บทที่ 781 กลัวว่าจะมีปัญหาใหม่เข้ามาแทรก

อย่างไรก็ตามเธอและเย่ไม่เป็นก็เกือบจะแต่งงานกันอยู่แล้ว

“โอเค โอเค ฉันสัญญาหลังจากนี้ฉันไม่พูดเรื่องนี้กับคนอื่นอีก พี่สะใภ้ให้อภัยฉันเถอะ ฉันมีเรื่องเล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับอเ นมาบอกคุณ

“เรื่องอะไร?

ทานมู่จื่อถามอย่างสงสัย

จากการบอกเล่าจากเฉียวจื้อทำให้หาน จื่อได้รู้เรื่องของฉือ เงินมากมาย แต่ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องเล็กๆไม่ใช่เรื่องใหญ่ มากมายอะไร

หานมู่จื่อมองรอบๆจากนั้นก้มหน้ามองเวลา พี่หลินยังพอมี เวลาอีกประมาณ15นาทีถึงจะเข้างาน เธอน่าจะยังพอมีเวลาถาม ในเรื่องที่เธออยากรู้

“จริงๆแล้วฉันอยากรู้เรื่องเรื่องหนึ่ง ถือเป็นเขา… เขาอาศัย อยู่ที่บ้านฉือตลอดเลยใช่ไหม?”

คำถามนี้เป็นการทดสอบเฉียวจื้อ ท้ายที่สุดเธอรู้ความจริงอยู่ แล้ว ถ้าเฉียวจื้อตอบเธออย่างตรงไปตรงมา นั่นแสดงว่าสิ่งที่เขา พูดก็สามารถเชื่อถือได้ แต่ถ้าเขาไม่พูดความจริงออกมา

แน่นอนว่าหลังจากได้ยินคำถามนี้การแสดงออกทางสีหน้าของเจียวจื้อเหมือนกับกำลังอยู่ในสภาวะยากลำบาก เขามอง มายังทานมู่จื่อเหมือนกับจะพูดอะไรบางอย่างแต่กลับไม่พูด

ทําไม อธิบายยากงั้นหรือ?” ทานมู่จื่อถาม

เจียวจอพยักหน้า สีหน้าของเขาดูสับสน หานมอเองก็ไม่รับ ร้อนเธอรอเขาอย่างใจเย็น

ผ่านไปชั่วครู่ เหมือนกับว่าเฉียวซื้อคิดได้แล้วเขาประสานมือ ของเขาและมองหานมู่จื่อ “จริงๆแล้วการที่จะบอกเธอก็ใช่ว่าจะ ไม่ได้ แต่…..เธอจริงใจกับฉือเซ็นใช่หรือเปล่า?”

หานมู่จื่อ “…

“คุณคิดว่างั้นก็ใช่”

เฉียวซื้อไม่คาดคิดว่าหาน จื่อจะตอบแบบง่ายๆสบายๆ ภายในใจมีความไม่พอใจเล็กน้อย แต่ใครใช้ให้เธอเป็นคนที่ ชอบกันล่ะ? ด้วยนิสัยของผู้ถือเป็นแล้ว แน่นอนว่าเขาไม่ยอมรับ คู่หมั้นที่ทางบ้านจัดหาให้แน่

ดังนั้น เขาคิดว่าสิ่งนี้อาจเป็นไปได้อย่างมาก

“ไม่ใช่ว่าเขาจะอยู่บ้านตลอด เขาเป็นหลานชายที่นายท่าน อน่ากลับมา”

ใจของหาน จื่อเต้นรัว เขาเป็นหลานชายของฉือจีนจริงๆ

“หลานชายที่นำกลับมา?” หานมู่จื่อกระพริบตาและแสร้งทำ เป็นว่าเธอไม่รู้อะไรเลย หรือว่าก่อนหน้านี้นั้นเขาไม่ได้อาศัยอยู่ที่บ้านเฉือ? พูดตามหลักแล้ว ตระกูลอย่างบ้าน คือ ใครจะยอม หนีออกจากบ้านกันล่ะ?

“คุณพูดถูก ครอบครัวอย่างบริษัทตระกูลยคือ เมื่อผู้คนได้ยิน ต่างก็พากันอิจฉา แต่ครอบครัวที่เพียบพร้อมนั้นมีคนแปลกๆ ฉัน คิดว่านี่อาจเป็นสิ่งที่คนทั่วไปพูดกันว่ามีความสุขอยู่แล้วแต่กลับ ไม่เห็นคุณค่าหรือเปล่า”

“ก็ใช่” พาน อพยักหน้าและคิด “งั้น… นายท่านถือไปหา หลานชายคนนี้มาจากที่ไหน?

เฉียวจื้อกระพริบตาและจ้องมองหาน จื่อ

“มีครั้งหนึ่งที่นั่งเรือ…”

เฉียวซื้อกำลังจะเล่าเรื่องราวทุกอย่างออกมา แต่กลับมีเสียง ชายผู้เย็นชาดังขึ้นมาจากทางประตู

“ดูเหมือนว่าคุณจะว่างเกินไปจริงๆ อยากจะให้ฉันโทรหาอีก สักสายหรือไม่?”

ทั้งสองคนตัวแข็งทื่อจากนั้นจึงมองไปยังประตู

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เยโมเงินยืนอยู่ที่ประตูห้องเลขา ในขณะนี้ สายตาของเขากำลังมองพวกเขาทั้งสองอย่างเย็นชา

ดวงตาที่เฉียบคมของเขาจ้องมองเฉียวซื้อด้วยสายตาที่ เหมือนกับจะฆาตกรรมเขา เฉียวจื้อรู้สึกว่าหนังศีรษะของเขานั้น เย็นเฉียบและชาขึ้นในทันที เขากล่าวเสียงเบา “พี่สะใภ้ ฉันต้อง ไปแล้ว เรื่องนั้นฉันจะเล่าให้คุณฟังในวีแชท”
เมื่อพูดจบก็ไม่ได้สนใจว่าท่านจื่อจะตอบกลับหรือไม่ เฉียว อรับทุนหันเดินจากไป

น่าข่า หากว่าในเวลานี้เขาไม่ยอมไป ถือเป็นจะต้องโทรหา เขาอีกครั้ง จากนั้นเขาจะถูกทรมานอย่างแสนสาหัสแน่ๆ ดังนั้น เขาจึงรับจากไปโดยเร็ว

หลังจากเฉียว อจากไปแล้ว เย่ ไม่เป็นเองก็เดินออกไปเช่นกัน ไม่นานนักพี่หลินก็เข้ามาทํางานและก็เริ่มทํางานกัน โดยปกติ

ในที่สุดวันอาทิตย์ก็มาถึง หาน จอถอนหายใจด้วยความโล่ง อก เธอหลับไปและตื่นขึ้นมาเองโดยไม่มีเสียงใดๆปลูกรบกวน เมื่อเธอตื่นก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว หลังจากที่เธอตื่นขึ้นมาเธอก็ ทำอาหารและหาอะไรกิน เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยเธอ ก็หยิบโค้ทของเย่ไม่เซ็นและไปยังร้านซักรีดจากนั้นเธอก็แวะ ซุปเปอร์มาร์เก็ตข้างทาง

เมื่อกลับถึงบ้าน เสี่ยวหมี่โต้วก็ได้คำเชิญวิดีโอคอลมาหาเธอ

หานมู่จื่อพลางเปิดประตูและรับสายวีดีโอคอล เมื่อเห็นหัวเด็ก ตัวเล็กๆจากปลายสายเธอก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ “ทำอะไรอยู่?

“หม่ามี คุณไม่คิดถึงเสี่ยวหมี่โต้วบ้างเหรอ? เสี่ยวหมี่โต้วไม่ โทรหา คุณก็คงจะไม่สนใจเสี่ยวหมี่โต้สเลย จิตใจของหนูนั้นเจ็บ ปวดมาก ไม่มีแม้แต่แดดที่อยู่ใกล้ๆ และแม้แต่หม่ามีก็เริ่มที่จะ ไม่รักหนูแล้ว..
เมื่อเขาพูดเช่นนี้เขาก็ก้มหน้าลงเหมือนกับว่าผิดหวังและไม่มี ความสุขเลย น่าสงสารมาก

หัวใจของหานมู่จื่ออ่อนยวบลงในทันทีและกล่าวอย่างเจ็บ ปวด “เด็กดี คุณไม่ได้สัญญากับแม่เหรอว่าจะรอแม่พาพ่อกลับ มาบ้าน? นี่ผ่านไปแค่ไม่กี่วันเองทำไมคุณเริ่มอารมณ์ไม่ดีอีกแล้ว

เสี่ยวหมีโค้วยปาก “ก็ใช่ เสี่ยวหมี่โต้วรับปากหม่าม แต่ใน แต่ละวันที่ไม่มีหม่ามีอยู่ข้างๆนั้นช่างลำบากเหลือกัน หม่ามี เสี่ยวหมี่โต้วอยากจะไปหาหม่าได้ไหม? ก่อนหน้านี้หม่ามีไป ไหนก็จะพาเสี่ยวหมี่โต้วไปด้วยทุกที่นี่นา”

“อะไร?” หานมู่จื่อนิ่งไปชั่วขณะ เสี่ยวหมี่โต้วจะมาหาเธอ?

“หม่ามี” เสี่ยวหมี่โต้วมือขึ้นและแสดงท่าทางถึงความรับรอง “ฉันสัญญาว่าจะไม่สร้างปัญหาให้กับหม่าม เสี่ยวหมี่โต้วทำ อาหารได้ ซักผ้าก็ทำได้ งานบ้านก็ทำได้ทุกอย่างเลยนะ หม่ามี คุณไม่ลองตัดสินใจดีๆอีกครั้งเหรอ?”

หานคู่จื่อกล่าวอย่างน่าขัน “คุณเป็นพี่เลี้ยงตัวน้อยของหม่าม หรือ?”

เสี่ยวหมีโค้วพยักหน้าอย่างหนัก “หากว่าหม่ามียินยอมจะให้ เสี่ยวหมีโต้วทําอะไรก็ได้หมดเลย!!

ทานมู่จื่อ “โอเค ไม่กวนหม่ามีแล้ว ทางนี้หม่ามียุ่งมาก หวังว่า จะได้ข้ามปีไปกับเสี่ยวหมี่โต้ว ก่อนที่จะปีใหม่ เสี่ยวหมี่โต้วไม่ งอแงนะ โอเคไหม?”
เสี่ยวหมี่โต้วพยายามพูดตั้งมากมาย และคิดว่าหาหมอจะ ใจอ่อนบ้างแต่คาดไม่ถึงว่าจะโดนปฏิเสธ

“หม่ามีใจร้าย ปีใหม่นั่นอีกตั้งนาน เสี่ยวหมี่โต้วอยากไปหา หม่ามีตอนนี้ เดี๋ยวเสี่ยวหมี่โต้วก็ปิดเทอมฤดูหนาวแล้ว คุณ ตกลงว่าจะให้เสี่ยวหมี่โต้วไปหาตอนช่วงหยุดฤดูหนาว

“หม่ามี หม่าม นะ ได้ไหม? เสี่ยวหมี่โต้วจะเป็นเด็กดีมากๆ

เสี่ยวหมี่โต้วไม่มีทางเลือก จึงทำได้แค่เปลี่ยนหัวข้อเรื่อง “คุณ ลุงของคุณล่ะ? แล้วน้าเสี่ยวเหยียนล่ะ? ช่วงนี้พวกเขาเป็น อย่างไรบ้าง?”

เสี่ยวหมี่โต้วนั้นมองออกอย่างชัดเจนว่าแม่ของเขานั้นกำลัง เปลี่ยนเรื่อง เขาส่งเสียงในลำคอและหันหน้าหนีไม่สนใจเธอ

หากไม่ใช่เพราะว่าเรื่องทางนี้นั้นค่อนข้างซับซ้อนวุ่นวาย หา

นมอเองก็อยากให้เสี่ยวหมี่โต้วมา

แต่ว่า…ไม่ได้

ตามอำนาจของบ้านฉือแล้ว เป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่รู้จักตัว ตนของเย่ โม่เซิน แต่เมื่อรู้สถานะของเขาแล้วแถมยังสวมมงกุฎ ให้เขาอีก นี่แสดงว่าบ้านฉือนั้นรู้อยู่แล้ว

อำนาจของบ้านฉือนั้นยิ่งใหญ่ ก่อนที่จะหาแรงจูงใจของอีก ฝ่าย เธอรู้สึกว่าตัวเองสามารถเข้าใกล้แย่ไม่เป็นได้เพียงชั่วคราว เท่านั้นในเวลานี้

ต้องให้ความทรงจำเขากลับมาแล้วค่อยพูด
เพื่อที่จะได้ไม่ต้อง…มีปัญหาอื่นๆเข้ามาแทรกแซง หากว่านาย ท่านถือเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เธอคิดว่าคงเป็นเรื่องยากที่ จะพาเย่ ไม่เขินออกมา

“ที่รัก ไม่ใช่ว่าหม่ามีจะไม่พาคุณไป คุณเป็นคนที่เข้าใจผู้อื่น เสมอ ครั้งนี้ คุณเองก็เข้าใจหม่ามี้ด้วยใช่ไหม?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ