บทที่ 792 ให้เขาส่งเสื้อผ้ากลับมา

มีปัญหาอะไรหรือ

เธอนึกไม่ถึงว่าจะตามเขาว่ามีปัญหาหรือ

มฝีปากบางของเย่ ไม่เป็นเม้มจนเป็นเส้นตรง ภายใต้สายตา ที่จับตามองด้วยความอยากรู้อยากเห็นของเธอ และพูดอย่างเป็น ชา

“ปัญหาก็ไม่ได้ใหญ่มาก”

ก็แค่ฆ่าปลาแค่นั้นเอง เขาเป็นผู้ชายแท้ ๆ จัดการปลาตัวเดียว ไม่ได้เชียวหรือ

เย่ไม่เป็นหัวเราะอย่างเย็นชาในใจ หาน จื่อเห็นว่าเขาบอกว่า ไม่มีปัญหา ก็ไม่ได้พูดอะไรอีกจากนั้นก็หันหลังกลับไปล้างผักต่อ ไป

เยโม่เซ็นจ้องมองปลาตัวนั้นที่กำลังว่ายน้ำไปมาอยู่ในน้ำ แล้วมองไปยังมืดที่หาน จื่อที่เตรียมเอาไว้ให้เขา ทันในนั้นก็ รู้สึกปวดตรงระหว่างคิ้ว

สรุปว่าเขาตอบตกลงเธอว่าจะอยู่ต่อเพื่อรับประทานอาหารได้ อย่างไร เรื่องอาหารเย็นก็แค่นั้นเอง แต่ทำไมต้องเข้ามาช่วยใน ครัวด้วย

หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง เย่ไม่เป็นก็รู้สึกว่าสมองของเขาเหมือนกับจะเอ๋อไป ดังนั้นจึงทำให้เขาสามารถทําในหลายสิ่งหลาย อย่างที่เขาคาดไม่ถึง

เห็นได้ชัดว่าในใจปฏิเสธอย่างมาก แต่มือกลับยังคงล้วงลง

ไปในถัง

เมื่อทานมู่จื่อล้างผักกาดขาวเสร็จเรียบร้อย จึงต้องการจะดูว่า ปลาที่ให้เช่โม่เช่นฆ่านั้นเป็นอย่างไรบ้าง ใครจะรู้ว่าเพิ่งจะหันตัว กลับมา ก็ได้เห็นว่าปลาตัวนั้นลอยมาหาตนเอง

ร่างกายของเธอแทบจะไม่ขยับไปด้านข้างไม่กี่ก้าว ปลาตัวนั้น ก็ตกลงบนเคาน์เตอร์ครัวในพริบตา

ป้าย ป้าบ——

หลังจากที่ปลาตกลงบนเคาน์เตอร์ เป็นเพราะว่าไม่มีน้ำ ดังนั้น จึงตื่นอย่างรวดเร็ว

เมื่อได้เห็นฉากนี้ หานมู่จื่อก็ตกตะลึงอยู่เล็กน้อย มองไปยังเ โม่เซิน

เย่โม่เซ็นในตอนนี้ดูท่าทางแย่มาก สูทใส่อยู่นั้นเปียกไปครึ่ง ตัว แม้แต่ใบหน้าและเส้นผมก็เปียก และก็ไม่รู้ว่าเขาไปทำ อย่างไร ถึงอย่างไรก็ตาม…………ท่าทางของเขาดูเหมือนจะ เขินอายเป็นพิเศษ

ทั่วทั้งใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาดูคล้ำไป ออร่าบนร่างกายก็ ดูเหมือนจะมีเมฆปกคลุม ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ เขาก็ยังคงกวาด สายตามองเธออย่างเย็นชา และถามอย่างใจเย็น มองอะไรทานมู่จื่อ “

หานมู่จื่อสนองกลับด้วยการกระแอมเบาๆและส่ายหน้า “ไม่ได้ มองอะไร เพียงแค่……..ของคุณเปียกหมดแล้ว”

จากนั้น หานมอก็ก้าวไปข้างหน้าเดินไปยังข้างกายเขา หยิบ เอาแหอวันที่วางไว้ข้างถังที่ใส่ปลาขึ้นมา “ทำไมไม่ใช่สิ่งนี้ ปลา

มันลื่นมาก คุณจับไม่ได้แน่นอน

พูดจบ หานมอก็เดินไปหยิบปลาที่อยู่บนเคาน์เตอร์มา จาก นั้นก็เดินมายังเย่ ไม่เป็นก้มลงจับปลาสองสามตัวจากถังไว้ด้วย

เธอนปลาจากอวนเทลงในอ่างอย่างไม่รู้สึกอะไร

ปัง!

ปัง!

เสียงที่ดังนั้น กระแทกลงไปในหัวใจของเย่ ไม่เซ็น เขามองไป ยังผู้หญิงที่มีแขนและเอวบางจนเขาสามารถหักมันได้ด้วยมือ เดียว ได้ทุบแหอวนนั้นลงกับอ่างอย่างแรง

หลังจากนั้นไม่นาน ปลาที่ยังมีชีวิตอยู่ก่อนหน้านี้ก็ถูกกระแทก จนหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว

เย่ ไม่เซิน …………..

“เอาล่ะ ฉันทำเอง ชุดของคุณเปียกหมดแล้ว ให้ดีก็ไปเปลี่ยนใหม่ก่อนเถอะ”

ทานมอเทปลาออกจากแหอวน และพูดกับเย่ ไม่เซ็น

เยโม่เซินซึ่งเต็มที่ก็รู้สึกประหลาดใจกับการกระทำของเธอก็ หรี่ตาลงทันทีหลังจากได้ฟังเธอพูดในตอนนี้ และพูดไปอย่างเย็น ชา “คุณคิดว่าผมเป็นคนโรคจิตเหมือนคุณหรือเปล่า”

หานมู่จื่อหยุดชะงักหยุดมืดที่กำลังถือทันที จากนั้นก็นึกถึง เรื่องชุดชั้นในที่อยู่บนสูทของเขาขึ้นมา เธอก็รู้สึกผิดอยู่เสมอ ดัง นั้นเธอจึงไม่ได้พูดอะไรอีก

ที่ด้านหลังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ เย่ ไม่เป็นคงจะออกไปแล้ว

หาหมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะวางมืดลง และเดินตามเย่ ไม่เป็นออกไป จากห้องครัว หรือว่า…….ฉันหยุดทำกับข้าวก่อน เดี๋ยวไปซื้อ เสื้อผ้าจากใกล้ๆ ให้คุณก่อนดีไหม

ได้ยินดังนั้น เย่โม่เซินกวาดสายตามองไปที่เธอ สายตาของ เธอก็ระมัดระวัง ราวกับกลัวว่าจะทำอะไรให้เขาไม่พอใจ

เย่โม่เซ็นปิดตาลง “ไม่ต้อง คุณทำเรื่องของคุณเถอะ” “อย่างนั้น…..อย่าลืมถอดเสื้อที่เปียกออกด้วย ที่ด้านหน้ามี รีโมทอยู่ คุณจะเปิดแอร์ก็ได้ เพื่อจะได้ไม่ให้เป็นหวัด

หลังจากพูดจบ หานมอก็เข้าไปจัดการเรื่องที่ค้างอยู่ในครัว

ในห้องนั่งเล่นเงียบสงัดลง เย่ ไม่เขินปิดตาลง และค่อยๆเปิด ขึ้นอีกครั้ง เขาก็คิดขึ้นมา จากนั้นก็ถอดเสื้อสูทออกจากนั้นก็พบว่าแบบเสื้อของเขาก็เปียกเช่นกัน

ที่สำคัญที่สุดคือ ตอนนี้เขายังมีกลิ่นคาวปลาอยู่อย่างมาก

เมื่อคิดถึงกลิ่นคาวปลาที่ติดตามตัวเขา เย่ ไม่เช่นก็เริ่ม กระวนกระวายขึ้นมา สีหน้าหมองคล้ำเหมือนถ่านหิน

เขากำลังตกอยู่ในอาถรรพ์อะไรกันหรือ

หาน อฆ่าปลาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็มั่นใส่หม้อต้ม จากนั้น ก็รีบล้างมือและออกจากห้องครัว

เมื่อออกจากห้องครัว ก็เห็นเปโม่เป็นนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา ด้วย ท่าทางที่กำลังเอาชนะตนเอง ทิ้งสูทเอาไว้ด้านข้าง บนตัวสวม เพียงเสื้อเชิ้ตหนึ่งตัว อยู่ในห้องที่เย็น

หานมู่จื่อรีบเปิดเครื่องปรับอากาศ ก่อนที่จะเดินไปด้านข้าง ของเย่ โม่เซิน

เขาคงจะรู้เจตนาว่าเธอกำลังเข้ามาหา เยโม่เซ็นซึ่งกำลังปิด ตาอยู่ตลอดก็ได้ลืมตาขึ้น กวาดสายตามองเธออย่างไม่แยแส

“ทําเสร็จแล้วหรือ

“ใกล้แล้ว ถึงแม้คุณไม่อยากจะใส่เสื้อคลุม แต่ยังไงก็ต้องเปิด เครื่องปรับอากาศนะ”

เธอก้าวไปข้างหน้าและหยิบสิ่งที่เย่ไม่เซ็นวางไว้ด้านข้าง เสื้อ คลุมที่เปียกนั้นก็ได้ถูกนำไปไว้ที่ห้องน้ำ เมื่อจะออกมาก็ได้เห็นว่า เย่ไม่เป็นยืนอยู่ที่ประตูพอดี
ทำไมหรือ”

เช่โม่เช่นจ้องมองไปยังห้องน้ำที่ด้านหลัง เขารู้สึกว่าเขา จำเป็นจะต้องยืมใช้ห้องน้ำ อีกไม่นานเขาคงจะต้องเต็มไปด้วย กลิ่นคาวทั้งตัวแน่

แต่ การแสดงออกของเธอนั้นดูเพิกเฉย ราวกับว่าไม่รู้เรื่อง

อะไรเลยสักนิด

“คุณมานี่” เย่ไม่เป็นเม้มริมฝีปาก มองไปยังเธออย่างตรงไป ตรงมา

หานจื่อยืนชื่ออยู่ที่เดิม และยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง มือ อันใหญ่ของเขาก็เอื้อมมาจับข้อมืออันขาวนวลของเธอ และลาก เธอไป

ปัง!

หานมู่จื่อโดน โซเซ และกระแทกถูกหน้าอกของเขาโดยตรง

การกระทำนี้ทำให้หานคู่จื่อร้อนรน และหัวใจของเธอก็เต้นรัว เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเย่ไม่เป็น และทำไมทั้งสองคนถึง พัฒนากันได้เร็วขนาดนี้

แต่เธอก็ยังคิดว่า อาจจะเป็นเพราะเย่ ไม่เซ็นยังคงมีความรู้สึก ต่อเธอ ดังนั้นจึงทำให้……

“ได้กลิ่นไหม”

ขณะที่หาน จื่อกำลังคิดเพ้อเจ้อเรื่องนี้อยู่นั้น เสียงอันเย็นชาของแต่ไม่เป็นที่ตั้งขึ้นมา

เธอเงยหน้าขึ้น พบกับดวงตาอันดสนิทของเขา

“ได้กลิ่น กลิ่นอะไร

แย่ไม่เป็น ……กลิ่นคาวปลา ทานมู่จื่อ “.………….

ที่แท้ที่เขาดึงตนเองมาไว้ในอ้อมแขน ไม่ใช่เพราะจะกอด เธอ……แต่ต้องการให้เธอดมกลิ่นบนตัวเขาอย่างนั้นหรือ ก่อนหน้านี้ไม่เคยใส่ใจเรื่องนี้ ดังนั้นจึงไม่เคยสนใจเรื่องอื่น แต่ตอนนี้……

เมื่อได้รับการเตือนเช่นนี้ หานซื้อก็ได้กลิ่นคาวบนร่างกาย ของเขา

จากนั้นจึงได้สาดน้ำให้เขาจนทั่วทั้งร่าง

เมื่อเธอมีปฏิกิริยากลับมา จึงผลักตัวเขาออกไปและถอยหลัง มาสองก้าว ค่อยๆพูดว่า “ห้องน้ำสำหรับคุณ คุณอาบได้ตาม สบายเลย ฉันขอออกไปก่อน

พูดจบ หาน จื่อกำลังจะกลับไปที่ห้อง ใครจะรู้ว่าเมื่อเดินผ่าน เยโมเงินกลับยืนกอดอกอยู่ “ไม่ต้อง ผมให้เฉียวซื้อเอาเสื้อผ้ามา ให้แล้ว”

ทานมู่จื่อ ”
เธอตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าแดงขึ้นมาทันที

ให้คนปากมากอย่างเดียวซื้อเอาเสื้อผ้ามาให้อย่าง นั้น…..อย่างนั้นคงไม่…..กเขาเอาไปพูดไร้สาระอาหรือ

แค่คิดเท่านั้น ก็มีคนเคาะประตูอยู่ด้านนอก

“ฉัน ฉันไปเปิดประตู

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ