บทที่ 1573 หลอกลวง

ถางหยวนหยวนไม่ได้ตอบ แค่เบะปาก

จากนั้น จงเฟิงก็หยิบนมเปรี้ยวรสพืชขวดหนึ่งออกมาจาก กระเป๋าส่งให้ถางหยวนหยวน “ใจร้ายให้มันน้อยๆหน่อย พี่มา ตั้งไกลเพื่อเอานมเปรี้ยวมาให้เธอโดยเฉพาะเลยนะ แต่เธอกลับ ทำอย่างนี้กับพี่เหรอ?”

เห็นนมเปรี้ยวรสพืชแล้ว แววตาของถางหยวนหยวนเป็น ประกายทันที ขอบคุณค่ะพี่เฟิง

จงเพิ่งจึงเปิดขวดให้เธอ แล้วนั่งลงไปข้างๆ เพิ่งเชื้อเฟยคิดๆ แล้ว จึงลุกขึ้นพลางพูด “หยวนหยวน ฉันไปหาข้อมูลนะ ให้พี่ เฟิงนั่งเป็นเพื่อนเธอไปก่อนสักพักแล้วกัน

“อือได้ งั้นเธอรีบกลับมานะ

“อืม”

หลังจากเพิ่งเขือเฟยออกไปแล้ว รอยยิ้มที่มุมปากของจงเป็ งก็มากขึ้นเล็กน้อย เขามองถางหยวนหยวนที่ฟุบอยู่บนโต๊ะอย่าง ไม่กระปรี้กระเปร่า

“เป็นอะไรไป? ดูเหมือนไม่ค่อยสบายใจเลย?”

ขายาวๆของจงเฟิง วางอยู่บนพื้นแทบจะไม่มีที่ไว้แล้ว จึง ทำได้เพียงเหยียดออกไปด้านนอก แล้วโน้มตัวลงมามองถางหยวนหยวน

“ไม่มีอะไรคะ”

ถางหยวนหยวนดื่มนมเปรี้ยวแล้วก็ส่ายหัวไปด้วย “ไม่มีตรง ไหนที่ไม่สบายใจ

“เหรอ? งั้นทำไมพี่เฟิงถึงรู้สึกว่าเธอไม่ร่าเริงเหมือนปกติ ล่ะ?”

พูดจบ จงเฟิงยังยื่นมือไปขยี้ๆหัวของถางหยวนหยวนด้วย : “ตอนเย็นพี่เฟิงพาเธอไปกินปิ้งย่างเอาไหม?”

ได้ยินคำว่าปิ้งย่างสองคำ แววตาของถางหยวนหยวนก็เปล่ง ประกายขึ้นอีกไม่น้อยเลย แต่คำพูดต่อไปก็คือ “งั้นพี่ฉันไปด้วย กันไหม?”

“เฮหยวนหยวน ทำไมในหัวของเธอถึงมีแต่พี่ชายของเธอล่ะ พี่เธอยังขนาดนั้น จะเหมือนพี่เพิ่งได้ยังไง?

“พี่ยุ่งเหรอคะ?”

เพิ่งยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วพูดขึ้น : “ใช่น่ะสิ เขายุ่งกับการรับมือผู้ หญิงที่ชอบเขาเหล่านั้น เสี่ยวหยวนหยวน เธอไปกินปิ้งย่างกับพี่ เพิ่งดีกว่า อย่าไปรบกวนพี่ชายเธอเลย

ฟังแล้วถางหยวนหยวนที่กำลังดื่มนมเปรี้ยวอยู่ก็ชะงักทันที สายตาเปล่งประกายความแปลกใจ “ใช่พี่สาวคนนั้นที่เจอกันที่ งานวันเกิดไหม?”
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถางหยวนหยวนรู้สึกว่าใจของเธออึดอัด ความรู้สึกเมื่อเช้าตอนที่ตื่นขึ้นมากลับเข้ามาในใจอีกครั้ง

“ไม่ใช่แค่คนนั้นหรอก” น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ของจงเฟิง “คนเดียว พอที่ไหนล่ะ ผู้หญิงที่ชอบพี่เธอเยอะแยะ นั่นเป็นแค่หนึ่งในนั้น เอง”

“เยอะ เยอะขนาดนี้?” ถางหยวนหยวนเบิกตาโพลง ถามอย่าง

ไม่อยากจะเชื่อ : “มากกว่าสิบคนไหมคะ?”

“ไม่แค่นั้นหรอก” เขาส่ายหัว ในปากกำลังนับจำนวนอยู่ ไม่ เคยนับจริงๆจังๆ แต่ผู้หญิง 80% ในมหาวิทยาลัยล้วนแต่ชอบพี่ เธอ นอกจากในมหาวิทยาลัยแล้ว ยังมีมหาวิทยาลัยใกล้ๆอีก มี ผู้หญิงส่งช็อกโกแลตเอย เค้กเอยให้พี่เธอประจำ

“อืม นี่คงเป็นสิ่งของที่ผู้หญิงชอบส่งให้ตอนที่จะสารภาพรัก มากที่สุด แล้วยังมีคุกกี้โฮมเมดอีก อาหารเช้าอาหารเย็นที่ทำ ด้วยความรัก มีทั้งนั้นเลย

พูดแล้ว จงฉู่เฟิงก็ชื่นชมออกมาเล็กน้อย : “เขาเนื้อหอมขนาด

นี้ พี่อิจฉาจะแย่แล้ว”

“พี่เฟิงไม่มีคนชอบเหรอ?”

“ใช่น่ะสิ”

จงเฟิงก้มตัวลงไปด้านหน้าของถางหยวนหยวน ดวงตาทั้งคู่ จับจ้องอยู่บนใบหน้าเล็กๆของเธอ “ภายใต้รังสีของพี่เธอ ไม่มี ใครสังเกตเห็นพี่อยู่แล้ว เธอดูสิเสี่ยวหยวนหยวนก็เป็นเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ทุกครั้งเธอเอาแต่ถามหาพี่ชาย พี่เฟิงยืนอยู่ตรง หน้าเธอแท้ๆ เธอก็ยังถามถึงพี่เธออีก เฮ้อ ช่างทำร้ายจิตใจของ พี่ซูเฟิงจริงๆเลย”

คำพูดนี้เขาพูดอย่างลึกซึ้ง ถึงกับแสดงท่าทางหงอยเหงาเศร้า สร้อย ถางหยวนหยวนที่ใสซื่อเชื่อสนิทใจเลยว่าเป็นเรื่องจริง คิด ว่าเขาเสียใจจริงๆ จึงรีบตบๆมือของเขาเบาๆ

“พี่เฟิง อย่าเสียใจไปเลย ต่อไปฉันจะไม่ถามพี่อย่างนั้นอีก แล้ว”

“จริงนะ?” ท่าทางของจงเฟิงยังคงน่าสงสาร “งั้นต่อไป เพิ่งเอานมเปรี้ยวมาให้เธอทุกวัน เธอก็จะไม่ถามหาพี่เธอแล้วใช่ ไหม?”

แม้ในใจจะกลัดกลุ้ม แต่ถางหยวนหยวนรู้สึกว่าเรื่องนี้เหมือน เป็นเรื่องปกติ แม้เธอจะไม่เคยคิดมาก่อน แต่พี่ชายก็อายุ มากกว่าเธอไม่กี่ปี มีแฟน ก็คงเป็นเรื่องปกติสินะ? ถ้าพี่ยุ่งล่ะก็ งั้น…….เธอว่านอนสอนง่ายหน่อยคงดีกว่า

นึกถึงตรงนี้ ถางหยวนหยวนจึงพยักหน้า

“ค่ะ พี่เฟิงพี่สบายใจได้เลย ต่อไปฉันจะไม่ถามพี่เฟิงอีก แล้ว”

จงเฟิงไม่คิดว่าแค่ตนเองพูดไม่กี่คำก็จะทำให้ถางหยวน หยวนสงสารตนเองแล้ว จึงถือโอกาสทำตัวน่าสงสารต่อไป “งั้น เธอไปกินปิ้งย่างกับพี่เฟิงไหม? ปิ้งย่างน่ะ กินเสร็จแล้วพี่เฟิง ค่อยส่งเธอกลับโรงเรียน
“ได้ค่ะ” ถางหยวนหยวนพยักหน้า จากนั้นคิดถึงอะไรบาง อย่าง จึงถามขึ้นอีกครั้ง : “ฉันพาเฟยเฟยไปด้วยได้ไหมคะ?”

“ได้ๆ พาไปให้หมดเลย ถ้ารูมเมทของเธออยากไปด้วยก็พา

มาด้วยนะ” เพียงแค่สาวน้อยคนนี้ยอมไปกับเขา ไม่อึดอัดก็พอแล้ว ส่วน

จะมากี่คนนั้นไม่สำคัญ เขาอยากจะให้สาวน้อยคนนี้จดจำ ใบหน้าของเขาให้มากๆหน่อย จดจําจนกลายเป็นความเคยชิน ได้จะดีที่สุด

เขากับอยไม่เหมือนกัน เขาปรากฏตัวออกมาทีหลัง แต่ ฉือซูโตมาด้วยกันกับเธอ จึงเอ็นดูเธอขนาดนี้ ชั่วครู่ก็คิดได้ว่า จะทำให้ถางหยวนหยวนเคยชินกับตนเองไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย

ดังนั้นจงเฟิงจึงเตรียมตัวทำสงครามระยะยาวเอาไว้แล้ว เขา เตรียมทุกอย่างไว้อย่างดีแล้ว

“ค่ะ”

“งั้นก็ตามนี้นะ ตอนเย็นหลังเลิกเรียนที่เพิ่งจะมารับเธอ”

“อื้ม แล้วเจอกันค่ะพี่เฟิง”

รอให้จงเฟิงไปแล้ว ไม่นานเพิ่งเขือเฟยก็กลับมา แต่ในมือ ของเธอกลับว่างเปล่า จึงทำให้ถางหยวนหยวนค่อนข้างสงสัย

“เฟยเฟย เธอบอกว่าไปหาข้อมูลไม่ใช่เหรอ?”

ฟังแล้ว เพิ่งเขือเฟยก็ทำตัวไม่ถูกขึ้นมาทันที จึงแค่พูดอย่างไม่มีชีวิตชีวา : “อ้อ ไปหาข้อมูลนั่นแหละ แต่ข้อมูลพวกนั้นฉัน เคยอ่านมาหมดแล้ว จึงต้องไปดูที่ห้องสมุดข้างนอกอีกที

ให้ฉันไปด้วยไหม?”

“ไม่ต้องหรอก ค่อยไปวันอื่นก็ได้ ไม่รีบๆ

แล้วเพิ่งเขือเฟย ก็นั่งลงไปข้างๆเธอ เปิดหนังสือ สุดท้ายแล้วก็ อดไม่ได้จึงปิดหนังสือแล้วถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ใช่สิ พี่เฟิงมาหาเธอมีเรื่องอะไรเหรอ?”

พูดเรื่องนี้ขึ้นมา ถางหยวนหยวนจึงนึกถึงเรื่องที่ตอนเย็นต้อง ไปกินปิ้งย่าง ครั้นแล้วจึงบอกเรื่องนี้ ให้เพิ่งเขือเฟยฟัง

“ฉันรับปากพี่เฟิงแล้วว่าตอนเย็นจะไปกินปิ้งย่าง แล้วฉันก็ บอกพี่เฟิงว่าจะพาเธอไปด้วย เธอไปกับพวกเราเถอะ?”

ฟังแล้ว เมิ่งเขือเฟยส่งเสียง หะ ออกมา แล้วก็แสดงท่าทีรู้สึก

ผิด

“ขอโทษนะหยวนหยวน ตอนเย็นฉันยังต้องไปทบทวนบท เรียนอีก จึงไปด้วยไม่ได้ เธอไปเถอะ เธอกินแทนฉันก็พอแล้ว”

“ทบทวนอีกแล้ว?” ถางหยวนหยวนแสดงท่าทางผิดหวัง “ตั้ง นานแล้วนะ เธอยังจะทบทวนอีก ทำอย่างนี้เธอไม่เหนื่อยเหรอ?”

“ไม่เหนื่อยนะ ฉันต้องเรียนให้ดีถึงจะได้ทุนการศึกษา”

“ทุนการศึกษา?” ถางหยวนหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทุนการศึกษา ก็คือเงินสินะ เธอจึงดึงเมิ่งเขือเฟยแล้วพูดเบาๆ “ไม่อย่างนั้นไม่ต้องเอาทุนหรอก ฉันจะให้แม่ให้เงินฉัน แล้วฉันจะเอาเงินเป็นทุน การศึกษาให้เธอ”

คำพูดนี้ทำให้สีหน้าของเมิ่งเขือเฟยซีดเผือด จู่ๆก็พูดไม่ออก

“หยวนหยวน เธอ……”

“ดีไหม? อย่างนี้เธอก็ไม่ต้องทบทวนบทเรียนให้ลำบากขนาด นั้นแล้ว ดูสิตอนกลางคืนก็ดึกดื่นกว่าเธอจะเข้านอน ตอนเช้าก็ ตื่นแต่เช้าเลย อย่างนี้เหนื่อยแย่เลยนะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ