บทที่ 1172 กอดแน่นๆหน่อย

เพียงแต่แค่แวบตาเดียว หานซึ่งก็ได้ถอนสายตากลับมา

เขาเม้มปากเล็กน้อย น้ำเสียงที่พูดจงใจกดเสียงเย็นชาออก มา เสื้อผ้าสกปรกแล้ว เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วค่อยกินมื้อเช้า

เสี่ยวเหยียนไม่รู้ว่าพูดอะไร คิดว่าตัวเองซุ่มซ่าม พยักหน้า ออกมาด้วยความเศร้าสร้อย

หานชิงพาเธอเข้าไปในห้องน้ำ แล้วก็ยื่นเสื้อเชิ้ตสีเข้มให้เธอ ไปตัวนึง

ในตอนที่รับมาเสี่ยวเหยียนก็รู้สึกขายหน้าแทบแย่ รีบเข้าไป หลบในห้องน้ำถอดเสื้อที่เปียกออก แล้วเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตที่ หานชิงให้มา

เป็นตัวที่เธอใส่ครั้งที่แล้ว เห็นเสื้อเชิ้ตตัวนี้แล้วเสียวเหยียน นึกถึงครั้งที่แล้วที่เปลี่ยนแล้วแขวนเอาไว้ในห้องน้ำ สวมแล้วทั้ง คืนก็ไม่ได้ช่วยเขาซักให้สะอาดอีก

พอนึกถึงก็กระดากอายขึ้นมา

วันนี้เธอสวมเป็นกระโปรงสีเข้ม เอาเสื้อเชิ้ตยัดใส่ในกระโปรง นึกไม่ถึงว่าจะเข้ากันเป็นชุดเดียวกันได้

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนได้เปลี่ยนเสร็จแล้ว ก็หลบอยู่ในห้องน้ำ เอาเสื้อผ้าที่ตัวเองทำสกปรกมาซักให้สะอาด จนเธอเปิดประตูเตรียมออกไป ก็เห็นหานซึ่งยืนรอเธออยู่ตรงหน้าประตู

เสี่ยวเหยียนตื่นตกใจขึ้นมา “คุณ คุณทำไมถึงอยู่ที่นี่?”

หานซึ่งมองเธอแวบนึง พบว่าเธอได้เปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้ว และ ในมือก็ยังถือเสื้อตัวที่เลอะเอาไว้ คาดว่าคงซักมาจากด้านใน แล้ว แขนเสื้อเธอตอนนี้ก็เลยโดนน้ำไปเล็กน้อย

นึกถึงภาพเหตุการณ์ที่เสื้อเธอเปียกโชกเมื่อกี้นี้ขึ้นมาแล้ว แวว ตาหานซิงนิ่งขรึมลงหลายส่วน ลูกกระเดือกขยับเคลื่อนตัวขึ้นลง เอื้อมมือออกไปหาเธอ

“ซักเสื้อแล้ว? เอามาให้ฉันเถอะ”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว เสี่ยวเหยียนก็แทบจะยื่นเสื้อออกไปให้ ทันที คิดแล้วคิดอีกก็เก็บมือกลับไปอีกครั้ง

“ไม่ ไม่ต้องหรอกมั้ง ฉันเอาไปตากเองสักหน่อยก็ได้”

หานชิงหัวเราะเบาๆออกมา “กลัวอะไร? เธอใส่เสื้อผ้าของฉัน ไปสองครั้งแล้ว ช่วยเธอตากสักตัว เธอก็กลัวแล้ว?

เธอลังเลอยู่สักพัก ก็ต้องยื่นเสื้อของตัวเองออกไปให้ หลังจาก ที่หานชิงรับไปแล้วก็ได้เดินไปทางดวงอาทิตย์ เสี่ยวเหยียนเดิน ตามหลังไป

หลังจากนั้นก็เห็นหานซิงตากผ้าให้ตน ไม่รู้ว่าทำไม ในตอนที่ เห็นนิ้วเรียวของเขาหยิบผ้า เสี่ยวเหยียนรู้สึกอยู่เสมอว่าภายในใจมีความรู้สึกบางอย่างที่แปลกไป รอจนเขาตากเสร็จ หูของเธอ ก็ปรากฏสีชมพูจางๆออกมา

เสี่ยวเหยียนหันร่างออกไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ เตรียมที่จะ ลอบหนีออกไปก่อนที่เขาจะหันมา ฝีเท้าของทานซึ่งก็สาวก้าว ใหญ่ๆเดินตามเธอไป แล้วกุมแขนเธอเอาไว้

“ลงไปกินข้าวเช้า”

“อ้ออ้อ”

“ความจริงเธอไม่เห็นจะต้องตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น เมื่อกี้นี้ฉันก็ พูดไปแล้ว อยู่ตรงหน้าฉันไม่ต้องระมัดระวังตอนนี้พวกเราเป็น แฟนกันนะ”

จู่ๆหานซิงก็พูดออกมา หยิบยกหัวข้อบทสนทนาหนึ่งขึ้นมา

“ถ้าเธอกลัวฉันอยู่จริงๆ งั้น…” มือของหานชิงที่กำลังกุมมือ เธออยู่นั้นค่อยๆขยับเคลื่อนขึ้นมาข้างบน เสี่ยวเหยียนนิ่งอึ้งไป เล็กน้อย ยังไม่ทันได้สติกลับมาก็รู้สึกได้ว่าแขนของตัวเองได้ถูก หานชิงกุมเอาไว้ แล้ววางลงไปบนกำแพง

เสี่ยวเหยียนเบิกตากว้างออกมาทันที มองคนที่อยู่ตรงหน้า โน้มตัวลงไปหาเธอ ลมหายใจที่เหมือนกับเปลวเพลิงกำลังแผด เผาแก้มของเธอ

เธอมองคนที่แนบชิดเข้ามาอย่างประหม่า ริมฝีปากอ้าปากพูด ออกมาเล็กน้อย “เป็นอะไรไป?”

หานซิงเม้มริมฝีปากบาง ยิ่งโน้มใกล้เข้าไปอีก น้ำเสียงแหบห้าว

“ถ้าเธอยังระวังอยู่อย่างนี้ งั้นฉันก็ทำได้แค่เพียงต้องใช้วิธี พิเศษอีกสักหน่อยเพื่อให้เธอจะได้ไม่ต้องกลัวฉันถึงขนาดนี้ “วิธี…พิเศษ?” เสี่ยวเหยียนกะพริบตาปริบๆออกมา ขนตาด่า

เหมือนกับพัดเล็กๆสั่นไหวออกมา เหมือนกับพัดอยู่ในใจของ

หานซึ่งก็ไม่ปาน

เขาเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา น้ำเสียงก็ยิ่งแทบห้าวลง

“ใช่ เป็นวิธีพิเศษ ไม่ใช่ว่ากลัวฉันหรอกใช่มั้ย? ทำได้เพียงแค่ ให้เธอคุ้นชินกับการอยู่ใกล้ชิดกับฉันเอาไว้ เธอก็จะได้ยิน

ในตอนที่พูด ริมฝีปากบางของเขาก็แนบเข้ามาใกล้กับเธอ อย่างมาก ร่างของเสี่ยวเหยียนสั่นออกมา ภายในใจก็ตั้งตารอ คอย แต่ปากก็ยังแข็งอยู่เหมือนเคย

“ไม่ ไม่ใช่อย่างนี้สักหน่อย ฉันก็แค่…

“ได้โอกาสฝึกต่อจากครั้งที่แล้วพอดี…

เสียงของเขายิ่งต่ำลง เข้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จากนั้น…ริม ฝีปากของเสี่ยวเหยียนก็ถูกประกบเข้ามา เอวก็ถูกมือใหญ่ทั้ง สองข้าง โอบเอาไว้ เธอยืนอยู่ตรงที่เดิมอย่างไม่มั่นคงนัก หลัง จากนั้นสักพัก หานซึ่งก็ได้ดึงมือที่ไม่รู้ว่าจะวางเอาไว้ตรงไหน นั้นของเสี่ยวเหยียนวางลงไปบนด้านหลังเอวของตน เสี่ยวเหยี ยนนิ่งตะลึงไปเล็กน้อย นี่หมายความว่าอยากให้เธอกอดเขางั้น หรอ?
เพิ่งจะได้สติกลับคืนมา ก็ได้รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายได้ถอนริมฝีปาก ออกไป พร้อมเอ่ยพูดออกมาด้วยเสียงแหบห้าว “กอดฉัน

เสี่ยวเหยียน “!!”

ใบหน้าของเธอร้อนแทบไม่ไหวขึ้นมาทันที ตื่นตกใจจนอยาก จะเก็บเอกลับมา อ๊ากกก! คนแก่พอมีความรักขึ้นมาก็รังแกกัน เสียจนเธอทนดูต่อไปไม่ไหวอีกแล้วจริงๆ เดิมทีพวกเธอทั้งสอง คนคบกันเธอจะต้องเป็นฝ่ายรุก แต่ใครจะรู้เมื่อวานเพิ่งคบกัน มาถึงวันนี้เขาได้จูบเธอไปกี่ครั้งแล้ว แล้วการจู่โจมก็กระตือรือร้น เสียจนเธอกลัว

แต่อย่างไรมือของเสี่ยวเหยียนก็เก็บกลับไปไม่สำเร็จ เพราะว่า

ในตอนกลางคันก็ได้ถูกหานซึ่งจับเอาไว้ จากนั้นก็สลัดออกไปอยู่

สักพักนึงแต่ก็ไม่อาจสลัดออกไปได้ หลังจากนั้นก็ยังถูกเขาดึง

กลับไปวางลงไปตรงช่วงเอวอีก “กอดฉัน หม?” หานซึ่งเอ่ย

เล้าโลมเธอเสียงเรียบออกมา ในตอนที่พูดนั้นริมฝีปากบางก็ได้

แตะเข้ากับใบหูของเธอ รดลงมา โดยเฉพาะกลิ่นที่ทำให้จิตใจ

ปั่นป่วนพวกนั้น

ในการเล้าโลมเข้ามาเรื่อยๆของเขา เสี่ยวเหยียนค่อยๆผ่อน คลายอารมณ์ของตัวเองทีละนิดๆ อ้าแขนค่อยๆโอบเอวของเขา ความจริงแล้วหานชิงชอบที่หญิงสาวกอดเขาเอามากๆ

ก็เหมือนกับบนรถเมื่อคืนก่อน เธอเป็นฝ่ายจู่โจมเข้าไปกอด กอดเขาแน่นมาก ความรู้สึกนั้น…จริงมากๆแล้วยังอบอุ่นมาก เหมือนกัน ให้เขาได้รู้สึกถึงอาการใจสั่นที่ไม่เคยมีมาก่อนในชีวิตนี้ของเขา

แต่หญิงสาวในวันนี้ อายเอามากๆ มือที่โอบอยู่ตรงช่วงเอว ของเธอก็เลยไม่ได้แน่น หานซึ่งจ้องมองขนตาที่เขินอายของเธอ เอ่ยพูดเล้าโลมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนออกมาต่อ “กอดแน่นขึ้นอีก พวกเราจะต่อกันแล้ว

เสี่ยวเหยียนหน้าแดงออกมา ถูกการกระทำที่อุกอาจของเขา ทําเอาช็อกไป อดไม่ได้ที่จะจ้องมองเขาไปเลยจริงๆ

“จะจูบก็จูบ เรียกร้องอะไรมากมาย…

เธอบ่นออกมาเบาๆ ปากก็กล่าวโทษอีกฝ่าย แต่จากคําพูดนั้น ก็ได้ทำให้เขาโอบเธอแน่นขึ้นมาอีก ในที่สุดหานซิงก็พอใจสักที มุมปากก็ได้ประดับไปด้วยรอยยิ้มจางๆ ก้มลงมาอีกครั้ง

การลองในครั้งนี้เห็นได้ชัดว่าเชี่ยวชาญกว่าเมื่อวาน เดิมที เสี่ยวเหยียนก็คิดว่าทั้งสองคนไม่เคยมีความรักมาก่อน เรื่องจูบก็ ควรจะเป็นเรื่องยากสุดๆอยู่แล้ว จะให้ลองไปพร้อมกันเธอก็ยินดี แต่เธอค่อยๆค้นพบเรื่องหนึ่งขึ้นมา

หานชิงเหมือนกับจะเจอลู่ทางขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แต่ถึง อย่างไรเธอเองก็ไม่อะไรอยู่แล้ว ถูกอีกฝ่ายพาไปโดยสมบูรณ์ เขาจะจูบยังไง ตนก็ต้องถูกจูบมาอย่างนั้น ไม่เหลือกำลังที่จะ ตอบโต้กลับไปเลยได้สักนิด

เสี่ยวเหยียน โมโหขึ้นมาเล็กน้อย จูบกลับไปอย่างแรง ผล สุดท้ายเพียงเพราะไม่ระวังแค่ครั้งเดียวนึกไม่ถึงว่าจะทำริมฝีปากของอีกฝ่ายแตกไปเสียอย่างนั้น

แต่ครั้งนี้หานซึ่งก็ทำไม่รู้ร้อนรู้หนาว เพียงแต่ได้กอดเธอแน่น ขึ้นกว่าเดิมขึ้นมาทันที

แผ่นหลังของเสี่ยวเหยียนแนบลงไปกับผนังเย็นๆ คิดเพียงแค่ ว่าความรู้สึกของหานซึ่งเหมือนกับว่ามันจะไม่ค่อยถูกต้องเท่า ไหร่นัก

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เสี่ยวเหยียนรู้สึกเพียงแข้งขาอ่อน แรงขึ้นมา เริ่มยืนไม่ค่อยอยู่ขึ้นมา จบกัน…เมื่อกี้เธอดื่มนมไป ครึ่งแก้ว ในตอนนี้ก็เริ่มหิวขึ้นมาอีกแล้ว….

จวบจน ในตอนที่หานซึ่งผละออกจากเธอไป เสี่ยวเหยียนก็ได้ พิ่งเข้าไปกับร่างของเขาอย่างไร้เรี่ยวแรง พูดกับตัวเองออกมา “ฉัน…เหมือนจะหิวขึ้นมานิดๆแล้วล่ะ”

จากนั้นก็ได้ยินอีกฝ่ายหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ เป็นเสียง หัวเราะที่ไพเราะ

“งั้นก็ไปกินมื้อเช้ากัน อร่อยมากๆ อย่าเลือกกินล่ะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ