บทที่ 246 คุณมีสิทธิ์อะไรมาขอร้องผม
ประมาณเหมือนกับนึกไม่ถึงว่าเธอจะพูดเช่นนี้ เปโม่เซินตอบไม่ถูกและ อึ้งไปสักพัก
หลังจากที่เขารู้สึกมีสติคิดได้ว่าเธอพูดอะไร ริมฝีปากบางๆของเยโม่เซิน แสยะยิ้มขึ้นอย่างเยือกเย็น ใช้มือใหญ่ๆนั้นจับคางของเธออย่างแรง: “คุณไม่รู้ ว่ากําลังพูดกับใครอยู่หรือ? พูดอะไร?”
แรงของเขาหนักมาก แค่แป๊บเดียวก็ทําให้คางของเสิ่นเฉียวเป็นรอย แดงๆ เส้นเฉียวรู้สึกเจ็บมา อยากจะปัดมือเขาออก
แต่ปัดไม่ออก เธอทําได้เพียงแค่กัดริมฝีปากไว้และมองเขาอย่างโกรธ เกลียด: “ฉันก็ต้องรู้สิ แล้วจะทําไม? ที่ฉันพูดมันผิดเหรอ? ถือสิทธิ์อะไรที่ไม่ กลับมานอนบ้านได้แค่คุณคนเดียว?”
พูดจบ เสิ่นเฉียวพยายามจะผลักเปโม่เซินออกไป แต่เรี่ยวแรงของทั้ง สองต่างกันเกินไปอย่างเห็นได้ชัด เสิ่นเฉียวผลักอยู่ตั้งนาน ก็ยังผลักเขาออก ไปไม่ได้ สุดท้ายจึงหยุดนิ่งอย่างโมโหมาก
เพราะเมื่อสักครู่ใช่แรงมากเกินไป ดังนั้นหน้าที่ขาวๆของเธอตอนนี้กลาย เป็นสีแดงๆ เพราะอารมณ์กําลังโกรธ ดังนั้นสองตาของเธอเย็นชาเป็นพิเศษ เหมือนดาวที่สะท้อนเงาอยู่บนแม่น้ํา ส่องแสงระยิบระยับที่ดึงดูดคน
ปกติเปโม่เซินควรจะโมโหมากกว่า แต่ว่าหลังจากที่เธอโต้ตอบถาม ตนเองกลับแล้ว เขานึกถึงอะไรบางอย่าง จากนั้นหรี่ตาเข้าไปใกล้เธอและพูด ด้วยเสียงเบาๆ
“นี่คุณกําลังหึงหวงผมเหรอ?” เส้นเฉียวตะลึงไปสักพัก เธอหึงหรือ?
“หืม? แคร์ที่ผมไม่กลับมานอน ได้ยินว่าคุณยังโทรหาเซียวซู่ กลัวว่าผม จะเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า?”
เส้นเฉียวไม่พูดจา ได้แต่ลืมตาจ้องสบตาเขาอย่างดื้อๆ มือของเปโม่เซิ นขยับยกคางของเธอขึ้นสูงนิดๆ เยโม่เซินก้มตัวลงไป ริมฝีปากบางๆที่เยือก เย็นเกือบจะแตะโดนเธอแล้ว
“ตอบผมสิ”
น้ําเสียงแข็งเกล้าเอาแต่ใจ
มองดูหน้าของเขาที่อยู่ตรงหน้า เส้นเฉียวสามารถรู้สึกได้ถึงลมหายใจ โดยเฉพาะของเปโม่เซินที่เยือกเย็น เย็นๆ เหมือนกลิ่นของผ้าห่มที่วางอยู่ใน ห้องนานมากๆในฤดูหนาว
เส้นเฉียวสะดุ้งไปสักพัก สุดท้ายก็ค่อยๆเอ่ยปากพูดเบาๆ: “ถูกคุณดูออก
แล้ว”
ประโยคเดียว ก็ทําให้เปโม่เซินตะลึง ตอนแรกเขาคิดว่า เธอจะปฏิเสธ หรืออาจจะถกเถียง คิดไม่ถึง………….เธอกลับยอมรับ เส้นเฉียวยิ้มๆต่อหน้าเขา ริมฝีปากสีชมพูยิ้มขึ้นมา: “ก็ถือซะว่าฉันนึงละ กัน ดังนั้นคุณยังจะไม่กลับบ้านอีกไหม?”
เยโม่เซินหรี่ตาเล็กๆอย่างอันตราย โน้มตัวไปข้างหน้านิดหน่อย ปลาย จมูกและหน้าผากตรงกับเธอ ลมหายใจที่เยือกเย็นได้ปกคลุมเธอไว้ด้านใน เส้นเฉียวกําลังมองคิ้วและนัยน์ตาอันงดงามของเขา ทันใดนั้นหัวใจก็เต้นแรง ขึ้นอีกครั้งอย่างไม่เอาไหน เขาทําให้เธอ…หวั่นไหวจริงๆ ใจเต้นจนไม่สามารถควบคุมได้
ตรงด้านหน้าเป็นอกที่แข็งแกร่งของเขา และเธอก็เพิ่งจะอาบน้ํา หน้าอก ที่นุ่มนวลก็แนบชิดกับหน้าอกของเขาอย่างไม่เหลือช่องว่างเลยสักนิดเดียว เพราะการเข้าใกล้ของเขา เส้นเฉียวตื่นเต้นกะทันหันจนแลบลิ้นออกมาเลียริม ฝีปากตนเอง
การเคลื่อนไหวเล็กๆโดยไม่ตั้งใจนี้ ทําให้ตาของเปโม่เซินกระพริบ จาก นั้นเกิดแรงกระตุ้นบางที่เกือบจะพุ่งออกมาจากด้านใน
“คนสวย คุณตั้งใจทําใช่ไหม?” เขาถามอย่างไม่พอใจหนึ่งคํา จากนั้นก็ จูบเข้าไปที่ปากแดงๆของเธออย่างแรงในตอนที่เส้นเฉียวก็เอ่ยปากจะพูด
“อื้ม”
นาทีที่ปากแดงๆถูกเขาจูบ เสิ่นเฉียวทนไม่ได้ จึงต้องออกเสียงครางขึ้น มาหนึ่งเสียง
เสียงครางที่บอบบางนี้ดูเหมือนว่าจะสัมผัสจุดๆหนึ่งของเปโม่เซิน ฝ่ามือ อันใหญ่ที่กําลังจับคางเธอไว้ก็ยื่นไปดันหัวเธอไว้ด้านหลัง กดด้วยแรงๆนิดๆ จูบได้ลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ
ปากและลิ้นของทั้งสองคนพันกัน ลมหายใจทั้งหมดของเส้นเฉียวถูกเขา ดูดไปหมด เริ่มแรกเธอยังสามารถโต้ตอบได้ จากนั้นคนทั้งคนได้กลายเป็นน้ํา แห่งความสุข อ่อนเพลียไปทั้งตัวและกอดเขาไว้ในอก
เยโม่เซินกลับไม่ปล่อยเธอเพียงแค่นี้ กลับจับเธอไว้แล้วก็จูบต่ออีกสัก พัก จากนั้นก็จูบลงไปด้านล่างเรื่อยๆ จนถึงคอของเธอ
เสิ่นเฉียวเคลิ้มๆตลอดเวลา จนถึงตอนที่กระโปรงชุดนอนถูกดึงขึ้นมา จากนั้นร่างกายก็เย็นฮวบ ทําให้เธอรู้สึกตื่นขึ้นมาทันที จากนั้นผลักตัวเยโม่เซิ นออก
“” เปโม่เซินกําลังมึนเมาอยู่ในโลกของตนเอง ถูกขัดขวางกะทันหัน และขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างไม่พอใจ
“อยากตายเหรอ?” เขาเอ่ยปากด่าเธอหนึ่งคํา เสียงแหบจนขนาดนั้น เห็น ได้ชัดว่าเขาหวั่นไหวในใจจริงๆแล้ว
เสิ่นเฉียวรีบจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วก็ผลักเขา: “เปโม่เซิน คุณอย่ามา ทําแบบนี้เลย คุณคิดว่าทําอย่างนี้แล้วจะสามารถทําให้ฉันลืมเรื่องที่คุณไม่ กลับมานอนบ้านอย่างนั้นเหรอ?”
“ทําไม?” เปโม่เซ็นเหมือนคิดอะไรอยู่และมองเธอด้วย: “เพราะผมไม่ กลับมานอน ดังนั้นคุณก็ไม่กลับมานอนเพื่อแก้แค้นผมเหรอ?”
“ใช่แล้วจะทําไม?” เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากด้านล่างไว้ ปากที่เพิ่งถูกจูบจน แดงบวม ถูกฟันสีขาวของเธอกัดไว้ มองเห็นอย่างได้ชัด “คุณทําได้ งั้นฉันก็ ทําได้?”
“คุณ!” เยโม่เซินโมโหอย่างมาก “ฟังให้ชัดๆ สิ่งที่ผมทําได้ไม่ได้ หมายความว่าคุณก็ทําได้ นอกจากผม ผมไม่อนุญาตให้คุณพูดคุยติดต่อกับ ผู้ชายคนไหนอีก ได้ยังไหม?” เส้นเฉียวไม่โต้ตอบ มองดูเขาอย่างน่าตลก
“แล้วคุณล่ะ? ไม่ยอมให้ฉันคบหากับชายคนคืน แล้วคุณจะคบกับผู้หญิง อื่นไหม?”
จนคําถามสุดท้าย เส้นเฉียวรู้สึกว่าหัวใจของตนเองจะหยุดเต้นอย่างนั้น มีคําตอบอะไรก็อยากจะตะโกนตอบมาให้หมด
พูดถึงเรื่องนี้ สายตาของเปโม่เซินหม่นหมองลงไปนิดหนึ่ง จากนั้น สายตาที่มองดูเธอก็สับสนยิ่งขึ้นกว่าเดิม และเสิ่นเฉียวได้ยินเขาถาม: “ผมไป มาหาสู่กับผู้หญิงอื่น คุณแคร์ด้วยเหรอ?”
เสิ่นเฉียว: ….”
เส้นเฉียวพูดด้วยความรีบร้อนอย่างไม่ตั้งใจ: “ที่คุณพูดมันไร้สาระสิ้น
ดี?”
พูดจบแล้วเสิ่นเฉียวเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อสักครู่นี้ตนเองได้ยอมรับอะไร ไป สีหน้าเธอจึงเปลี่ยนไป อยากจะกระโดดลงจากตัวของเปโม่เซิน กลับถูก เขาดึงแขนไว้
“มองดูแล้วคุณแคร์จริงๆนี่นา” “คําเมื่อกี้ฉันพูดมั่วๆนะ!” เสิ่นเฉียวรีบร้อนอธิบาย
ปากของเปโม่เซ็นยิ้มขึ้น “คําพูดที่พูดออกมาแล้วก็เหมือนน้ําที่สาดทิ้งไป แล้ว อีกทั้งยังพูดให้ผมฟังด้วย สําหรับในที่นี้ของเยโม่เซินอย่างผมไม่มีทางให้ โอกาสคุณเก็บคําพูดคืนไปได้หรอก!”
เส้นเฉียวมองหน้าเขาอย่างเหม่อลอยสักพัก จากนั้นปากของเธอก็เอ่ย คําถามขึ้น: “ดี ฉันไม่เก็บคืนหรอก แล้วคุณล่ะ?” วันหลังคุณยังจะไม่กลับมา นอนบ้านอีกไหม? คุณจะคบกับผู้หญิงอื่นลับหลังฉันอีกหรือเปล่า?”
ได้ยินแล้ว เยโม่เซินขมวดคิ้ว เหมือนจะไม่พอใจกับคําพูดของเธอ “ทําได้ไหม?” เสิ่นเฉียวยังไม่ตายใจและถามอีกครั้ง
ถึงแม้ว่าเรื่องมันจะมาถึงตอนนี้แล้ว เธอก็ยังไม่กล้าเชื่อว่าเปโม่เซินและ หานเส่โยวมีอะไรกัน เธอคิดว่ามันต้องใช้ความบังเอิญแน่นอน!
ริมฝีปากบางๆของเยโม่เซินขยับเบาๆ ยื่นมือไปนวดๆที่หัวเธอ: “ใครบอก ว่าผมไม่กลับบ้านก็ต้องไปกลับผู้หญิงคนอื่นล่ะ? คุณเห็นกับตาเหรอ?”
เส้นเฉียว: “ ไม่ใช่ แต่ว่ามันมีเรื่องอะไรที่สําคัญขนาดนั้น คุณถึงต้อง ไม่กลับมาตั้งสองวันสองคืน? คุณบอกฉันได้ไหม?” เยโม่เซินหรี่ตาลงเล็กๆ มองหน้าเธออย่างอันตราย “เรื่องของผม คุณอย่ามายุ่งดีที่สุด”
ได้ยินดังนั้นแล้ว เส้นเฉียวทนไม่ไหวและหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะ และรอยยิ้มของเธอมันขมขึ้นมาก “มองดูแล้ว คุณแค่อยากจะให้ผมแคร์คุณเท่านั้น”
พูดจบ เธอปล่อยมือเขาออก จากนั้นลุกขึ้นออกจากตักของเขา ยืนอยู่ ห่างๆจากเขาอีกที่หนึ่ง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คุณมีสิทธิ์อะไรมาขอร้องผม?”