บทที่ 620 รับการฝึกอบรม
บทที่ 620 รับการฝึกอบรม
เด็กที่มีการอบรมที่ดี และมีความ ประพฤติดีเช่นนี้ไม่ว่าใครเห็นก็ตามจะรู้สึกเห็น อกเห็นใจ และเย่หลินหานก็ไม่ยกเว้นด้วย เช่นกันเพียงแค่ เมื่อใบหน้าของเด็กคนนี้ เหมือนน้องชายพ่อเดียวกันคนล่ะแม่ของเขา ล่ะก็ เรื่องราวต่าง ๆ ก็เปลี่ยนไปไม่ค่อย เหมือนเดิมแล้ว
แสงใต้เลนส์สว่างวาบขึ้นอย่างมืดมน แต่มันก็หายวับไปทันที เย่หลิ่นหานยิ้มเล็ก น้อย และเอื้อมมือไปแตะศีรษะของเขาด้วย เอ็นดู
“ไม่ต้องเกรงใจ คุณลุงและหม่ามีของ หนูเป็นคนที่รู้จักกันมานาน เลี้ยงเค้กหนูมัน ง่ายเหมือนปอกกล้วย ถ้าหนูชอบ ครั้งหน้าอา จะพาหนูไปเล่นที่สวนสนุก” “ ได้เลยครับ ขอบคุณลุงเย่หลิ่มทานนะครับ งั้นผมไปก่อน นะ”
เขาหยิบเค้กผลไม้ที่เป็นของตัวเอง แล้วรีบเดินออกไปจากร้านทันที หาน จื่อรู้สึก กังวลเล็กน้อย ลุกขึ้นยืนและมองเขาเดิน เข้าไปในรถ หลังจากที่ประตูปิดลงแล้วนั้น เธอถึงจะถอนหายใจออกมาหนึ่งครั้ง
เมื่อเธอกำลังเตรียมตัวจะกลับไป เสียง ของเย่หลิ่นหานก็ดังเข้ามาจากด้านหลัง ” อัน ที่จริงคุณไม่จําเป็นต้องกังวลขนาดนี้ก็ได้ เ บอกคุณไปตั้งนานแล้วว่า ผมไม่มีความมุ่งร้าย ใดๆ ไม่ว่าจะเป็นกับคุณ หรือเด็กก็ตาม”
ทานมู่จื่อ “…”
เธอตัวแข็งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันกลับ มา และมองไปที่ เย่หลิ่นหานด้วยสายตาเย็น ชา “ ถ้าอย่างนั้นประธานเย่หลิ่นหานจำได้ ไหมว่า ฉันเคยพูดไว้ตั้งนานแล้วว่า ฉันไม่ อยากกลายเป็นเหยื่อในระหว่างการต่อสู้ของ นายกับเย่ไม่เซิน” เมื่อได้ยิน เย่หลิ่นหานก็ขมวดคิ้วเล็ก น้อย ดวงตาของเขาทําอะไรไม่ถูกจริงๆ
“ทําไมคุณถึงคิดกับผมแบบนั้น ? เวลา ผ่านไปตั้งห้าปีแล้ว ถ้าผมอยากจะต่อสู้กับเขา ตอนที่อยู่ตระกูลเก็ต่อสู้ไปตั้งนานแล้ว จะรอ จนถึงตอนนี้ได้อย่างไร?”
แล้วตอนนี้นายหมายความว่าอะไร ? ” หานมู่จื่อเย้ยหยัน ครั้งที่แล้วที่เจอกันที่ซู เปอร์มาร์เก็ตฉันเชื่อนายได้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ครั้งนี้ล่ะ ? เลิกงานมาระหว่างทางขับผ่าน โรงเรียน และเห็นเสี่ยวหมี่โค้ว ดังนั้นจึงพา เขามาทานเค้กผลไม้ในร้านเค้กร้านนี้เป็น พิเศษ นายคิดว่าเขาเป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง ใช่ไหม ไม่มีการป้องกัน ดังนั้นนายจึงอยาก ซื้อใจเขาเหรอ?”
เมื่อเห็นเขาอยากที่จะพูด หานมู่จื่อก็
ขัดจังหวะเขา
“ไม่ต้องรีบอธิบาย เรื่องอาจจะเป็นไป ได้ มีความบังเอิญ แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะ บังเอิญซ้ำแล้วซ้ำเล่า สมมุติว่าอยากที่จะ วางแผนการกับฉัน และใช้ประโยชน์จากฉัน นายก็ควรที่จะเก็บอารมณ์ของตัวเองสักหน่อย ระงับภายในหัวใจของนายเอง ที่ไม่ใช่เหมือน ในตอนนี้ อดกลั้นไว้ไม่ได้และปรากฏตัวต่อ หน้าฉัน พยายามเข้าหาฉันในรูปแบบต่างๆ เช่นนี้ ”
ดวงตาของเย่หลิ่มหานจมลง และจ้อง มองเธออย่างแน่วแน่ “แล้วเขาล่ะ?”คำถามที่ ถูกถามเข้ามาอย่างจู่โจม ทำให้หานคู่จื่อตก ตะลึง
“เขาก็เข้าหาคุณในรูปแบบต่างๆเหมือน กันนี่ ทำไมคุณไม่คิดว่าเขามีเจตนาที่ไม่ดีบ้าง ละ และผมเพียงแค่บังเอิญเจอคุณไม่กี่ครั้ง เอง คนในบริษัทเซ็นสัญญากับคุณพอดี ผมก็ ยินยอม จะกลายเป็นผมต้องการใช้ประโยชน์ จากคุณได้อย่างไร ? จื่อ คุณเป็นคนลำเอียง มากเกินไปจริงๆ”
หานมู่จื่อ “. “เป็นเพียงเพราะ คุณยังรักเขา?”
หาน จื่อเบิกตากว้าง “นายอย่ามาพูด เหลวไหล”
เย่หลิ่นหานก้าวไปข้างหน้า และสม หายใจอุ่น ๆ บนร่างกายของเขาก็ดูบุกรุกเข้า มาเล็กน้อย “แท้ที่จริงแล้วพูดเหลวไหล หรือ คุณไม่กล้ายอมรับกันแน่ ? เพราะว่าคุณยังรัก เขาอยู่ ดังนั้นไม่ว่าเขาจะทำอะไร จะเข้าใกล้ คุณแค่ไหน อย่างไร คุณก็แค่รู้สึกว่าเขาซื้อไม่ เลิกก็เท่านั้น แต่ไม่ใช่ใช้วิธีมาซักถามกับฉัน แบบนี้ ไปซักถามเขา ใช่ไหม ?
“ฉัน…..”
ผมเคยบอกว่า ผมจะไม่ทําร้ายคุณ นับ ประสาอะไรกับเด็กคนนั้น สมมุติว่าเขาจะเป็น ลูกของโม่เซิน แต่ในสายตาของผม เขาก็เป็น แค่ลูกของคุณเท่านั้น” “คุณ…”
เย่หลั่นหานก้าวไปอีกขันข้างหน้า “ สมมุติว่าผมมีในที่อยากจะเข้าหาคุณจริงๆ นั่น ก็เป็นเพราะว่าผมชอบคุณ”
คําสารภาพที่มาอย่างกะทันหัน ทําให้หา นฟู อตกตะลึงโดยไม่ได้ตั้งใจอยู่ที่เดิม
ชอบ … ชอบเธอเหรอ?
เวลาผ่านไปห้าปีแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขายัง
คง
ตอนนั้นคุณจากไปโดยไม่พูดอะไรสัก ” คํา คุณเคยคิดถึงจิตใจของผมบ้างไหม? สมมุติว่าตอนนั้นคุณจะไม่ได้มีความรักต่อผม ใดๆทั้งสิ้น แต่ระหว่างที่พวกเราก็ยังอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่พี่ แต่ยังเป็นเพื่อนกัน ไม่ใช่เหรอ?”
เย่หลิ่นหานเมื่อเห็นเธอถอยไปทีละก้าว ก็ก้าวไปข้างหน้าอีก ผู้หญิงที่อ่อนโยนและชุม ชิ้นราวกับหยก คิดไม่ถึงว่าจะแข็งแกร่งขึ้นมา ภายในทันที
“เขาทําได้ แต่ผมก็ทําไม่ได้เหรอ? ถ้า หากว่าเทียบกัน ผมมีคุณสมบัติมากกว่าไหม? ถึงอย่างไรก็ตามตอนนั้นเขาผมก็ไม่ได้ทําเรื่อง อะไรไม่ดีกับคุณ
หาน จ่อถูกคําพูดของเหลินหานทําให้
พูดไม่ออก
เธอเคยคิดหลายพันหลายล้านเหตุผลว่า ทําไมเขาถึงเข้าหาตัวเอง แต่เธอไม่คาดคิดว่า จะเป็นเพราะเหตุผลนี้ และครั้งนี้เขาก็สารภาพ ตรงๆอีกด้วย
“เพราะว่าผมชอบคุณ ดังนั้นจึงอยากอยู่ ใกล้คุณ ดังนั้นถึงแม้ว่าผมจะใช้เล่ห์เหลี่ยม แต่ก็ไม่มากเกินไปหรอกสินะปูจื่อ? ”
หลังจากพูดความคิดเหล่านี้เสร็จ ใบหน้า ของเย่หลิ่นหานก็มีความอบอุ่นกลับมา สายตา มองเธออย่างไม่แยแส
“แค่นี้แล้วกัน ถึงเวลาที่คุณนัดกับเสี่ยว หมี่โต้วแล้ว เด็กยังรออยู่ในรถ อย่าปล่อยให้ เขารอนานจนเกินไป
หานมู่จื่อสะดุ้งเล็กน้อย เย่หลิ่มหานที่ เป็นแบบนี้ทำไมถึงทำให้เธอรู้สึก … เศร้าเล็ก น้อยได้กันนะ?
“รับไปเถอะ” เย่หลิ่มหานจับไหล่ของ เธอเบา ๆ จากนั้นก็ผลักเธอออกจากร้านเค้ก และเดินไปพลางพูดไปพลาง “เย่หลิ่นหานใน ตอนนี้ไม่ได้พี่ชายของคุณอีกต่อไปแล้ว ดังนั้น ผมจึงมีสิทธิ์ที่จะแข่งขันกับโม่เซ็น เมื่อห้าปี ก่อนผมไม่มีโอกาส แต่ตอนนี้ผมต้องการต่อสู้ เพื่อตัวเอง ก่อนที่คุณจะใช้ชีวิตอยู่กับโม่เซ็น ผมอยากพยายามสักดัง ดังนั้น … ไม่ต้องใช้ เหตุผลอื่นเพื่อผลักไสไล่ส่งผมออกไป ”
หานมู่จื่อปล่อยให้เขาดันตัวเองไปด้าน หน้ารถ จากนั้นเขาก็เปิดประตูให้ตัวเอง
” หม่ามี้?”
เสียงของเสี่ยวหมีโต้วแทรกขึ้นมา หา นฟูจื่อจึงกลับมามีสติ
เธอ นศีรษะและมองไปที่เย่หลิ่นหาน หนึ่งครั้ง
อย่าลืมคาดเข็มขัดนิรภัย และใส่ใจ เรื่องความปลอดภัยบนท้องถนนด้วย” เขายิ้ม เล็กน้อย แล้วปิดประตูรถ
จากนั้นเขาก็หันกลับเข้าไปในร้านเค้ก เพื่อคิดเงิน
หานมู่จื่อนั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับ ทั้งตัว ยังคงตกตะลึงอยู่ และเสี่ยวหมี่โต้วยังคงถือ เค้ก กะพริบตา มองเธออย่างไร้เดียงสา
“หม่ามี คุณเป็นอะไรไปเหรอ?”
หานมู่จื่อสติกลับมาสายศีรษะ “ฉันไม่ได้ เป็นอะไร พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”
“อืม”
ด้วยเหตุนี้หานมู่จื่อจึงพาเสี่ยวหมี่โต้วก ลับบ้าน และเมื่อตอนขึ้นลิฟต์ หาน จื่อก็อดไม่ ได้ จะพูดว่า “หม่า จําได้ว่า ครั้งที่แล้วเคย บอกคุณครูที่โรงเรียนไปแล้ว คุณครูก็ฝากบอก ให้หม่ามี้แล้ว ว่าจะปล่อยให้คนแปลกหน้ารับ หนูกลับ วันนี้ เกิดอะไรขึ้นนะ?”
หลังจากพูดจบ หาน จื่อก็มองไปทาง เสี่ยวหมี่โค้ว ดวงตาของเขาไม่มีความอ่อน โยนเหมือนเมื่อก่อน และกลายเป็นจริงจังขึ้น มา
“เป็นหนูเองที่ไปกับลุงเย่หลิ่นทาน ใช
ไหม?”
เพราะว่าพวกเขาเคยเจอกันมาก่อน
เสี่ยวหมี่โค้วเงยหน้าขึ้น และประสบกับ ดวงตาที่จริงจังของหานมู่จื่อ ความรู้สึกผิดก็ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเล็ก ๆ “หม่ามี หม่าม … ”
“ใช่หรือไม่ใช่?” เสียงของหานมู่จื่อก็ รุนแรงขึ้นมา และตอนนี้เธอดูเหมือนคุณแม่ ท่านหนึ่งที่ไม่สามารถพูดดีๆได้
“หม่ามี้ … ” เสี่ยวหมี่โต้วรู้สึกกลัวเล็ก น้อย จนไม่กล้าพูด เค้กที่ถืออยู่ในมือก็ลดต่ำ ลง
“ทําไม?” หานมู่จื่อมองเขาอย่างทำอะไร ไม่ถูก “ถึงแม้ว่าหนูจะเคยเจอเขา แต่ว่าการ แสดงออกของหม่ามี้หนูดูไม่ออกเหรอ? ทําไม หนูถึงอยากไปกับเขา? ทำไมต้องขึ้นรถเข้าไป ด้วย? ฉันมองออกว่าเป็นหนูที่อยากไปกับเขา เอง ไม่ได้เป็นเพราะเขาบังคับหนู”
เสี่ยวหมี่โค้วก้มศีรษะลง ไม่กล้าตอบ กลับอยู่ตลอด เพียงแค่รับการฝึกอบรมอยู่ อย่างเงียบๆ
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
