บทที่ 613 คุณจะต้องผิดหวัง

คำพูดของเขาพูดชัดเจนขนาดนี้แล้ว ก่อนหน้านี้หานมู่จื่อเคยสงสัยครึ่งหนึ่ง แต่ ตอนนี้มั่นใจได้แล้วว่า เธอเหล่ตาพินิจ พิเคราะห์มองเขา

“ผมตรวจสอบเจอแล้ว แต่ไม่คิดจะบอก ฉันเหรอ ? ”

สายตาของเย่ไม่เซ็นจ้องมองเธออย่าง สงบ “การรู้มากเกินไป มันจะไม่ดีสําหรับคุณ

แต่ก็เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับฉันนะ ฉันมี สิทธิ์ที่จะรู้ไม่ใช่เหรอ?”

“แล้วอย่างไร ? รู้แล้วคุณจะทำอะไรได้ ในอนาคต ? จะเผชิญหน้าหรือแก้แค้น ?

คำพูดเหล่านี้ปิดกั้นจนทำให้หานมู่จื่อไม่ สามารถพูดอะไรได้อีก เธอกับเย่ไม่เซ็นมอง หน้ากันเป็นเวลานานอย่างลึกซึ้ง และก็ถูก ทําให้โกรธจนหัวเราะออกมาอย่างกะทันหัน แล้ว

“ดังนั้น นายคิดว่านายทำเพื่อฉัน เพราะ การรู้มากเกินไปมันไม่ดี ดังนั้นนายจึงเลือกที่ จะปิดบังฉันและไม่บอกความจริงกับฉัน ใช่ ไหมล่ะ ? ”

“ปู่จื่อ”

“นายแค่บอกฉันว่า การวิเคราะห์นี้ของ ฉันถูกหรือไม่ ? ”

เย่โม่เชินกลัวเธอมากขึ้นแล้วจริงๆ ถอน หายใจออกมาและเอนตัวเข้ามา “คุณอยากรู้ ขนาดนี้เลยเหรอ ? สมมุติว่าปัญหาจะได้รับ การแก้ไขแล้ว คุณก็ยังอยากรู้อีกใช่ไหม?”

หานมู่จื่อกําหมัดแน่น และพยักหน้า อย่างแน่วแน่: “ฉันมีสิทธิ์ที่จะรู้

แน่นอนว่าเธอจะต้องรู้ว่าเป็นใคร

ถ้าไม่อย่างนั้นวันปกติธรรมดาๆที่ไม่มี ศัตรูใดๆถูกทําให้ตกใจบ่อยครั้งขนาดนั้น ผล สุดท้ายขนาดอีกฝ่ายเป็นคนหรือเป็นผีก็ยังไม่รู้ อย่างนั้นเหรอ ?

เมื่อเห็นว่าดวงตาของเธอแน่วแน่ และ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความดื้อรั้น เย่ไม่ เซินก็รู้ดีว่าถ้าตัวเขาเองไม่พูดละก็ เธอจะต้อง ไปตรวจสอบอย่างแน่นอน

หลังจากคิดไปสักพักหนึ่ง เขาก็ให้คำใบ้ กับเธอ

“อันที่จริงคนคนนี้ เป็นคนที่คุณรู้จัก”

“พูดอะไรไร้สาระ ถ้าไม่รู้จัก อีกฝ่ายจะ มาทําร้ายฉันทำไม ? ”

เย่ไม่เซิน “… เป็นเพื่อนเก่าในอดีตของ คุณ”

“เพื่อนเก่า?” หานมู่จื่อยังคิดว่า เพื่อน เก่าของตัวเธอเองมีใครบ้าง? ดูเหมือนว่าเธอ จะไม่มีเพื่อนเก่ามากมายนัก เธอคิดเป็นเวลา แล้วก็คิดไม่ถึงว่าจะมีใครร้ายกาจขนาดนั้น และจะทำร้ายเธอแบบนี้ได้

“คิดไม่ถึง?” เยโม่เซ็นยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เขายื่นมือออกไปเล่นกับผมสีดำของเธอ “ถ้า คุณรู้เข้า คุณจะต้องผิดหวัง เลยเป็นเหตุผลที่ ผมไม่บอกคุณ

ถ้าหากคุณคิดไม่ออกและอยากรู้จริงๆ ละก็ พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไป และคุณจะเข้าใจ เองเมื่อคุณเห็นมัน”

หานมู่จื่อ “…”

หลังจากที่เย่ไม่เซินออกไปแล้วนั้น หา นมู่จื่อก็นั่งอยู่ในห้องคนเดียวพลางนึกถึงสิ่งที่ เขาพูดกับตัวเองก่อนจะออกไป

เพื่อนเก่า ถ้ารู้ว่าแล้วจะต้องผิดหวังใน

อนาคต

คือใคร?

ทันใดนั้น ก็มีคนปรากฏขึ้นในความคิด ของเธอ แต่ในไม่ช้าเธอก็เรียกสติกลับมาและ สายศีรษะอย่างแรง

ไม่มี ก่อนที่เธอยังไม่เห็นว่าบุคคลนั้น เป็นใคร เธอไม่สามารถคิดมั่วชั่วที่จะโยน ความผิดไปให้คนอื่นได้

เพื่อระงับความคิดที่ยุ่งเหยิงสมอง หา นมู่จื่อจึงลุกขึ้นและไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้า แปรงฟันโดยทันที

เปิดฝักบัว ปล่อยให้น้ำร้อนชำระ ร่างกายของตัวเอง ความร้อนสูงขึ้น และ หัวใจของหาน จื่อก็ค่อยๆสงบลงด้วยเช่นกัน

วันที่สอง

เย่โม่เขินมาเพื่อพาหาน จื่อออกไปข้าง

นอก

เมื่อเข้าไปในลิฟต์ หานมู่จื่อก็กล่าว อย่างเย็นชาว่า “หลังจากวันนี้พบเจอคนคน นั้นแล้ว นายก็ไม่ต้องตามฉันอีก ยิ่งงานของ ตัวเองเถอะ”

เย่โม่เซ็นมองไปที่เธออย่างลึกซึ้งหนึ่ง ครั้ง และหัวเราะเบา ๆ “ผู้หญิงไร้ความรู้สึก ใช้ประโยชน์เสร็จแล้วก็จะทิ้งมันงั้นเหรอ?” หานมู่จื่อ “.

เธอมองเขาด้วยความรําคาญเล็กน้อย “ไม่ได้บอกว่าจะให้เวลาฉันหนึ่งเดือนเหรอ ? ”

” ผมพูดตั้งแต่เมื่อไหร่ ว่าจะให้เวลาคุณ หนึ่งเดือน?” เย่โม่เซินเลิกคิ้ว รอยยิ้มบนริม ฝีปากของเขาดูชั่วร้ายเล็กน้อย “ ผมเต็มใจที่ จะให้เวลาและพื้นที่ส่วนตัวในการพิจารณาแก่ คุณ แต่ว่า… ไม่ได้หมายความว่าพวกเราจะ พบเจอกันไม่ได้

เพราะฉะนั้นเขายังอยากเจอตัวเธออยู่ อีกเหรอ?

แล้วเมื่อวานที่พวกเขาพูดนับว่าเป็น อะไร?

หานมู่จื่อก็รู้ว่าคน ๆ นี้ไร้ยางอาย จะไม่ ยอมเล่นไพ่ตามจิตสามัญสํานึก เธอหลับตา ลง “ตอนนี้ฉันเห็นนายแล้วทำให้จิตใจของฉัน ยุ่งเหยิงมาก ถ้าหากเจอกันทุกๆวันละก็ ฉัน จะไตร่ตรองได้อย่างไร?” “คุณหมายความว่า สองสามวันเจอกัน ครั้งหนึ่ง ? ”

สองสามวันเจอกันครั้งหนึ่ง?

เธอยังคงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ครั้งนี้ เย่ไม่เป็นไม่มีความสุขแล้ว ขบกัดฟันและกด ตัวเธอเข้าไปยังข้างประตูลิฟต์ “รับปากกับคุณ ว่าจะเวลาหนึ่งเดือนในการไตร่ตรอง แต่ก็ คงจะไม่ต้องห้ามเจอกันทุกๆวันถูกไหม? สอง สามวันเจอกันครั้งหนึ่งเป็นขีดจำกัดข้อสุดท้าย ของผมแล้ว ”

หลังจากคิดๆเกี่ยวกับเรื่องนี้ดู หานมู่ลี่ อก็รู้สึกว่าหลังจากได้พบกัน การใช้ชีวิตก็ผ่าน ไปด้วยดี

เธอคิดวกวนในใจสักพักหนึ่ง ก่อนจะ พยักหน้า

“งั้น … งั้นก็ได้ ฉันเข้าใจแล้ว

เมื่อเห็นเธอตอบตกลง เย่โม่เซ็นถึงจะ ยกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจได้ ก้มศีรษะ ลงและดูด ริมฝีปากของเธอ

“เชื่อฟังนะ”

หานมู่จื่อผลักเขาออก และเดินไปอีก ทางด้วยอย่างโมโห

อย่างไรก็ตามเย่ไม่เซินก็ได้ประประสบ ความสําเร็จในการจูบสาวสวยแล้ว พอใจเป็น อย่างมาก จะโกรธเธอในตอนนี้ได้อย่างไร ทําเป็นแค่เธอเขินอาย

อย่างไรก็ตามเมื่อผ่านไปอีกเดือนหนึ่ง เธอและลูกก็จะใช้ชีวิตอยู่กับเขาแล้ว พอถึง ตอนนั้นลูกของเธอก็จะเป็นลูกของเขา

หลังจากขึ้นรถแล้ว ขับรถเคลื่อนไปข้าง หน้า หานมู่จื่อดึงคอเสื้อของตัวเอง จากนั้น เอนตัวพิงเบาะหลังและหลับตาลง

เมื่อติดไฟแดง เย่โม่เชินใช้ประโยชน์ จากการจอดรถรอไฟแดงมองไปที่หน้าด้าน ข้างของเธอ เมื่อเห็นว่าเธอหลับแล้ว และการ หายใจของเธอก็สม่ำเสมอ ยกมือขึ้นมาโดย ไม่รู้ตัว แล้วใช้นิ้วหัวแม่มือลูบไปที่แก้มของ เธอเบา ๆ

นับตั้งแต่เมื่อเจอกันอีกครั้งนั้น ตั้งแต่ แรกเริ่มที่เธอเพิ่งเข้าใกล้ชิดเขาแล้วทำให้เธอ รู้สึกไม่เป็นธรรมชาติกระทั่งตอนนี้เธอผ่อน คลายจนนอนหลับ เป็นสภาวะที่หาได้ยาก จริงๆ

ตามความพัฒนาเช่นนี้ เขาน่าจะกลับมา คืนดีกับเธอได้ในไม่ช้า

เย่โม่เชินมองไปที่ริมฝีปากสีแดงของ เธอด้วยดวงตาที่ลึกล้ำ และถอนหายใจอย่าง ช่วยไม่ได้ในใจ

มู่จื่อ อย่าให้ผมรอนานเกินไปนะ

หานมู่จื่อไม่รู้ว่าตัวเธอเองหลับไปนาน แค่ไหนแล้ว ในห่วงแห่งความฝันนั้นจู่ๆเธอก็ รู้สึกว่ายังมีเรื่องที่ต้องท่า ดังนั้นเธอจึงตื่นขึ้น มาทันที หลังจากนั้นก็ลืมตา น ทันทีที่เธอลืมตาขึ้นก็สังเกตเห็นว่ารถ หยุดแล้ว เธอมองไปที่บริเวณรอบ ๆ ประ ประสบดวงตาของเย่ไม่เซินพอดี

“นอนหลับเพียงพอแล้ว?

หานมู่จื่อรู้สึกอายเล็กน้อย ตอนที่เธอ ข็นรถเธอง่วงนิดหน่อย คิดว่าจะพักสายตาสัก หน่อย คิดไม่ถึงว่าจะนอนหลับนานขนาดนี้

เช็ดน้ำลาย” เย่โม่เซินพูดอย่างกะทัน ”

น่าจะเป็นเพราะเพิ่งตื่น สมองจึงตกอยู่ ในความสับสน เมื่อได้ยินหาน จื่อก็ยกมือขึ้น เช็ดริมฝีปากของตัวเองอย่างคิดไม่ถึง

แห่งนี้

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยว และ บังเอิญไปชนเข้ากับดวงตาของเยี่โม่เซินที่ดู เหมือนจะยิ้ม แต่ไม่ยิ้มพอดิบพอดี

“นาย!” “หลอกง่ายจัง ดูเหมือนว่าน้ำลายจะ ไหลบ่อยสินะ ?”

“นายต่างหากที่นําลายไหล” หาน จื่อ หันหน้าหนีทันที ขี้เกียจที่จะเถียงกับเขา และ มองออกไปทางนอกรถ “ถึงแล้วเหรอ ? ที่นี่ก็ คือที่ที่ทำให้รู้ว่าคนนั้นเป็นใคร ?

“อืม” เย่ไม่เป็นพยักหน้าลึก ๆ เดินลง จากรถก่อน จากนั้นก็เปิดประตูให้เธอ “ลงจาก รถเถอะ ก็คือร้านอาหารร้านนี้แหละ เข้าไปก็ จะรู้เอง”

เมื่อหานมู่จื่อลงจากรถมือของเย่ไม่เซ็น ยังคงปิดบังเธอ ในใจของเธอซาบซึ้งใจอย่าง แปลก ๆ และรู้สึกว่าตอนนี้เขาเปลี่ยนไปมาก จริงๆ

เย่โม่เชินในเมื่อก่อนก็ช่วยเธอทําหลาย สิ่งหลายอย่างเพื่อเธอ เพียงแค่เย่ไม่เซ็นใน ตอนนั้นเป็นคนที่พูดจาไม่เป็น เมื่อเธอถาม เขาว่ารู้สึกดีกับเธอหรือไม่ เขาก็ปฏิเสธอย่าง ภาคภูมิใจ ไม่เหมือนในตอนนี้ …

เย่ไม่เซินส่งรถให้กับพนักงานไปจอดรถ แล้วพาหานมู่จื่อเข้าไปในร้านอาหาร

มองหาตำแหน่งที่มีแสงสว่างเพียงพอ และนั่งลง หลังจากที่นั่งลงแล้วนั้น หานมู่ อก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “นายหมายความว่า อย่างไร ? นายพาฉันมาดูคน หรือพาฉันมา ทานอาหารตะวันตก?”

เย่โม่เซินเหลือบมองเธอหนึ่งครั้ง “รีบ ร้อนอะไร ? ดูคนไปพลาง ทานอาหารไป พลาง มีปัญหาเหรอ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ