บทที่ 185 ฉันจะต้องอยู่ต่อ

สีหน้าของผู้คนเปลี่ยนไปหมด เซียวซู่โมโหถึง ขั้นด่าออกไปเลย

“พวกเธอกล้ามาก คิดไม่ถึงเลยว่าจะวางยาใน บริษัท!”

กาวหยุนตกใจจนจะร้องไห้แล้ว “ขอโทษค่ะ เรื่อง นี้ไม่เกี่ยวกับฉันจริงๆ หัวหน้าสวี่เป็นคนสั่งให้ฉันทำแบบ นี้ เขาเป็นหัวหน้าของฉัน ฉันไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟังเขา เลย!”

เซียวซู่รู้สึกตรงหน้าอกมีความโมโหผุดขึ้นมา “ยัง ไม่รีบเดินอีก อยากให้ฉันถลอกหนังเธอไหม?”

กาวหยุนร้องไห้ไปด้วยพาพวกเขาอ้อมไปด้วย จากนั้นก็หยุดเดิน แล้วยืนเหม่อมองข้างหน้า มีเพียงแต่เสี่ยวเหยียนที่ตะโกนตกใจออกมา “เฉียวๆ เย่..รองประธานเย่ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ อย่างไร?”

เย่หลิ่นหานอุ้มเสิ่นเฉียวไว้ เสิ่นเฉียวที่เงยหน้า ขั้นปิดตาอยู่ ใบหน้าที่ซีดขาวมีรอยตบที่ชัดเจนอยู่

และประตูห้องก็เปิดอยู่ สวี่เสี่ยวถูกต่อยล้มอยู่จ้าง ประตูจะเป็นจะตาย บนใบหน้าของเขามีแผลมากมาย ดู แล้วจมูกและหน้าซ้ำไปหมด ข้างๆ ยังมีชุยหมิ่นลี่ที่ตกใจมาก

หลังจากที่เธอเห็นกาวหยุนแล้ว ก็อยากจะรับเดิน เข้ามา แต่พอมองเห็นเยโม่เซินที่อยู่ไม่ไกลจากกาวหยุน แล้ว ก็หยุดการกระทำครั้งนี้

บนตัวของเสิ่นเฉียวยังคงสวมชุดเดรสสีแดงตัว

นั้นอยู่ แต่ว่าผ้าที่อยู่บนชุดเดียวถูกฉีกขาดจนไม่เป็นท่า

ดูก็รู้ว่าเคยถูกคนอื่นใช้แรงมาฉีก มีชุดสูทตัวใหญ่คลุม

ตัวเธอไว้

เย่หลิ่นหานนำเธอที่ตัวเล็กโอบกอดอยู่ในอ้อม กอด ฤทธิ์ยาของเส้นเฉียวออกฤทธิ์หนักมาก เย่หลี่ นหานจึงดีให้เธอสลบไป

ภาพๆ นี้แยงเข้าไปในดวงตาของเย่โม่เซิน

คนที่มาก็คิดไม่ถึงว่าจะมีภาพๆ นี้ เสี่ยวเหยียนยืน มองไปนานมาจึงจะดึงสติกลับมา

เมื่อกี้เธอมองไม่เห็นเย่หลิ่นหานฉะนั้นถึงได้มา หาเย่โม่เซิน

แต่ว่าวันนี้พวกเขายังมาไม่ถึง เย่หลิ่นหานก็ได้ ช่วยเสิ่นเฉียวออกมาแล้ว งั้นก็แสดงว่า ….เย่หลิ่นหาน

มาถึงก่อนแล้ว?

“พี่ชายใหญ่เร็วจริงๆ”

หลังจากนั้น เยโม่เซินก็พูดประชดไปหนึ่งคำ

เย่หลิ่นหานขมวดคิ้ว ถึงแม้ว่าเย่โม่เซินจะมาแล้ว แต่เขากลับไม่ได้ปล่อยเธอออก กลับอุ้มแน่นยิ่งขึ้น แล้วตอบกลับด้วยความเย็นชาไปว่า “พี่รู้ว่านายไม่ชอบเธอ แต่ในเมื่อเธอเป็นภรรยาของนาย นายที่เป็นสามีก็ควรจะ ปกป้องเธอไม่ใช่หรอ?”

เยโม่เซ็นยิ้มมุมปาก นัยน์ตาสีดำคู่นั้นแผงซ่อน ความแหลมคมกลิ้งไปมาอยู่

“พี่ชายใหญ่ก็ปกป้องเธอเป็นอย่างดีเลยไม่ใช่ หรอ?”

“เธอคือภรรยาของนาย!”

พอเห็นความไม่ใส่ใจภายในตาของเย่โม่เซิน เย่ หลิ่นหานก็รู้สึกน้อยใจแทนเสิ่นเฉียว พูดออกมาด้วย ความโกรธ!

แววตาของเย่โม่เซินทำเหมือนว่าไม่เข้าใจ

“แล้วยังไงล่ะ? ผู้หญิงทำได้แค่นอนอยู่ล่างตัว ของผู้ชายอื่น ฉันเย่โม่เซินไม่ต้องการ”

“นาย!”

เย่หลิ่นหานที่อ่อนโยนมาโดยตลอดโมโหจนเสีย การควบคุมอารมณ์ ถ้าหากว่าในอ้อมกอดไม่ได้อุ้มเสิ่น เฉียวไว้ เย่หลิ่นหานคงจะพุ่งเข้าไปจับชายเสื้อของเขา และค่อยเขาไปไม่กี่หมัดแล้ว

ทันใดนั้น เส็่นเฉียวที่อยู่ในอ้อมกอดก็ขยับ เธอที่ สลบอยู่พูดพึมพำอยู่ที่ปาก เย่หลิ่นหานกำลังอยากจะ เข้าใกล้ไปฟัง ปรากฏว่าได้ยินคำว่าเย่โม่เซินอย่า ชัดเจน.
เขาหดตัวอย่างแรง แล้วมองไปทางเย่โม่เซิน

คำว่าเย่โม่เซินเรียกได้อ่อนไหวมาก มีความหมาย ถึงการจอความช่วยเหลือและความน้อยใจ แต่ว่าเธอไม่ ได้ลืมตา ดูออกอย่างชัดเจนเลยว่าเป็นการกระทำที่ไม่รู้ ตัว

“ได้ยินหรือยัง?” แววตาของเย่หลิ่นหานราวกับ ตะขอ “เธอเรียกชื่อของนายตลอดเวลา”

ประโยคนั้น ราวกับมือที่จับหัวใจของเย่โม่เซินไว้ เขาหรี่ตาด้วยความอันตราย

“แล้วตัวคนล่ะ?”

ความมืดมิดภายในตาของเย่โม่เซิน เขาขยับริม ฝีปากเล็กน้อย “ส่งเธอมาให้ฉัน”

“โม่เซิน ไม่ใช่ว่าพี่อยากจะว่านาย” เย่หลิ่นหาน พูดไปด้วย กอดเสิ่นเฉียวที่อยู่ในอ้อมกอดแน่นขึ้นไป ด้วย เสียงเบาๆ “ถ้าหากว่านายไม่มีความสามารถมาจะ ปกป้องเธองั้นพวกเธอก็หย่ากันเถอะ”

หลังจากพูดจบ เขาก็อุ้มเสิ่นเฉียวจากไปเลย

“รองประธานเย่!” เซี่ยวซูรีบเดินตามไปแล้วเรียก เธอไว้ “นี่คุณพูดอะไร นั่นเป็นภรรยาของคุณชายเย่ ขอ เชิญคุณปล่อยเธอลงมาด้วย”

“ขอโทษนะ ฉันยังต้องพาเธอไปรักษา ถ้าหากว่า

พวกเธออยากช่วยเสิ่นเฉียวจริงๆ สามารถตามมาได้”

เซียวซู่ “คุณ…”
เย่หลิ่นหานเดินจากไป

เซียวซูรีบมองไปทางเย่โม่เซิน “คุณชายเย่!” เยโม่เซินสีหน้าเย็นชา ไม่มีความรู้สึกใดๆ

“คุณชายเย!”

เย่หลิ่นหานอุ้มเสิ่นเฉียวจากไป เดินไปสองก้าว แล้วเขาก็หยุดเดิน เพราะว่าเสิ่นเฉียวที่สลบอยู่จู่ๆ ก็จับ

เสื้อเธอ “ปล่อย ปล่อยฉันลงไป”

“เสิ่นเฉียว?” เย่หลิ่วหานขมวดคิ้ว แล้วมองเธอ

“ปล่อยฉันลงไป” เสิ่นเฉียวขอร้องเขาด้วยเสียง เบาไปหนึ่งประโยค ในที่สุดเธอก็ลืมตาด้วยความลำบาก มองไปทางเย่หลิ่นหาน

แววตาที่เย็นชาคู่นั้นราวกับว่าถูกย้อมด้วยสีแดง จ้า เพราะว่าถูกวางยา ทั้งตัวของเธอจึงเป็นสีชมพูหมด ดู แล้วอ่อนหวานนุ่มๆ เมื่อกี้จำเป็นต้องตีเธอจนสลบเพราะ ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้เธอตื่นแล้วงั้นฤทธิ์ยาก็ออกแล้วสิ?

“อย่าดื้อ” เขาพูดด้วยเสียงค่ำกับเธอ “เธอถูก วางยาแล้ว ตอนนี้ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล”

เส้นเฉียวส่ายหัว “ฉันไม่ไปโรงพยาบาล”

เสียงของเธอไม่เบา แต่กลับยืนหยัดมาก

“จะอยู่ต่อจริงๆ หรอ? ถึงแม้ว่าเขาไม่สนใจเธอ เธอก็ยังอยากจะอยู่ต่อ?” หลังจากที่เย่หลิ่นหานถาม คำถามนี้ไปแล้ว จู่ๆ ในใจก็รู้สึกเกลียดขึ้นมา เกลียดว่า ทำไมตอนนั้นถึงให้คุณปู่ทำเรื่องแต่งงานเรื่องนี้
ตอนนี้ทำเอาเธอเหนื่อยและลำบากขนาดนี้

“อืม”

เสิ่นเฉียวจับเสื้อของเธอเข้าแน่น “ปล่อยฉันลงมา เถอะ ไม่เช่นนั้น…เขาจะยิ่งเข้าใจผิดฉันไปใหญ่”

“ฉันไม่อยาก…” หน้าผากของเสิ่นเฉียวเหงื่อ ออกเต็มไปหมด ออกเสียงอย่างลำบาก “ให้เขาเข้าใจ ฉันผิดอีกแล้ว

ขาของเย่หลิ่นหานเหมือนว่าถูกจับไว้ไม่ขยับเลย และมือก็เหมือนถูกโซ่ล็อกเธอเอาไว้ ไม่ได้ปล่อยเธอลง มา

“พี่ชายใหญ่” ในน้ำเสียงของเสิ่นเฉียวมีความ ร้องขออยู่ แววตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เย่หลิ่นหานใจอ่อน จึงปล่อยเธอลงมาโดยที่ทำ

อะไรไม่ได้ จากนั้นก็พยุงให้เธอยืนตรง

“จะอยู่ต่อจริงๆ หรอ? เธอจะต้องรู้ ตอนนี้ร่างกาย ของเธอถูกวางยา ถ้าหากไม่ไปโรงพยาบาลแล้วก็…

“ฉันรู้” เสิ่นเฉียวยักหน้า “ฉันรู้อยู่…”

แต่นั่นแล้วจะทำไมล่ะ ถ้าหากว่าคืนนี้เธอไปกับเย่ หลิ่นหานจริงๆ งั้นก็คงเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว

ฉะนั้นไม่ว่ายังไงแล้ว เธอก็จะต้องอยู่ต่อ

“โม่เซิน!” เย่หลิ่นหานไม่มีหนทางอื่นแล้ว สุดท้ายเธอก็ยังคงยืนหยัดที่จะอยู่ต่อ เขาจึงทำให้แต่หัน ไปทางเย่โม่เซิน แล้วพูดด้วยความเย็นชาว่า “นายเห็นหรือยัง ผู้ชายที่นายเข้าใจผิดไม่ยอมจากไปกับฉัน ตอน นี้เธอถูกวางยา ถ้าหากว่านายเป็นผู้ชายละก็ ก็พาเธอไป รักษาที่โรงพยาบาล?”

แววตาของเย่โม่เซินเย็นแข็งเย็นชามาก หยุดอยู่ บนตัวของเสิ่นเฉียวด้วยความเย็น แต่แค่เพราะว่าทั้งตัว ของเสิ่นเฉียวเหมือนกำลังถูกไฟเผา ฉะนั้นจึงไม่ได้รู้สึก ถึงความเย็นนี้

ทันใดนั้นเย่โม่เซินก็ยิ้มที่มุมปาก แล้วหัวเราะ อย่างเย็นชา “ใครบอกว่าถูกวางยาแล้วต้องไปโรง พยาบาล?”

“พี่ชายใหญ่ชอบช่วยเหลือเธอขนาดนี้ งั้นก็ช่วย

ให้ถึงที่สุดสิ?”

“เย่โม่เซิน!”

เย่หลิ่นหานโมโหมากแล้ว เดินก้าวไปข้างหน้า แต่กลับถูกเสิ่นเฉียวจับไว้

เสิ่นเฉียวจับชายเสื้อของเขาไว้ แล้วเดินขึ้นมาที่ ละก้าวๆ เดินไปยังข้างหน้าของเย่โม่เซิน

“ฉันไม่ได้เป็นคนกลับกลอกใจง่าย”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ