บทที่ 1173 จับมือ

อาหารเช้ามื้อนี้ เสี่ยวเหยียนถูกป้อนเสียจนอิ่มแปล้

คงเป็นเพราะจูบนั้น เสี่ยวเหยียนก็เลยดีใจจนหลงลืมทุกสิ่งทุก อย่างไปจนสิ้น ในตอนที่ท่านชิงถามเธอออกมาอีกครั้ง เธอก็ได้ เปลี่ยนคําพูดไป บอกไปว่าความจริงแล้วเธอยังไม่ได้กินมื้อเช้า มา แล้วยังพูดออกมาได้อย่างน่าสงสาร น่าสงสารเอามากๆ

หลังจากนั้นแล้ว….หานซึ่งวางอาหารมากมายลงบนโต๊ะด้าน หน้าเธอ แล้วยังสั่งเธอว่าจะต้องกินมันให้หมด

“เยอะขนาดนี้ จะกินให้หมดได้ยังไงกัน?” เสี่ยวเหยียนกร้อง อยู่ในใจออกมาไม่หยุด ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้ เธอก็คงไม่พูดออก มาหรอกว่าตัวเองยังไม่ได้กินมื้อเช้า

“กินเสร็จ เดี๋ยวก็อย่าเป็นลมเป็นแล้งไปอีกล่ะ

ช่วยไม่ได้ เสี่ยวเหยียนไม่กล้าขัดคำสั่งของเขา ทำได้แค่เพียง ยัดอาหารเข้าปากไม่หยุด แต่ความจริงแล้วเขาก็หิวมากเหมือน กัน แล้วอีกอย่างอาหารมื้อนี้ก็เป็นมื้อเช้าจากความรักของแฟน หนุ่มมั้ยล่ะ? เสี่ยวเหยียนก็เลยกินจนหน้าใจสุดๆ

หลังจากที่กินเสร็จ ท้องก็ปองออกมาเล็กน้อย เธอเอนไปพิง ข้างหลัง อดไม่ได้ที่จะลูบท้องตัวเอง สีหน้าดูทรมานออกมาเล็ก น้อย

“กินอิ่มไปหรือเปล่า?” หานซิงขมวดคิ้วเครียดแล้วเอ่ยถามออกมา

เสี่ยวเหยียนกำลังจะพูดว่าไม่ออกไป ผลสุดท้ายพออ้าปากก็ เรอออกมา เธอช็อกไปทันที แข็งค้างอยู่ตรงที่เดิม นั่งเบิกตาก ว้างอย่างไม่อยากที่จะเชื่ออยู่ตรงนั้น

เมื่อกี้นี้เสียงนั้นเป็นเสียงที่เธอหลุดออกมา???? เธอมาหลุด

เสียงน่าอายอย่างนี้ต่อหน้าหานซึ่งได้ยังไงกัน

หลังจากที่ได้สติกลับมา เสี่ยวเหยียนก็ยกมือขึ้นมาปิดปาก ของตัวเองเอาไว้ แทบไม่กล้าไปจ้องตาของหาเชิงเลย

แต่ก็ค่อยๆเปลี่ยนไปช้าๆ เธอนึกถึงคำพูดพวกนั้นที่หานซึ่งพูด กับเธอเมื่อกี้นี้ขึ้นมาอีกครั้ง แล้วยังมีจูบนั้นอีก เขาบอกให้เธอไม่ ต้องระมัดระวังขนาดนั้น เธอได้ยินมันจริงๆ

บางที เธอก็ลองแก้ไขตัวเองดูสักหน่อยก็ได้?

คิดถึงตรงนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนทำหน้าด้านกระแอมออกไปเบาๆ มองหานชิงไปอย่างไร้เดียงสา “คุณนั่นแหละผิด ที่ให้ฉันกินจน อิ่มเหมือนท้องจะแตก”

ความหมายก็คือ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณสั่งให้ฉันกินเยอะไป ฉันจะ หลุดเสียงน่าอายอย่างนั้นออกไปได้ยังไง

ในตอนที่ได้ยินหญิงสาวร้องอย่างนี้ออกมา หานซึ่งก็นิ่งตะลึง ไปเล็กน้อย จากนั้นก็มองไปทางเธอ

หญิงสาวสวมเสื้อเชิ้ตของเขานั่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะอาหาร เสื้อ เชิ้ตตัวใหญ่มาก สวมอยู่บนร่างของเธอจึงดูหลวมไป สองมือวางลงไปบนหน้าขา จับชายเสื้อตัวเองด้วยความประหม่า แสงด้าน นอกหน้าต่างสะท้อนกับมุมที่มองเข้ามาพอดี ใบหน้าขาวของเธอ ประดับไปด้วยสีชมพูจางๆ ในตอนที่มองเขาในดวงตาก็เหมือน กับว่ามีประกายออกมา

เกินที่จะบรรยายได้ ริมฝีปากบางของหานชิงแสยะยิ้มออกมา เล็กน้อย “อืม ฉันผิดเอง งั้นก็ไปออกกำลังกายช่วยย่อยกัน หน่อย?”

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ในตอนที่ได้ยินสองคำนี้แล้ว เสี่ยวเหยียน คิดบิดเบี้ยวเกินที่จะบรรยายได้ ใบหน้าก็แดงออกมาทันที แต่ เธอก็รู้ว่าที่หานชิงพูดออกมานั้นมันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด เพียงแต่ รูปแบบความคิดของเธอจู่ๆก็บิดเบี้ยวไปก็เท่านั้นเอง

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนก็โคลงหัวออกมาทันที สลัด ความคิดผิดปกติในหัวเหล่านั้นออกไป จากนั้นก็พยักหน้าออก ไปอย่างแน่วแน่ “ดีเลย”

ทั้งสองคนก็ได้ออกไปเดินเล่นด้วยกัน

ที่นี่เป็นที่ที่คึกคักเจริญรุ่งเรือง แต่หลังจากที่ที่แห่งนี้ได้ถูกซื้อ มาสร้างเป็นวิลล่า ก็ได้จัดทำระบบรักษาความปลอดภัย เรียบร้อย นอกจากคนที่อยู่ที่นี่แล้วคนอื่นๆปกติแล้วก็จะไม่ สามารถมาทำอะไรชั่วที่นี่ได้ ในตอนนั้นที่เสี่ยวเหยียนมาก เพราะการ์ดรักษาความปลอดภัยจำเธอได้ ถึงได้ปล่อยให้เธอได้

เข้ามา

เพราะว่าเป็นวันอาทิตย์ หลายคนก็กำลังพักผ่อนกันอยู่ เส้นทางที่เงียบสงัดข้างๆก็ล้วนแล้วแต่จะปลูกต้นไม้ใบหญ้าอยู่เต็ม ไปหมด อากาศดีมากๆ จากนั้นเสี่ยวเหยียนก็ได้พบว่าไม่ว่าจะ เป็นเวลาไหนก็มีคนมาวิ่งกัน เดิมที่เธอคิดว่าเวลานี้ควรจะไม่มี ใครมาวิ่งแล้วเสียอีก แต่นึกไม่ถึงว่าหลังจากที่เธอกับทานซึ่งออก มากันเพียงไม่นาน ก็เจอกับคนที่วิ่งไปวิ่งมาอยู่หลายคน และก็ยัง มีบางคนที่กำลังเตรียมออกเดินทางอยู่ด้วยเหมือนกัน

เธอห่อเหี่ยวใจขึ้นมาเล็กน้อย วิ่งออกกำลังกายไม่ใช่ว่าควร มาวิ่งให้เช้าหน่อยหรือไง? เวลานี้ไม่ร้อนหรอ? กำลังคิดอยู่นั้น เอง ชายวัยกลางคนที่อ้วนลงพุงคนหนึ่งก็วิ่งมาเข้ามา เสี่ยวเหยีย นมองรูปร่างเขาไปแวบนึง ก็ได้หดตัวมาหลบอยู่ข้างๆหานซึ่งไป ตามสัญชาตญาณ เพื่อเว้นช่องทางให้เขา

แต่ใครจะรู้ว่าชายคนนั้นจะหยุดลงไม่ไกลจากตรงหน้าพวก เขา จากนั้นก็หยิบผ้าขนหนูที่พาดอยู่บนคอมาเช็ดเหงื่อ พลาง เดินมาหาพวกเขา

“ท่านประธานหาน”

ที่แท้ก็รู้จักกัน? เสี่ยวเหยียนคิดในใจ ถอยห่างออกไปจาก หานชิงเงียบๆ ทันทีที่ขยับไปเพียงสองก้าวมือก็ถูกหานชิงคว้า เอาไว้

เสี่ยวเหยียนตกตะลึงไปเล็กน้อย ลำตัวไม่ขยับขึ้นมาทันที คาดว่าคงเป็นเพราะเดินมาได้สักพักนึงแล้ว ฝ่ามือของเขาก็ เลยร้อนมาก ร้อนเสียจนแทบจะแผดเผาเธออยู่แล้ว

เสี่ยวเหยียนสูดหายใจเข้าลึกๆ ภายในใจก็คิดฟุ้งซ่านไปหมด
หานชิงมองไปทางคนที่มา พยักหน้านิ่งๆออกไป “ประธานเ นมาวิ่งตอนเช้า?”

“ไข่แล้ว อายุมากแล้ว คนที่บ้านก็บอกว่าผมอ้วนเกินไป ก็เลย ไล่ให้ผมออกมาออกกำลังกาย เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้หลังจากนี้ไข มันสะสมมากเกินไป แล้วจะป่วยง่ายขึ้นมา พูดจบ เขาก็ยิ้มแล้ว เช็ดเหงื่ออีกครั้ง หลังจากนั้นสายตาก็มองไปทางเสี่ยวเหยียน สายตาก็มองไปอย่างสำรวจ “คนนี้คือ?”

เสี่ยวเหยียนที่ถูกเอ่ยถึงก็ประหม่าขึ้นมาทันที กัดริมฝีปากตัว เองออกมา กำลังคิดอยู่ว่าหานซึ่งจะแนะนำเธอให้กับคนอื่นเขา ยังไง?

แฟนหรือเปล่า? หรือจะบอกว่าเป็นแค่เพื่อนทั่วๆไป

แต่เพียงไม่นาน เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกได้ถึงมือใหญ่ของเขาที่ กำลังกุมอยู่นั้นกุมแน่นมากขึ้น หลังจากที่ได้ยินเสียงนิ่งเรียบแต่ กลับทำให้หัวใจเต้นแรงเต็มๆของหานชิงขึ้นมาแล้ว

“แฟน เจอกันครั้งแรก แนะนำตัวกับประธานเฉินเขาหน่อย”

หานชิงมองแฟนสาวของตัวเองเสียจนเหมือนกับว่ากำลัง ปกป้องลูก พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนออกมา

เสี่ยวเหยียนเรียกสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว เดินเข้าไปหา ชายวัยกลางคนด้วยท่าทางประหม่าพร้อมฉีกยิ้มออกมา “ประธานเฉิน สวัสดีค่ะ ฉัน ฉันชื่อจางเสี่ยวเหยียน…

คาดว่าคงเป็นเพราะความประหม่า เธอพูดจบก็ยังโค้งตัวให้บอีกฝ่ายเล็กน้อย

สายตาของประธานเฉินจรดลงมาบนใบหน้าของเธอพร้อมฉีก ยิ้มกว่าออกมามากกว่าเดิม พยักหน้าเอ่ยชมออกมา “ท่าน ประธานหานก็ตาดีนี่นา สาวน้อยสวยไม่เบาเลย พวกเรายังคิด กันเลยว่าคุณจะไม่มีทางหาแล้ว นึกไม่ถึงเลยนะเนี่ย ว่าจะแอบหา อยู่เงียบๆ

อีกอย่างเห็นท่าทีนี้แล้ว แล้วยังปกป้องเสียอย่างกับอะไรดี เขา ที่อยู่ไกลๆเห็นหานซึ่งที่ได้ชื่อว่าไม่เข้าใกล้มนุษย์เพศเมียเป็น ฝ่ายจับมือผู้หญิงเอง แล้วก็ยังถึงขนาดที่แนะนำออกมาเอง

พูดจบ ประธานเฉินก็มองเสี่ยวเหยียนไปอีกครั้ง พร้อมยิ้มออก มา “หายากหายาก สาวน้อยก็รักษาเอาไว้ให้ดีล่ะ อย่าว่าแต่ใน บริษัทของพวกเขาเลย ในบริษัทพวกเราเองก็ยังให้เขาเป็นเป้า หมายในการตามจีบกันเลย”

ใบหน้าเสี่ยวเหยียนแดงออกมา พยักหน้าออกมาอย่าง ทําตัวไม่ถูก

แต่หานชิงกลับเอ่ยเตือนด้วยเสียงเรียบเย็น “ประธานเฉินวิ่ง เสร็จแล้ว ควรกลับไปได้แล้วล่ะมั้ง? พวกเรายังต้องเดินย่อยกัน คงต้องขอตัวก่อนแล้ว”

เขารักษาระยะห่างกับคนอื่นมาโดยตลอด ห่างเป็นพิเศษ ตอน แรกก็มีคนไม่พอใจกัน แต่ภายหลังก็เห็นเขาทำอย่างนี้กับทุกคน ก็เลยได้ก่อตัวเป็นความเคยชินขึ้นมาโดยปริยาย

ยิ่งไปกว่านั้นคนเขาก็ยังมีมารยาทมาก ถึงแม้ว่าจะทำให้คุณรู้สึกเย็นชาอย่างมาก แต่ถ้าคุณทักทายเขา เขาเองก็จะแสดง ความเคารพกลับมา ถึงยังไงมันก็ทำให้คนอื่นไม่มีปัญหากัน

ดังนั้นแล้วประธานเฉินก็ได้พยักหน้าออกมาทันที “ครับ งั้น พวกคุณก็ไปเดินเล่นกันเถอะ ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ”

เดินเข้าไปทางข้างหน้าอีก เสี่ยวเหยียนอดไม่ได้ที่จะก้มหน้าลง ไปเลยจริงๆ มองภาพที่ทั้งสองคนจับมือกันอยู่แวบนึง ทั้งๆ ที่ก่อน หน้านี้เธอยังโมโหใส่เขาเตรียมการนัดบอดเพื่อพาตัวเองแต่ง ออกไป นึกไม่ถึงว่าตอนนี้ทั้งสองคนจะคบกัน

ไม่รู้ว่าเขาจะจับมือเธอเดินตลอดไปได้หรือเปล่า

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ