บทที่ 1115 ชี้มือชี้ไม้

“เอ๊ะ ก็เพราะเป็นลูกสาวฉันไง ฉันจะพูดยังไงก็ได้ อย่ายุ่งน่า

พ่อจาง “…”

ช่างเถอะ เขาไม่พูดเหตุผลกับผู้หญิงคนนี้แล้ว

“ถ้าพูดกันตามเหตุและผล ลูกสาวก็ควรจะมีความรักได้แล้ว ช่วงนี้ฉันถึงได้สนใจเรื่องนี้ไง

พ่อจางอยากบอกเธอมากว่าให้เวลาลูกสาวสักหน่อย แต่พอ คิดได้ก็ไม่ได้พูดออกไป เพราะถึงอย่างไรความสัมพันธ์ระหว่าง แม่กับลูกสาวย่อมใกล้ชิดสนิทสนมกว่าคนเป็นพ่ออย่างเขาซึ่ง คุยกันได้แค่เรื่องบางเรื่องเท่านั้น

ตลอดทั้งวันเสี่ยวเหยียนไม่ได้ทานอะไรมากนัก อาจเป็นเพราะ ตื่นเต้นมากเกินไปหน่อย ดังนั้นจึงไม่รู้สึกหิวเลยแม้แต่น้อย ใน ทางกลับกันกลับรู้สึกกระปรี้กระเปร่า หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ เธอ ก็ลองสวมชุดดูสักหน่อย

น่าแปลกใจที่พบว่าชุดกระโปรงใส่ได้พอดีตัว ไม่ว่าจะเป็น รอบเอวหรือตำาแหน่งไหล่

การออกแบบของนักออกแบบท่านนั้นออกแบบตามอำเภอใจ เขาไม่เพียงแต่ออกแบบมาสำหรับเด็กสาวเท่านั้น แต่ทำมาแค่ ขนาดเดียวและผลงานของเขาทุกชิ้นก็มีเพียงหนึ่งชุดเท่านั้น ไม่มี สินค้าที่ออกแบบแบบเดียวกันเป็นชิ้นที่สองอย่างแน่นอน
เสี่ยวเหยียนค่อนข้างสิ่งที่ตัวเองสวมชุดได้อย่างพอดี นั่นก็ แสดงว่ารูปร่างของเธอยังพอใช้ได้

โชคดีจัง ถ้าเธออ้วนขึ้นมาหน่อย กระโปรงจะต้องแน่นมาก

พอยิ่งคิดเสียวเหยียนก็รู้สึกว่าโชคดีที่วันนี้ไม่ได้ทานข้าว ถ้า

ทานมากไป ท้องจะต้องนูนออกมาและพอถึงตอนนั้นก็คงน่า เกลียดมากแน่ๆ เนื่องจากงานเลี้ยงจัดขึ้นในวันมะรืน ดังนั้นวันรุ่งขึ้นเสี่ยวเหยี

ยนจึงเข้าบริษัท

แม้จะบอกว่าให้เธอมาทุกวัน แต่ในแต่วันเธอก็ยังเข้าไป ทักทายแผนกต้อนรับพอเป็นมารยาทเสียหน่อย จากนั้นถึงจะขึ้น ไปชั้นบน

วันนี้ตอนที่มาถึงแผนกต้อนรับ เธอก็พบผู้หญิง 6-7 คนรวม กลุ่มกันอยู่ตรงนั้น ดูแล้วน่าจะเป็นพนักงานของบริษัทตระกูล หาน

เสี่ยวเหยียนคิดว่าน่าจะมีเรื่องอะไร เธอจึงไม่ได้เดินเข้าไป รบกวน แต่ใครจะรู้ว่ามีคนเรียกตัวเธอ

“เอ๊ะ คนส่งอาหารนี่ เธอรอเดี๋ยวสิ

คนส่งอาหาร?

เสี่ยวเหยียนหยุดเท้าและมองไปทางต้นเสียงด้วยความแปลก

ใจ นี่น่าจะเป็นการเรียกเธอ
หลังจากที่เธอกวาดตามองไปรอบๆก็พบว่าไม่มีคนส่งอาหาร คนอื่นอยู่เลย

พอคิดได้ดังนั้น เสี่ยวเหยียนก็ชี้นิ้วมาที่จมูกตัวเอง หญิงสาว ตัวสูงที่อยู่ในกลุ่มพยักหน้าด้วยความหยิ่งยโส “ใช่ เธอน่ะแหละ

มานี่ซิ

ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเรียกเธอเพราะมีธุระอะไร แต่เสี่ยวเหยียนก็เดิน ไปหาอย่างสุภาพ

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามีอะไรหรือเปล่าคะ?

พอเธอเดินเข้าไป ผู้หญิงทุกคนก็สำรวจมองเธออย่างไม่มี มารยาท สายตาเหล่านั้นราวกับกำลังจะกลืนกินเสี่ยวเหยียน พวกเธอมองตั้งแต่หัวจรดเท้า

นี่มันอะไรกัน? เสี่ยวเหยียนกะพริบตาพลางมองไปยังผู้หญิง พวกนั้นที่ปรากฏตัวอย่างกะทันหัน

ไม่รู้ว่าเธอเข้าใจผิดไปเองหรือเปล่า เธอถึงรู้สึกว่าผู้หญิงเหล่า นี้มองเธอด้วยสายตาไม่เป็นมิตร? แต่ว่า…เธอไปล่วงเกินคนกลุ่ม นี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

กลุ่มผู้หญิงเหล่านั้นมองสำรวจเสี่ยวเหยียน อาจเป็นเพราะค อธิบายของหญิงสาวแผนกต้อนรับนั้นเรียบง่ายเกินไปและพูดแต่ ว่าจําไม่ได้ว่าเธอหน้าตาเป็นอย่างไร ดังนั้นพวกเธอจึง จินตนาการเอาไว้อย่างดิบดีว่าเสี่ยวเหยียนคงจะหน้าตาบ้านๆแต่พอเจอเสี่ยวเหยียนแล้วก็อดเจ็บใจขึ้นมาไม่ได้

เนื่องจากเสี่ยวเหยียนไม่ได้หน้าตาขี้เหร่แบบที่พวกเธอ จินตนาการไว้จนถึงขั้นไม่ธรรมดา เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ก็เป็น สไตล์เรียบง่าย ดูแล้วน่าจะเป็นคนประเภทแสวงหาความสบาย และพอใจในตัวเอง ไม่ใช่คนประเภทที่มีแต่เปลือกนอก แต่การ แต่งกายแบบนี้ไม่ได้ทำให้เธอดูเป็นคนระดับล่างเลย ตรงกัน ข้ามเธอกลับดูสบายตาเป็นพิเศษ ดวงตาเฉลียวฉลาด ได้กลิ่น อายแห่งความมีชีวิตชีวา

จะเหมือนกลุ่มคนทำงานแบบพวกเธอได้อย่างไรกันล่ะ เนื่องจากนอนดึก ส่วนใหญ่จึงมีรอยคล้ำใต้ตาและถุงใต้ตา แม้ว่าจะใช้ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวราคาแพง แต่ในท้ายที่สุดก็ไม่ดีเท่า คอลลาเจนบริสุทธิ์

เช่นเดียวกับเสี่ยวเหยียน ในตอนนี้ ผิวของเธอดีมากแทบจะ บีบออกมาเป็นน้ำเลยก็ว่าได้ นั่นทำให้คนอิจฉาริษยา

เนื่องจากทุกคนดูถูกรูปลักษณ์ของเธอไม่ได้ จึงได้แต่หันมา ดูถูกอาชีพการงานของเธอ

“ได้ยินมาว่าเปิดร้านราเม็งเหรอ?”

เสี่ยวเหยียนพยักหน้า “อืม มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“ก็ไม่มีอะไร เธอมาส่งอาหารให้ประธานหานของพวกเราได้ ทุกวัน งั้นก็มาส่งให้พวกเราบ้างได้ไหม?”

“ใช่แล้ว พวกเราก็อยากกินราเม็งเหมือนกัน ช่วยเอามาให้หน่อย”

เสี่ยวเหยียนเล็กน้อย อันจริงหลังจากเกิดเรื่องแล้ว จะบอกหานซึ่งด้วยโกรธว่าส่งแล้วจะชีวิตยังไง มาดูแล้วการที่ออกมาอาหารได้ ทําได้มากนัก

อีกอย่างลูกค้าร้านเยอะทุกวัน อีกทั้งออกไปส่งอาหาร ทำเงินไม่เท่าไหร่ บวกกับพ่อแก่ต้องวิ่งมา อยู่หลายเที่ยว หากเกิด

ดังเสี่ยวเหยียนวางแผนไว้ในอนาคตบริการส่งเฉพาะลูกค้าประจำเท่านั้น หรืออาจจะมีบริการส่งเลย

เห็นกลุ่มเธอเลย

ต้องขอโทษทุกด้วยนะคะ เนื่องจากที่ร้านพอ เพราะฉะนั้นต่อไปนี้คงไม่บริการส่งแล้วค่ะ พวกก็เชิญไปทานร้านด้วยได้นะคะ

“อะไรไม่บริการส่งถึงประธานหานได้ทุกวัน?

หรือ…เห็นเราเป็นแค่พนักงานบริษัท แล้วหญิงด้วย ทำก็ได้กำไรไม่ส่งอาหารพวกเรา”

สาวๆหลายคนสบตากัน จากนั้นก็หัวเราะ

“ก็น่ะเธอไม่ใช่ท่านประธานนา ก็ใช่ผู้ชายอีกด้วย ทําไม

อ๋อ ฉันพูดอะไรยัยคนส่งอาหาร เธออยากเป็นนก กระจอกที่กลายเป็นหงส์แล้วบินไปกิ่งไม้ใช่ไหม”

“ เสี่ยวเหยียนไม่ได้มีความคิดอื่นใดในตอนแรก มีคนเรียก ให้เธอมา เธอก็แล้ว บวกหน้าตาท่าทางหยิ่งผยองที่มองเธอด้วยความดูถูก ในที่สุดเธอเข้าใจทำไมวันถึงมีการรวมกลุ่มกันแบบนี้ ที่แล้วพวกเธอเรื่องกันจริง…แต่แค่ว่าเป็นการพุ่งเป้า

เสี่ยวเหยียนเข้าใจเรื่องราวอย่างรวดเร็ว หน้าเธอเย็นชา เพราะประโยคเยาะเย้ยหลายประโยคเมื่อครู่

ฉันอยากเป็นหงส์ที่บินเกาะกิ่งไม้หรือไม่แล้วมันเกี่ยวอะไร

พวกด้วย? เกรงว่าที่อยากบินไปเกาะกิ่งไม้จะเป็น

เสียกว่า ถึงทนไม่ไหวเปิดฉากโจมตีคนอื่นแบบนี้”

อาจเป็นเพราะเห็นว่าเสี่ยวเหยียนดูเป็นคิดว่าๆเธอจะกลับด้วยใบหน้าเย็นชา ดังจึงทำให้ทุก ตกตะลึง

แผนกต้อนรับหลบอยู่ข้างและแอบมองฉากนี้อยู่ลับ

เธอคิดไม่ดีกับเสี่ยวเหยียนมาโดยแต่ไม่มีความพอ ตอนนี้มีคนเกลียดเสี่ยวเหยียนแทนเธอแล้วจึงทำให้สบายอกสบายใจสุดๆ อย่างไรตามพูดประโยคคงไม่ถึงกับเป็นเรื่องใหญ่อะไรหรอก
อีกอย่างประธานทานก็มีความสัมพันธ์คลุมเครือกับเธอ ดังนั้น เขาจะออกหน้ากับเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร

“เธอว่าอะไรนะ? ใครอยากเป็นหงส์เกาะกิ่งไม้? เธอเป็นแค่คน ส่งอาหาร หน้าที่การงานก็ไม่มั่นคง พอเจอผู้ชายหน่อยก็วิ่ง

เข้าไปเกาะ เธอมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้?”

เสี่ยวเหยียนจ้องมองอีกฝ่ายอย่างเยือกเย็น

“ฉันใช้ความสามารถของตัวเองในการทำมาหากิน ยุคแห่ง การแบ่งแยกชนชั้นมันผ่านไปนานแล้ว หรือเธอก็แค่จ้องแต่จะหา งานสบายๆ ล่ะ เธอคิดว่าตัวเองใช้ชีวิตอยู่ในราชวงศ์ชิงหรือ ไง ใช้แรงทำมาหากินเหมือนกันแต่กลับคิดว่าตัวเองสูงส่งกว่า แล้วยังชี้ไม้มือกับคนอื่นแบบนี้เนี่ยนะ?”

“เธอ!” ผู้หญิงคนนั้นคงถูกเธอทำให้โกรธแล้วและคงคิดจะลง ไม้ลงมือกับเธอ

เสี่ยวเหยียนก้าวถอยหลังแต่พอคิดดูแล้วก็นิ่งไม่ขยับ

“ถ้าเธออยากลงไม้ลงมือกับฉัน งั้นเธอก็ลองดูแล้วกัน ดูซิว่า คนที่ขายหน้าจะเป็นเธอหรือฉันกันแน่ แต่ฉันขอเตือนเธอไว้ก่อน นะว่าพอถึงเวลาที่ฉันต้องไปส่งอาหารให้ประธานหาน แล้วถ้า ประธานหานไม่เจอฉันล่ะก็….

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ