บทที่588 เชิญด้วยตัวเอง

แล้วทั้งคู่ก็เงียบลงอีกครั้ง แล้วก็มาถึงชุมชนด้วยบรรยากาศที่ แปลกประหลาด

ก่อนที่จะลงจากรถ จู่ๆ หานมอก็ถามออกมา “นายไม่มีรถเห

รอ? ”

พอได้ยินดังนั้น แต่ไม่เป็นที่กำลังดึงกุญแจอยู่นั้นก็หยุดทันที

“ทําไม? ”

“รถฉัน บางทีฉันก็ต้องใช้

เย่ไม่เป็นขมวดคิ้วอย่างดุร้าย “ฉันก็อยู่ไม่ใช่เหรอ? ฉันบอก แล้วไม่ใช่เหรอว่าจะไม่ห่างจากเธอ จะไปไหนก็บอกฉัน ฉันจะไป ส่งเธอเอง”

หาหมู่อย่นจมูก พอนึกถึงเรื่องที่ตัวเองจะทำ ก็เลยพูดออกมา “ไม่สะดวกหรอกมั้ง จะให้นายไปกับฉันทุกเรื่องก็ไม่ได้

เย่ไม่เป็นเลิกคิ้ว “อยากจะสะบัดฉันออกงั้นเหรอ? ”

“ไม่ใช่แบบนั้น นายก็อยู่ฝั่งตรงข้ามนี่เองไม่ใช่เหรอ? นายให้ เขียวขับรถมาให้นายก็ได้ ต่อไปใช้รถตัวเองไปรับไปส่งฉัน ก็ได้

พอพูดถึงประโยคหลัง พานมอก็หยุดพูดทันที พอรับรู้สิ่งที่ตัว เองพึ่งพูดไปเมื่อกี้ เธอก็หันหน้ากลับมาทันที
“ช่างเถอะ นายอยากทำยังไงก็ทำแบบนั้นไปแหละ

หลังจากนั้นเธอก็เปิดประตูแล้วลงจากรถไป เดินไปไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงเย่ ไม่เขินลงจากรถ แล้วก็เดินตามเธอมา

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะให้เขียวขับรถมา

หานคู่จื่อไม่ได้สนใจเขา เดินไปข้างหน้าต่อ

ตอนที่มาถึงที่หน้าลิฟต์นั้น เย่ไม่เป็นก็ถามเธอ “แบบนี้พอใจ

แล้วรึยัง? ”

หานมู่จื่อยังคงไม่สนใจเขา เม้มปากแน่นแล้วก็มองไปทางอื่น

เธอไม่อยากจะยอมรับว่าคำพูดเมื่อกี้เธอพูดออกจากปากของ ตัวเองไป

“อายเหรอ? ”

หานคู่จื่อ …..นายหุบปากไปเถอะ

อารมณ์ที่ห่อเหี่ยวของเยโม่เซ็นเมื่อกี้นี้หายไปทันที รอยยิ้ม ใน ดวงตาสีดำาของเขาเบิกกว้างขึ้นเยอะ

หลายวันมานี้ เขาปรากฏตัวข้างๆ เธอทุกวันเพื่อปกป้องเธอ เข้ายึดครองเวลาและพื้นที่ของเธอ

เขารู้ว่าที่ตัวเองทำแบบนี้ถือว่าเป็นการอาศัยประโยชน์จาก ความอ่อนแอ ถือว่าต่ำทรามมาก

แต่ว่าเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขาเก็บความรู้สึกเห็น แก่ตัวอย่างมากไว้ในใจ เขา ก็แค่อยากจะเข้าใกล้ผู้หญิงคนนี้ ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะเคยเกิดอะไรขึ้นกับทั้งสองคน

เขาไม่อยากให้เกิดความเสียใจขึ้นอีกแล้ว เพราะว่าเขาไม่รู้ว่า ตัวเองจะสามารถทนต่อความทรมานทางจิตใจไปอีกห้าปีได้หรือ ไม่

แน่นอน เขาเองก็รู้สึกได้ว่าเธอต่อต้าน แต่ว่า การต่อต้านจาก เธอมันก็ค่อยๆ น้อยลงเรื่อยๆ แต่ส่วนมากก็เพราะว่าไม่มีทาง เลือก หรือไม่ก็ถูกบังคับให้ยอมรับ

แต่ว่าสำหรับเย่ ไม่เซินแล้วนั้น ตราบใดที่สามารถครอบครอง เวลาและพื้นที่ทั้งหมดของเธอได้ ไม่ว่าจะด้วยความเต็มใจ หรือ เพราะถูกบังคับเขาก็ไม่สนใจทั้งนั้น

ขอแค่เขาได้อยู่ข้างเธอ ผู้ชายคนอื่นก็จะไม่มีวันมีโอกาส

ต่อให้เธอไม่ยอมรับเขา แต่ว่าก็จะไม่มีวันมีผู้ชายคนอื่นอยู่ ข้างกายเธอได้

หลังจากเข้าไปในลิฟต์แล้ว หานมอก็ยืนพิงกำแพงอย่าง เหนื่อยล้า แล้วก็กลับมีมือคู่หนึ่ง โอบกอดเธอไว้ “ถ้าเหนื่อยก็พึ่ง อกฉันได้”

หานมู่จื่อ :

เธอคิดไปคิดมา แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

ทั้งสองคนอยู่ในพื้นที่เล็กๆ ที่เงียบขนาดนี้ด้วยกันเป็นครั้งแรก ตอนที่ประตูลิฟต์เปิดออกนั้น ก็ใช้เวลาสักพักกว่าทั้งสองคนจะ ตอบสนอง ท่านเป็นคนเดินออกจากลิฟต์ไปก่อน
เย่โม่เซินก็ตามไปติดๆ

พอเดินมาถึงหน้าประตู หานมอก็คิดอะไรขึ้นมาได้ แล้วก็หัน

หน้าไปมองเย่ ไม่เซ็น

ดวงตาที่สวยงามของเธอมีความจริงจังอย่างที่ไม่เคยเห็นมา ก่อน “ช่วงนี้ขอบคุณนายมากนะ หลายวันนี้เหมือนว่าจะไม่มี อันตรายอะไรแล้ว เรื่องที่บริษัทนายก็ค่อนข้างเธอ ถ้ายังงั้น…….

“เป็นห่วงฉัน? คิดแทนบริษัทฉันงั้นเหรอ? ”

หานมู่จื่อเงียบ

“วางใจเถอะ เรื่องงานที่บริษัทฉันจะจัดการให้เธอ ส่วนเรื่อง เธอฉันก็จะไม่ตกหล่น

หาน จื่ออดไม่ได้ที่จะมองรอบดวงตาที่ดำคล้ำของเขา

ทุกวันตอนเช้าตอนที่เธอจะออกไปข้างนอก เขาจะตามมาใน ทันทีตลอด ไปรับไปส่งเธอทำงาน แถมงานที่บริษัทยังจัดการได้ ดีอีก ไม่ว่าหานคู่จื่อจะคิดยังไงก็รู้สึกว่าทุกวันเขาต้องนอนไม่เกิน ห้าชั่วโมงแน่ๆ

พอคิดถึงตรงนี้ เธอก็กัดริมฝีปากของตัวเองแน่น “ถึงแม้ว่า นายจะเป็นห่วงฉัน แต่นายจะไม่สนใจสุขภาพตัวเองก็ไม่ได้ไม่ใช่ เหรอ? ”

“เป็นห่วงฉันเหรอ? “

“พรุ่งนี้เป็นวันหยุด ฉันไม่ออกไปข้างนอก นายก็พักผ่อนเยอะๆ

เย่ไม่เซ็นเงียบแล้วมองตาเธอสักพัก ทันใดนั้นก็ก้าวขึ้นไป ด้านหน้า แล้วก็ก้มตัวลงพร้อมกับกอดเธอ โดยไม่มีการเตือนล่วง หน้า ไม่ได้ออกแรงอะไรเบาอย่างกับแมลงปอเดินบนน้ำด้วย

แต่ว่ากอดนี้มันลึกเข้าไปถึงก้นบึ้งของหัวใจของหาน จื่อ เพราะว่า เย่โม่เซ็นยังจูบหน้าผากของเธอด้วยความสงสาร “ถ้ายังงั้นเธอต้องพูดคำไหนคำนั้นนะ พรุ่งนี้ห้ามออกไปไหน เสียงแม่เหล็กของเขาเหมือนกับเวทมนตร์ยังไงยังงั้น หาน อรู้สึกว่าตอนนี้คอเธอแห้งมาก ตอบกลับด้วยเสียงแหบแห้ง

“โอเค”

กลับมาถึงห้องเกือบสิบนาที กว่าหาน จื่อจะดึงสติกลับมาได้ เธอเอามือลูบหน้าผากของตัวเองตรงที่เยโม่เซ็นจูบเมื่อกี้นี้

สมควรตายจริงๆ

ทั้งๆ ที่มันเป็นแค่การจูบที่หน้าผากเบาๆ เท่านั้น แต่ว่าทำไม มันถึงได้ทำให้หัวใจของเธอเต้นเร็วกว่าตอนที่เขาจูบปากเธออีก ล่ะ?

เฮ้อ เธอน่าจะเหงามานานเกินไปแล้วจริงๆ ถึงได้เป็นแบบนี้

ทานอลูบแก้มที่ร้อนผ่าวของตัวเอง แล้วก็ไปอาบน้ำ หลังจากอาบเสร็จแล้ว หานมู่จื่อก็ไปเตรียมอาหารเย็น ท่าทางเย่ไม่เขินน่าจะยุ่งมาก เขาไม่ได้เสนอที่จะกินข้าวเย็นร่วมกับเธอ

เลย

คิดไปคิดมาก็น่าจะใช่ เขาอยู่กับเธอนานขนาดนั้น เวลานี้น่า จะกำลังจัดการงานอยู่ล่ะมั้ง?

นึกถึงรอยดำใต้ตาของเขา หาน จื่อก็รู้สึกปวดใจเล็กน้อย อด ไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความหาเขา

{มากินอาหารเย็นด้วยกันไหม? }

หลังจากส่งไปเสร็จ หานมอก็กะพริบตา ดูข้อความนั้นที่ส่งไป ก็รู้สึกว่าตัวเองจะทำให้อีกฝ่ายเข้าใจผิดรึเปล่า ดังนั้นหลังจากดู อยู่สิบวินาที เธอก็รีบลบข้อความนั้นไป

พึ่งจะสิบวินาทีเอง เย่ ไม่เซินน่าจะไม่ได้บังเอิญดูโทรศัพท์ตอน

นี้พอดีหรอกมั้ง?

หาน จื่อวางโทรศัพท์ลงอย่างไม่พอใจ หลังจากนั้นก็เดินเข้า ห้องครัวป

เธอเตรียมผักกับเนื้อเสร็จแล้ว ตอนที่เตรียมจะเทลงกระทะนั้น

จู่ๆ ก็มีเสียงกริ่งนอกประตูดังขึ้น

หานมู่จื่อย่นจมูก

เวลาแบบนี้….ใครมากันนะ?

ทานจื่อล้างมือให้สะอาด พร้อมกับเช็ดมือ แล้วก็ออกมาจาก ห้องครัวและไปเปิดประตู
หลังจากเปิดประตูออกมาแล้ว เย่ไม่เป็นที่ยืนอยู่นอกประตูก็มี

สีหน้ามืดมนทันที

“นาย นายมาที่นี่ได้ยังไง? ”

เย่โม่เซินเดินเข้ามาด้วยสีหน้ามืดมน พร้อมกับพูดด้วยน้ำ เสียงเย็นชา “เธอยังจะไม่ทันดูให้ชัดเจนว่าเป็นใครก็เปิดประตู แล้วงั้นเหรอ? ”

หานมู่จื่อ :

“ถ้าเกิดว่ามีอันตรายจะทํายังไง? ”

ทานมู่จื่อเม้มริมฝีปากที่แดงระเรื่อ ในใจคิดว่าหลายวันมานี้ นายอยู่กับฉันตลอด ต่อให้มีอันตรายอะไรขึ้นมาจริงๆ ก็คงจะ กลัวนายจนหัวหดไม่กล้ามาถึงหน้าประตูหรอก

“คงไม่หรอกมั้ง”

คิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเธอก็ถามออกมาอีกครั้ง “นายมาได้ยัง

ไง? “

ร่างสูงใหญ่ของเย่โม่เซินเบียดเข้ามา พร้อมกับมองมาที่เธอ

“ก็เธอให้ฉันมาไม่ใช่เหรอ? ”

“ฉันเหรอ? ” พาน จื่อชะงักไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็นึกถึง ข้อความที่เธอกดยกเลิกไปนั่น เธออ้าปากค้างอย่างไม่มีแรง “ฉัน ตั้งแต่เมื่อไหร่……

“ขอโทษ” เย่ ไม่เขินโน้มตัวลงมา เอาหน้าผากชนกับหน้าผากของเธอ ริมฝีปากบางของเขาก็คลี่ยิ้มออกมา “ตอนที่เธอส่ง

ข้อความมา ฉันเห็นพอดีเลย

หานมู่จื่อ

สบตาเขาอยู่สักพักหนึ่ง หานมอก็รู้สึกยอมเขาจริงๆ เลย ข้อความส่งไปแค่สิบวินาทีเอง เขาเห็นด้วยงั้นเหรอ?

เธอทําปากมุ่ย “นายถือโทรศัพท์ไว้พอดีเหรอ? ” เย่โม่เซ็นมองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง แล้วก็ตอบว่าอิ่มเบาๆ เหมือนกับว่ามีดวงดาวร้อยล้านดวงอยู่ในตาของเขาตอนนี้ มี แสงสว่างนับไม่ถ้วนส่องประกายออกมาจากดวงตาของเขา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ