บทที่ 866 แค่เจอกันครั้งสุดท้าย

ที่แท้เขาก็คิดแบบนี้

หาน จื่อยังคิดว่าเขาจะถามเรื่องเกี่ยวกับสังอาน คิดไม่ถึงเลย ว่าจะไม่มี

หล่อนรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ จ้องเขาที่กำลังขับรถอยู่ทาง ด้านข้าง ลังเลอยู่สักพักใหญ่จึงถามขึ้น: “ตอนที่นายเห็นน้า สัง…ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ?”

หลังจากถามเขาไปเช่นนั้น หล่อนกลั้นหายใจ รอคำตอบจาก เขาอย่างใจจดใจจ่อในความเงียบสงัด

แต่สุดท้ายในตอนนั้นเองมือถือของเย่โม่เซินก็ดังขึ้น จนทำให้ หล่อนหายใจกระหืดกระหอบ หล่อนมองเปโม่เซ็นรับสายด้วย สีหน้าเย็นชา จากนั้นพูดเพียงไม่กี่คำก็วางสายไป และหันกลับ มามองหล่อนต่อ

“สบายใจได้ ในเมื่อเป็นน้าของเธอ ฉันก็จะดูแลเขาเป็นอย่าง

หานมู่จื่อไม่ได้พูดอะไรต่ออีก

เมื่อลงมาถึงด้านล่าง มือถือของเย่โม่เชิดังขึ้นอีกครั้ง หาน อกระพริบตาปริบๆ

“คุณตาเรียกให้คุณกลับไปเหรอ? หรือว่าคืนนี้คุณ…
เย่โม่เงินปิดเสียงมือถืออย่างไม่สบอารมณ์

“ไม่เป็นไร”

หานมู่จื่อก้มมองต่ำลง รู้สึกหนักใจมาก

ฉือจีนไม่ยอมให้หล่อนคบกับเขาจริงๆ แต่ช่วงนี้ไม่มีความ เคลื่อนไหวอะไร เป็นเพราะเย่ ไม่เซ็นรึเปล่า?

และไม่รู้ว่าคืนวันที่ดูเหมือนปกติแต่แฝงไปด้วยความอันตราย มากมายขนาดนี้ จะยื้อต่อไปได้อีกนานเท่าไหร่

***

“ฮ่อๆคุณปู่ยู่ฉือ เสี่ยวเสวทุกข์ใจมาก พี่เป็นไม่ยอมหมั้นกับหนู ทั้งยังไปชอบพนักงานผู้หญิงในบริษัทอีก พี่เขาคิดว่าหนูมีปัญหา ทางจิต ยังพาหนูไปพบจิตแพทย์อีกด้วย หนูกลัวมากจริงๆ วัน ดีคืนดีพวกเขาจะคิดว่าฉันเป็นคนบ้ารึเปล่า?”

น้ำตาของตวนเสว่ไหลรินลงมาเป็นสาย หล่อนร้องไห้พลาง ดึงแขนเสื้อของยูฉือจิน “คุณปู่จื่อ คุณอยากบอกพี่ชายของ ฉันเด็ดขาดนะคะ อีกอย่างคุณปู่ให้ฉันอยู่ที่ได้ไหมคะ? ฉันไม่กล้า เจอพวกเขา”

เมื่อได้ยินเรื่องที่ตวนเจ๋อพาตวนเสว่ไปพบจิตแพทย์ ยูฉือจิ นโกรธขึ้นมาทันที

ตวนมู่เสว่ในสายตาของเขาไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน เพียงแต่ สาวน้อยผู้นี้ชอบและหลงใหลยถือเป็นมากจริงๆ และไม่รู้ว่าพี่ ชายของหล่อนนั้นคิดอย่างไรกันแน่ ทำไมจู่ๆถึงพาหล่อนไปหาจิตแพทย์ล่ะ?

ทั้งๆที่เป็นคนมีจิตใจปกติ จู่ๆก็ถูกคนพาไปทำอะไรแบบนี้ หล่อนจะไม่กลัวได้อย่างไร?

คนที่ตระกูลฉือส่งไปตามหาหล่อนกลับหาไม่เจอ ถือเป็นก็ ไม่สนใจเรื่องนี้ ในขณะที่ฉือจีนร้อนใจจนทนไม่ไหว ตวนเสว่ กลับเป็นฝ่ายมาหาเขาเอง

และตอนที่มาปรากฏตัวต่อหน้าฉือจีน เสื้อและใบหน้าของต วนเสวสกปรกเลอะเทอะมาก ดูเหมือนคนที่ถูกทรมานมาอย่าง หนักหนา

คุณหนูผู้ดีแสนสวยกลับเปลี่ยนไปอยู่ในสภาพแบบนี้ และยัง เป็นสะใภ้ที่ตัวเองเป็นคนเลือก ตอนนั้นถือเป็นรู้สึกสงสารและ เอ็นดูมาก จึงให้หล่อนอยู่ด้วย

เมื่อตอนนี้ได้ยินหล่อนทั้งเรียกคุณปู่จื่อและดึงแขนเสื้ออยู่ ตลอด และได้ยินเสียงเรียกร้องที่พูดว่าไม่อยากเจอพี่ชายและคน ตระกูลตวนแล้ว นายท่านคือรู้สึกเจ็บใจราวกับโดนมีดที่ม แทงมากขึ้นไปอีก

“เสี่ยวเสว่ หนูสบายใจได้นะ ขอเพียงแค่มีคุณปู่จื่ออยู่ด้วย จะไม่มีทางให้พี่ชายของหนูพาหนูไปหาจิตแพทย์อะไรนั่นอีก เสี่ยวเสว่ของพวกเราเก่งขนาดนี้ จิตใจเข้มแข็งสมบูรณ์ ทำไมจะ ต้องไปพบจิตแพทย์ล่ะ? หนูไม่ต้องกลัว คุณปู่จือจะปกป้องหนู เอง”

“คุณปู่ยูฉือ ปู่จะไม่ยอมให้พี่ชายพาหนูไปพบจิตแพทย์อีกแล้วใช่ไหมคะ? หนูกลัวมากจริงๆ หนูขอเจอพี่เซิน…ได้ไหมคะ?”

อันที่จริงตั้งแต่เสี่ยวเสมาที่นี่ ฉือจีนก็ให้หยู โปผู้ดูแลบ้าน โทรหาเย่โม่เซิน แต่ครั้งแรกหมอนั่นกลับบอกว่าไม่กลับบ้าน ต่อ มาโทรไปอีกครั้งก็ไม่รับสาย

ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร ก็ชัดเจนมากแล้ว

ฉือจีนถอนหายใจอย่างจนปัญญา: “ดีสิ หยูโปโทรหาเขา แล้ว แต่สภาพหนูตอนนี้ต้องไปอาบน้ำให้สะอาดก่อนนะ ไม่เช่น นั้น เดี๋ยวพี่เซินมาเห็นหน้าที่สกปรกของหนูนะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ตวนเสวนึกขึ้นได้ว่าสภาพของตัวเองตอนนี้ สกปรกเลอะเทอะมาก จากนั้นจึงพยักหน้าสุดแรง: “งั้นหนูขอตัว ไปอาบน้ำก่อนนะคะ

“อืม ให้คนพาหนูไปห้องรับแขกด้านบนนะ

“ขอบคุณค่ะคุณปู่” ตวนเสจับมือของฉือจินไว้แน่น พูด ด้วยเสียงแผ่วเบา: “คุณต้องให้พี่เซินมาเจอหนูให้ได้นะคะ สัก ครั้งก็ยังดี เขาไม่ต้องหมั้นกับหนูก็ได้…แต่คืนนี้หนูอยากเจอเขา ได้ไหมคะ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉือจินตกใจตะลึง คิดไม่ถึงเลยว่าเพื่อจะ เจอหน้ายถือเป็นสักครั้ง หล่อนยอมที่จะไม่หมั้นกับเขาแล้ว

ได้ยังไงล่ะ? ถ้าตวนมู่เสว่ไม่หมั้นกับเขา งั้นก็หมายความว่า…

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของฉือจินขรึมขึ้นมาทันที “แบบนี้ไม่ ได้ ฉันฉือจินยอมรับแค่เธอให้เป็นลูกสะใภ้เท่านั้น นอกจากเธอแล้ว ใครก็ไม่มีสิทธิ์

ตวนมาเสวร้องไห้ด้วยใบหน้าที่อิดโรย: “คุณปู่จื่อ หนูทราบ ว่าคุณปู่ดีกับหนูมาก แต่พี่เซิน…เขาไม่ชอบเสี่ยวเยว่เลยสักนิด เมื่อก่อนเป็นเพราะเสี่ยวเสว่บังคับเขาเอง ดังนั้น…ตอนนี้หนูแค่ อยากขอเจอเขาสักครั้ง ขอเพียงแค่เขายอมเจอหนู ให้หนูได้พูด ความในใจ เรื่องอื่นหนูไม่หวังอะไรอีกแล้ว”

ยิ่งหล่อนพูดแบบนี้ ยูฉือจินยิ่งรู้สึกว่าสาวน้อยคนนี้รู้จักคิด ทําให้เขาอดเห็นใจไม่ได้

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ “หนูสบายใจได้ จะต้องทำให้เขา กลับมาเจอหนูให้ได้ และจะให้พวกเธอหมั้นหมายแต่งงานกัน จากนั้นคนใช้ก็พาตวนเสาไปอาบน้ำด้านบน

ฉือจีนเรียกหยูโปเข้ามาด้วยสีหน้านิ่งขรึมหนักใจ “เขาไม่

ยอมรับสายใช่ไหม?”

หยูโปจับคลำหน้าของตัวเอง พยักหน้าด้วยความจนปัญญา “ใช่ครับ ผมเดาว่าเขาปิดเสียงมือถือไปแล้ว ไม่เช่นนั้นจากการที่ ผมโทรไปหลายสายแบบนี้ เขาจะไม่รับได้อย่างไร?

“หึ!” ยู่ฉือจินสบถด้วยความไม่พอใจ พูดด้วยความโมโห “ไม่รับสาย ก็โทรไปจนกว่าเขาจะรับ เสี่ยวเสว่จริงใจกับเขา ขนาดนี้ เขากล้าไม่มาเจอแม้แต่ครั้งเดียว? หยูโปนายโทรต่อไป หรือไม่ก็ส่งข้อความไปบอกให้เขากลับมา ถ้าไม่กลับมา ฉันจะ ตรอมใจตายในห้องรับแขกนี้
ประโยคสุดท้ายทำให้สีหน้าของหยูโปเปลี่ยนไปทันที เข้าเม้ม ปาก พยักหน้าด้วยความตกใจ “ผมทราบแล้วครับ คุณปู่ให้ เวลาผมสักนิดนักครับ ผมต้องทําให้คุณชายเซินกลับมาให้ได้”

หลังจากที่หยูโปออกไปจากห้องรับแขก หยิบมือถือขึ้นมาโทร หาเยโมเงินอีกหลายครั้ง และยังคงไม่มีการตอบรับเช่นเดิม เสียงที่ดังมาจากคู่สายมีเพียงแค่เสียงผู้หญิงอันไพเราะอ่อน หวานและเชื่องช้าดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า

หยูโปจึงวางสาย และหมดหนทางจริงๆ

ดูไปแล้วโทรศัพท์คงไม่ได้ผล คุณชายเป็นไม่ยอมกลับมา แม้ว่าคืนนี้หยูโปจะโทรจนมือถือระเบิดก็ตาม เขาก็คงไม่มีทาง รับสาย

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ต้องไปหาด้วยตัวเองแล้ว

เพราะคำพูดที่ฉือจินกล่าวขึ้นในคืนนี้ ทำให้เขาตกใจตะลึง จริงๆ

หาน จื่อเพิ่งอาบน้ำออกมา ก็ได้ยินเสียงกดกริ่งดังขึ้น เย่ไม่ เงินไม่อยู่ในห้อง หล่อนจึงทำได้เพียงสวมชุดคลุมออกไป ขณะที่เดินออกไปออกไป บังเอิญเจอเย่ไม่เซินเดินออกมาจาก

ห้องทํางานพอดี

“ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมมีคนมากดกริ่งอีกล่ะ?”

เย่ไม่เป็นเลิกคิ้วขึ้น ท่าทางไม่สบอารมณ์ เดินเข้ามาพูดกับ หล่อน: “เธอเข้าไปด้านในก่อน ฉันออกไปดูเอง
“อืม” หานมู่จื่อไม่สงสัยอะไร พยักหน้าและเดินกลับเข้าไปใน

ห้อง

เมื่อเห็นว่าหล่อนเดินกลับเข้าไปแล้ว สายตาของเย่ไม่เป็น

ดุดันขึ้นมาทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ