บทที่1522 คุยกันอย่างนี้เลยค่ะ

บทที่1522 คุยกันอย่างนี้เลยค่ะ

เหลียงหย่าเหอโมโหมาก หลังจากตอนที่มารดาของเจียง เสี่ยวไปมาบอกว่าเสียวไปมีท่าทางแปลกๆ ทั้งสองคนก็เริ่ม ปรึกษากัน พอรู้ว่าเดี๋ยวไปมีความคิดจะจากไป เหลียงหย่าเหอ แทบจะทรุด

หลังจากนั้นเธอกับตู้เชียวหยูก็พยายามช่วยกันคิดหาวิธีแก้ไข เรื่องนี้

สุดท้ายทั้งสองคนก็คิดวิธีที่น่าจะมีทางสำเร็จที่สุดออกมาได้ นั่นก็คือ ใช้ลูกเป็นที่ยึดเหนี่ยวเจียงเสียวไปไว้

ตอนแรกเป็นตู้เซียวหยู่ที่จับพิรุธได้ก่อนจึงพูดขึ้นมา “ช่วงนี้

เสี่ยวไปไม่ยอมอุ้มลูกเลยค่ะ ดิฉันเดาว่าเธอคงคิดว่าถ้าอุ้มลูก

ย่อยๆ แล้วจะรู้สึกผูกพันจนไม่อยากจากไป

พอได้ยินอย่างนั้น เหลียงหย่าเหอก็รีบพูดขึ้นมา “ใช่แล้วค่ะ เพราะเธอเป็นคนอุ้มท้องมาสิบเดือน เธอจะต้องมีความคิดแบบนี้ แน่นอน ดังนั้นพวกเราก็ต้องใช้แผนซ้อนแผน ให้เธอเป็นคนดูแล ลูกเอง”

“ดูแลยังไงคะ เด็กคนนี้ใจแข็งเหลือเกิน ดิฉันกลัวว่าเธอจะยิ่ง ต่อต้านมากขึ้นน่ะสิคะ

“เราไม่จําเป็นต้องพูดค่ะ”
“ไม่ต้องพูด แล้วเราจะทำยังไงคะ”

สุดท้ายจึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมา พอเซียวซูกลับมาเขาก็ ถูกดึงเข้าไปในห้องทันที หลังจากนั้นทั้งสามคนก็นั่งรออยู่ในห้อง พร้อมกัน

และไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เพราะการรอคอยมัน ยาวนานมาก เหลียงหย่าเธอกับตู้เชียวหยู่ยังพอจะทนได้

แต่เซียวซูกลับแทบจะนั่งไม่สุข

เพราะเขาไม่รู้เลยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ยิ่งไม่รู้เรื่อง เขา ยิ่งรู้สึกหวาดกลัวและกังวลใจ

พอได้ยินเหลียงหย่าเหอค่าเขา เขาจึงต้องถามออกมาเอง “แม่ครับ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ครับ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไป ได้”

“แกยังจะกล้ามาถามอีกเหรอ ตัวแกเองไปทำอะไรให้เสียวไป โกรธได้ถึงขนาดนี้”เหลียงหย่าเหอโมโหจนหยิบของขึ้นมาโยน ใส่เซียวซู่ โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นลูกชายของตนเอง

แต่ตู้เชียวหยู่ที่นั่งอยู่ด้านข้างห้ามไว้ซะก่อน “คุณแม่เชียว อย่าเพิ่งร้อนใจไปค่ะ ใจเย็นไว้ก่อนนะคะ เซียวซูเขาทำดีที่สุด แล้ว”

“ดีเหรอคะ ถ้าเขาทำดีพอ จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาเหรอคะ เสี่ยวไปถูกแกรังแกจนจะหนีไปอยู่แล้ว แกยังจะมาถามว่าเกิด อะไรขึ้นอยู่อีกหรือไง แกมีสมองคิดบ้างไหม ภรรยากับลูกของตัวเองยังดูแลไว้ไม่ดี แกยังจะมีประโยชน์อะไรอีกเหลียงหย่าเหอ โมโหแล้วจริงๆ เพราะเธอชอบเสียวไปมาก ตอนนี้เสียวไปยังมี หลานให้เธออีก เหลียงหย่าเธอยิ่งพอใจมากขึ้นรู้สึกว่าเสียวไป เป็นเหมือนดาวแห่งความโชคดีของครอบครัวเธอ

แต่เธอกลับคิดไม่ถึงเลยว่าเซียวจะทำให้อีกฝ่ายโกรธจนจะ จากไปแบบนี้

ส่วนเซียวซูที่ได้ยินคำพูดของเหลียงหย่าเธอก็นิ่งอึ้งไปทันที

“แม่พูดว่าอะไรนะครับ

จะ… จากไปอะไรกัน

เสี่ยวไป… คิดจะไปจากเขาอย่างนั้นเหรอ

ตั้งแต่วันที่เธอคลอดลูก ภายในใจของเซียวซูก็เริ่มรู้สึกไม่ สบายใจ ในที่สุดก็เกิดขึ้นจริงๆ

เขายืนอึ้งอยู่ที่เดิม ส่วนเหลียงหย่าเธอก็ยังคงด่าเขาไม่หยุด แต่น่าเสียดายที่คำพูดของเหลียงหย่าเหอ ไม่เข้าไปในประสาทหู ของเซียวซูเลยแม้แต่คำเดียว

คงจะเป็นเพราะท่าทางในตอนนี้ของเซียวซูน่าสงสารมาก เซียวหยู่จึงรีบห้ามเหลียงหย่าเหอไว้ก่อน “เอาล่ะค่ะ คุณอย่าเพิ่ง ค่าเขาเลย เขาเองก็คงจะเสียใจมากเช่นกัน”

หลังจากนั้นเธอก็เดินมาหยุดลงตรงหน้าเซียวซู แล้วพูดเสียง เบา “พวกแม่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกลูกทั้งสองคน บอก ตามตรงว่าพวกแม่แทบจะไม่เข้าใจเลย ดังนั้นถึงแม้แม่อยากจะช่วยก็คงช่วยอะไรไม่ได้มาก เรื่องแค่พวกลูกจัดการ

หลังจากที่ความของเจียงเสี้ยวไป เซียวซูคิดได้แค่ว่ามี แค่เขาที่จะจัดการเรื่องได้

เหมือนเสียวไปถือเรื่อง ในวันนั้นมาก เขาจะทำอย่างไรดี

อธิบายไปแล้ว แต่ยังเป็นอย่างนี้ จะให้เขา

อย่างไรล่ะ

ในเวลานี้ เซียวหมดอย่างไรถึงรั้งเจียง

ส่วนเจียงเสี่ยวไปที่กำลังอยู่ในห้อง เธอๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความผูกพันระหว่างแม่ลูกหรือเปล่า จากอุ้มลูกขึ้นมา ลูกหยุดหน้า

แววตาคู่นั้นมองจนเจียงเสี่ยวไปแทบสลาย อีกทั้งลูกยังตัว เล็กมาก ไว้ในอ้อมกอดแล้ว

แต่เหมือนนึกอะไรมาได้ เจียงเสี่ยวไปจึงชะงักงัน ก่อนจะ ลุกขึ้นแล้วอุ้มลูกไปวางไว้บนเด็กอีกครั้ง

ตอนเธอกำลังจะหันหลังเดินออกจากห้อง เหมือนจะ รู้สึกได้ จึงร้องไห้งอแงมาอีกครั้ง เสี่ยวที่กำลังเดิน ออกไปจากห้อง
ทันใดนั้นเอง ฝีเท้าของเธอก็หยุดชะงักลง เพราะตรงประตูมี เงาคนปรากฏขึ้นมากะทันหัน

“ลูกร้องไห้หนักถึงขนาดนี้ คุณทำใจให้ลูกร้องไห้ได้เหรอ ครับ”

เซียวซู

การต้องเผชิญหน้ากับเขาแบบกะทันหัน ทำให้เจียงเสียวไป รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่

เจียงเสียวไปไม่คิดจะยอมรับออกไปตรงๆ เธอจึงตอบออกไป “ฉันอุ้มไม่ค่อยเก่งค่ะ ฉันจะไปเรียกแม่มาช่วยดูแล

พอพูดจบ เธอก็พยายามจะเดินออกไปอย่างร้อนตัว แต่ตอนที่ เดินผ่านด้านข้างเซียวซูกลับถูกเขาจับแขนไว้ก่อน แล้วได้ยิน เสียงเขาถามตนเอง

“คุณอุ้มไม่เก่งจริงๆ หรือว่าไม่อยากจะอุ้มกันแน่

เจียงเสียวไปหยุดเดิน ผ่านไปสักพักเธอก็ยังไม่ตอบคำถาม เขา เสียงลูกร้องไห้ยังคงดังไม่หยุด แต่ทั้งสองคนก็ยังไม่ขยับตัว

สักพัก เจียงเสี่ยวไปก็สะบัดมือที่เหมือนดื่มเหล็กของเซียวซู ออก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ” ในเมื่อคุณรู้คำตอบ แล้วคุณจะ มาถามฉันทําไมคะ”

เซียวซูนึกว่าเธอจะปกปิดไปอีกสักพัก คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะ เปิดเผยออกมาตรงๆแบบนี้
ในเมื่อเรื่องทุกอย่างมาถึงตรงจุดนี้แล้ว ก็ไม่จำเป็นที่จะต้อง ปกปิดไว้อีกแล้ว

เซียวซูหันกลับไปสบตากับเธอ

“ทำไมครับ เพราะผมเข้าไปช่วยเสี่ยวเหยียน ดังนั้นคุณถึงได้ คาใจกับเรื่องนี้มาตลอด ไม่ยอมหลุดออกมา และคิดจะไปจาก ผม แม้แต่ลูก คุณก็ไม่ยอมอุ้มอย่างนั้นเหรอ”

ฟังสิ น้ำเสียงแบบนี้ นี่เขากำลังเธออยู่ใช่ไหม

“ใช่ค่ะ ฉันยังคงคาใจกับเรื่องนั้น ไม่ยอมหลุดออกมาเป็นยัง ไงคะ คุณกำลังคิดว่าฉันไร้เหตุผลมากใช่ไหม ใช่ค่ะ ฉันมันได้ เหตุผลฉันมันเอาแต่ใจ ใจแคบ คำตอบนี้คุณพอใจแล้วหรือยัง”

เซียวซู่ขมวดคิ้วแน่น เขามาเพื่อจะพูดกับเจียงเสี่ยวไปให้ เข้าใจ ไม่ได้มาเพื่อจะชวนเธอทะเลาะ

แต่พอตอนที่เห็นเธอตัดสินใจเดินออกจากห้องไป เซียวซู

รู้สึกผิดหวังมาก ทำให้น้ำเสียงที่เขาใช้ดูหนักขึ้นมาทันที

พอน้ำเสียงเขาหนักขึ้น ท่าทางของเจียงเสี่ยวไปก็พร้อมจะ ปะทะกับเขาได้ทันที

“เสี่ยวไป คุณอย่าเป็นอย่างนี้สิครับ”เซียวซูรีบปรับน้ำเสียงให้ อ่อนลง แล้วพูด “ลูกยังร้องไห้ไม่หยุดเลย เรารีบช่วยกันกล่อม ให้ลูกหยุดร้องไห้ก่อนดีไหมครับ แล้วเราค่อยมาคุยกันอีกที

เจียงเสี่ยวไปคิดจะปฏิเสธ แต่พอได้ยินเสียงลูกร้องไห้อย่าง หนัก เธอจึงต้องใจอ่อน หลับตาลงไม่พูดอะไร เซียวเห็นท่าทางนิ่งเงียบของเธอจึงถือว่าเธอตอบรับแล้ว เขาจึงเดินไปอุ้มลูกขึ้น มาจากเตียง

แต่ไม่รู้ว่าเพราะเซียวซู่อุ้มลูกผิดท่าหรือเปล่า หลังจากที่เขาอุ้ม

ลูกขึ้นมาลูกก็ยังร้องไห้ไม่หยุด เจียงเสี่ยวไปได้ยินเสียงร้องไห้จนปวดหัว และปวดใจในเวลา เดียวกัน เธอจึงหันไปถามเซียวซู

“นี่คุณอุ้มลูกเป็นหรือเปล่า ทำไมลูกถึงได้ร้องไห้หนักกว่าเดิม อีกคะ”

เซียวซูได้แต่กล่อมลูกเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ผล สุดท้ายเจียงเสี่ยวไป จึงต้องเดินดื่มๆเข้าไปแล้วพูดเสียง “ส่งลูกมาให้ฉันค่ะ”

เซียวซูถูกเธอดจนรู้สึกน้อยใจ จึงรีบส่งลูกให้เธออุ้มแทน

น่าแปลกมาก พอเจียงเสี่ยวไปอุ้มลูกแนบอก ลูกก็หยุดร้องไห้ ไปทันที

ในขณะที่เซียวซูประหลาดใจ เขาก็รีบถือโอกาสนี้พูดออกมา หนึ่งประโยค “ลูกชอบคุณมาก เขาห่างจากคุณไม่ได้นะครับ คำ พูดนี้ พุ่งตรงเข้าไปในใจของเจียงเสี่ยวไปทันที

ลูกชอบเธอ ห่างจากเธอไม่ได้

มือของเจียงเสี่ยวไปที่กำลังอุ้มลูกอยู่สั่นเทาเล็กน้อย ขอบตา เริ่มแดง

“คุยกันแบบนี้เลย ได้ไหมครับ”เซียวซูเดินไปข้างหน้า แล้วกอดเธอกับลูกไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะก้มหน้าลงให้หน้าผากของทั้ง สองคนชนกันแล้วกระซิบเสียงแหบ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ