บทที่810 ความเกลียดชังที่ลึกซึ้ง

ทานมอเองก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ได้แต่พยักหน้า

หลังจากนั้นเธอก็มองดูรถของเย่ ไม่เห็นจากไป ในใจมีความ รู้สึกผิดหวังอย่างที่อธิบายไม่ได้

ไม่โทษที่เขามาตามนัดไม่ได้หรอก ยังไงใครก็ต้องมีเรื่องด่วน กันทั้งนั้น

เธอก็แค่รอคอยอย่างใจจดใจจ่อมาทั้งวัน จินตนาการว่ากลับ ไปแล้วจะทำอะไร แล้วก็ลองดูว่าเย็นวันนี้ทั้งสองคนจะมีอะไรคืบ หน้าได้หรือไม่ สำรวจปฏิกิริยาโต้ตอบของเขา

ตอนนี้ ทั้งหมดเหลือแค่ความว่างเปล่า ในใจเธอก็รู้สึกเหมือน ว่างเปล่า

หาหมู่จื่อถอนหายใจออกมา เอื้อมมือไปปัดผมที่ปรกหน้าของ ตัวเอง หลังจากนั้นก็เดินไปที่สถานีรถไฟใต้ดินต่อ

เฮ้อ คนเราไม่ควรจะคุ้นชินกับสิ่งต่างๆ มากเกินไป ไม่ยัง ก็จะเกิดความผิดหวังได้ง่าย

เธอเดินช้ามาก เหมือนกับว่ากำลังเดินเล่นอยู่ และก็ไม่รู้ เหมือนกันว่าตัวเองเดินไปนานแค่ไหน หาน จื่อรู้สึกได้เหมือนว่า มีรถคนหนึ่งตามตัวเองอยู่

ตอนแรกเธอนึกว่าตัวเองรู้สึกไปเอง แต่พอเดินไปครู่หนึ่งก็พบว่ามีรถคันหนึ่งตามเธอช้าๆ

เธอขมวดคิ้ว หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพร้อมกับเปิดกล้อง

านหน้าเตรียมจะตรวจสอบ

รถคันนั้นลดกระจกลง เผยให้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย แล้วก็กวัก มือเรียกเธอ

ทานมู่จื่อ : ..…….….

ทําไมถึงเป็นเขาอีกแล้ว?

เขาตามเธอมาทําไมกัน?

หาน จื่อหยุดเดิน แล้วหันกลับไปมองเขา

สวนเจ๋อขับรถมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธออย่างรวดเร็ว แล้วก็ เลิกคิ้วให้เธอ “ขึ้นรถไหม? ”

เมื่อเทียบกับเย่ไม่เป็น เมื่อหานจื่อเผชิญหน้ากับตอนเจอ นั้นเธอไม่มีสีหน้าอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว มองเขาด้วยสายตาที่ เข็มชา

“เอ๊ะ? รู้จักกันมานานแค่ไหนแล้ว? ทำไมทุกครั้งที่คุณมองผม ต้องดูเหมือนว่าคุณเกลียดฉันอย่างลึกซึ้งขนาดนั้นล่ะ? ผมจำได้ ว่าผมไม่เคยทําเรื่องที่ผิดต่อคุณเลยไม่ใช่เหรอ? แล้วคุณรู้ไหม ว่าการที่คุณมองผมด้วยสายตาแบบนี้ ทำให้ผมนึกถึงสายตา แบบไหน? ”

หานมู่จื่อไม่ตอบเขา
สวนเจือคลี่ยิ้ม “เหมือนกับเห็นสายตาของแฟนเก่าคุณไง

วินาทีหลังจากที่เขาพูดจบ ทาน อหันหน้าและเตรียมเดิน จากไป

สวนเจ๋อเห็นดังนี้ ก็รีบเปิดประตูรถ แล้วตามไปอย่างรวดเร็ว ขวางทางของเธอเอาไว้

หานมู่จื่อมองตวนเจ๋อที่ขวางทางเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เธอ รู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีกับเขาเลยจริงๆ ถึงแม้ว่าครั้งที่แล้วเขาจะ เคยช่วยเธอไว้ แต่ว่าสําหรับเธอแล้ว เขาเองก็เป็นแค่คนแปลก หน้า

แล้วอีกอย่างน้องสาวของเขา ก็เคยอ่อยเย่ ไม่เป็น

“คุณคิดจะทําอะไรกันแน่?

“ไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย ก็แค่บังเอิญมาเจอคุณที่นี่ แปลกจัง เลยเนอะ”

พอได้ยินดังนั้น หานมู่จื่อก็หัวเราะเยาะ

“บังเอิญเจอฉันงั้นเหรอ? ไม่ใช่ว่าคุณแอบถามแล้วก็ตามฉัน มางั้นเหรอ? ”

รอยยิ้มที่มุมปากของตวนเจือจางลงไปเยอะ “ดูเหมือนว่าคุณ จะรู้เป้าหมายที่ผมมาในวันนี้แล้ว

เดาได้แล้วมันยังไงกันล่ะ? มองหน้าตวนเจอที่อยู่ตรงหน้า ของตัวเอง แล้วหาน จื่อก็ถอนหายใจออกมา หลังจากนั้นก็พูดว่า “มีเรื่องอะไร พูดมาเลย”

“ตรงนี้จอดรถไม่ได้ คุณก็น่าจะรู้” ตวนเจ๋อมองเธอและยิ้ม หลังจากนั้นก็หันไปมองรถตัวเองที่จอดอยู่ “ขึ้นรถก่อนเถอะ พวก เราไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่าไหม? ”

หานมู่จื่อ : ….…..

“ขอโทษที วันนี้เย็นมากแล้ว ฉันต้องรีบขึ้นรถไฟ เกรงว่าไม่ สามารถ…..”

“คุณไม่อยากรู้เรื่องของเย่ไม่เป็นงั้นเหรอ? ” ตวนเจ๋อตัดบท เธออย่างรวดเร็ว “แล้วอีกอย่างถ้าเป็นไปไม่มีรถไฟ เดี๋ยวผมไป ส่งคุณเอง”

สุดท้าย หาหมอก็ขึ้นไปบนรถของตวนเจออย่างเงียบๆ เขา พาเธอไปที่ร้านอาหาร จองห้องส่วนตัวขนาดเล็กที่สวยงาม ตอน ที่สั่งอาหารนั้นก็พูดกับหานคู่จื่อว่า “กินข้าวเย็นที่นี่ไปเลยแล้วกัน ร้านนี้รสชาติไม่เลวเลย”

หานคู่จื่อมีอารมณ์กินข้าวกับเขาที่ไหนกัน แต่ไหนแต่ไรเธอก็ ไม่ยอมกินข้าวกับคนแปลกหน้าอยู่แล้ว แล้วอีกอย่างที่บ้านยังมี วัตถุดิบอีกมากมายรอให้เธอกลับไปทำอยู่

พอคิดแบบนี้ หาน จื่อก็เม้มริมฝีปากของตัวเอง ไม่ได้ตอบ

อะไรเขา

พอดวนเจ๋อสั่งอาหารเสร็จก็ส่งเมนูให้เธอ “ดูสิว่าอยากกินอะไร? ”

พนักงานก็ยืนรออยู่ข้างๆ

ทานมู่จื่อปิดเมนูแล้วก็ส่งคืนให้กับพนักงานที่ยืนอยู่ข้างๆ พร้อมกับยิ้มให้เธอ “สวัสดีค่ะ ฉันขอน้ำอุ่นแก้วหนึ่งก็พอแล้วค่ะ

“เอ่อ…. พนักงานรับเมนูมาจากมือเธอ แล้วก็มองเธออย่าง กลืนไม่เข้าคายไม่ออก “คือคุณผู้หญิงคะ ร้านของเรา……

สวนเจอที่นั่งอยู่ตรงข้ามดีดนิ้วของเขา “ทำตามที่เธอบอก “ได้ค่ะ กรุณารอสักครู่นะคะ”

ไม่นาน น้ำอุ่นก็ถูกนำมาเสิร์ฟบนโตะ ตอนว่างๆ ตวนเจอ สํารวจเธอ สายหัวพร้อมกับยิ้มแล้วพูดว่า “นี่คุณอยากจะรีบกลับ ขนาดไหนกัน เนื้อหาที่จะคุยกันยังไม่ทันจะเริ่มเลย แน่ใจนะว่า อยากจะนั่งตรงข้ามดูผมกิน? ”

หานจื่อหยิบน้ำอุ่นขึ้นมาจิบด้วยใบหน้าที่เย็นชา “อาหารที่นี่ น่าจะไม่ได้มาเร็วเท่าไหร่ เมื่อตอนอยู่ด้านล่างเห็นว่ามีลูกค้า หลายคนยังรออาหารอยู่ ภายในสิบนาทีคุณน่าจะรอไม่ไหวแล้ว ละ ภายในสิบนาทีนี้คุณอยากจะพูดอะไร ก็รีบพูดออกมาให้ ชัดเจนดีกว่า”

หลังจากพูดจบ หาน จื่อก็วางแก้วลง แล้วก็มองตวนเพื่อที่ อยู่ตรงข้ามตัวเอง

“เริ่มเลยเถอะ”
“เป็นทางการขนาดนี้เลยเหรอ? * ความเจ๋อหยอกล้อเธอ “จริงจังขนาดนี้ ผมไม่ค่อยจะขึ้นเท่าไหร่และ

“คุณตวน ถ้าเกิดว่าคุณรู้ว่าการเคารพคนๆ หนึ่งมันเป็นยังไง ก็ควรจะเก็บรอยยิ้มลูกผู้ดีมีเงินของคุณไป แล้วก็ตั้งใจคุยกับฉัน ยังไงคุณก็เป็นคนนักฉันมาไม่ใช่เหรอ?”

ความเจ๋อเห็นว่าเธอร้อนใจจริงๆ ก็ไม่อยากจะหยอกล้อเธออีก ต่อไปแล้ว ได้แต่เลิกคิ้วขึ้น แล้วก็กลับมาอยู่ในท่าทางปกติ

ความจริงเขาก็ยังไม่เต็มใจหรอก ตั้งแต่เกิดมานี่เป็นครั้งแรก

ที่เจอผู้หญิงดุขนาดนี้ ก็เลยอดไม่ได้ที่อยากจะหยอกล้อหน่อย ไม่ ได้มีเจตนาไม่ดีหรอก

“ก่อนที่จะคุยกัน ผมมีบางอย่างที่อยากจะถามคุณ ทำไมคุณ

ถึงมาอยู่ที่นี่? ”

“คุณตวน คำถามพวกนี้…ฉันนึกว่าคุณน่าจะสืบมาจน ชัดเจนแล้วสิถึงจะถูก

ไม่ยังงั้น เขาจะมาพูดกับตัวเองได้อย่างมั่นใจได้ยังไงว่าจะมา คุยเรื่องของเย่ ไม่เซิน

“ที่จริง เรื่องที่เกี่ยวกับคุณ แล้วก็เย่ไม่เห็นผมก็สืบมาหมดแล้ว แต่ว่าผมอยากมายืนยันกับคุณด้วยตัวเองอีกที เยโม่เป็น…เขา ความจําเสื่อมจริงๆ เหรอ? “

ตอนที่เขาได้ยินข่าวนี้ ตวนเจ๋อยังคงรู้สึกไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไหร่ แม้ว่าเขาจะได้เจอเย่ไม่เขินก่อนหน้านี้แล้ว แต่ไม่เคยคิด มาก่อนว่าเขาจะสูญเสียความทรงจำกลายเป็นไม่รู้จักเขาไป

ไม่รู้จักเขาน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ว่าดูจากเรื่องที่ท่านจื่อทำในช่วง นี้ เหมือนกับว่าเขาก็จำทาน ไม่ได้เหมือนกัน

“เขาความจําเสื่อมจริงๆ เปล่า คุณสืบเอาก็รู้แล้ว ไม่จําเป็น ต้องมาผ่านฉันเลย ถ้าเกิดว่าวันนี้คุณอยากจะถามอะไรพวกนี้ล่ะ ก็ถ้ายังงั้นฉันคิดว่าฉันไม่มีอะไรจะตอบ เพราะว่าสถานการณ์ ของฉันตอนนี้คุณเองก็เห็นแล้ว

“ถ้ายังงั้นคุณรู้ไหมว่า เรื่องอื่นๆ ของคุณกับเย่ไม่เป็น นอกจาก ในประเทศแล้ว เรื่องอื่นก็ถูกลบไปหมดแล้ว? ”

พอได้ยินดังนั้น หาน จื่อก็ขมวดคิ้ว “หมายความว่ายังไง?

นอกจากข่าวในประเทศ ทุกอย่างถูกลบหมดเลยเหรอ???

ตวนมเจ๋อค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา “รวมถึงงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ ครั้งนั้นด้วย เพราะว่าเจ้าบ่าวไม่ได้มาเข้าร่วมงานแต่งอย่างราบ รื่น มันดึงปรากฏในสื่อต่างประเทศมากมาย แต่ว่า…..ตอนนี้ ไม่มีร่องรอยของงานแต่งงานครั้งนั้นอยู่แล้ว”

หลังจากพูดจบ ตวนเจ๋อก็ได้แต่มองหาน จื่อ อยากจะดูว่า เธอจะมีปฏิกิริยายังไง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ