บทที่ 601 อิจฉา

สิ่งที่เขาสนใจคือเธอคนนี้ไม่ใช่อดีตของเธอ

แม้จะรู้ว่าเธอเคยมีผู้ชายคนนั้น แต่ก็ทำให้เยโม่เช่นนึก อิจฉาอยู่ในใจที่เธอคลอดลูกให้เขา

ทว่าเขาก็ยังต้องการเธอ

เขารอมาตั้งห้าปี เขาจะต้องเอาชนะให้ได้ไม่ว่าด้วยวิธีไหน เพื่อให้เธออยู่ข้างกายเขา

“คุณชายเย่ คุณชายเย่?”

เสียงของเซียวซูดังผ่านหูฟังอีกครั้ง เย่ไม่เป็นดึงสติกลับ มา สายตาลึกเหมือนอยู่ในก้นเหว

“คุณชายเย่ เรื่องคุณนายน้อยเมื่อห้าปีที่แล้วที่คุณต้องการ ให้ผมสิบ…

“ไม่ต้อง” เย่ไม่เซินบอกปัดเขาไป “เอาอย่างนี้ไปจัดการ เรื่องที่ฉันเคยกำชับนายเมื่อก่อนหน้านี้แล้วกัน

พอพูดเสร็จ การสนทนาทางวิดีโอก็สิ้นสุดลง

เมื่อมองไปที่หน้าจอแล็ปท็อป เย่ ไม่เป็นก็นึกถึงรองเท้าที่ เขาเคยเห็นบนชั้นวาง

เขายังไม่เคยพบ…เด็กคนนั้น
ไม่รู้ว่าลูกของเธอกับผู้ชายคนนั้นเกิดมาหน้าตาเป็น อย่างไร?

หากเป็นผู้ชายจะมีหน้าตาเหมือนอดีตสามีเธอหรือไม่?

พอเขาคิดว่าเด็กคนนี้ปรากฏตัวต่อหน้าเขาด้วยหน้าตาที่ เหมือนกับอดีตสามีของหานคู่จื่อ เย่ไม่เป็นก็กำหมัดแน่น

สมควรตาย!

เขาโมโหด้วยความอิจฉาจวนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว

ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงไม่เป็นของเขาตั้งแต่ต้นจนจบ

หลังจากนั้นไม่นาน เย่ไม่เป็นก็คลายหมัดเขา

รอเจอกันแล้วค่อยคุย

ตอนนี้เธอพาเด็กคนนั้นไปซ่อนไว้อย่างดี คาดว่ากลัวเขา

จะรับไม่ได้

หาน จื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น ภายในห้องเงียบ สงัด เธอนอนอยู่บนเตียงและกระพริบตาสักพักและไม่ได้รอ

ให้ใครเข้ามา

หรือว่าเย่ ไม่เป็นไปทํางานแล้ว?

พอคิดได้ดังนั้นหาน จอก็พลิกผ้าห่มออกและลุกลงจาก เตียง แม้ตอนที่เดินจะยังรู้สึกเจ็บบริเวณหว่างขา แต่วันนี้ก็ดีกว่าเมื่อวานมาก

เธอเดินไปที่ประตูและเลื่อนประตูออกเบาๆก็พบว่าข้าง นอกยังคงเงียบสงัด

หานมู่จื่อจึงเปิดประตูออกไปข้างนอกก็พบว่าข้างล่าง ไม่มีใครอยู่สักคน

หรือว่าเย่ไม่เชินกลับไปแล้ว?

ความว่างเปล่าจางๆ ผุดขึ้นในใจ แต่ในไม่ช้าก็เต็มไปด้วย ความรู้สึกบางอย่าง หานคู่จื่อหันกลับไปที่ห้องและนั่งลงเพื่อ หาร่องรอยขวดยาคุมเมื่อวานนี้

หลังจากค้นหาประมาณสองสามนาทีก็ยังไม่พบยาคุมขวด เล็กๆขวดนั้นแม้แต่เงา

แปลกจัง หรือเย่โม่เขินจะเก็บไปตอนที่เธอกำลังหลับอยู่

หลังจากคิดได้สักพัก หานเอกลับไปที่เตียงและโทรศัพท์ หาเสี่ยวเหยียน

เสี่ยวเหยียนแกล้งแหย่เธอเมื่อรับสาย

“มู่จื่อ สองวันมานี้ทำไมเธอไม่เข้าบริษัท? หรือว่า… ” หลัง จากที่พูดเธอก็แอบหัวเราะเบาๆ ฟังเหมือนเป็นการเข้าแหย่

ทานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะกลอกตา เธอถามด้วยความสงบ ตอนนี้เธออยู่บริษัทหรือเปล่า? ว่างไหม?”
“อยู่บริษัท ก็ว่างนะ ทำไมล่ะ?”

“ฉัน ฉันอยากให้เธอช่วยซื้อของให้หน่อย สะดวกไหม?”

เสี่ยวเหยียนกะพริบตาอย่างไร้เดียงสา “สะดวก เธอจะ ซื้ออะไร? เลิกงานเสร็จฉันซื้อกลับไปให้ได้ไหม?

“ไม่ได้” หานมู่จื่อปฏิเสธเสียงแข็ง “ตอนนี้ถ้าเธอว่างก็ซื้อ มาให้หน่อย ตอนนี้…ฉันออกไปไม่ได้

ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอออกไปแล้วจะโดนประกบตามหรือไม่ เพราะถึงอย่างไรตอนนี้เธอก็ออกไปทั้งอย่างนี้ไม่ได้อยู่แล้ว

แค่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็เจ็บขาแทบไม่ไหว ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

การออกไปซื้อยา

“เอ่อ เธอไม่สะดวกใช่ไหม? อยู่ที่นั่นหรือเปล่า? งั้นเดี๋ยว ฉันออกไปซื้อแล้วเอาไปให้เธอเอง

“ไม่ใช่เสียหน่อย” หาน จื่อส่ายหน้าไม่ยอมรับ พลางรู้สึก ลำบากใจที่จะพูดกับเสี่ยวเหยียน แต่ตอนนี้นอกจากเสี่ยวเห ยียนแล้ว ก็ไม่มีใครสามารถช่วยเหลือเธอได้

สุดท้ายหาน จื่อก็ได้แต่กัดฟันพูด “ยาคุมน่ะ”

“ได้ สบายมาก เดี๋ยวฉันเอาไปให้…ยา ยาคุมเนี่ยนะ?? จื่อ เธอบอกให้ฉันช่วยซื้ออะไรนะ?”

หาน จื่อยื่นมือออกมากุมใบหน้า เนื่องจากรู้สึกว่าตัวเองขายหน้าเป็นอย่างมาก

“ยาคุม”

เธอพูดซ้ำอีกครั้ง

“ยา ยาคุม? เธอ…ทำไมเธอให้ฉันไปซื้อยาคุม? หรือว่า เธอกับเยโม่เป็น…กันแล้ว

“อืม”

พอพูดมาถึงขั้นนี้แล้วก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปกปิดอีก ต่อไป หานมู่จื่อรีบยอมรับและเล่าให้เสี่ยวเหยียนฟังว่าสอง วันมานี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่

“ตอนนี้ฉันพูดได้มากเท่านี้ เวลานี้เป็นเวลาเร่งด่วน ถ้าเธอ ทำได้ล่ะก็ ฉันก็หวังว่าเธอจะช่วยไปซื้อมาให้ฉันหน่อย

ทั้งสองเป็นเพื่อนรักกัน เสี่ยวเหยียนจะไม่ช่วยเธอได้ อย่างไร?

“งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้อมาให้เธอเอง เธอรออยู่ที่บ้านนะ

“ได้”

ทานอพยักหน้า ทันใดนั้นก็นึกอะไรขึ้นได้พลางกำชับ เสี่ยวเหยียน

“ใช่สิ ถ้าตอนที่เธอมา แล้วบังเอิญเจอเย่ไม่เป็น จำไว้ว่า อย่าแสดงพิรุธออกไปเด็ดขาด เธอแสร้งทําเป็นมาส่งเอกสารให้ฉันก็ได้”

“ไม่มีปัญหา ฉันจะจัดการให้

หลังจากวางสาย หาหมอก็ถือโทรศัพท์ไว้และกลับไปที่

เตียง

หลังจากรอประมาณสิบนาที รอบๆยังคงอยู่ในบรรยากาศ

เงียบสงบ หานมู่จื่อนึกสงสัยขึ้นมา

ทำไมจู่ๆเย่ไม่เป็นถึงไว้ใจเธอขึ้นมาแบบนี้ ไม่ใช่ว่าคอย จับตาดูเธอตลอด 24 ชั่วโมงหรอกหรือ? แล้วทำไมจู่ๆก็ไม่ เห็นแม้แต่เงา?

ข้อสงสัยนี้ยังไม่ทันกระจ่างจนกระทั่งเสี่ยวเหยียนเข้ามา ตอนที่เธอมาหาหาน จื่อในห้องนอน เยโม่เซินยังไม่ปรากฏ

“มู่จื่อ” เสี่ยวเหยียนแอบย่องเข้าไปในห้องของเธออย่าง เงียบๆ จากนั้นก็ปิดประตูห้อง “ฉันมาแล้ว”

พอเห็นเสี่ยวเหยียน หานมอยังคิดว่าไม่ใช่ความจริง

เธอไม่คิดว่าทุกอย่างจะราบรื่นถึงขนาดนี้ ราบรื่นจนเธอ รู้สึกแปลกใจเป็นพิเศษ

หาน จื่อเลิกผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นนั่งอย่างประหม่า จาก นั้นก็มองไปข้างหลังเสี่ยวเหยียน
“ตอนที่เธอมาถึงที่นี่ เจอเย่ไม่เป็นไหม?”

“คุณชายเย่นะหรือ?” เสี่ยวเหยียนส่ายหน้า “ไม่ ไม่นะ

“ไม่งั้นหรือ?” หาน จื่อแปลกใจ ไม่หรอกมั้ง เมื่อวานเย ไม่เป็นก็พูดมาแบบนั้น วันนี้เขาจะยอมแพ้ง่ายๆอย่างงั้น

หรือ?

เขาไม่ใช่คนแบบนี้นี่นา

หาน จื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เธอมองไปที่เสี่ยวเหยียนและพบว่าใบหน้าของเธอดผิด ปกติเล็กน้อย ริมฝีปากของเธอไม่มีสีสัน

“เธอเป็นอะไร?”

“หือ?” เสี่ยวเหยียนโดนเธอจ้องหน้าก็ตกใจราวกับนกตก น้ำ “ฉันเป็นอะไรงั้นหรือ?”

ทำไมเธอหน้าซีดขนาดนี้ ไม่สบายหรือเปล่า?” หานมู่จื่อ

ถาม

พอได้ยินดังนั้น เสี่ยวเหยียนก็รีบส่ายหน้า “เปล่า ไม่ได้ เป็นอะไร สบายดีนี่”

“ของทีฉันอยากได้ล่ะ?”

เสี่ยวเหยียนเปิดกระเป๋าแล้วยื่นขวดเล็กๆ ที่อยู่ข้างในให้ ทานมู่จื่อ “ค่ะ”
เมื่อเห็นยาคุมกำเนิด ใบหน้าของหานมอก็ดูดีใจขึ้นมา เธอรีบเอื้อมมือไปหยิบ แต่เธอไม่กล้ากินทันที ได้แต่รับซ่อน

มันไว้ใต้หมอน

เสี่ยวเหยียนดูฉากนี้ด้วยแววตาสับสน

“ แบบนี้จะดีหรือ?”

“ไม่มีอะไรไม่ดี ฉันไม่อยากท้องกับเขา

“แต่ว่าเสี่ยวหมี่โต้ว….

พอพูดถึงเสี่ยวหมี่โต้ว สีหน้าหาน จื่อก็เปลี่ยนไป “สัญญา กับฉัน อย่าพูดถึงเสี่ยวหมี่โต้ว”

“ไม่ต้องกังวล ฉันจะปิดไว้จนถึงที่สุด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ