บทที่544 นอนหลับตามที่บอกดีๆ เดี๋ยวมีรางวัลให้
บทที่544 นอนหลับตามที่บอกดีๆ เดี๋ยวมีรางวัลให้
หานซิง ” ”
เขานึกว่าตัวเองฟังผิดไป
ไม่อย่างนั้น หญิงสาวเมาเหล้าตรงหน้าคงไม่กล้ายื่นข้อ เสนอแบบนี้ออกมาได้
โตมาจนถึงตอนนี้ ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าพูดกับเขาแบบนี้
เลย
หานซึ่งยืนนิ่ง มองไปที่ผู้หญิงตรงหน้า หญิงสาวทำสีหน้า น่าสงสารมองมาที่ตัวเอง จนสุดท้ายก็เม้มปากแน่น
เขาคงจะเข้าใจผิดไปเอง
เธอแอบจูบเขาก็กล้าท่า นี่ก็แค่ข้อเรียกร้องเท่านั้นเอง ทําไมถึงทําไม่ได้
“จูบไหม”
ในขณะที่เขากำลังคิดอยู่ เสี่ยวเหยียนก็รีบเร่งเขา
ทานชิงหมดคำพูดไปอีกครั้ง
เขามองเสียวเหยียนอย่างจนใจ และเริ่มหมดความอดทน”จะกลับไหม”
“ตกลงคุณจะจูบไม่จูบ”
หานจึงตัดสินใจไม่พูดอีก สายตาเคร่งขรึม ก่อนจะจับแขน เรียวของเธอไว้ แล้วดึงเธอขึ้นมา มืออีกข้างจับรองเท้าของ
เธอไว้
เสี่ยวเหยียนถูกเขาดึงให้เดินต่อ พอเดินได้สองก้าวก็ร้อง
ออกมา
หานชิงหันกลับมามอง “เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เจ็บเท้า” เสี่ยวเหยียนสายขาไปทางเขา ที่จริงแล้วถึงแม้ หานซึ่งไม่มองก็รู้ ตอนที่ช่วยเธอถอดรองเท้าเขาก็เห็นแล้วว่า เท้าของเธออาการหนักมาก แต่เขาไม่เคยอุ้มผู้หญิงคนไหน มาก่อน
หานชิงนิ่งคิด ก่อนจะก้มตัวลง “ขึ้นมา”
“หม” เสี่ยวเหยียนส่งเสียงอย่างแปลกใจ เธอมองแผ่นหลัง เขา ก่อนจะรีบกระโดดขึ้นหลังเขา
เสี่ยวเหยียนเบามาก เธอกระโดดขึ้นหลัง ตอนที่หานซิง ยืดตัวตรง เสี่ยวเหยียนก็ยื่นมือมากอดคอของเขาไว้ แล้ว ตะโกนออกมา “กลับบ้านกัน””หานซิงกลั้นอารมณ์อยากจะปล่อยเธอลงบนพื้นไป ก่อนจะแบกเธอเดินไป
ถึงแม้เสี่ยวเหยียนจะเมาแล้ว แต่เธอก็สร้างเรื่องปวดหัวได้ โชคดีที่ทานชิงแรงเยอะ ไม่อย่างนั้นทั้งสองคนคงจะล้มลงบน พื้นแน่ๆ
อุตส่าห์พาเธอกลับมาถึงห้องพักรับแขก สีหน้าของหานซึ่ง ก็แทบจะแย่มากแล้ว โชคดีที่เจอคนรับใช้ในบ้านเดินมา พอดี “คุณท่านคะ คุณเสี่ยวเหยียนเป็นอะไรไปคะ
“ดื่มเยอะไป เขาอธิบายด้วยสีหน้านิ่งเฉย “ช่วยผมพาเธอ ไปพักที่ห้องรับแขกที
“ได้ค่ะ”
คนรับใช้ทั้งสองรีบเดินเข้ามา แล้วพยุงร่างของเสี่ยวเหยี ยนไปในห้อง แต่ใครจะไปรู้ว่าเสี่ยวเหยียนจะอาละวาดออก มา “คุณ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ
หานซึ่งจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่ ก่อนจะเตรียมเดินออกไป แต่กลับถูกเธอหน้าตะโกนเรียกไว้ก่อน “คุณยังไม่ได้จูบฉัน
เลย”
คนรับใช้ทั้งสองคนยืนตัวแข็งอยู่กับที่ กรอกสายตามอง
กันไปมา
เสี่ยวเหยียนกระดิกนิ้วเรียกหานซึ่ง “เร็วเข้าคนรับใช้ที่พยุงเธอเข้ามายืนนิ่งไม่รู้ว่าจะต้องถอยออกไป หรือยืนนิ่งอยู่ที่เดิมดี
ปกติทานซิงคือเจ้าของบ้านหลังนี้ พวกเธอจะฟังคำสั่งของ เขาแค่คนเดียว ดังนั้นพอหานซึ่งไม่เอ่ยปากสั่ง พวกเธอจึง ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี
บรรยากาศรอบข้างตกอยู่ในความเงียบ หานซึ่งเม้มปาก ก่อนจะสั่งเสียงเข้ม
“ยังไม่รีบพาเธอเข้าไปอีก
คนรับใช้ทั้งสองคนได้สติกลับมาทันที “ค่ะค่ะ คุณท่าน พวกเราจะพาคุณเสี่ยวเหยียนเข้าห้องเดี๋ยวนี้ค่ะ”
พอเสี่ยวเหยียนเห็นว่าหานซึ่งจะเดินออกไป เธอก็รีบผลัก คนรับใช้ทั้งสองออก แล้ววิ่งเข้าไปหาหานซิง
ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เธอเจ็บเท้ามาก แต่ด้วยความมึนเมา เธอ จึงวิ่งเข้าไปหาหานชิงโดยลืมความเจ็บไป
ความรู้สึกของตรงๆคือ หานซึ่งอยากหลบหนีเธอ
แต่ดูจากสีหน้าของเธอ ถ้าเขาหลบจริงๆ เธอต้องล้มลงบน พื้นแน่ๆ และล้มแบบหน้าไกลกับพื้นไปแบบนั้น
ตอนที่กำลังคิดอยู่ เสี่ยวเหยียนก็กระโดดเข้าหา แล้วกอด เขาไว้แน่นสองขาเกี่ยวเอวเขาไว้แน่นคนรับใช้ทั้งสองมองหน้ากันไปมา ..….
ทานชิงหน้าคร่ำเครียด คิ้วขมวดเข้าหากัน สองมือโอบ เอวเธอไว้ ตอนที่กำลังจะดึงเธอออกมา เสี่ยวเหยียนก็โอบ คอเขาไว้แน่น
หานชิงชะงัก จ้องมองริมฝีปากของเสี่ยวเหยียน ที่กำลังจะ
จูบเขา
มั้งๆที่เขาหลบได้พ้นแท้ๆ
แต่หานซึ่งยังคงยืนนิ่ง หรือว่า…. เธอจะใจกล้ามากเกินไป จนเขาตั้งรับไม่ทัน ถึงทำให้เขาลืมหลบหนี
ริมฝีปากของเธอพุ่งตรงมาทางเขา
อาจจะเป็นเพราะเมาด้วย ดังนั้นจึงใจกล้ามากขึ้น การ จู่โจมก่อนหน้านี้ทั้งสองครั้ง ตอนที่เขาได้สติกลับมา เสียวเห ยียนก็วิ่งหายไปแล้ว
แต่ครั้งนี้ เธอกลับยืนเผชิญหน้ากับเขาอย่างไม่ยอมแพ้ ริม ฝีปากยังคงประจบกับริมฝีปากของเขาไม่ขยับ ดวงตาทั้ง สองข้างถลึงตาโต
ทาน ง ” ”
ริมฝีปากของเขาขยับเล็กน้อย เสี่ยวเหยียนนึกว่าเขาจะหนี เธอจึงรีบกัดเขาไว้คนรับใช้ที่ยืนอยู่ด้านข้าง
หานซิงเจ็บจนจับสองแขนของเธอไว้แน่น และใช้แรงดึง เธอออกอย่างแรง ก่อนจะใช้สายตาเย็นชามองไปทางคนรับ ใช้ทั้งสองคน “ยังไม่ออกไปอีก
คนรับใช้ทั้งสองคนรีบหันหน้าเดินออกไปทันที
หานซิงดึงเสี่ยวเหยียนออกมาไม่ได้ เพราะเสี่ยวเหยียน เกาะเขาไว้แน่นเหมือนปลาหมึก ทั้งมือทั้งเท้าเกาะแน่น ดึงยัง ไงก็ดึงไม่ออก จนเริ่มเหนื่อย
ทั้งที่อยากให้เธอกลับห้อง แต่สุดท้ายหานซิงกลับต้องเข้า
มาส่งด้วย
ปัง
เพราะไม่อยากให้คนรับใช้เห็นหญิงสาวตรงหน้าทำตัว แบบนี้ หานซิงจึงปิดประตูห้อง แล้วพาเสียวเหยียนมาที่เตียง นอน “นอนลงไป อย่าดื้อ ไม่อย่างนั้นคืนนี้คุณจะไม่ได้นอน แม้แต่ในห้องรับแขก
เหล้าทำให้คนใจกล้าขึ้นจริงๆ ความกล้าที่ปกติเสี่ยวเหยี ยนจะไม่กล้าแสดงออกมา ก่อนจะพูดออกมา “งั้นฉันก็ไม่ นอนในห้องรับแขก ฉันจะไปนอนในห้องนอนของคุณแทนเขาขมวดคิ้ว เพื่อนของ มู่จื่อคนนี้เป็นอะไรไป
แต๊ะอั๋งเขาหลายรอบแล้ว ตอนนี้ยังจะมาพูดบ้าๆแบบนี้อีก
เขานิ่งคิด รู้สึกว่าตอนนี้เขาไม่ควรจะมีปัญหากับคนเมา ไม่อย่างนั้นอีกฝ่ายคงจะยิ่งอาละวาดหนักขึ้น
ดังนั้นเขาคิดดูแล้ว จึงพูดออกมา “ได้ งั้นคุณนอนห้อง รับแขก เชือฟังที่ผมบอก เดี๋ยวผม… มีรางวัลให้
“รางวัลเหรอคะ”เสี่ยวเหยียนกระพริบตาปริบๆ เหมือน เด็กขี้สงสัย “รางวัลอะไรคะ”
“ตื่นนอนแล้วผมจะบอก
คําพูดของเขาใช้ประโยชน์ได้ดี เพราะเสี่ยวเหยียนที่กำลัง เกาะเขาไว้อยู่ รีบกระโดดลงบนเตียง ก่อนจะดึงผ้าห่มมา คลุมตัวไว้ แล้วพูดกับหานชิง “งั้นฉันจะนอนหลับตามที่คุณ บอก พรุ่งนี้ตื่นมา คุณต้องบอกฉันนะคะ”
“อืม”
หลังจากนั้นเสี่ยวเหยียนก็นอนหลับไปเลย สักพักก็ได้ยิน เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเธอตั้งขึ้นมา
พอมองหน้าเธอได้สักพัก แล้วแน่ใจว่าเธอจะไม่ตื่นขึ้นมา อีก หานซึ่งก็จัดเสื้อผ้า ก่อนจะเดินออกจากห้อง
คืนนี้เขาเป็นเจ้าภาพของงานเลี้ยง จึงไม่สามารถออกจากงานก่อนแขกได้
ไม่นาน หานซิงก็เดินออกไป โดยทิ้งเสี่ยวเหยียนนอน
หลับอยู่ในห้องต่อไป
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
