่อไป”

ทันทีที่เงยหน้าขึ้นเสิ่นเฉียวก็ตกใจ ไม่รู้ว่าตั้งแต่ เมื่อไรกันที่เยโม่เซินนั้นมาที่ข้างหน้าของเธอ และจู่ ๆ ก็จับไปที่คางของเธอ

“เดินเรื่องหย่า? ” เย่โม่เซินจ้องเธอด้วยสายตาที่

อันตรายอยู่ใกล้ ๆ กับเธอ นิ้วมือของเขากำลังจับคางของเธอ ก็รู้สึกได้ถึงเครื่องสำอางที่อยู่ชั้นนอก

สัมผัสของเครื่องสำอางที่มือทำให้เย่โม่เซินขมวด คิ้วขึ้นอย่างไม่พอใจ เมื่อก่อนหากบีบไปที่ใบหน้าของ เธอ ก็สามารถสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มของแก้มขาว ๆ นั้น ที่ยืดหยุ่นราวราวกับสายน้ำ แต่ว่าตอนนี้ ….กลับ สัมผัสได้เพียงแต่เครื่องสำอางเท่านั้น

นั่นทำให้เขารู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก แบบเดิมก็ ดีอยู่แล้วทำไมต้องแต่งให้ตัวเองกลายเป็นแบบนี้?

“ใช่แล้ว” ความอุ่นจากนิ้วของเขาทำให้เสิ่นเฉียว ชะงักไปเล็กน้อย แต่ว่าก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว เอื้อม มือไปดึงแขนเสื้อของเย่โม่เซิน หลังจากนั้นก็ใช้แรง เล็กน้อย ค่อย ๆ ดึงมือของเขาให้ปล่อยออกและพูด ขึ้นเบา ๆ : “เกรงว่าจะทำให้นายผิดหวังแล้ว การ ประชุมวันนี้ของนายคงต้องเป็นอันยกเลิก แล้วไป ดำเนินการหย่าตอนนี้เลยเถอะ”

“รีบร้อนที่จะสลัดฉันออกไปขนาดนี้เชียวเหรอ? ไม่ดีหรอกหรอที่เธอกับฉันจะได้อยู่ร่วมกันตลอดไป? ”

เย่โม่เซินยิ้มมุมปากเชิงประชด ภายในแววตานั้นมี ความเย็นชาอย่างที่สุด

เธอไม่ตอบอะไร เย่โม่เซินก็จ้องไปที่เธอเบา ๆ

ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็มีเสียงเคาะประตูดังมาจากด้าน นอก เซียวซู่พูดเตือนขึ้น : “คุณชายเย่ ประชุมกำลัง จะเริ่มแล้ว”
เยโม่เซินจึงได้สติกลับมา และพูดขึ้นอย่างเย็น ชา: “จะไปดำเนินการน่ะได้ แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่ว่าง เธอออกไปรอก่อน”

พูดจบ เย่โม่เซินก็นั่งวีลแชร์ออกไปนอกห้อง

เสิ่นเฉียวรีบตามออกไปโดยไม่ได้คิดอะไรแม้แต่ น้อย “ต้องรอนานแค่ไหน ใช้เวลา 1 ชั่วโมงพอมั้ย?

“เหอะ แค่ไม่ได้มาทำงานไม่กี่วันก็ลืมแล้วรีไง ว่าการประชุมของบริษัทตระกูลเย่ใช้เวลานาน เท่าไร? หรือจะบอกว่าต้องเข้าไปร่วมประชุมเพื่อ รื้อฟื้นสักหน่อย ถึงจะจำได้อย่างนั้นเหรอ?

เมื่อได้ยิน ฝีเท้าของเสิ่นเฉียวก็หยุดนิ่งอยู่กับที่ การประชุมนี้เมื่อได้เริ่มขึ้นแล้ว อย่างน้อยที่สุดก็ ต้องใช้เวลาถึง 2 ชั่วโมง เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “หลัง จากนายประชุมเสร็จ พวกเราก็จะไปดำเนินเรื่องหย่า ทันทีเลยใช่มั้ย? ”

เขาไม่ตอบอะไร และค่อย ๆ ตรงห่างออกไป

“ก็ได้ งั้นฉันไปรอนายที่ห้องพัก 2 ชั่วโมง”

หลังจากนั้นเสิ่นเฉียวก็เดินตรงไปยังห้องพักผ่อน โดยไม่ได้สนใจว่าเย่โม่เซินตอบตกลงหรือไม่ เห็นเธอ ก้าวเดินห่างออกไปอย่างรวดเร็ว เพียงครู่เดียวเรือน ร่างบาง ๆ นั้นก็หายไปจากสายตาของตนแล้ว เย่โม่ เซ็นยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้….ไม่เจอหน้ากันแค่ไม่กี่วัน ทำไมถึงรู้สึกอย่างกับว่าเปลี่ยนไปกลายเป็นคนละคนเลยกัน

นะ

“คุณชายเย่ การประชุมจะเริ่มแล้ว” เซียวซู่ตรงขึ้น

มาแจ้ง

“รู้แล้วน่า” เย่โม่เซินตอบกลับด้วยท่าทีรำคาญ และกวาดสายตาไปมองเขาเล็กน้อย

*

ด้านในห้องพัก

เสิ่นเฉียวรออยู่คนเดียว

เนื่องจากเย่โม่เซินไม่มีเลขา เซียวซู่เองก็ต้องตาม เข้าไปประชุมด้วย ดังนั้นเธอจะอยู่ในห้องพักผ่อนนาน แค่ไหนก็ไม่มีคนมากวนเธอ โชคดีที่เสิ่นเฉียวคุ้นเคย กับที่นี่เป็นอย่างมาก อย่างไรก็ตามการประชุมนั้นจะ ต้องใช้เวลานานกว่า 2 ชั่วโมง เธอลุกขึ้นอย่างสบาย ๆ และไปที่ห้องน้ำชาเพื่อชงชาเขียวมาดื่ม หลังจากนั้นก็ หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน

ถ้าเอาแต่รออย่างเดียวล่ะก็ แค่ 1 ชั่วโมงก็มาก พอที่จะทำให้คนนั้นทนไม่ไหวแล้ว 2 ชั่วโมงนี่ยิ่งไม่ ต้องพูดถึงเลย

เวลาค่อย ๆ ผ่านไป 1 นาที 1 วินาที เสิ่นเฉียวรู้สึก ว่าตัวเองนั้นก็ใช้เวลาไปมากพอตัวแล้ว แต่ว่าพอมอง ไปที่นาฬิกาในโทรศัพท์ก็พบว่าเพิ่งจะผ่านไปครึ่ง ชั่วโมงเท่านั้น
ยังคงเหลืออีก 1 ชั่วโมงครึ่ง….

เสิ่นเฉียวขยี้ตา และมองไปยังโซฟาฝั่งตรงข้าม ถ้างั้นงีบที่นี่สักหน่อยดีกว่ามั้ยนะ?

เนื่องจากวันนี้เธอนั้นตื่นเช้า ทำให้ตอนนี้เธอเองก็

รู้สึกง่วงอยู่บ้าง

หลังจากตัดสินใจได้แล้ว เสิ่นเฉียวก็นั่งลงบน โซฟา ในมือกอดกระเป๋าของตัวเองเอาไว้ พิงตัวและ หลับตาลง

ไม่นานเธอก็เข้าสู่ภวังค์หลัง ขณะที่หลับนั้นเวลา ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเธอลืมตาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าเวลา 2 ชั่วโมงนั้น ได้ผ่านไปแล้ว

เสิ่นเฉียวลุกขึ้นมาอย่างมีความสุข ไม่คิดว่าเวลา จะพอเหมาะพอดีเช่นนี้ และในตอนนี้เธอก็ไปที่หาเย่โม่ เซ็น

หลังจากเพิ่งออกจากห้องพักผ่อน ก็พบกับเซียวซู่

ที่เดินมาพอดี เสิ่นเฉียวก็ทักทายออกไป

“เซียวซู่ เย่โม่เซินล่ะ? เค้าประชุมเสร็จแล้วใช่ มั้ย?

เดิมทีเซียวซู่ก็มาเพื่อที่จะมาหาเธอ แต่ในตอนนี้ เมื่อได้เจอเธอแล้วกลับมีอาการอึดอัดใจ เกาหัวและ

พยักหน้า: “ประชุมน่ะเสร็จแล้ว แต่ว่า….”
“งั้นฉันไปหาเขาล่ะนะ”

“คุณนายน้อย รอเดี๋ยวก่อน”

เซียวซูดึงชายเสื้อของเธอเอาไว้ และดึงเธอกลับ

มา

เสิ่นเฉียวหันกลับมา มองไปที่เขาด้วยสีหน้าที่ไม่ เข้าใจ

“มีอะไรเหรอ? ”

“คุณชายเย่เขาน่ะ….ประชุมเสร็จแล้ว แต่ว่าเขา เพิ่งจะออกไปเอง”

“ออกไปแล้ว? ออกไปหมายความว่าอะไร? ”

เซียวซูสับสนอยู่นานแล้วจึงพูดขึ้น: “คือว่าคุณ ชายเย่นะ หลังจากที่ประชุมจบก็รับโทรศัพท์สายหนึ่ง ขึ้นมา ตอนนี้เขามีธุระด่วนที่ต้องทำ เพราะงั้น….”

“เพราะงั้นเค้าก็เลยทิ้งฉันไว้ที่นี่แล้วสินะ?”

ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวก็รู้สึกว่ามันน่าตลกจริง ๆ แม้ว่า จะมาถึงจุดนี้แล้ว เขา ก็ยังคงไม่เห็นตัวเธออยู่ใน สายตา ไม่แม้แต่จะเคารพเธอสักนิด

“คุณนายน้อย….คุณชายเย่ไม่ได้ตั้งใจที่จะทิ้ง คุณไป เพียงแค่เรื่องที่โผล่มานั้น ตัวคุณชายเย่เองก็ คาดไม่ถึง”

“เรื่องอะไรกันที่สำคัญขนาดนั้น? ” เสิ่นเฉียวถาม ขึ้นมาทันที
ทันใดนั้นเซียวซู่ก็เบือนตาหนีเล็กน้อย “เรื่องนี้

น่ะ….”

“สำคัญจนถึงขนาดยอมทิ้งโอกาสดี ๆ แบบนี้ที่จะ ได้กำจัดฉันออกไปเชียว? ” เสิ่นเฉียวหัวเราะกับตัวเอง หลังจากนั้นก็พูดขึ้นอีกว่า: “นายเอาที่อยู่ของเขามา ให้ฉัน เดี๋ยวฉันไปหาเขาเอง ฉันอยากจะรู้ว่า เมื่อไรที่ เขาจะไปเดินเรื่องหย่ากับฉันที่สำนักงานกิจการ พลเรือน”

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของเซียวซู่ก็เปลี่ยนไป อย่างมาก และพูดเพื่อที่จะหยุดเธอ: “คุณนายน้อย ถ้างั้นคุณรออยู่ที่นี่อีกสักพักเถอะ หรือว่าวันนี้ให้ผมไป ส่งคุณกลับไปก่อน แล้วรอสัก 2-3 วันค่อย ….

“ไม่ต้องหรอก เซียวซู่นายเองก็ได้ยินแล้วนี่ ว่า เดี๋ยวฉันกับเขาจะไปทำเรื่องหย่ากันแล้ว หลังจากนี้ฉัน จะไม่ใช่คุณนายน้อยของตระกูลเย่อีกแล้ว นายไม่ต้อง เรียกฉันว่าคุณนายน้อยแล้ว เรียกแบบนี้ถ้ามีใครได้ยิน เข้าคงทำให้ฉันโดนหัวเราะเยาะเป็นแน่”

“คุณนายน้อย…พูดอะไรกันน่ะ ตอนนี้คุณกับคุณ ชายเย่ยังไม่ได้หย่ากันสักหน่อย แล้วก็คุณจะหย่ากับ เขาได้มั้ยนั้นก็ยังไม่แน่เสียด้วยซ้ำ..”

“นายไม่ต้องมาแก้ตัวแทนเขาแล้ว ต่อให้ตอนนี้เขา ไม่ยอมหย่า ฉันก็คงจะจากไปอยู่ดี แล้วก็เอาจริง ๆ นะ เซียวซู่ ตั้งแต่นี้ไป.นายแค่เรียกชื่อฉันก็พอ ฉันชื่อ

เสิ่นเฉียว ถ้าหากว่านายรู้สึกว่าไม่อยากเรียกชื่อล่ะก็นายแค่ทักฉันว่าเฮ้ก็ยังได้ ….สรุปแล้วก็คืออย่าเรียก ฉันว่าคุณนายน้อยอีก”

เซียวซู่: “คุณนายน้อย….”

“ยังจะเรียกอีก? ”

“ก็ได้ งั้นผมไม่เรียกแล้ว”

“นายส่งที่อยู่มาให้ฉัน เดี๋ยวฉันจะไปหาเขา”

“คุณชายเย่มีธุระต้องออกไปข้างนอกแล้ว ถ้างั้น วันนี้คุณกลับไปก่อนมั้ย? “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ