บทที่700 จิตใจเริ่มไม่สงบขึ้นมา

เธอไม่อาจทนเห็นเขาอดหลับอดนอนอย่างยากลำบากแบบนี้ต่อ ไปได้อีก จึงใช้โอกาสนี้พยักหน้าออกไปเบาๆ

การเอนซบเข้ามาของเฮโม่เป็นได้ชะงักไปอย่างนั้น คาดว่าน่า จะคาดไม่ถึงว่าเธอจะยอมรับออกมาตรงๆแบบนั้นดวงตาดำสนิท มีประกายของอาการทำอะไรไม่ถูกออกมา พร้อมเอ่ยออกมาด้วย น้ำเสียงแหบห้าว “ใจร้าย ไม่คิดหน่อยหรอว่าที่ผมต้องกลายเป็น แบบนี้ก็เพื่ออะไร?”

ได้ยินดังนั้นแล้ว หานมอก็กัดริมฝีปากออกมา “ฉันต้องรู้อยู่ แล้วว่าคุณทำไปเพื่ออะไร แต่…คุณก็ต้องอย่าลืมพักผ่อนด้วย คะ เอาอย่างนี้มั้ยคะ…คุณก็ไม่ต้องกลับมาสักพัก?”

เย่ ไม่เช่น ..….

นิ่งเงียบไปสักพักนึง ทันใดนั้นเขาก็ก้มหน้าลงมาประกบลงไป บนริมฝีปากของหาน จื่อเพื่อเป็นการลงโทษเธอ

“ผมอดนอนมาสิบกว่าชั่วโมง เพิ่งจะกลับมาก็รีบไล่ผมไปเสีย แล้ว? ระยะเวลาที่จะถึงวันงานเหลืออีกไม่นานแล้ว ช่วยอยู่รอ อย่างว่าง่ายๆหน่อยนะครับ อย่ามัวคิดอะไรไร้สาระเลย

หานคู่จื่อ “ฉันไม่ได้คิดอะไรไร้สาระ ฉันพูดจริงๆ ช่วงนี้คุณได้ ส่องกระจกบ้างหรือเปล่า? ไม่ดูหน่อยหรอว่าตอนนี้คุณมีสภาพ แบบไหน ฉันกลัวว่าถ้าคุณอดหลับอดนอนแบบนี้ต่อไป ถึงวันงานคุณคงทําเอาแขกกลัวจนหนีหายไปหลายคนแน่

“คุณจะเป็นไปด้วยมั้ย?

“อะไร?”

“คุณจะกลัวจนหนีไปหรือเปล่า?”

หานมู่จื่อเม้มริมฝีปากแดงของตัวเอง น้ำเสียงอ่อนลงหลาย ระดับ

“ไม่อยู่แล้ว….

“นั่นก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรอ?” เย่ไม่เป็นกุมท้ายทอยของเธอ ไว้ กดหน้าผาเข้ามาชิดกัน ลมหายใจของทั้งสองคนผสานกัน “ขอเพียงแค่คุณไม่หนีผมไป ถึงแม้ว่างานแต่งงานจะเหลือเพียง แต่พวกเราสองคน ก็สามารถจัดตามกำหนดได้แล้ว

คำพูดนี้พูดออกมาได้อย่างหวานเลี่ยน ภายในใจของหา นมจื่อเหมือนราวกับได้กลายเป็นน้ำตาลขึ้นมาไม่มีผิด เธอ หลับตาลงพร้อมกับรู้สึกว่าหัวใจกำลังละลายจนไม่เป็นรูปเป็น ร่างเสียแล้ว

แต่ในตอนนั้นเอง จู่ๆหนังตาก็กระตุกอย่างแรงออกมา หานจื่อตื่นตกใจขึ้นมา ทันใดนั้นก็เงยหน้าขึ้นไปทันที

หนังตายังคงกระตุกอย่างแรงออกมาไม่หยุด ทำเอาทาน ซื้อ ตื่นตกใจขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ดังนั้นจึงทำให้เธออตนึกไปถึง สายของเม็งเส่โยวที่โทรเข้ามาตอนที่อยู่ในห้องทำงานช่วงก่อนหน้านั้นขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้

ในตอนนั้นที่เธอตื่นนอนขึ้นมา หนังตาก็กระตุกแรงไม่หยุด แบบนี้เหมือนกัน ตอนแรกก็ไม่ได้อะไร แต่พอหนังตาเริ่มกระตุก ขึ้นมา ก็ทำเอาไม่สบายใจขึ้นมาอย่างง่ายดาย

ถ้าหากจิตใจไม่สงบ ก็จะทำให้เกิดลางสังหรณ์ที่ไม่อาจทราบ

ได้ บมาได้ง่าย

ทันใดนั้นเองสีหน้าของหาน จื่อก็ดูซีดเซียวขึ้นมา เธอพลิกมือ เข้าไปคว้าแขนเสื้อของเย่ไม่เป็นเอาไว้ตามใจคิด “เที่ยวบินครั้ง ต่อไปของคุณเมื่อไหร่หรอคะ?”

“เย็นวันพรุ่งนี้ ทำไมครับ?” เยโม่เป็นสังเกตเห็นสีหน้าและแวว ตาของเธอไม่ค่อยดีนัก ขมวดคิ้วสังเกตเธอไปอย่างละเอียด “คุณไม่สบายหรอ?”

หาหมู่จื่อส่ายหน้าออกไป “ไม่ใช่เพียงแค่รู้สึก… ในห้องมัน อุดอู่นิดหน่อย”

ใกล้จะถึงวันงานแล้ว ถ้าเธอบอกเรื่องนี้กับเย่ไม่เป็นไปตอนนี้ มันจะส่งผลกระทบกับเขามั้ย? ส่วนทางด้านของเมิ่งเส่โย วนั้น…เธอจะทำเรื่องอะไรที่ไม่ดีขึ้นมาหรือเปล่า?

หาน จื่อเม้มริมฝีปากของตัวเองเล็กน้อย จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น มาอีกที “คุณซื้อตั๋วเพิ่มอีกใบให้หน่อยนะคะ พรุ่งนี้ฉันจะไปกับ คุณด้วย” เย่ ไม่เป็นขมวดคิ้วแน่นขึ้นกว่าเดิม

“ครับ แต่ทําไมถึงอยากไปกับผมด้วยครับเนี่ย? รู้หรือเปล่าว่าเที่ยวบินทางไกลมันเหนื่อยแค่ไหน? ใกล้จะถึงวันงานแล้ว รออยู่ บ้านสบายๆไม่ดีกว่าหรอ?”

“ไม่ดี!” หานมู่จื่อปฏิเสธเขาออกไปทันทีโดยที่ไม่ต้องคิดเลข ด้วยซ้ำ ถึงขนาดที่รู้สึกเคืองเขาขึ้นมาเล็กน้อย “ฉันแค่อยากไป กับคุณด้วย ตกลงคุณจะซื้อตั๋วให้ฉันหรือเปล่า?”

เย่ไม่เป็นไม่ตอบออกมา

หาน จื่อสบตากับเขาอยู่สักพักนึง ทันใดนั้นก็ดันร่างของตัว เองคลานลงจากเตียงไปหยิบโทรศัพท์มาทันที

“คุณไม่ซื้อให้ฉัน งั้นฉันซื้อเองก็ได้

เย่ไม่เชินกระโดดลงจากเตียงด้วยทักษะอันปราดเปรียว คว้า ข้อมือขาวเนียนของเธอเอาไว้ “เป็นอะไรไป? เมื่อกี้นี้ก็ยังดีๆอยู่ เลยไม่ใช่หรอ ทำไมจู่ๆถึงได้ผิดแปลกไปขนาดนี้กัน? เกิดเรื่อง อะไรหรอครับ?”

ทั้งๆที่อยู่ต่อหน้าเขาแท้ๆ แต่จู่ๆอารมณ์กลับเปลี่ยนไปได้มาก ขนาดนี้ เย่ ไม่เซ็นเองก็คาดเดาไม่ถูกเหมือนกันว่าเธอเป็นอะไร ไป

หาหมอไม่คิดจะสนใจเขา จัดการเข้าไปในAPPซื้อตัวทันที แต่พลังของเย่ ไม่เซ็นแข็งแกร่งมาก ในขณะที่เธอนั้นไม่มีกำลังที่ จะต่อต้านเขาออกไปได้เลย จึงต้องดิ้นรนขึ้นร่างอย่างนี้อยู่นาน หาน จื่อเอ่ยออกมาอย่างโกรธเคือง “คุณไม่ซื้อให้ฉัน ฉันก็จะ จ่ายเงินซื้อเองไม่ได้หรือไง? ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร คุณซื้อที่นั่ง ชั้นธุรกิจ งั้นฉันก็จะซื้อชั้นประหยัดก็พอ”
เย่ ไม่เช่น “…”

เขามองหานมู่จื่อที่แสดงท่าที่ตื่นเต้นอยู่ตรงหน้าอย่างจนใจยิ่ง ถอนหายใจดึงมือเธอลงมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ “ผมไม่ยอมซื้อ ให้คุณที่ไหนกัน เพียงแต่มันต้องนั่งเครื่องนานคุณจะเหนื่อยเอา นะ เมื่อก่อนคุณก็เคยเจอมาแล้วนี่ แล้วเมื่อกี้ก็ยังดีๆอยู่เลย จู่ๆ คุณก็เกิดอยากไปต่างประเทศกับผมด้วย มันจะต้องมีเหตุผล อะไรสักหน่อยมั้ย?”

เหตุผล? ในเมื่อเขาต้องการเหตุผลขนาดนี้ หานคู่จื่อจึงจำต้อง สรรหาเหตุผลมั่วๆ เพื่อเอามารับมือกับเรื่องนี้กับเขา

“ฉันไม่อยากห่างกับคุณนานเกินไป เหตุผลนี้ไม่พออีกหรอ คะ?”

พูดจบ หาหมอก็เงยหน้าขึ้นไป นัยน์ตาสวยเหล่มองไปทาง

ใบหน้าหล่อของเย็ไม่เป็น

การกระทำที่โผงผางนั้นกลับทำเอาเยโมเงินหายใจติดขัด ขึ้นมาทันที คำพูดเมื่อสักครู่น่าจะเป็นคำพูดที่เธอพูดออกมาใน ตอนที่กำลังไม่พอใจแบบสุดๆ แต่มันกลับทะลุผ่านเข้ามาภายใน ใจของเขาเข้าจังๆ

เขามองคนตรงหน้านิ่งอย่างเอาจริงเอาจัง ทันใดนั้นก็ยื่นมือ ไปถึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดอย่างหักห้ามใจเอาไว้ไม่อยู่

“ผมเองก็ไม่อยากห่างคุณเหมือนกัน แต่…เพียงแค่จัดงาน แต่งงานเสร็จเรียบร้อย พวกเราก็จะไม่ต้องห่างกันนานหลายวัน เหมือนอย่างตอนนี้แล้ว หลักๆแล้วก็เป็นเพราะปัญหาเรื่องการจัดเตรียมงานแต่งงาน รอให้จัดงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว ถึงตอนนั้น แล้วแม้ว่าในทุกๆวันคุณจะไม่อยากอยู่กับผม ผมก็จะทำตัวติด หนีบกับคุณไม่ไปไหนเลยครับ

“แต่…” หานมอก็ยังรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาอย่างมาก ไม่รู้ เหมือนกันว่าช่วงนี้เธอเป็นอะไรไป เธอกัดริมฝีปาก “ไม่งั้น….คุณ ก็ไม่ต้องไปจัดการด้วยตัวเองแล้ว ของพวกนั้นก็ให้คนอื่นไปทำ เถอะ”

“เด็กโง่ นี่เป็นงานแต่งที่ผมต้องการจะชดเชยให้คุณนะครับ ไม่ว่าอะไรก็ต้องลงไปจัดการด้วยตัวเอง ถ้าจะให้ท่าผ่านมือของ คนอื่นผมไม่วางใจ

เขาพูดออกมาถึงจุดนี้แล้ว หาหมอจะพูดอะไรออกไปอีกมันก็ ไม่ดี ทำได้เพียงเอ่ยขอออกไป “งั้น…คุณก็ให้ฉันไปด้วยสิคะ

“เอาล่ะ อย่าเอะอะก่อกวนขึ้นมาอีกเลย อย่างมากก็ยังมีอีก หลายวัน อยู่พักให้สบาย คุณเองก็ต้องเตรียมตัวเหมือนกัน ประมาณอีกสามวันต่อจากนี้คุณก็เก็บของเตรียมตัวไปต่าง ประเทศได้เลย ชุดเจ้าสาวได้สั่งจองเอาไว้เรียบร้อยแล้ว”

ชุดเจ้าสาว…

งานแต่งงานครั้งนี้ของพวกเธอจัดขึ้นที่ต่างประเทศ เนื่องจาก วันงานค่อนข้างจะกะทันหัน ดังนั้นแล้วการสั่งทำชุดแต่งงานคาด แล้วว่าน่าจะเสร็จเรียบร้อยในช่วงประมาณสองวันก่อนถึงวันงาน ดังนั้นแล้วจนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่ได้ลองชุดแต่งงานเลย

แต่ในตอนนั้นดีไซเนอร์ได้จัดทำชุดตามสัดส่วนของเธอ ดังนั้นแล้วเมื่อถึงตอนนั้นก็ไม่ต้องกังวลว่าขนาดตรงท่อนบนมันจะต่าง กันมากนัก

“นี่ก็ดึกมากแล้ว แต่ก่อนเวลานี้ไม่ใช่ว่าเวลาที่คุณจะต้องหลับ ไปแล้วหรอ? เด็กดี รีบนอนเถอะครับ

พูดจบ เย่ไม่เป็นก็ถือโอกาสโน้มลงไปอุ้มร่างของหาน จื่อขึ้น มา จากนั้นก็พาร่างเธอมาวางลงบนเตียงนุ่ม โอบเอวเธอพร้อม บนอนหลับไป

แม้ว่าจะมีอ้อมกอดอันอบอุ่นจากคนที่อยู่ด้านหลัง มีสองมือ เข้าโอบกอดเธอเอาไว้ ความอบอุ่นจากร่างกายไหลผ่านเสื้อตัว บางที่ขวางกั้นเอาไว้เข้ามาไม่หยุด แต่หานจื่อกลับยังรู้สึกถึง ความเป็นตรงแผ่นหลังขึ้นมา

คำพูดของเมิ่งเสีโยวในวันนั้น ก็เหมือนกับคำสาปแช่ง คอย ฉายอยู่ในหัวของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

“แกคิดว่าเขาอยากแต่งงานกับแกด้วยใจจริงงั้นหรอ? ไม่! มัน ไม่ใช่! เขาก็แค่คิดว่าเขาติดค้างแกเมื่อห้าปีก่อน ก็เลยอยาก ชดเชยให้แกก็เท่านั้น เขาไม่ได้รักแกเลย…

“ถ้าพวกแกรักกันพอ เมื่อห้าปีก่อนก็คงไม่ต้องแยกจากกัน หรอกนะ”

“ฉันขอสาปแช่งพวกแก ขอให้พวกแกไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอด ไป ไม่มีวันตราบชั่วนิรันกาล!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ