บทที่ 1317 ความอิจฉาริษยาทำให้คนเป็นบ้า

“เรื่องอย่างว่า เรื่องอะไรล่ะ”

ตอนแรก เพื่อนๆคนอื่นยังไม่เข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ใน ประโยคนี้

“ก็เรื่องอย่างว่าไง ฉันได้ยินว่าผู้หญิงบางคนอาศัยมารยาของ ตัวเองยั่วยวนผู้ชาย พวกเธอไม่รู้เหรอ ผู้หญิงประเภทนี้ปกติ หน้าตาไม่สวย แล้วก็ไม่ได้มีความสามารถอะไร ก็คือเก่งเรื่อง อย่างว่า ทําให้ผู้ชายหลงจนหัวปักหัวป่า”

สวี่เย็นหวั่นได้ยินประโยคนี้ ก็อยากจะปฏิเสธทันที!

แต่เหตุผลที่เธอปฏิเสธคือ หานซึ่งในความทรงจำของเธอ ไม่ใช่คนที่มองคนแต่เพียงผิวเผินภายนอกแบบนั้น เขาไม่ทาง ชอบผู้หญิงคนหนึ่งเพราะเรือนร่างของเธอ ยิ่งไม่มีทางที่หลงใหล ในเรื่องอย่างว่านั้นจนหัวปักหัวป่า

ดังนั้นตอนนี้สวี่เย็นหวั่นก็ยิ่งมึนงงสับสนขึ้นเรื่อยๆ จุดเด่นของ ผู้หญิงคนนี้ที่ดึงดูดหานชิงได้ คืออะไรกันแน่!

“สวรรค์ คุณพูดขนาดนี้ ถ้างั้นเรื่องนี้ก็พอฟังขึ้น แม้ว่าใน บริษัทจะมีคนชอบประธานหานมากมาย แต่ทุกคนต่างได้แต่แอบ ชอบ อาจจะโอกาสเจอเป็นครั้งคราว แต่ก็ไม่มีใครเคยใช้วิธี แบบนี้เลย ถ้าหากผู้หญิงคนนี้ใช้วิธีแบบนั้นมายั่วยวนประธาน หานของพวกเราจริง ไม่แน่ว่า……..
พูดมาถึงตรงนี้ สายตาของผู้หญิงหลายคนแสดงความโกรธ เคือง รู้สึกไม่ยุติธรรม

จากนั้นพวกเธอก็มองไปที่สวีเย็นหวั่น

“คุณเป็นว่าที่ภรรยาของประธานหาน จะนั่งเฉยๆไม่สนใจ อะไรเลยเหรอ”

“ใช่แล้วๆ เมียน้อยมันหน้าด้านจริงๆ จะต้องกำจัดมันให้ได้”

“ประธานเดิมก็เป็นของคุณ เย็นหวั่น คุณจะยกว่าที่สามีของตัว เองให้คนอื่นไปง่ายๆแบบนี้ไม่ได้

ทุกคนมองเธออย่างมีความหวัง แต่กลับมองไม่เห็นความ โกรธเคืองที่พวกเธอคาดหวังจากสีหน้าของสวีเย็นหวั่น ไม่มี แม้แต่น้อยนิด

สีหน้าท่าทางของสวี่เย็นหวั่นยังเป็นปกติเหมือนที่ผ่านมา และ ยังยิ้มอ่อนๆพลางพูดว่า “ทุกคน ตอนนี้เป็นเวลาทำงานแล้ว จริงๆ ฉันคิดว่าพวกคุณอย่าวิพากษ์วิจารณ์เรื่องพวกนี้กันเลยนะ”

“คุณ…คุณไม่โกรธเลยสักนิดเหรอ ว่าที่สามีของคุณ…..…..

สวี่เย็นหวั่นพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า : “เรื่องที่พวกคุณพูด พวกนี้แทบไม่มีหลักฐานอะไรเลย ทำไมฉันต้องเชื่อด้วยล่ะ ยิ่งไป กว่านั้นสำหรับฉัน ตอนนี้ฉันแค่อยากจะทำงาน สำหรับประธาน …..เรื่องแบบนี้ก็คงต้องดูพรหมลิขิต ถ้าเขาชอบผู้หญิงคน นั้นจริง อย่างนั้น…….ฉันก็จนปัญญา”

พูดจบ สวีเย็นหวั่นพยักหน้าให้พวกหล่อน เอาละฉันยังมีงานที่ต้องทํา ฉันไปก่อนนะ พวกคุณก็รีบกลับไปเถอะ

หลังจากที่สวีเย็นหวั่นจากไปแล้ว บรรดาสาวๆก็ยืนอยู่ที่เดิม มองหน้ากันไปมา

“ให้ตายเถอะ ตกลงว่าเธอเป็นว่าที่ภรรยาของประธานหาน หรือเปล่าเนี่ย ผู้ชายของตัวเองจะถูกแย่งไปแล้ว ทำไมเธอถึงยัง นิ่งเฉยอยู่ได้”

“ก็ใช่นะสิ ยังบอกว่าแค่อยากจะตั้งใจทํางานให้ดี เธอจริงจัง เหรอ”

“ฉันกลับรู้สึกว่าเธอเป็นตัวของตัวเองมาก เธออาจจะคิดว่า ประธานหานกับเมียน้อยรักกันด้วยความจริงใจ ดังนั้นตัวเองก็ เลยยอมถอยออกมาเอง”

“อย่างนั้นถ้ารู้ว่าประธานหานกับนังเมียน้อยไม่ได้รักกันจริง

สวีเย็นหวั่นคนนี้ก็อาจจะ……

“ปัญหาก็คือ พวกเราจะรู้ได้ยังไงว่าเสี่ยวเหยียนใช้วิธีอย่างนั้น มายั่วยวนประธานหานหรือเปล่า”

คนกลุ่มนั้นยังคงพูดคุยกัน สวีเย็นหวั่นยิ่งเดินก็ยิ่งไกลขึ้น เรื่อยๆ

เดินมาไกลพอสมควรแล้ว เธอก็หยุดลง หมุนตัวเข้าไปใน ห้องน้ำ เธอล้างหน้า จากนั้นก็มองตัวเองในกระจก เธอ ในตอนนี้ เปิดเผยตัวตนอย่างที่เป็น
แม้แต่เงินจะซื้อเครื่องสําอางยังไม่มี คุณหนูสที่สวย สง่า สูงส่งคนนั้น ในอดีตหายสาบสูญไปนานแล้ว เธอในเวลานี้จะมี โอกาสไปแข่งขันอะไรที่ไหน

เธอไม่เหลืออะไรอีกแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นสวี่เย็นหวั่นรู้ดีว่า พวกเพื่อนร่วมงานเหล่านั้นเป็น คนดีที่พร้อมจะช่วยเหลือ ถ้าจับประเด็นอะไรได้ก็พร้อมที่จะขุด พวกหล่อนคิดจะช่วยตัวเองเหรอ

ไม่ พวกหล่อนก็แค่อิจฉาริษยาผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ข้างกายหาน

ชิงก็เท่านั้น

จากแววตา น้ำเสียง ท่าทางของพวกหล่อนต่างก็ดูออก ก่อน หน้าที่จะพูดถึงเรื่องมารยาต่ำช้าพวกนั้น สายตาของหลายคน ฉายความหงุดหงิดรำคาญ

คิดมาถึงตรงนี้ สวีเย็นหวั่นก็ยิ้มอ่อนๆออกมา

เธอกล้ารับประกันว่าวินาทีนั้นในใจผู้หญิงพวกนั้นจะต้องเคย คิดว่า ทำไมการใช้วิธีขั้นต่ำมารยาหญิงแบบนี้จึงไม่มีอยู่ใน ความคิดของฉัน

ในเมื่อแบบนี้ ก็สามารถกลายเป็นผู้หญิงของหานซึ่งได้

และสวีเย็นหวั่นก็รู้ดีว่า หากวันนี้คนที่อยู่ข้างกายหานซิงคือตัว เอง บรรดาเพื่อนร่วมงานพวกนี้ก็คงจะใช้วิธีการแบบเดียวกับที่ ทำกับเสี่ยวเหยียนมาจัดการเธอเหมือนกัน

ดังนั้น เธอจึงไม่อยากจะร่วมมือทำชั่วกับพวกหล่อน
สวีเย็นหวั่นตบหน้าตัวเองเบาๆ จากนั้นก็ออกจากห้องน้ำเดิน จากไป

ช่วงนี้งานของเธอทําผลงานออกมาได้โดดเด่นมาก ดังนั้นผู้ บริหารจึงชื่นชมเธอ ให้เธอทำงานจำนวนมาก เธอจึงต้องมุ่ง มานะ พยายามมากขึ้นอีก

ขอแค่พยายาม เธอจะต้องได้ในสิ่งที่เธอต้องการ

ส่วนอีกด้าน เสี่ยวเหยียนมีเวลาที่จะไปศึกษาที่ตรวจการตั้ง ครรภ์แล้ว

ดูท่าว่าวันนี้ เธอก็จะใช้เป็นแล้ว ก่อนหน้านี้ดูมานานก็ยังใช้ไม่ เป็น เธอคิดว่าอาจเป็นเพราะตัวเองตื่นเต้นเกินไป

และหลังจากที่หานชิงมาที่บ้านของตัวเองแล้ว เธอกลับไม่ได้

ตื่นเต้นขนาดนั้นแล้ว

เธอเฝ้ารอผลอย่างเงียบๆ

จนกระทั่งที่ผลตรวจออกมา เสี่ยวเหยียนก็อึ้งตะลึงไปเลย ใน มือถือที่ตรวจการตั้งครรภ์นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น ผ่านไปเนิ่นนานก็ยัง ไม่ได้สติกลับมา

รอบๆตัวดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นความเงียบสงบ เหลือเพียงแค่ เสียงหัวใจของเธอที่เต้นกระแทกเข้ากับร่างของเธอไม่หยุด

ตึง!
ตึง!

เธอตั้งท้อง……..แล้วจริงๆ

คิดไม่ถึงว่า……เธอท้องแล้วจริงๆ

เสี่ยวเหยียนบอกไม่ถูกว่าในใจนั้นรู้สึกอย่างไร เธอรู้สึกว่า ดวงตาร้อนผ่าว เธอยื่นมือออกมากุมที่ริมฝีปากตัวเอง น้ำตาไหล ทะลักออกมาจาก ในขอบตา

ฉันท้องแล้ว!

ฉันมีลูกแล้ว!!

เธอมีลูกที่ตัวเองรักแล้ว!

เสี่ยวเหยียนดีใจจนร้องไห้ออกมา มือกุมใบหน้าร้องไห้ไม่

หยุด

ก่อนหน้านี้ยังตื่นกลัว แต่วินาทีนี้อารมณ์เชิงลบพวกนั้นหายไป หมดแล้ว เหลือเพียงความปีติยินดี

มิน่าเล่าทุกคนต่างบอกว่า การเป็นแม่คนคือความสุข

ที่แท้ก็เป็นความจริง!

เสี่ยวเหยียนอยู่ในห้องน้ำนานมาก ใช้เวลานานกว่าควบคุม อารมณ์ตัวเองได้ จากนั้นเก็บของกลับไปที่ห้อง

ที่หน้ากระจก เสี่ยวเหยียนมองเห็นตาของตัวเองบวมเล็กน้อย ตอนนี้เธอดีใจมาก อยากจะบอกเรื่องนี้ให้หานซิงรู้ แต่ก็เป็นแค่ ผลตรวจจากที่ตรวจการตั้งครรภ์ที่ตนเองตรวจเท่านั้น เธอแทบจะไม่แน่ใจเลยว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่ คาดว่า เธออาจจะต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลสักครั้ง รอจนผล

ตรวจของโรงพยาบาลออกมาจึงแน่ใจได้ แล้วอีกอย่าง ต่อให้เธอตั้งท้องจริง เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าตนเอง

ก็ไม่กล้าบอกตรงๆ

เพราะเมื่อเธอบอกว่าตนเองท้อง ก็ดูเหมือนว่าจงใจกดดันหาน ชิง ไปบีบให้เขาแต่งงานกับตัวเองอย่างนั้น

แม้ว่าเธอจะอยากแต่งงานกับหานชิง แต่ว่าเมื่อก่อนตอนที่เธอ จีบเขานั้นก็ถือว่าเป็นฝ่ายรุกมากแล้ว บวกกับภายหลังที่เธอได้ รับการถูกทําร้ายอาจจะเป็นการโจมตีเธอที่หนักหน่วงเกินไป ดัง นั้นเสี่ยวเหยียนตอนนี้จึงอยากก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง มากที่สุด

จากตอนแรกที่กล้าหาญถึงตอนนี้ที่ไม่กล้าพูด ไม่กล้าเดินไป ข้างหน้า……..

สุดท้าย เสี่ยวเหยียนคิดทบทวนแล้ว ก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้น

มาส่งข้อความหาหาน จื่อ

“มู่จื่อ วันนี้เธอมีเวลาว่างมั้ย ไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนฉัน หน่อย”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ