บทที่ 843 กลัวว่าผมจะมาช้าไป

ความคิดของหยูโปเข้าใจได้ไม่ยากเลย พร้อมทั้งเอ่ยออกมา ด้วยสีหน้าใสซื่อไร้เดียงสา

“ดูจากนิสัยคุณชายแล้ว ก็ไม่ได้อ่อนไปกว่านิสัยของคุณหนู เมื่อก่อนเลย ถ้านายท่านยังบีบบังคับเขาอย่างนี้ต่อไป เกรง ว่า…”

คําพูดต่อจากนั้นเขาไม่ได้เอ่ยพูดออกไปต่อ แต่เชื่อว่าทุกคน ต่างก็รู้กันอยู่แก่ใจเองดีแล้ว

ในตอนที่หลากหลายเรื่องมันยังไม่เกิดขึ้น ไม่ว่าใครก็ไม่อาจ นึกถึงได้หรอก

“เฮอะ เจ้าหมอนั่นคิดว่าฉันอย่างนี้แล้ว ฉันจะกลัวมัน? ไม่มี มัน ฉันก็จะหาคนมาสืบทอดใหม่อีกสักคน!” เฉือจินโกรธจนส่ง เสียงอึดอัดไม่พอใจออกมา ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ จนฟาดฝ่ามือลงไป บนโต๊ะ

เสียงปังดังขึ้นมา คนอื่นที่อยู่ในห้องแห่งนั้นต่างพากันตกอก ตกใจไปตามๆกัน

หยูโปไม่กล้าเอ่ยพูดออกไป ทำเพียงแค่ถอยออกไปอยู่อีกฝั่ง

ฉือจีนโกรธจนไม่ไหวอยู่แล้ว สีหน้าบนใบหน้าของเขาก็ได้ เปลี่ยนไปอย่างมากจนไม่อาจคาดเดาอะไรออกมาได้ ทอดถอนหายใจออกมาไม่หยุดเหมือนราวกับว่ากำลังคิดว่าจะจัดการเรื่อง นี้ยังไงดีถึงจะได้ผลลัพธ์ที่สมบูรณ์ที่สุด

ในตอนที่สมองคิดว้าวุ่นไปต่างๆนานาอยู่นั้นเอง จู่ๆ กลับเห็น ชาที่วางอยู่ข้างๆ ส่งกลิ่นหอมโชยออกมา

ฉือจีนได้กลิ่นซาอันเข้มข้นเข้ามาเม้มริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัว

จากนั้นก็เอื้อมมือเข้าไปยังแก้วชาใบนั้น

ท่านพ่อบ้านที่อยู่อีกฝั่งนึงเห็นการกระทำของเขา ริมฝีปากอ้า ออกมาเล็กน้อย เหมือนราวกับกำลังอยากจะพูดอะไรออกมา แต่ หลังจากที่ได้ลองคิดดูแล้วก็ได้ปิดปากกลับไปอีกครั้ง

ฉือจินยกซาแก้วนั้นขึ้นมาลองดมดู เฮอะ ก็หอมดี หรือว่าเด็กนั่นจะชงชาเป็นด้วย? เฉือจีนลองจีบดูคำนึง นึกไม่ถึงเลยว่า…จะใช้ได้เลยทีเดียว?

ดังนั้นแล้วเขาก็เลยบเข้าไปอีกค่า หลังจากที่ได้ลองดื่มชิม อย่างนี้ไปหลายค่าแล้วนั้น ฉือจีนก็รู้สึกถึงว่ามีบางจุดที่มันไม่ ถูกต้อง หลังจากที่รู้ตัวแล้วว่ามีบางอย่างมันผิดแปลกไปแล้วนั้น จึงเงยหน้าขึ้นไปก็พบเข้ากับว่าคนทั้งห้องตอนนี้กำลังมองมายัง

เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในห้องแห่งนี้ล้วนตกอยู่ในสายตาของ

ทุกคน

แต่ในตอนนี้นึกไม่ถึงว่าฉือจีนจะดื่มชาที่เด็กผู้หญิงคนนั้นซึ่ง อีกทั้งยังดื่มอย่างเอร็ดอร่อย…สายตาที่ทุกคนมองเขาได้เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ยูฉือจีนเงียบไปสอง จากนั้นก็วางแก้วขาลงบนโต๊ะเสียงดัง เอ่ย หนีออกไป “ชงชาอะไรมาเนี่ย? มีชาที่รสชาติแย่ขนาดนี้ ด้วยหรอ?

หยุโป “…”

รู้สึกแทบจะทนมองไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เมื่อใครกันที่ยกชา แก้วนั้นขึ้นดื่มอย่างตั้งอกตั้งใจกัน?

ฉือจีนรู้สึกเสียหน้า จึงรีบถือโอกาสนั้นลุกขึ้นพร้อมเอ่ยออก ไปว่า “กลับ!”

คนกลุ่มนั้นเดินตามเขาออกไปจากห้องเลขาพร้อมๆกันอย่าง น่าเกรงขาม และได้เจอเข้ากับพี่หลินที่ได้เข้ามาทำงานพอดี พ หลินเมื่อเห็นเจ้านายเก่าของตนก็เกิดความรู้สึกแปลกใจขึ้นมา เล็กน้อย

“นายท่าน ทำไมวันนี้ท่านถึงมาที่บริษัทคะ?”

ยู่ฉือจีนที่กำลังโกรธเกรี้ยวอยู่ไม่น้อย สีหน้าก็เลยไม่ดีนัก ทำ เพียงแค่พยักหน้าให้กับพี่หลินเล็กน้อย ไม่เอ่ยอะไรออกมา

ท่านพ่อบ้านหยูโปนั้นก็ได้เอ่ยยิ้มๆออกไป “มีเรื่องให้เข้ามา จัดการนิดหน่อยครับ”

“เรื่องอะไรคะ?” พี่หลินเอ่ยถามออกมาทันที “ต้องการให้ฉัน ช่วยอะไรหรือเปล่าคะ?”
“ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว พวกเราขอตัวก่อนนะครับ

พี่หลินจำต้องมองตามหลังพวกเขาออกไป จากนั้นก็ลูบหัวของ ตัวเองเบาๆ

น่าแปลก ตั้งแต่ถือเป็นเข้ารับตำแหน่งประธาน นายท่านผู้นี้ ก็ไม่ได้เข้ามาบริษัทอีกเลย เขามีความเชื่อมั่นต่อความสามารถ ของหลานชายผู้นี้ของเขาอย่างไม่มีข้อสงสัยเลยแม้แต่น้อย ทำไมวันนี้จู่ๆถึงได้มาที่บริษัทได้ล่ะ?

อีกทั้งยังมาที่ห้องเลขา

พี่หลินคิดโน่นคิดนี้ไปมา ก็นึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อวานตานเสก็ มาเหมือนกัน

ในตอนที่กำลังคิดถึงตรงจุดนั้น ฉือจีนที่เดินออกไปจู่ๆก็ได้ หยุดฝีเท้าลงแล้วเอ่ยออกมากับพี่หลิน “จัดการหาตำแหน่งงาน ให้เสียวเสวีเด็กคนนั้นด้วย เธออยากจะลองหาประสบการณ์ที่ บริษัทดูสักหน่อย

เสี่ยวเสว่?

พี่หลินรู้ทันทีว่าเสียวเสวนี้ก็คงจะเป็นคุณหนูพันชั่งตวนเส แห่งตระกูลตวนคนเมื่อวานนี้แน่ๆ

“นายท่านคะ ตอนนี้ที่บริษัทไม่มีตำแหน่งว่างเลย ถ้าจะให้ จัดการหาตำแหน่งงานให้เธอ แล้วทางท่านประธาน…”
“เฮอะ ตาเฒ่าอย่างฉันถึงแม้ว่าใกล้จะลงโลงเต็มที่ แต่ฉันก็ยัง หายใจอยู่ บริษัท ไม่ใช่แค่เขาที่บริหารอยู่ทั้งหมดเสียหน่อย ฉัน เองก็มีส่วนด้วยเหมือนกัน!

จัดการหาตำแหน่งอะไรมาก็ได้ ที่จะให้เธอได้ใกล้ชิดกับอ เงินได้ก็พอ

พี่หลินอยากจะพูดออกไปอย่างมากว่าเมื่อวานท่านประธานได้ ออกคำสั่งว่าห้ามไม่ให้พาตัวเกะกะมายุ่งวุ่นวายห้องทำงานของ เขาอีก นึกไม่ถึงว่าตอนนี้นายท่านจะให้เธอหาตำแหน่งงานที่จะ พาคนที่ท่านประธานเรียกว่าตัวเกะกะเข้าบริษัท แล้วยังให้ ทํางานที่สามารถใกล้ชิดประธานบริษัทได้สะดวกอีก

นี่ไม่ใช่ว่าอยากให้คนกลางอย่างเธอคนนี้ต้องปวดหัวใช่มั้ย? “ทำไม มีปัญหาหรือไง?” ฉือจีนเลิกคิ้วถามออกมา

พี่หลินเมื่อได้สติ ยิ้มเจื่อนๆออกมา “ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหาค่ะ ฉันจะจัดการให้เรียบร้อยค่ะ”

ฉือจีนฟังจบ ก็เดินออกไปอย่างพอใจ

หลังจากที่เขาเดินออกไป พี่หลินเข้าห้องเลขาไปด้วยสีหน้าพูด ไม่ออก หรือว่าที่นายท่านเดินทางมาวันนี้ก็เพื่อตวนเสาผู้นั้นงั้น หรอ?

นี่มันไม่เกินไปหน่อยหรอ?
ในส่วนของภายในห้องทำงานในตอนนี้นั้น หลังจากที่เย่ไม่เป็ นพาทานเอกลับมายังห้องทำงานนั้น ก็เปิดประตูลง พร้อมกด ร่างเธอลงไปบนบานประตู

ทานมู่จื่อ

มือทั้งสองข้างของเธอป้องหน้าอกตัวเองเอาไว้ มองเขาไป อย่างระแวดระวัง

“คุณทําอะไร?”

คุณตาของเขายังอยู่ที่ห้องเลขาที่อยู่ห้องข้างๆอยู่เลย แต่เขา กลับลากเธอมาที่นี่ แล้วยังเอามือดันประตูต้อนเธอเข้ามุมอีก เขา คงจะไม่คิดจูบเธอในเวลานี้หรอกมั้ง?

หานจื่อรับประกันได้เลยว่าถ้าเขาจูบเธอเข้ามาในเวลานี้ล่ะก็ เธอไม่ลังเลเลยที่จะต่อยเพื่อเรียกสติเขาสักหมัดสองหมัด

ในตอนที่กำลังคิดอยู่นั้นเอง เย่ ไม่เป็นก็ได้โน้มตัวเข้าไปจริงๆ หาหมอเบิกตากว้าง ผลักเขาออกไปสุดแรง

“นี่มันใช่เวลาหรือไง คุณยังคิดเรื่องนี้อีก?”

การกระทำของเย่ไม่เป็นหยุดชะงักลง ร่างของเขาหยุดนิ่ง พร้อมหรี่ตาออกมาเล็กน้อย “ผมคิดเรื่องนี้? เรื่องนี้เรื่องไหน?”

หานมู่จื่อ “??”

เขาแกล้งโง่หรือไง?
เธอกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ “คุณอย่ามาท่าเล่นลิ้นไปเลย คุณ กล้าพูดมั้ยล่ะว่าเมื่อกี้นี้คุณไม่ได้คิดจะ…

เธอยังหน้าบาง ไม่มีความกล้ามากพอที่จะเอ่ยออกไปตรงๆ

เธ่ไม่เป็นที่จากเดิมยังคงคาดเดาอยู่ว่าเธอพูดถึงสิ่งไหน เมื่อ เห็นแก้มขาวเนียนของเธอแดงออกมาอย่างรวดเร็ว เข้าใจขึ้น มาทันทีว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นคืออะไร

เขาไม่ได้ยิ้มออกไป แต่ได้เอื้อมมือออกไปบีบคางเล็กจิ้มลิ้ม ของเธอ น้ำเสียงทุ้มต่ำลงหลายส่วน

“ใครบอกคุณว่าเมื่อกี้ผมคิดอย่างนั้นกัน?” หานคู่จื่อ “งั้นคุณจะโน้มเข้ามาทำไมกัน?”

ในขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น จู่ๆเย่ไม่เป็นก็เข้ามาประชิดร่างเธอ มากขึ้นอีกครั้ง จมูกดวงตาของทั้งสองคนสบเข้าหากัน สม หายใจของคนทั้งคู่ประสานเข้าด้วยกัน

เธอหายใจออกไปในแต่ละครั้ง ก็ไม่กล้าหายใจแรงๆออกไป เอ่ยเสียงอู้อี้เหมือนยุงบินออกไป “คุณ คุณทำอะไร

เย่ไม่เป็นไม่พูดอะไรออกมา ทำเพียงแค่จ้องมองเข้าไปสำรวจ ในแววตาเธออย่างละเอียด ท่าทางจริงจังนั้นทำเอาหาหมู่จื่อรู้สึก อึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย ทำได้แค่เพียงขยับถอยร่างออกไปเงียบๆ แต่ด้านหลังได้ชิดไปกับบานประตูไปเสียแล้ว จึงไม่มีที่ให้เธอ ถอยไปได้แล้ว

ในตอนที่เธอกำลังคิดจะถามเขาออกไปว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่นั้นเอง เย่ไม่เขินก็ได้เอ่ยออกมา

“ขอโทษ ทำให้คุณรู้สึกไม่ดีแล้ว

หาน อนึ่งตั้งอยู่ตรงจุดเดิม มองอึ้งไปยังเย่ไม่เป็นที่อยู่ตรง หน้าอย่างเอาจริงเอาจัง

นึกไม่ถึงเลยว่าเขา…ขอโทษเธองั้นหรอ?

เย่ไม่เขินเอื้อมมือออกไปลูบหัวเธอเบาๆ “เมื่อกี้นี้ก็แค่อยาก มองดูหน่อยว่าเธอร้องไห้หรือเปล่า…ไม่ได้ร้องก็ดีแล้ว

เมื่อฟังจนถึงตรงนี้แล้วนั้น หาหมอก็พอจะเข้าใจได้ว่าทำไม เขาถึงเข้ามาจ้องตาเธออย่างนั้น

ที่แท้เขาก็คิดว่าเธอกำลังรู้สึกไม่ดี จะร้องไห้?

เดิมทีเธอก็คิดว่าไม่มีอะไร อันที่จริงเธอก็แค่ต่อล้อต่อเถียงกับ

คุณตาของเขาแค่เพียงไม่นาน ไม่ได้รับความอธรรมใดๆ แต่หลังจากที่เขาพูดคำพวกนั้นออกมา หาหมอก็รู้สึกตื้นตัน

ใจเป็นอย่างมาก

มือข้างหนึ่งของเย่ไม่เซ็นเข้าไปกุมท้ายทอยของเธอเอาไว้ ซึ่ง

ร่างเธอเข้าหาอ้อมกอดของตัวเอง ถอนหายใจออกมา “ก็แค่กลัว

ว่าผมจะมาช้าไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ