บทที่1058 ร่วมแสดงความยินดี

เสี่ยวเหยียนคิดอยู่อย่างเงียบๆ นี่น่าจะเกี่ยวข้องกับเรื่องของหาน ซิงเมื่อครั้งที่แล้ว

พอคิดถึงหานชิง นัยน์ตาเสี่ยวเหยียนก็หม่นหมองลงเล็กน้อย

เธอพยายามสงบอารมณ์ตัวเองและพูดเบาๆ

“พ่อคะ พ่อกับแม่นั่งรอที่นี่แหละ หนูจะเข้าไปข้างในหน่อย จากนั้นเสี่ยวเหยียนก็เข้าไปข้างใน พ่อจางเห็นดังนั้นก็อยาก จะตามเข้าไปด้วย แต่กลับโดนหลัวหุ้ยเหม่ยซื้อไว้

“คุณจะตามเข้าไปทำไม? นั่งอยู่ที่นี่ดีดี เพิ่งออกจากโรง พยาบาลนะ”

พ่อจาง “…”

เขาไม่มีความสามารถที่จะตอบโต้กับหลัวหุ้ยเหม่ยได้เลย จึง ได้แต่นั่งอย่างว่าง่าย

ในเวลานี้ หางตาของหลัวหุยเหม่ยก็เห็นหลายๆคนเดินเข้ามา จากหน้าประตู เธอจึงเอ่ยปากเชิญ “ลูกค้ามาแล้ว ฉันจะไป ต้อนรับก่อน คุณนั่งอยู่นี่ล่ะอย่าวุ่นวาย

“ไปเถอะๆ”

เมื่อเห็นหลัวหุ้ยเหม่ยลุกขึ้น พ่อจางก็มองไปยังที่ที่เกี่ยวเหยียน หายไป เขาอยากไปตามหาประธานเย่น้อย แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นแค่เด็ก

แต่ถึงอย่างไรนั่นก็เป็นถึงลูกชายของคุณชายเย่เลยนะ ไม่คิด เลยว่าลูกสาวตัวเองจะมีความสัมพันธ์อันดีกับลูกชายและภรรยา ของคุณชายเย่ขนาดนี้ นอกจากปลื้มใจแล้ว พ่อจางยังรู้สึกภูมิใจ เล็กน้อย

ลูกสาวตัวเองมีอนาคตสดใสกว่าตัวเองเสียอีก

“สวัสดีครับ เชิญเข้ามาข้างในได้ครับ

หานมู่จื่อและเย่ไม่เซินมาด้วยกัน จากนั้นคนขับรถก็เปลี่ยน เป็นเซียวซู

หลังจากที่เห็นคนขับรถเป็นเซียวซู หานซื้อก็มีข้อกังขาอยู่ใน ใจ

ด้วยความร้ายกาจที่คาดไม่ถึง เขาไม่ให้เธอยุ่งเรื่องหานซิงกับ เสี่ยวเหยียน แต่ตัวเองกลับพาเซียวซูเข้ามาขวาง ถึงอย่างไร เซียวซูก็แค่มาปรากฏตัว ดังนั้นหาน จื่อจึงไม่ได้ออกหน้า

เธอคิดว่าพอได้โอกาสค่อยหาทางคิดบัญชีกับเย่โม่เซิน

พอเข้ามา เซียวซูกับเยโม่เป็นต่างก็มีของขวัญอยู่ในมือ แต่ การแสดงออกทางสีหน้าอันเย็นชาของเยโมเงินกลับมองไม่ออก

ถึงความยินดีแม้แต่น้อย มีเพียงกลิ่นอายน่าเกรงขามที่หนักอึ้ง เซียวซูติดตามเขาอยู่ตลอด บนตัวจึงมีกลิ่นอายแห่งการ คุกคาม
“หนู หนูคือมู่จื่อสินะ?”

หานอนิ่งไปสักพัก อันที่จริงหาน จื่อไม่เคยเจอแม่ของเสียว

เหยียนเลย แต่พอดูจากลักษณะและอายุของเธอแล้วก็พอจะเดา ได้ เธอกับเสี่ยวเหยียนดูคล้ายกันเล็กน้อย โดยเฉพาะคิ้วกับตา

ทว่าหานผู่เอกลับไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าหลัวหุยเหม่ยจะรู้จัก

เธอ

“ใช่แล้วค่ะคุณป้า หนูคือจื่อ ก่อนหน้านี้คุณป้าเคย…

“อ๋อ หนูจะถามป้าว่าป้าเคยเจอหนูมาก่อนหรือเปล่าสินะ ป้า ถึงได้รู้จักหนู?”

หานอยิ้มเล็กน้อยพลางพยักหน้า

“จริงๆแล้วก็ไม่เคยหรอก ป้าเจอหนูครั้งแรกก็วันนี้แหละ แต่ ได้ยินเสี่ยวเหยียนพูดถึงหนูบ่อยๆนะ อีกอย่าง….ตอนนี้เสี่ยวหมี่ โต้วก็พักอยู่ที่บ้านของเรา เขากับ…

พอพูดมาถึงตรงนี้ หลัวหุ้ยเหม่ยก็มองไปทางเยโม่เซินโดย ไม่รู้จะเรียกเขาว่าอย่างไร เธอยังคำพูดของเธอไว้เล็กน้อย “เหมือนกันมากๆ ฉันก็เลยเดาได้”

“แบบนี้นี่เอง” หานมู่จื่อพยักหน้าชม “คุณป้าเก่งจริงๆเลยค่ะ”

พอพูดเสร็จ เธอก็ดึงแขนเสื้อเย่โม่เซิน “เขาเป็นคุณพ่อของ เสี่ยวหมี่โต้ว ชื่อเย่โม่เซิน คุณป้าเรียกเขาว่าไม่เป็นก็ได้ค่ะ”

เย่โม่เซินไม่ได้แสดงออกทางสีหน้าแต่รับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวของภรรยาตัวน้อยที่กำลังดึงแขนเสื้อเขาหนักกว่า ปกติ ริมฝีปากบางของเขาขยับดึงส่วนโค้งเล็กน้อย

“คุณป้าสวัสดีครับ ภรรยาผมพูดถูกแล้ว เรียกผมว่า ไม่เป็นก็ ได้”

หลัวหุ้ยเหม่ยไม่ได้มองเห็นการเคลื่อนไหวเล็กๆน้อยๆ ของทั้ง คู่ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าน่าจะเป็นประธานเที่ตาจางพูดติดปาก สินะ ได้ยินมาว่าเขาเป็นคนเฉียบขาด ไม่ไว้หน้าหรือรักษาน้ำใจ ใคร แต่กลับไม่คิดว่าเขาจะเชื่อฟังผู้หญิงคนหนึ่งอย่างว่าง่าย

“ใช่แล้วค่ะ นี่คือของขวัญ”

“มาก็ดีแล้วยังต้องเอาของขวัญมาทำไมกันล่ะ? ก่อนหน้านี้ เสี่ยวเหยียนก็พูดถึงหนูบ่อยๆ หลายปีมานี้ป้าต้องขอบคุณหนู จริงๆที่คอยดูแลเสี่ยวเหยียน

เนื่องจากหาน จื่อดูเป็นมิตร ดังนั้นหลัวหุ้ยเหม่ยจึงพูดกับเธอ โดยไม่มีกำแพงพลางจับมือเธอด้วยความสนิทสนม จากนั้นก็พา เธอเข้ามาข้างใน

“เราเข้าไปนั่งข้างในกันเถอะ นั่งไปคุยไป

“ค่ะ”

หานมู่จื่อปล่อยแขนเสื้อเย่ไม่เซิน จากนั้นก็เดินตามหลัวหุย เหม่ยเข้าไปข้างใน

เย่โม่เป็นที่ถูกปล่อยแขนเสื้อก็รู้สึกใจเสียเล็กน้อย
เมื่อมองไปยังแผ่นหลังภรรยาตัวเอง เย่ไม่เป็นก็อดส่ายหน้า อย่างจนใจไม่ได้ เมื่อกี้ยังดึงแขนเสื้อเขาอยู่เลย พอได้อย่างที่ ต้องการแล้วก็ไม่สนใจ

พอเขาสาวเท้าเข้าไปก็นั่งตามอย่างว่าง่าย

พ่อจางกำลังนั่งรอในที่ของตัวเอง เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เขาก็ เหลือบมองไปทางด้านนั้น

เพียงแค่เหลือบมอง เขาก็ตกตะลึงนั่งตัวแข็งทื่ออยู่กับที่

“เย่ ประธานเย?”

นี่เขาตาฝาดไปหรือเปล่า? หรือว่าเป็นผลพวงของอุบัติเหตุ ทางรถยนต์ ไม่อย่างนั้นตอนนี้เขาจะเห็นประธานเย่ของพวกเขา ปรากฏตัวอยู่ในร้านราเม็งเล็กๆนี้ได้อย่างไร??

ไม่ถูก จะต้องมีเหตุผลที่ประธานเย่มาที่นี่ แท้ที่จริงแล้วการที่ประธานเยอยู่ที่นี่ก็ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้ โดยสิ้นเชิง

แต่ตาจางยังลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้น “ประธานเย่

“ผู้จัดการจาง” เย่โม่เซินมอบของที่นำมายื่นให้เขา “ได้ยินมา ว่าคุณประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนต้องรักษาตัวอยู่ที่โรง พยาบาล ผมต้องขอโทษจริงๆที่ไม่มีเวลาไปเยี่ยมคุณที่นั่น นี่เป็น น้ำใจเล็กๆน้อยๆครับ

เมื่อตาจางมองไปยังของขวัญนั้นก็ยื่นมือสั่นๆออกไปรับแต่ไม่กล้ารับ

“คุณลุงคะ นี่เป็นของขวัญแทนคำขอโทษจากฉันกับไม่เป็น ก่อนหน้านี้พวกเราไม่รู้ว่าคุณลุงอยู่โรงพยาบาล ไม่อย่างงั้นฉัน กับเขาคงไปเยี่ยมคุณลุงนานแล้ว ต้องขอโทษจริงๆนะคะ”

หาน จื่อรู้จักพ่อจาง เนื่องจากจริงๆแล้วเขาเป็นผู้จัดการ แผนกการเงินและได้ไปมาหาสู่กันอยู่หลายครั้ง

ตอนนี้พ่อจางตื่นเต้นจนแทบจะเป็นลม ประธานเยเย็นชามา ร้านราเม็งเล็กๆของลูกสาวเขา ทั้งยังมอบของขวัญให้เขาเพื่อ แสดงคำขอโทษ แล้วยังภรรยาของท่านประธานก

“มู่จื่อ?”

เสียงประหลาดใจของเสี่ยวเหยียนลอยเข้ามา

เธอยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์บริเวณทางออกและมอ ะมองหานมู่จื่ อด้วยความประหลาดใจ “ทำไมเธอถึงไม่โทรศัพท์มาหาฉันก่อน บอกฉันสักคํา ฉันจะได้ออกไปรับ

“วันนี้เธอเปิดร้านใหม่นี่นา ให้เธอออกไปรับฉันแล้วร้านเธอจะ ทำยังไง?”

เป็นเวลานานมากแล้วที่ไม่ได้พบเสี่ยวเหยียน พอวันนี้ได้พบ เธอก็เห็นว่าเธอผอมลงไปมาก พูดได้ว่าหาน จื่อรู้สึกปวดใจเสีย จริงๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ