บทที่1504 กลยุทธ์

ในตอนที่พูดกับเสี่ยวหมี่โต้วนั้น เธอพูดอย่างมีเหตุมีผลมาก

แต่พอถึงตอนที่กลับไปแล้ว หาน จ๋อก็รู้สึกเสียใจภายหลังขึ้น มา สงสัยว่าตัวเองพูดจาโหดร้ายเกินไปหรือเปล่า ไม่ว่าเสี่ยวหมี่ โต้วจะรู้ความขนาดไหน แต่เขาก็ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น

ดังนั้นพอกลับไปแล้ว หานมอก็กังวลใจเป็นอย่างมาก เป็น ห่วงมากว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะคิดมาก

ยิ่งคิด ในหัวเธอก็ยิ่งวุ่นวาย เยโมเงินอาบน้ำก่อนแล้ว ก่อนจะ นอนลงข้างเธอ สวมกอดเธอจากด้านหลัง แล้วซุกหน้าเข้ากับ ซอกคอของเธอ

“ทําไมยังไม่นอนอีก ?”

น้ำเสียงเขาทุ่มต่ำ ขณะพูดก็พ่นลมหายใจร้อนผ่าวรดต้นคอ ของหานคู่จื่อ ทั้งอุ่นและก็คันยุบยิบ ในขณะที่พูดมือเองก็อยู่ไม่ สุข ล้วงเสื้อผ้าของเธอ

แต่ก็ขยับได้ไม่กี่ทีเท่านั้น ก็ถูกหานคู่จื่อผลักออก

“ไม่มีอารมณ์ อย่ามาจับนะ”

เย่ไม่เป็นที่ถูกผลักออกรู้สึกมึนงง อยากจะเข้าไปเกาะแกะอีก แต่กลับสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าหานมู่จื่อไม่มีอารมณ์ร่วม ดังนั้น

ไฟของเขาก็เลยดับมอดลงอย่างรวดเร็ว แล้วนอนลงข้างเธออย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อย ไม่ได้ขยับไปเรื่อยอีก แต่กลับถามเธอ อย่างตื่นเต้นว่า

“เป็นอะไรไป ?”

หาน จื่อได้ยินเสียงของเขา ก็เลยหันกลับไปมองเขาที่หนึ่ง

พอเห็นใบหน้าของเขา ในใจของหาน จื่อก็มีไฟลุกโชนขึ้นมา อย่างน่าประหลาด แล้วถามเขาอย่างฉุนเฉียวว่า “เสี่ยวหมี่โต้ว เป็นลูกคุณไม่ใช่หรือไง ?”

พอได้ยินแบบนั้น เย่โม่เซินก็อึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้า

“แน่นอนสิ”

“แล้วทำไมคุณถึงเอาแต่ตั้งแง่กับเขา เขาเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ติดตามฉันมาตั้งแต่เด็ก เมื่อก่อนตอนที่พวกเราสองแม่ลูกคอย พึ่งพาอาศัยกัน คุณไปอยู่ที่ไหนก็ยังไม่รู้เลย ตอนนี้พอคุณปรากฏ ตัว ก็คิดแต่อย่างครอบครองฉันไว้คนเดียว คุณจะให้เขาคิดยังไง ?”

เย่ไม่เป็นคิดไม่ถึงว่าเธอจะโมโหเพราะเรื่องนี้ ชั่วขณะนั้นเลย ยังคิดคำพูดไม่ออก ทำได้เพียงมองเธอเงียบๆ

“แค่คำเดียวว่า ฉันเป็นผู้หญิงของคุณแล้วคิดว่าทุกอย่างจะจบ เหรอ”

“เป็นอะไรไปกันแน่ ?” เย่ไม่เป็นไม่กล้าตอบคำถามเธอ ทำได้ แค่ถามเธอกลับ

“คุณยังมีหน้ามาถามอีก ?” หานคู่จื่อนึกถึงท่าทางของเสียวหมี่โต้วก่อนหน้านี้ ก็รู้สึกหดหูแทนเขา ตอนนั้นเธอโหดร้ายขนาด ไหนกัน ถึงได้พูดคำพูดแบบนั้นกับเด็กคนหนึ่งได้

ถึงแม้คําพูดพวกนั้นจะจริงแท้ขนาดไหน แต่สําหรับเด็กคน หนึ่งแล้ว มันช่างโหดร้ายมาก

ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจมากจริงๆ เธอไม่ใช่แม่ที่ดีคนหนึ่งเลย

แม้แต่น้อย

“เดิมทีความรักที่คุณมีให้เสี่ยวหมี่โต้วก็น้อยอยู่แล้ว ตอนเขา เด็กคุณไม่เคยมีส่วนร่วม หลังจากที่คุณปรากฏตัว คุณไม่เพียงไม่ มอบความรักของพ่อให้แก่เขา ยังคิดจะแย่งความรักของแม่ไป จากตัวเขาอีก”

ก่อนหน้านี้เย็ไม่เป็นไม่เคยคิดถึงปัญหาเรื่องนี้เลย ตอนนี้พอ ถูกหานคู่จื่อพูดขึ้น เขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าเป็นอย่างนั้นจริง ก่อน หน้านี้เขาสูญเสียช่วงเวลาของทั้งสองแม่ลูกไปนานหลายปีมาก มีหลายสิ่งหลายอย่างมากมายที่ไม่ได้ก้าวข้ามมาด้วยกัน และ พอเผชิญหน้ากับลูกชายของตัวเอง เขากลับลืมชดเชยมันไปชั่ว ขณะ

“พวกเราจะต้องอยู่ด้วยกันตลอดชีวิต แล้วเสี่ยวหมี่โต้วล่ะ ? ก่อนหน้านี้เขาขาดความรักของพ่อไปตั้งนานหลายปี วันเวลาต่อ จากนี้ไปคุณจะให้เขาสูญเสียแม้กระทั่งความรักของแม่ไปอีกเห รอ ? อย่าทำแบบนี้กับเขาได้ไหม ถึงแม้จะเป็นปัญหาที่จริงแท้ ขนาดไหน แต่เขาก็ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง พวกเราช่วยกันปกป้อง จนเขาเติบใหญ่ได้ไหม แล้วยังมีเสียวโต้วหยาอีก รอจนพวกเขาเติบใหญ่แล้ว ถึงตอนนั้นก็ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวอะไรอีกแล้ว

พูดจนถึงตอนสุดท้าย ในตาของหานมอก็เต็มไปด้วยน้ำตา

พอเย่ไม่เซินเห็นแล้วก็ปวดใจเป็นอย่างมาก ดึงเธอเข้ามาใน อ้อมกอดของตัวเอง “ได้ได้ได้ จะฟังเธอทุกอย่าง เธอว่ายังไงฉันก็จะทำอย่างนั้น

ต่อไปเวลาของฉันจะมอบให้พวกเธอทั้งหมด

ทางนี้เจรจากันเรียบร้อยแล้ว ต่อไปสองสามีภรรยาจะยึดลูก เป็นหลัก ในเมื่อคลอดพวกเขาออกมาแล้วก็ต้องรับผิดชอบ

เด็กไม่มีทางเลือก พ่อแม่อยากคลอดก็คลอด ดังนั้นเมื่อคลอด แล้วก็ต้องรับผิดชอบหน้าที่พ่อแม่ให้เต็มที่ เย่โม่เซินเองก็คิดดีแล้ว มีแค่เสี่ยวหมี่โต้วกับเสียวโต้วหยา

พอแล้ว ต่อไปจะไม่มีคนที่สามอีก สองสามีภรรยาเลี้ยงลูกทั้งสอง

คนให้เติบใหญ่ จากนั้นก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวแล้ว

ถึงตอนนั้น เขาจะเกาะติดภรรยาทุกวัน ดูสิว่าใครจะมายุ่ง อะไรเขาอีก

ดังนั้นวันที่สอง หลังจากที่หานจื่อตื่นขึ้นมา ก็เตรียมตัวไป เรียกเสี่ยวหมี่โต้ว แต่พอกันประตูเข้าไปกลับพอว่าเสี่ยวหมี่โต้ว ไม่ได้อยู่ในห้อง จากนั้นก็ได้ยินคนรับใช้พูดว่า เสี่ยวหมี่โต้วไป โรงเรียนตั้งแต่เช้าแล้ว

เช้าขนาดนี้เลยหรือ หาน จื่อหันไปมองเวลา นี่มันเร็วกว่า เวลาปกติที่เขาไปโรงเรียนชั่วโมงหนึ่งเลยนะ
หรือว่าเรื่องที่เธอพูดเมื่อคืนพวกนั้นทำให้เสี่ยวหมี่โต้วรู้สึกไม่ สบายใจ

พอคิดถึงตรงนี้ หานมอก็รีบหันกลับไปมองเย่ไม่เป็น

เย่ ไม่เห็นรู้ว่าในใจเธอคิดอะไร เลยเม้มริมฝีปากบาง จากนั้นก็ พูดว่า “ฉันไปจัดการ เธออย่ารีบร้อน

“งั้นคุณจัดการให้ดี อย่าเสี่ยวหมี่โต้วนะ”

“วางใจเถอะ”

หลังจากเย่ ไม่เซินออกไปแล้ว ถึงแม้หานคู่จื่อจะเป็นกังวล แต่ เธอก็ตามไปไม่ได้ เพราะเสียวโต้วหยายังนอนหลับอยู่ ดังนั้นเธอ จึงได้แค่กลับห้องนอนไปเฝ้าเสียวโต้วหยา

ส่วนอีกด้านหนึ่ง เสี่ยวหมี่โต้วไปโรงเรียนตั้งแต่เช้า

หานมู่จื่อคิดว่าเขาโกรธ แต่แท้จริงแล้วไม่ใช่ เสี่ยวหมี่โต้ว เพียงแค่รู้สึกว่าคำพูดที่หม่ามีพูดเมื่อคืนนั้นมีเหตุผลมากเท่านั้น

หม่ามีกับแด๊ดดี้เป็นคนที่ต้องอยู่ด้วยกันตลอดชีวิต ส่วนเสี้ยว หมี่โต้วเองนั้นก็สำคัญสำหรับพวกเขามาก แต่ถ้าถามถึงอันดับ หนึ่งก็คงต้องเป็นระหว่างพวกเขาเอง

ก่อนหน้านี้เขาคอยแต่ยื้อแย่งความรักของหม่ามีกับแด๊ดดี้ แท้จริงแล้วก็ไม่ได้จำเป็นอะไร และเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทำให้เขาได้รู้แจ้งในเรื่องที่ใหญ่หลวงมากอีกเรื่องหนึ่งด้วย

ก่อนหน้านี้ความคิดของเขานั้นผิดมาตลอด ทำไมเขาต้องไปแย่งความรักของหม่ามีจากแด๊ดดี้ด้วย

ทั้งๆที่เขาก็คือลูกของแดดกับหม่ามี เขาสามารถได้รับความ รักจากทั้งสองคนได้ เพียงแต่ก่อนหน้านี้เขาคิดผิดไป รู้สึกว่า แด๊ดดี้จะแย่งหม่ามีไปจากตัวเองก็เท่านั้น แต่ตอนนี้พอคิดตก แล้ว เสี่ยวหมี่โต้วก็รู้สึกว่าต่อจากนี้สามารถรับความรักจากทั้ง สองคนพร้อมกันได้

แล้วทําไมจะไม่ยินดีเล่า ?

ส่วนที่ตื่นเช้า ในวันนี้ ก็เป็นเพราะเขาจงใจ

หม่ามี้จะต้องเป็นกังวลเพราะเรื่องเมื่อวานแน่ ส่วนเสี่ยวหมี่โต้ วก็ถูกกำหนดแล้วว่าทุกวันจะต้องนอนถึงเวลาไหน แด๊ดดี้จะต้อง ไม่ยอมให้หม่ามีออกมาจากบ้าน ในเวลาเช้าขนาดนี้แน่ ดังนั้น คนที่จะมาหาเขา จะต้องเป็นตัวแด๊ดดี้เอง

แด๊ดดี้ที่มาหาเขาในวันนี้ จะต้องไม่เหมือนกับแด๊ดดี้คนเมื่อ

วานแน่นอน

ดังนั้นวันนี้เขาสามารถสร้างเรื่องได้เต็มที่

คิดถึงตรงนี้ ในใจของเสี่ยวหมี่โต้วก็มีความสุขมาก แด๊ดดี้จะต้องคิดไม่ถึงแน่ ว่าเขาจะมีวันตกมาอยู่ในเงื้อมมือ

ของตัวเองแบบนี้

ก่อนหน้าที่เย่ไม่เซินจะมาถึง เสี่ยวหมี่โต้วก็คิดแผนการกลั่น แกล้งเย่ โม่เชินไว้แล้ว
เขาไม่ได้เข้าโรงเรียน แต่นั่งอยู่ข้างประตูใหญ่ของโรงเรียน ถือหนังสือเล่มเล็กนั่งอ่านอยู่ตรงนั้น ก้มหน้าลง แต่แท้จริงแล้ว กําลังนับเวลา

เขาไม่ได้นั่งนานเท่าไหร่ พอนับเวลาดีๆแล้วจากนั้นก็นั่งลง ก่อนล่วงหน้าสามนาทีเท่านั้น

หลังจากผ่านไปสามนาที ตรงหน้าก็มีรองเท้าหนึ่งคู่หนึ่งมา ปรากฏ

ในที่สุดก็มาจริงๆ

ดวงตาของเสี่ยวหมี่โต้วมีแววเจ้าเล่ห์วาบผ่าน แต่กลับไม่ได้ เงยหน้าขึ้น

จนตอนที่มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นเหนือศีรษะ

“ตื่นเช้าขนาดนี้ ไม่เข้าโรงเรียน มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ ?”

เสี่ยวหมี่โค้วค่อยๆเงยหน้าขึ้น ปกติแล้วใบหน้าเล็กๆนั้นจะ เต็มไปด้วยอารมณ์แต่วันนี้กลับไม่มี สิ่งที่มาแทนที่นั้นกลับเป็น ความน่าสงสารของเด็กๆ

เพียงแค่มองที่หนึ่ง ในใจของเย่ โม่เซินก็ถูกบีบรัดทันที

ถึงแม้ก่อนหน้านี้จะมีปากเสียงกับเขา แต่อย่างไรก็เป็นเลือด เนื้อเชื้อไขของตัวเอง ตอนนี้พอเห็นท่าทางแบบนี้ของเขา ข้างใน ของเยโม่เซินก็รู้สึกไม่สบายใจ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ