บทที่ 1165 ความเป็นกุลสตรีล่ะ

เมื่อคิดถึงตอนนี้ ใจของเสี่ยวเหยียนก็เต้นแรงขึ้นมา จนทำให้ หล่อนตกใจจนอยากกระโดด

แต่ไม่นานนักก็ควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ได้ ยกมือจับไปที่ หัวใจ

“ต้องเข้มแข็งเข้าไว้ไม่มีอะไรน่ากลัว”

จากนั้นหล่อนก็มองไปรอบๆ เลือกที่นั่งตรงโซฟาและนั่งลง

ไม่ใช่ว่าหล่อนไม่เคยมาที่ห้องทำงานนี้ เมื่อก่อนหล่อนมาส่ง อาหารให้เขาทุกวัน เพียงแต่ช่วงนี้ไม่ได้มานานแล้วเท่านั้น

เวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่งไม่นานและไม่ช้า เสี่ยวเหยียนรอจนแทบ จะหลับไป เดิมทีหล่อนคิดจะช็อปปิ้งเสื้อผ้าบนมือถือ แต่สุดท้าย ดูไปดูมากลับไม่มีที่ถูกใจ ในหัวก็คิดแต่เรื่องที่ไม่เกี่ยวกับเสื้อผ้า

สุดท้ายหล่อนจึงเก็บมือถือลง และหลับตานอนลงบนโซฟา

จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าที่ชัดเจนดังมาจากนอกประตู เสี่ยว เหยียนจึงลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ไม่มีความงัวเงียหลงเหลืออยู่ แล้ว หล่อนตื่นอย่างเต็มที่ จากนั้นจึงลุกขึ้นมานั่ง

หานชิงผลักประตูเข้ามา เห็นสาวน้อยนั่งอยู่บนโซฟา เงยหน้า หลังตรง เหมือนท่าทางของเด็กนักเรียนที่กำลังถูกครูใหญ่อบรม อยู่ นั่งด้วยท่าทีจริงจังเคร่งเครียด
แววตาสีดำมองผ่านแวบหนึ่ง จนหานซึ่งไม่ได้สังเกตเห็นรอย ยิ้มที่แฝงอยู่

เมื่อได้ยินเสียง เสี่ยวเหยียนจึงหันไปมองหานซึ่ง พยายาม ทำให้สีหน้าของตัวเองเป็นธรรมชาติที่สุด “ประชุมเสร็จแล้วเห

รอ?”

หานซึ่งพยักหน้าเบาๆ เขาเดินเข้ามาห่างจากหล่อนไม่ไกล “อยู่รอผมตรงนี้ตลอด?”

เสี่ยวเหยียนตก ใจตะลึง ฟังเขาพูดต่อ: “ตาล้าแล้วยัง? นอน สักพักหน่อยไหม?”

…ไม่เป็นไรค่ะ”

สถานการณ์แบบนี้ ใครจะไปหลับลง???

เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าหานซึ่งไม่มีไหวพริบเอาซะเลย หล่อนสาย หน้า: “ฉันไม่ง่วง

“แน่ใจว่าไม่ง่วง?” หานซิงหรี่สายตามองหล่อน

ถูกเขาจับตามองแบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกเกร็งมากขึ้น สาย หน้าด้วยความมั่นใจเด็ดขาด ไม่ง่วงจริงๆค่ะ”

“งั้นก็ดี ในเมื่อไม่ง่วง งั้นก็มาคุยเรื่องของพวกเราดีกว่า”

เมื่อพูดจบ ร่างสูงใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าหล่อนกลับเดินมานั่งข้าง หล่อนอย่างรวดเร็ว แม้ว่าจะมีระยะห่างเล็กน้อย แต่เมื่อโซฟายุบลงไปและกลิ่นอายของชายหนุ่มอันทรงเสน่ห์เข้ามาใกล้หล่อน

ใจของเสี่ยวเหยียนก็เต้นแรงขึ้นมาก จากนั้นจังหวะการเต้นของ หัวใจก็เริ่มเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ จนแทบหลุดออกมาจากตัว ของหล่อน หล่อนกลัวมาก หลังจากที่ได้ยินเขาพูดเช่นนี้ นิ้วมือก็เริ่มสั่น

ขึ้นเล็กน้อย สายตาค่อยๆมองไปที่ทานชิง

“เรื่อง… เรื่องของพวกเรา? เรื่อง เรื่องอะไรเหรอ?”

หล่อนกลัวจนแทบทนไม่ไหว จากนั้นก็รออย่างใจจดใจจ่อ

ใครจะไปคาดคิดสายตาที่หานซึ่งมองหล่อน ส่องสว่างเป็น ประกายมาก

“คุณไม่รู้?”

เสี่ยวเหยียน: “…” หล่อนตกใจตะลึง มองหน้าหานชิงย้อนถามอย่างเหม่อลอย

“อยากรู้ว่าทำไมผมจูบคุณไหม?”

ราวกับทุกอย่างถูกหยุดไว้

ใจของเสี่ยวเหยียนแทบจะหยุดเต้นลงทันที นิ้วสั่นแรงมาก ดวงตาเบิกกว้าง คิดไม่ถึงว่าหานซึ่งจะถามออกมาตรงๆเช่นนี้

หลังจากที่ตกตะลึงไปสักพัก ใบหน้าอันขาวซีดของหล่อนก็เริ่ม แดงขึ้น

“ถ้าอยากรู้ขนาดนี้ ทําไมไม่มาถามผมเองล่ะ”
เสี่ยวเหยียนรู้ขึ้นมาทันทีว่า มอบอกว่าตัวเองไม่ได้พูดอะไร แต่อันที่จริงพูดไปหมดแล้ว แง! คนโกหก!

ตอนนี้ล่ะ จู่ๆหานซึ่งก็ถามหล่อนมาตรงๆแบบนี้ หล่อน…..ขาย หน้าหมดแล้ว ก่อนหน้านี้ยังคิดจะแสร้งทำตัวเย็นชาใส่ ให้ดีที่สุด คือคุมสติให้เงียบเข้าไว้ แต่สุดท้ายจ๋อกับหักหลังกันแบบนี้ ทำให้หานชิงรู้ว่า หล่อนให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก

ยากจังเลย ช่างยากจริงๆ!

เสี่ยวเหยียนกัดริมฝีปากแน่น ไม่รู้ว่าควรตอบหานซึ่งอย่างไรดี หล่อนยังมีหน้าตอบได้อีกเหรอ? ไม่มี!!

ขณะที่เสี่ยวเหยียนกำลังบ่นว่าอย่างบ้าคลั่งในใจ หานซิงที่ไม่ ได้คำตอบสักที จู่ๆก็ขยับตัวเข้ามาใกล้ ทำให้ทั้งสองใกล้กันมาก

ขึ้น

“หืม? ทำไมไม่พูดล่ะ?”

เสี่ยวเหยียนตื่นเต้นจนพูดอะไรไม่ออกสักคำ อีกอย่างเป็น เพราะเขาเข้ามาใกล้ ทำให้หล่อนหายใจลำบากมากขึ้น หล่อน จึงเอียงไปหัวไปทางด้านหลัง คิดอยากจะตีตัวออกห่างหานชิง สักหน่อย

เขาพูดถามออกมาตรงๆ แต่เสี่ยวเหยียนกลับคิดจะหลีกหนี ทำให้เขาไม่พอใจเล็กน้อย เม้มปาก และพูดขึ้น: “อย่าหนี้สิ
เขายกมือขึ้นมาจับแขนหล่อน ดึงตัวเสี่ยวเหยียนมาทางด้าน หลัง จากนั้นจึงสังเกตเห็นว่าตัวของหล่อนสั่นมาก

ทําให้หล่อนตกใจกลัว?

หานชิงขมวดคิ้วขึ้นมาทันที ทำสีหน้าเคร่งเครียด

“ไม่อยากคุยเรื่องนี้กับผมให้ชัดเจน?”

ปากของเสี่ยวเหยียนยังคงไม่มีท่าทีขยับ ไม่ใช่ว่าหล่อนไม่ อยากพูด เพียงแต่ตื่นเต้นมากเกินไปเท่านั้น “ฉะ…ฉันเปล่า…ฉัน แค่….แค่ตื่นเต้นนิดหน่อย คะ…คุณอย่าเข้ามาใกล้ฉันมากขนาด

หล่อนแทบจะหายใจไม่ได้แล้ว

ตื่นเต้น? คิ้วของหานชิงดูผ่อนคลายลง สายตากลับแฝงไป ด้วยรอยยิ้มมากขึ้น เขาไม่เพียงแต่ไม่ขยับออกไปไหน แต่กลับ เข้าไปใกล้มากขึ้น กลิ่นตัวและลมหายใจของผู้ชายเริ่มคละคลุ้ง เข้ามาใกล้มากขึ้น

“ไม่เข้ามาใกล้ แล้วจะพูดกันรู้เรื่องได้ยังไงล่ะ?”

แปลกมาก เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าน้ำเสียงของหานชิงเข้มขึ้น เหมือนตอนที่หล่อนดื่มไวน์ ที่มีรสชาติหวานละมุน

ใบหน้าเรียวผอมมากเสน่ห์เข้ามาประชิดใกล้ แสงไฟด้านบน ทําให้แววตาของเขาเข้มมากขึ้น เหมือนหมอกสีดำยามค่ำคืน

“มะ…ไม่เข้ามาใกล้…ก็…ก็พูด….พูดรู้เรื่อง…
เสี่ยวเหยียนพูดติดๆขัดๆ ยกมือขึ้นมากั้นหน้าของหานทิ้งไว้ เพื่อกันไม่ให้เขาขยับเข้ามาใกล้อีก

แต่วันนี้ไม่รู้ว่าหานซึ่งเป็นอะไร ผิดปกติมาก ยิ่งหล่อนขัดขืน มากเท่าไหร่ เขายิ่งขยับเข้ามาใกล้มากเท่านั้น ลมหายใจอัน เร่าร้อนแทบจะแผดเผาตัวของหล่อน ทำให้หล่อนไม่กล้าแม้แต่

จะเงยหน้าขึ้น

“ในเมื่อเข้าใกล้หรือไม่เข้าใกล้ก็คุยกันรู้เรื่องได้ งั้นก็พูดใกล้ กันหน่อยแล้วกัน”

ลมหายใจถูกพ่นออกมารดบนคอของหล่อน เสี่ยวเหยียนรู้สึก ได้ถึงมือของตัวเองที่กำลังสั่นเทา

“เรื่องที่คุณกำลังคิดลังเล วันนี้ผมจะตอบคุณให้

อะไรนะ?

เสี่ยวเหยียนเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว สบตากับเขาอย่างจัง

ใบหน้าอันทรงเสน่ห์ของเขาค่อยๆยื่นเข้ามาใกล้ เสี่ยวเหยียน ตกตะลึงตัวแข็งทื่อ ผ่านไปนานสักพักใหญ่ แก้มของเขาก็เฉี่ยว โดนหน้าของหล่อน จากนั้นก็ไปที่หู ถอนหายใจออกมาด้วย ความเหนื่อยใจ

“ให้คุณแสร้งทำเป็นเงียบ ใส่ตั้งนาน เพราะอยากให้คุณคิดดู ดีๆ เพราะผมเป็นคนไม่อ่อนหวานเท่าไหร่ และเป็นคนที่ไม่เคยมี ประสบการณ์ด้านความรักอีกด้วย ถ้าคบกับผม ต้องลำบากมาก เลยนะ ความรักโรแมนติกที่พวกผู้หญิงต่างเข้าใจกัน อาจจะหาไม่ได้จากตัวผม ผมอายุมากแล้ว พ่อแม่ก็ไม่อยู่แล้ว ยังมีน้อง

สาวที่ผมรัก หล่อนเป็นคนที่ผมใช้ความพยายามอย่างยากเย็น กว่าจะพาหล่อนกลับมาได้ ถ้าคุณไม่ถือสาอะไร… ยังไม่ทันรอให้เขาพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็พูดออกมาด้วยความ

ร้อนใจ

“ฉันไม่ถือ!”

ทุกอย่างเงียบลงทันที

เสียวเหยียนกระพริบตาปริบๆ จากนั้นก็หลับตาปี

กรี๊ด!!!

ดูเหมือนว่าหล่อนควบคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้ว! ความ สงบเสงี่ยมล่ะ? สติล่ะ? ศักดิ์ศรีของผู้หญิงล่ะ?? เสี่ยวเหยียน เธอ โง่เหลือเกิน!

ขณะที่เสี่ยวเหยียนกำลังว้าวุ่นอยู่ ก็มีเสียงหัวเราะเบาๆดังขึ้น ข้างหู จากนั้น เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสที่อ่อนนุ่มบนแก้ม ค่อยๆเลื่อนมาทางขวา และหยุดลงที่ปากของหล่อน

“จุ๊บ”

เอวของหล่อนถูกชายตรงหน้าจับไว้แน่น จากนั้นก็ถูกเขาอุ้ม ขึ้นมาจูบไว้ในอ้อมอก

เกิดอะไรขึ้น? ฉันอยู่ที่ไหน? ทำไมฉันไม่รู้อะไรเลยล่ะ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ