บทที่1185 ทําคลอด

แท้จริงหานมู่จื่ออยากพูดว่า นายอยู่ข้างฉันแบบนี้ยิ่งทำให้ฉัน กดดันกว่าเดิมอีก ยังไงตอนที่เจ็บปวดสีหน้าของเย่ ไม่เป็นเหมือน จะเจ็บกว่าเธอเสียอีก

พอคิดถึงตรงนี้ หาน จื่อรู้สึกละอายใจจนเหงื่อออกเต็มหน้า ความรู้สึกแบบนี้ทำให้รู้สึกว่า เหมือนคนที่คลอดลูกจริงๆแล้ว คือเย่ไม่เซิน ไม่ใช่เธอ

หมอเดินเข้ามา แล้วมองเย่ไม่เป็นแวบหนึ่ง พูดให้คำแนะนำ ว่า : “จะอยู่ทำคลอดไม่ใช่ว่าไม่ได้นะครับ อย่าลืมให้กำลังใจคน คลอดด้วยนะครับ ช่วยให้กำลังใจเธอนะครับ”

เย่ไม่เป็นพยักหน้าเล็กน้อย แสดงให้รู้ว่าเขาได้ยินแล้ว

ช่วงเวลาหลังจากนี้ ถ้าหมอสั่งให้หานคู่จื่อทำยังไง หานคู่จื่อ ต้องทําอย่างนั้น เมื่อถึงช่วงเวลาที่สำคัญเธอเจ็บจนหน้าซีด เย่ไม่ เซินเห็นเช่นนั้นจึงยื่นมือตัวเองไปตรงหน้าเธอ “ถ้าเจ็บก็กัดมือฉัน ไม่ต้องทนไว้”

ริมฝีปากสีซีดของหานมู่จื่อที่เปื้อนเลือดเล็กน้อย เกิดจากเธอที่ กัดจนปากแตก

พอเห็นมือเย่ไม่เป็นที่ยื่นมาตรงหน้าเธอ หานคู่จื่อร่างกระตุก เธอไม่ได้กัดมัน แต่กลับทำให้เยโม่เป็นที่ร้อนรนกว่าเดิม เอามือ ของเขายัดเข้าปากของเธอ
หานมู่จื่อ :

“เจ็บก็กัด อย่าอดทนไว้!” เย่ ไม่เซินกล่าว

หาหมออยากจะผลักมือของเย่ ไม่เซินออก ยังไงแล้วมือของ เขาก็เนื้อหนังคนเหมือนกัน ถ้ากัดลงไปแบบนั้น เธออาจจะไม่เจ็บ แล้ว แต่หลังจากนั้นเขาคงได้เจ็บจนตาย?

พอคิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อส่ายหัวไปมา แท้จริงแล้วเธอยังคง อดทนได้

“กัดสิ?” เย่โม่เซินเล้าโลมเธอ ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงเหมือน กำลังเล้าโลมเด็ก ให้ทานอาหารแบบนั้นเลย ส่วนหาน จื่อ เหมือนเด็กที่มีคนป้อนอาหารถึงปากแต่ก็ไม่ยอมอ้าปากทานสัก

พยาบาลที่อยู่ด้านข้างพอเห็นฉากนี้แล้ว ก็เปิดปากกล่าวอย่าง ทนไม่ได้ : “คุณหานคะ สามีคุณให้กัดก็กัดไปเถอะค่ะ ยังไงเขาก็ ไม่ได้กลัวเจ็บคุณจะไปสนใจทำไมคะ? แล้วในเวลาแบบนี้คุณ ควรกัดลงไปสักคำ สามีคุณจะได้รู้ว่าความเจ็บปวดที่คุณได้รับ นั้นมากแค่ไหน ผู้หญิงหน่ะ คลอดลูกไม่ง่ายเลย”

ถึงแม้พยาบาลจะพูดแบบนี้ หานคู่จื่อก็รับฟังมัน แต่เธอไม่ได้ ความคิดแบบนั้น อยากให้สามีรู้ว่าผู้หญิงคลอดลูกเจ็บแค่ไหน ก็ เหมือนอยากให้อีกฝ่ายจะใส่ใจตัวเองสักหน่อย หลังจากคลอด เสร็จก็ให้ช่วยเลี้ยงลูกหน่อย ช่วงที่ผ่านมาเยโม่เซินก็แทบจะมัด เธอตัวติดเขาแล้ว หลังจากคลอดเสร็จ จะไม่รักเธอกับลูกเหมือน แก้วตาดวงใจหรือ? เพราะฉะนั้นเรื่องแบบนี้เธอไม่จำเป็นที่จะทำ
ถึงแม้หานมู่จื่อจะคิดแบบนี้ แต่ความเจ็บที่แล่นเข้ามาในทันที ทําให้เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ เลยกัดลงไปในมือของเย่ ไม่เซ็น

ทันใดนั้น เยโม่เป็นที่รู้สึกเจ็บมือ เพราะเขายังไม่ทันตั้งตัว เขา เลยเกือบจะร้องโอ้ยออกมา แต่เขาก็ควบคุมมันไว้ได้เสียก่อน

พยาบาลกับหมอที่อยู่ด้านข้างที่เห็นภาพตรงหน้า ก็มองไป ทางเย่ ไม่เป็นอย่างอัตโนมัติ

ที่ผ่านมาผู้ชายที่เข้ามาทำคลอดด้วยใช่ว่าจะไม่มี และมีคน แบบเย่ ไม่เป็นที่ยื่นมือตัวเองให้ภรรยากัด ถึงแม้เขาจะยื่นมือ ออกมา แต่ตอน โดนกัดเข้าแล้วก็อดไม่ได้ที่ร้องคราง หรือขมวด คิ้วเพราะความเจ็บ

แต่ในวันนี้ พวกเขามองดูเยโม่เซิน สีหน้าของเขาที่ไม่แสดง อะไรออกมา แม้แต่คิ้วที่ยังไม่ขมวดเข้าหากัน

ความเจ็บยังคงต่อเนื่อง หมอยังคงนำคลอด หาน จื่อทำตาม คำที่หมอสั่ง

นอกห้องทำคลอดที่มีคนรออยู่เป็นแถวพากันเงียบไม่มีการพูด คุย อีกอย่างในเวลาแบบนี้ใครก็ไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรดี ถ้าคุย เรื่องหานมู่จื่อ ก็จะคิดมากได้ง่าย จะคุยเรื่องอื่นก็ไม่เหมาะสม

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เสี่ยวหมี่โต้วที่เริ่มจะนอนตักเสี่ยวเหยียน คุณท่านฉือที่อยู่ด้านข้างเห็นภาพตรงหน้าก็รู้สึกหุงขึ้นมา

แม้ว่าความสัมพันธ์ของเสี่ยวเหยียนและหาน จื่อค่อนข้างดีแต่ยังไงแล้วก็ไม่ใช่คนใกล้ชิด ทำไมเจ้าเด็กเสี่ยวหมี่โต้วถึงไป นอนตกคนอื่น? พอนึกถึงตรงนี้ คุณท่านถือยื่นมือไปดึงเสื้อของ เสี่ยวหมี่โต้ว พูดเสียงเข้ม : “เสี่ยวหมี่โต้ว นั่งดีๆ

“หืม?” เสี่ยวหมี่โต้วขยี้ตาที่ง่วงของตัวเอง มองคุณท่านออ ย่างขุ่นมัว : “คุณทวดครับ มีอะไรขึ้นครับ?”

ท่าทางกึ่งหลับกึ่งตื่นนี้ทำไมถึงทำให้อดทนไม่ไหวกันนะ คุณ ท่านถือยื่นมือไปลูบหัวเขา ลูบเสร็จจึงพูดว่า : “นั่งเองดีๆ ไป นอนตกคนอื่นให้เขาลำบากทําไม? ไม่งั้นก็มาหาทวดมา

เสี่ยวเหยียนเพิ่งจะรู้ความหมายที่คุณท่านฉือจะสื่อ เขารู้สึก เสี่ยวหมี่โต้วทําให้ตัวเองลำบาก?

เธอจึงโบกมืออย่างรวดเร็ว : “ไม่เป็นไรค่ะคุณท่าน คือ ให้ เสี่ยวหมี่โต้วนอนตักไว้เถอะค่ะ แกยังเด็ก แล้วนี่ก็ดึกมากแล้ว ด้วย น่าจะเหนื่อยแล้วหน่ะค่ะ”

ยู่ฉือจิน: “..

เขาแอบเคืองเล็กน้อย เธอจะไปรู้อะไร? ฉันก็แค่อยากให้เหลน ของฉันใกล้ชิดกับฉัน ฉันไม่เข้าใจที่ฉันจะสื่อเสียงน

เสี่ยวหมี่โต้วได้ยินก็พยักหน้า นอนลงบนตักเสี่ยวเหยียนอย่าง เตรียมใจก่อนจะหาท่านอนใหม่ หลับตาลง พร้อมพูดว่า : “น้า เสี่ยวเหยียน ถ้าหม่ามีออกมาต้องเรียกผมนะครับ”

“ครับผม” เสี่ยวเหยียนพยักหน้า พลางดึงแขนเสื้อที่เลิกขึ้น ของเสี่ยวหมี่โต้วลงมา จากนั้นก็ถอดเสื้อกันหนาวของตัวเองหมไว้บนตัวเสี่ยวหมี่โค้ว ห่มให้เขาอย่างมิดชิด พูดด้วยน้ำเสียง อ่อนโยน : “ถ้าเสี่ยวหมี่โต้วง่วงก็นอนก่อนเลยนะครับ เดี๋ยวน้า เสี่ยวเหยียนปลุกครับ”

คุณท่านฉือที่อยู่ด้านข้างพอเห็นภาพตรงหน้าก็อดไม่ได้ที่จะ รู้สึกดึงขึ้นมา แต่ในใจก็แอบรู้สึกว่าเสี่ยวเหยียนก็ดีกับเหลนตัว เองเหมือนกัน แล้วดูหานซึ่งที่นั่งข้างเธอแล้ว ทั้งสองนั่งใกล้กัน มาก ระยะห่างหรอ? บอกเลยว่าไม่มีสักนิดเดียว

ระหว่างชายหญิงถึงแม้ความสัมพันธ์จะดีแค่ไหนก็ไม่ถึงกับ ต้องนั่งใกล้กันขนาดนี้ก็ได้มั้ง?

คิดไปคิดมา คุณท่านถือก็มีความคิดหนึ่งที่แวบเข้ามาใน สมอง

หรอว่าทั้งสองคบกันแล้ว?

ส่วนทางด้านนี้เหมือนอยากจะพิสูจน์การคาดเดาของเขา หาน ชิงที่เห็นเสี่ยวเหยียนถอดเสื้อหน้าแล้วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่พูด อะไรมากแต่ถอดเสื้อสูทตัวเองออกมายื่นให้เสี่ยวเหยียนสวมไว้

เสี่ยวเหยียน: “…

ที่ตรงนั้นยังมีผู้ใหญ่อีกสองคน เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่า ถ้ารู้ว่าหานชิงจะทำแบบนี้ เธอคง ให้หานชิงถอดเสื้อเขามาห่มให้ เสี่ยวหมี่โต้วแล้ว แบบนี้ก็จะได้ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวไม่ใช่ หรือไง?

คิดไปคิดมา เสี่ยวเหยียนรู้สึกอึดอัด แต่สั่งอานที่อยู่อีกด้านเหมือนจะไม่ได้สนใจในสิ่งที่ตัวเองเห็น เพียงแค่ยิ้มอ่อนๆ ก่อนจะ มองไปทางอื่น

กลับกันกับคุณท่านฉือ ที่จ้องมองแต่พวกเขาตลอด เหมือน สายตาของเขาตกลงมาอยู่บนหน้าของเธอ

เดิมทีเสี่ยวเหยียนก็รู้สึกอึดอัดใจ แต่ภายหลังก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะเรื่องแบบนี้ยังไงสักวันก็ต้องรู้ เธอหนักแน่นแล้วปล่อยให้ มันผ่านไปก็แล้วกัน

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ น่าจะเป็นเวลารอที่ยาวนาน ถึงแม้ว่าตอน นี้จะเป็นกลางดึก แต่ทุกคนก็ไม่ได้รู้สึกง่วง แม้แต่เสี่ยวหมี่โต้ว ที่นอนอยู่บนตักที่ถึงจะหลับตา แต่หัวใจทั้งหมดผูกติดอยู่กับหม่า มีที่อยู่ในห้องคลอด

ในที่สุด……

ประตูห้องคลอดถูกเปิดออก พอได้ยินเสียง คนที่รออยู่หลัง ประตูต่างพากันลุกขึ้นยืน ยกเว้นเสี่ยวเหยียน เพราะบนตักเขายัง มีอีกคนหลับอยู่

แต่ครั้งนี้เสี่ยวหมี่โต้วก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วเหมือนกัน เกี่ยว เหยียนก็เดินก้าวตามไป

เดินไปได้สองก้าว เธอถึงเพิ่งจะรู้สึกว่าน้องของเธอนั้นเหมือน จะเหน็บชาเล็กน้อย เดินค่อนข้างลำบาก

และในเวลานี้ ก็ได้ยินเสียงยินดีจากหมอ

“ยินดีด้วยค่ะ คุณนายเย่ได้ลูกสาวค่ะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ