เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่979ปรับอารมณ์ได้



บทที่979ปรับอารมณ์ได้

หลายปีมานี้ ฉือจินทานข้าวคนเดียวมาโดยตลอด

ถึงแม้มีหยูโปคอยอยู่เป็นเพื่อน แต่ยังไงซะทั้งสองก็เป็นคนแก่ ตอนที่อยู่เป็นเพื่อนพูดคุยกันขึ้นมา นั่นถึงเรียกว่าเศร้าใจ

ฉือจินไม่ได้เกิดมาก็โดดเดี่ยวแบบนี้เลย หลังจากเคยได้ เพลิดเพลินกับการมีครอบครัวและลูกหลานเต็มบ้าน ถึงได้มาตัว คนเดียว ถ้าไม่ใช่ว่าเขาจิตใจที่ดีพอ หลายปีมานี้เขาอดทนไม่ ไหวเลยด้วยซ้ำ

ตอนนี้ลูกสาวคนเล็กของตัวเองก็กลับมาแล้ว

ถึงแม้ลูกสาวคนโตไม่อยู่ แต่ลูกของเธอกลับมาแล้ว แถมยัง พาภรรยาและลูกมาด้วย อ้อไม่ใช่ ต้องเป็นพ่อแม่และลูกๆสอง คน ทั้งหมดเป็นสี่คนถึงจะถูก

จากนั้นหานก็ได้พาหานชิงมาด้วย

อาหารมื้อนี้รวมเขากับหนูโป ทั้งหมดก็เป็นแปดคนแล้ว

คึกคักจังเลย

ไม่ว่าสายตา ในใจหรือใบหน้าของฉือจีนล้วนแต่เต็มไปด้วย รอยยิ้ม อีกอย่างเสี่ยวหมี่โต้วก็นั่งอยู่แค่ข้างกายเขา ยิ่งทำให้ ฉือจินอารมณ์เบิกบานเข้าไปใหญ่ ช่วงนี้อยู่ต่อหน้าฉือจินเสี่ยว หมี่โต้วได้ช่วยหานมู่จื่อสร้างความประทับใจไปไม่น้อยเลย
ความประทับใจที่ฉือจีนมีให้ทานอในก่อนหน้านั้น สามารถบอกได้ว่ามีแค่นิดเดียว แถมยังลดลงจนแทบไม่เหลือ เพราะความเย่อหยิ่งของตัวเองด้วย

แต่ว่าหลังจากผ่านการล้างสมองโดยการอยู่เป็นเพื่อนเสียว หมี่โต้ว ในช่วงนี้แล้ว ถ้าความประทับใจคือเต็มหนึ่งร้อยล่ะก็ งั้น ความประทับใจที่ฉือจีนมีให้หานคู่จื่อ ในตอนนี้สามารถบอกได้ ว่าสูงถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว

เพียงแต่ นิสัยของเขาก็ยังค่อนข้างเย่อหยิ่งอยู่ ดังนั้นตอนนี้ยัง แบกหน้าไปแสดงออกว่าตัวเองชอบหลานสะใภ้คนนี้มากแค่ไหน ไม่ลง

แต่ว่าเขาก็ได้ทักทายกับหานชิงและพูดคุยไปหลายคำอยู่ เพราะยังไงซะก็เป็นคนรับผิดชอบของกรุ๊ปเดียวกัน มีเรื่องพูด คุยกันอยู่

อีกอย่างไม่นาน ความประทับใจที่ฉือจีนมีต่อหานซิงก็พุ่งสูง ปรี้ดเลย รู้สึกว่าเขาเป็นคนสุขุมหนักแน่น

หลังจากทานข้าวมื้อนี้ เสี่ยวหมี่โต้วไม่รู้ช่วยหาน จื่อพูดคำ สวยหรูไปอีกตั้งเท่าไหร่

ส่วนส่งอานทานข้าวอย่างใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มองดูคนที่นั่ง อยู่เต็มโต๊ะ ความคิดของเธอได้ล่องลอยไปที่สมัยเมื่อนานมา แล้ว

ตอนนั้นเธอยังเด็กมาก คนที่รักและเอ็นดูเธอที่สุดก็คือพี่สาว
แม่ของพวกเธอ หลังจากคลอดพวกเธอออกมาร่างกายที่มี ปัญหา นอนป่วยอยู่บนเตียงไปหลายปี ไม่ว่าจะใช้ยาที่แพงแค่ ไหน ก็ไม่สามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้

หลังแม่จากไป คนที่ดีกับสังอานที่สุดก็คือสงซินแล้ว

พี่สาวคนโตคอยดูแลเธอเหมือนเฉกเช่นแม่ เพราะตอนนั้น ฉือจีนเสียใจกับการจากไปของแม่ของพวกเธอมาก เดิมทีก็ไม่ ค่อยกระปรี้กระเปร่าอยู่แล้ว บวกกับช่วงนั้นยังเหนื่อยกายเหนื่อย ใจอีก ดังนั้นก็เลยทิ้งเรื่องของบริษัทไว้ข้างหลัง

ดังนั้นแม่จากไป หลังจากฉือจีนจัดการงานศพของภรรยา เสร็จ ก็ต้องจัดการเรื่องมากมายของบริษัท ลูกสาวสองคนนี้ก็ ย่อมถูกเขาละเลย

ตอนแรกสองพี่น้องยังพอเข้าใจพ่อของตัวเอง แต่นานเข้า

เวลาผ่านไปความผูกพันที่มีต่อพ่อคนนี้ก็ค่อยๆจางหายไป

สำหรับคนที่เป็นลูกแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการมีพ่อแม่อยู่ เคียงข้าง

แต่ไม่ใช่พอกลับมาถึงบ้านคำแรกที่ได้ยินทุกวันคือ พ่อของ พวกเธอมีเรื่องงานต้องออกไปคบค้าสมาคม ให้เธอสองคนไม่ ต้องรอแล้ว

ตอนแรกแค่เจอหน้ากันน้อย แต่ต่อมาแทบจะไม่มีเวลาเจอ

หน้ากันเลย

ฉือจินยิ่งอยู่ยิ่งงานยุ่ง ยุ่งจนไม่มีเวลาให้ลูกสาว แต่เขาก็ไม่หาคนใหม่อีก

คิดถึงตรงนี้ สั่งอานหัวเราะเยาะอยู่ในใจ

เดียวพ่อคนใจเดียว นั้นเขาทรัพย์สินมหาศาลแล้ว ข้างผู้หญิงอยากเสนอตัวให้แต่ฉือจิน ตอนกลับไม่แม้แต่ หางตา

เขาเป็นหม้ายมาทั้งชีวิต ไม่ได้แต่งงานใหม่อีก และได้ ไปกับหญิงใดด้วย

แต่เสียดาย เขาเผด็จการเกินไป

ตอนนั้นว่าสาวแต่งงานกับลูกชาย เพื่อนร่วมธุรกิจ บีบจนกับสาวต้องหนีออกจากบ้าน

สั่งอานกำลังถ้าตอนนั้นเขาไม่ได้บีบบังคับตัวเองกับตอนพี่สาวจะตายแล้วใช่มั้ย

คุณ

ส่งอานกำลังจิตใจล่องลอยอยู่ เสียงแบ๊วเสียงนึงดึงสติ เธอกลับมา

ส่งอานย่าน้อยร้องไห้ทำไมครับ

ร้องไห้?

ทุกมองไปที่อานอย่างห้ามใจไม่ได้
สั่งอานก็อึ้งเหมือนกัน จับไปที่แก้มของตัวเองด้วยจิตใต้สำนึก จากนั้นมือก็เปียกชุ่มไปหมด

ไม่นึกเลยว่า………เธอจะร้องไห้โดยที่ไม่รู้ตัว? ? ?

นี่ก็เป็นสิ่งที่ส่งอานเองก็คาดไม่ถึง เมื่อเธอแค่ถูกความคิดพา ไปไกล จากนั้นตัวเองก็จมเข้าไปในความคิด จากนั้นความทรง จําก็เหมือนคลื่นซัดกระหน่ำมาอย่างควบคุมไม่ได้

ไม่นึกเลยว่า……เธอจะร้องไห้?

นี่มัน…..เสียมารยาทเกินไปแล้ว

อย่างไรก็ตามที่นี่คนเยอะขนาดนี้ อีกทั้งล้วนยังเป็นรุ่นหลังของ ตัวเองด้วย คิดถึงตรงนี้แล้ว สั่งอานรีบลุกขึ้นมาทันที ฝืนยิ้มออกมา

“คงจะเป็นเพราะทานเผ็ดเกินไป ฉันไปจัดการแป๊บนึงนะ”

พูดจบก็หันหลังเดินไปที่ทิศทางของห้องน้ำทันที

ข้าวมื้อได้เปลี่ยนมาแปลกประหลาดเพราะฉากสอดแทรก เล็กๆที่สั่งอานร้องไห้ ถึงแม้ใบหน้าของสั่งอ่านยังประดับด้วย รอยยิ้ม แต่หลังจากเธอจากไป ทุกคนกลับไม่มีอารมณ์แล้ว

หานคู่จื่อถึงขั้นเป็นห่วง หลังจากเธอคิดๆแล้วได้วางตะเกียบ ลง และลุกขึ้น: “หนูลองไปดูค่ะ”

ไม่มีคนห้ามเธอ เย่ ไม่เซินพูดเสียงเบา: “มีอะไรเรียกผมนะ”

“โอเคค่ะ”
หานมู่จื่อลุกขึ้นเดินตามทิศทางของสั่งอานไป ตระกูลยคือ ใหญ่มาก ดังนั้นสุดท้ายหาน จื่อหาห้องน้ำเจอ ภายใต้การนำ ทางของคนรับใช้

เธอไม่รู้ว่าหลังจากตัวเองจากไป เยโม่เซ็นมองฉือจีนที่นั่งอยู่ ฝั่งตรงข้าม แล้วพูดอย่างเรียบเฉย

“คุณตาครับ ผมมีเรื่องจะบอกคุณตาครับ”

หลังจากหาน จื่อถึงห้องน้ำ กล่าวขอบคุณคนรับใช้เสร็จ หลัง จากคนรับใช้ได้บอกไม่ต้องขอบคุณด้วยความเกรงขามเสร็จก็ได้ จากไป

จากนั้นหานมู่จื่อได้เดินเข้าห้องน้ำ เดิมทีนึกว่าต้องหารอบนึง คิดไม่ถึงว่าหลังจากเข้าไปก็เห็นสั่งอานเหม่อลอยอยู่ข้าง เคาน์เตอร์ล้างมือ ใบหน้ายังมีคราบน้ำตาที่ยังไม่แห้ง ดูเหมือน เธอไม่รีบร้อนออกไป ดังนั้นหลังจากเข้ามาจึงไม่ได้ทําความ สะอาด

พอได้ยินเสียงฝีเท้า ส่งอานมองไปที่ต้นตอของเสียงที่นึง หลัง จากเห็นหาน จื่อ เธอยิ้มเล็กน้อย “มาแล้วหรอ” หานมู่จื่อหยุดเดิน มองสั่งอานอย่างทำอะไรไม่ถูก

เพราะยังไงซะฝ่ายตรงข้ามก็คือน้าของเย่ ไม่เซิน ที่จริงความ สัมพันธ์ของเธอกับเธอไม่ได้สนิทชิดเชื้อขนาดนั้น ตอนนี้เห็นเธอ น้ำตาร่วงไปด้วยและฝืนยิ้มให้กับตัวเองไปด้วย ในใจรู้สึก ทรมานมาก
“ที่จริงหนูไม่ต้องมาหรอก น้าก็สามารถปรับอารมณ์ของตัว เองได้”

ในขณะที่เธอไม่รู้จะทำอะไร จู่ๆส่งอานได้พูดขึ้นมาคำนึง

หาน จื่อขยับริมฝีปาก จากนั้นก็เดินไปที่ข้างกายเธอ ยื่นทิชชู ไปถุงนึง

“คุณน้าเช็ดหน่อยเถอะค่ะ”

สั่งอานมองทิชชูถุงนั้นไปสักพัก ถึงยื่นมือรับมา ดึงทิชชูออก มาแผ่นนึงแล้วเช็ดน้ำตาตัวเอง สูดอากาศเข้าลึกๆแล้วพูด: “ที่ จริงน้าก็แค่นึกถึงเรื่องสมัยก่อน รู้สึกทอดถอนใจเล็กน้อยเฉยๆ น้าไม่ได้เสียใจหรอก”

แค่น้ำตาไหลออกมาเอง ถ้าไม่ใช่เสี่ยวหมี่โต้วเตือน เธอเองก็ ยังไม่รู้เรื่องนี้เลย

“เรื่องสมัยก่อน……..

“ใช่สิ ตะแก่นั่น……..ต้องโทษตะแก่นั่นคนเดียว ตอนนั้นถ้า ไม่ใช่เขาบีบบังคับน้ากับพี่สาว น้ากับพี่สาวก็ไม่หนีออกจากบ้าน ถ้าไม่หนีออกจากบ้าน อาจจะ…….. จนถึงตอนนี้พี่สาวของน้าก็ไม่ ตายหรอก พี่สาวที่ว่าก็คือ…….. ..แม่สามีของหนู”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ