บทที่987ฉันชอบเธอจริงๆ
ในเวลานี้ เสี่ยวเหยียนหลบอยู่ในห้อง เธอไม่กล้าแม้แต่จะ หายใจ
หวังว่าพวกม่จื่อไม่ได้ค้นพบอะไรเข้านะ ถ้าเกิดรู้ว่าเธอโดน เซียวซูจูบ แบบนั้นเธอ…..คงจะไม่มีหน้าไปพบหานซิงอีกจริงๆ
เสี่ยวเหยียนยืนพิงประตู อยากจะลองฟังดูว่าข้างนอกคุยอะไร กัน แต่คิดว่าคงจะไกลเกินไป หรือว่าประตูคงจะเก็บเสียงดีเกิน ไป
เธอต้องพยายามอย่างหนักกว่าจะได้ยินเสียงพูดคุยกันจาก
ข้างนอก
แต่รายละเอียดพูดอะไรเธอไม่รู้ได้
เสี่ยวเหยียนทั้งร้อนใจทั้งหงุดหงิด ตกลงเซียวซูจะยังไงกันแน่ ทำไมจู่ๆ ต้องมาจูบเธอด้วย
แม้ว่า…… บนั้นจะเหมือนกับแมลงปอ
แต่ว่าต่อมา เขาเหมือนกับว่า………
คิดมาถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว
จนกระทั่งข้างนอกไม่มีเสียงแล้ว เสี่ยวเหยียน ใจเต้นตุ้มต่อม และก็ไม่รู้ได้ว่าหานซิงกลับมากับพวกเขาหรือเปล่า เธออยากรู้ เหลือเกิน แต่ก็ไม่กล้าออกไปดู
ในตอนที่เสี่ยวเหยียนตื่นเต้นจนแทบจะทนไม่ไหว จู่ๆก็มีเสียง เคาะประตูมาจากข้างนอก
พอได้ยินเสียงนี้ เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกขนลุก ลำตัวตรงดิ่ง ไม่กล้า แม้แต่จะหายใจแรง
ใครกันนะ
มาเคาะประตูเอาเวลานี้
“ไม่ได้เปิดเผยอะไรหรอก สบายใจเถอะ”
ในตอนที่เธอกำลังสงสัย เสียงคุ้นเคยก็ส่งผ่านประตูเข้ามา
นี่คือ…..เสียงของเซียวนี่นา! เสี่ยวเหยียนสงบสติอารมณ์ จากนั้นจึงประตูให้เปิด ปรากฏว่า
เป็นเซียวซูที่ยืนอยู่ตรงประตูจริงๆ เธอกระพริบตาปริบๆ ไม่ได้
เปิดเผยจริงๆเหรอ นายแน่ใจนะ
เซียวซูเม้มปาก พยักหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย “งั้น………หานซิงกลับมาแล้วเหรอ”
“กลับมาแล้ว”
เสี่ยวเหยียนอยากจะไปหาเขา แต่ว่าสารรูปแบบนี้ไปหา เขา……เขาคงจะ……
“ถ้าอยากจะไปหาเขา ก็ไปเถอะ”เซียวซูพูดขัดจังหวะความ ลังเลของเธอ เขาคงจะไปแล้วในไม่ช้า
ได้ฟัง เสี่ยวเหยียนสีหน้าเปลี่ยนทันที เธอหมุนตัวกลับห้องไป เก็บเสื้อผ้า แต่ดูเหมือนจะนึกอะไรออกจึงหยุดฝีเท้าลง
เซียวซู่ขมวดคิ้วมองดูเธอ
“เป็นอะไร”
“ช่างเถอะ”เสี่ยวเหยียนตาละห้อย สายตาทอดมองปลายเท้า ตัวเองอย่างหมดอาลัยตายอยาก “ฉันว่านายพูดถูกนะ คิดเองเออ เองก็ต้องมีขอบข่าย เขาไม่ได้ชอบฉันตั้งแต่ต้น เขาแหนงหน่าย ฉัน แต่ฉันก็ยังถเข้าไป แบบนี้ยิ่งจะทำให้เขาแหนงหน่าย
ในเมื่อเขากำลังจะจากไป งั้นเธอก็อย่าไปแต่หาเรื่องใส่ตัวจะดี
กว่า
เซียวซู”.….…….”
คำพูดของเขาเมื่อครู่คือพูดตอนมีอารมณ์ แม้ว่าในใจเขาจะ คิดแบบนั้นจริงๆก็เถอะ
เงียบงันชั่วครู่ เซียวซูอธิบายเสียงค่อย ที่ฉันพูดแบบนี้ย่อมมี สาเหตุ ฉันแค่ไม่อยากให้ผู้หญิงที่ตัวเองรักต้องเจ็บ ไม่ได้มี เจตนาจะดูแคลนอะไรนะ”
เสี่ยวเหยียนตัวแข็งทื่อ เธอส่ายหน้ามองเซียวซูอย่างตะลึงงัน “นาย นายเมื่อ………าไงนะ”
ผู้หญิงที่รักเหรอ
เธอฟังผิดแล้วมั้ง
เซียวซู่….นี่กำลังสารภาพรักอยู่เหรอ
จากนั้นเซียวซู่จึงเผชิญกับแววตางุนงงของเธอโดยตรง แล้วก ลับยิ้มให้เล็กน้อย พยักหน้าเธอฟังไม่ผิดหรอก ฉันชอบเธอ จริงๆ”
เสี่ยวเหยียนเป็นไปได้ไงเธอเอามือกุมปากถอยหลังไป สองก้าว ส่ายหน้าอย่างไม่น่าเชื่อ ก่อนหน้า ตอนที่ฉันถามเธอที่ ห้องครัว เธอปฏิเสธแล้วนี่”
จากนั้นเสี่ยวเหยียนรู้สึกว่า ผู้ชายที่ซื่อสัตย์อย่างเดียว คงจะ ไม่หลอกตนเองหรอก
ดังนั้น…….เธอจึงรู้สึกว่าเซียวซูไม่น่าจะชอบเธอได้ แต่ว่าตอนนี้ล่ะ เขาบอกว่าเธอเป็นยอดหญิงในดวงใจ นี่มัน เกิดอะไรขึ้น
เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าค่ำคืนนี้มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ตอนนี้ ในหัวเธอสับสนยุ่งเหยิงไปหมด เธอเองก็ไม่รู้ว่าควรจะจัดการยัง ไง
“ตอนนั้นฉันแค่คิดว่ายังไม่ถึงเวลา
แล้วตอนนี้ล่ะ ตอนนี้ถึงเวลาแล้วเหรอ
“ตอนนี้ก็ยังไม่ถึงเวลาหรอก แต่ว่าฉันจูบเธอไปแล้วไง……
พอได้ยินคำว่าจูบ เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกขนลุก เดินถอยหลังไป หลายก้าว ส่วนเซียวซูที่เห็น อาการแบบนี้ก็ตะลึง แววตามืดหม่นลงไป
“ขอโทษนะ ฉันไม่น่าจะพูดคำนี้ออกมาเลย ตอนนี้ฉันก็แค่ อยากจะอธิบายให้เธอฟัง ฉันรักเธอมาตลอด ไม่มีเจตนาจะ ลวนลามเธอแน่นอน”
เสี่ยวเหยียนเข้าใจความหมายเขา ในที่สุด หันหน้ากลับไป
“เอาล่ะ รู้แล้วนะ ไม่ต้องอธิบายแล้ว”
“งั้นเธอ…….จะโกรธฉันไหม”
เซียวซูมองตามเงาของเธอ อดที่จะถามขึ้นไม่ได้
เสี่ยวเหยียนอยากจะตบเขาอีกสักฉาด ให้เขาตื่นสติหน่อย เรื่องนี้เธอก็บอกไปแล้วไม่ต้องพูด แต่ก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะถามขึ้น มาอีก นี่แหละที่เรียกว่าผู้ชายชื่อจนเซ่อ
“ขี้เกียจพูดด้วยแล้ว! “พูดจบ เสี่ยวเหยียนจึงเดินเข้าห้องปิด ประตู ล็อคเซียวซูเอาไว้ด้านนอก
เดิมทีเซียวซูคิดอยากจะลองใจเธอ แต่คิดไม่ถึงว่าจะโดนตอก กลับจมูกมอม เขายืนลูบ คลำจมูกตัวเองอยู่ด้านนอก รู้สึก อ่อนใจเล็กน้อย
ช่างเถอะ เกลียดก็เกลียด
เขาก็คงไม่ออกห่างเธอเพียงเพราะว่าเธอเกลียดเขาหรอก
ในขณะที่กำลังครุ่นคิด ก็มีเสียงลอดเข้ามาอีก เซียวซูหันหน้ากลับมา เห็นหานคู่จื่อหิ้วกระเป๋าสัมภาระของหาน ง
ตอนทานชิงมาไม่ได้เอาสัมภาระมาด้วย แต่ว่ามาอยู่สองสาม วัน เขาก็ซื้อกระเป๋าสัมภาระกับเสื้อผ้าผลัดเปลี่ยน แล้วก็มี คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค แล้วเขาก็ได้นำของใส่กระเป๋า
สัมภาระแล้ว
อย่างไรเสียก็เป็นคนรู้จักกัน จะไปอยู่แล้ว เซียวซูจึงเดินเข้าไป ทักทาย
“คุณหานครับ จะไปคืนนี้หรือครับ”
ได้ฟัง หานชิงจึงมองไปที่เขา ทั้งคู่จ้องมองกันกลางอากาศ “อืม ตั้งใจว่าจะไปพักที่โรงแรมแถวสนามบิน
“เที่ยวบินพรุ่งนี้ค่อนข้างเช้าน่ะค่ะ เลยต้องพักใกล้ๆจะสะดวก กว่า”หานมู่จื่อตอบอธิบายแทนหานซึ่ง
“ที่แท้เป็นแบบนี้ ผมไปส่งคุณหานนะครับ
“ไม่ต้องหรอกเซียวซู คุณไปพักผ่อนเถอะ พี่ชายฉันก็ให้ไม่ เซ็นไปส่งนั่นแหละ”
ก็ควรจะให้เย่ไม่เป็นไปส่งหรอก
“คุณชายเย่สุขภาพไม่ค่อยดีช่วงนี้ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ให้ผมไป ส่งเถอะครับ”เซียวซูไม่ได้ตั้งใจจะหาภาระใส่ตัวหรอกนะ แต่เขา เป็นห่วงสุขภาพเย่ ไม่เป็นจริงๆ
หานมู่จื่อได้ฟังเซียวซูพูดถึงสุขภาพของเย่โม่เซิน ก็รู้สึกว่าเขาพูดได้มีเหตุผล แต่ว่า…….
“ตกลง งั้นรบกวนคุณแล้วกัน”
ในตอนที่หานมู่จื่อกำลังสับสน หานซึ่งได้ตัดสินใจแทนเธอ เรียบร้อย
“ไม่เป็นไรหรอก ครั้งนี้ไม่ได้ส่งครั้งหน้ายังมี ต่อไปเขามี โอกาสได้ส่งแน่นอน ห่วงอะไรเล่า
คิดไม่ถึงว่ามองปราดเดียวเขาก็รู้ความในใจเธอ หานมู่จื่ออ ยากให้เยโมเงินสร้างความรู้สึกที่ดีกับพี่ชายของเธอจริงๆ อย่าง น้อยมารยาทขั้นพื้นฐาน
แต่คิดไม่ถึง………
“เอาล่ะ ไปก่อนนะ”
พอหานชิงพยักหน้าให้เซียวซู ก็เตรียมจะออกเดินทาง เย่ไม่เซินกลับโผล่ออกมาในเวลานี้ พูดเสียงเรียบเฉย ผมไป กับพวกคุณแล้วกัน”
ปัง!
เสี่ยวเหยียนโผล่ออกมาจากห้องฉัน ฉันไปด้วย! หานมู่จื่อ “.….…….
นี่หมายความว่าจะไปกันยกขบวนเลยใช่ไหม
เธอตัวแข็งทื่ออยู่ชั่วครู่ เชิดริมฝีปากถาม ต้องการ…….. ต้องการรถเพิ่มอีกคันไหมคะ”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
