บทที่ 1254 มีแค่ผลลัพธ์สองอย่าง

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว หาน ออกเงยหน้าจ้องเขาไม่ได้

“ทำไม ฟังน้ำเสียงของคุณ เหมือนกับว่าเรื่องนี้ไม่ค่อยสำคัญ เท่าไหร่เลย?”

“จะไม่สำคัญได้ยังไงครับ?”เย่ โม่เซินยกมือเช็ดมุมปากของ เธอ เสียงอ่อนโยนขึ้นหลายระดับ “ผมนึกว่าคุณโทษที่ผมกลับมา ดึก ดังนั้นก็เลยไม่อยากสนใจผมเสียอีก”

หานผู่จื่อ

นี่จะเป็นไปได้ยังไง?

เพื่ออยู่เป็นเพื่อนเธอกับเสี่ยวโต้วหยา เย็ไม่เป็นแทบไม่สนใจ เรื่องของบริษัทแล้ว แต่ยังไงซะบริษัทก็เป็นของเขา ดังนั้นงาน บางอย่างที่สำคัญมากเขาก็จะไปร่วมอยู่

เหมือนประชุมขนาดใหญ่ของวันนี้ แค่ประชุมก็ประชุมเกือบทั้ง วันแล้ว เมื่อก่อนหาน จื่อทำงานที่บริษัท ย่อมรู้ว่ามันสำคัญมาก แค่ไหน

เป็นไปได้ยังไงที่เธอจะโทษว่าเขากลับมาอีก

“ไม่นึกเลยว่าคุณจะคิดว่าฉันไม่ใช่แม่บ้านแม่ศรีเรือน ต่อจากนี้เย่ไม่เป็นไม่กล้าพูดซ้ำวแล้ว เขารีบเปลี่ยนคำพูด
“ไม่ใช่ครับ ผมคิดว่าผมกลับมาอีก ก็เลยทำให้คุณโกรธ สมควรถูกลงโทษครับ”

“อย่าเบี่ยงเบนประเด็น

เบี่ยงเบนประเด็นเหรอ?

เรื่องของสมัยนั้น ที่จริงเขาจำได้ดีอยู่

แต่เขารู้ วาสนาให้พวกเขาได้มาเจอกัน ถ้าคืนนั้นเย่ ไม่เป็นไม่ ได้ถูกวางยา ก็คงจะไม่พบเธอ

ส่วนหาน จื่อถ้าไม่ได้หย่ากับสามีก่อนเธอ คาดว่าก็คงไม่เดิน

ไปที่ถนนเส้นที่ไม่มีผู้คนอย่างนั้น

“ทำไมคุณไม่พูด?”หาน จื่อจ้องมองเขาด้วยความสงสัย “คุณ กำลังคิดอะไรอยู่คะ?”

“ผมกำลังคิด…..เสียงของเยโม่เป็นหยุดนิ่งไปพักนึง จาก นั้นถึงอย่างราบเรียบ “ถ้าวันนั้นคุณไม่ออกมา ผมก็อาจจะขับรถ กลับบ้านไปเลย ก็จะไม่มีเรื่องหลังจากนั้น ดังนั้นไม่มีทางที่ผู้หญิง คนอื่นครับ เรื่องนี้มีแค่สองผลลัพธ์ หนึ่งคือไม่มี อีกหนึ่งอย่างคือ คุณ”

ปฏิเสธไม่ได้ คำพูดเหล่านี้เย่ไม่เป็นได้คิดอยู่ในใจนานมากถึง พูดออกมา และเป็นความคิดจากใจจริงของเขาด้วย แต่เขาก็กลัวตัวเองจะพูดผิด แล้วทำให้มู่จื่อโกรธเขา เดิมที่หานจื่อได้ยินคำนั้น ถ้าวันนั้นคุณไม่ออกมาล่ะก็ ผมก็อาจจะขับรถกลับบ้านไปเลย ก็อดไม่ได้ที่จะแขวะในใจคำนึง ผู้ชายชื่อ!

แต่คำหลังของเย่ ไม่เป็น เรื่องนี้มีแค่ผลลัพธ์สองอย่าง หนึ่งคือ ไม่มี อีกหนึ่งอย่างคือคุณ

คำพูดนี้ก็ได้เย้าแหย่หาน จื่อจนเข้าทางเลย

เธอกัดฟันเล็กน้อย รู้สึกเหมือนหัวใจถูกชนไปทีนึง ความโกรธ ก็จางหายไปหมดเลยจริงๆ

“แล้ว……. หาน จื่อยังอยากถามอะไรต่อ คิดๆแล้วรู้สึกไม่

จำเป็นแล้ว เขาก็พูดขนาดนี้แล้ว เธอยังมีอะไรต้องถือสาอีก!

ถึงแม้หาน จื่อไม่ได้พูดต่อ แต่ดูจากสีหน้าแววตาเธอ เย่ไม่เซ็ นรู้ว่าเธอหายโกรธแล้ว

แต่เขาไม่ได้โง่ มุมปากเขามีรอยยิ้มอ่อนๆ ถึงแม้กำลังยิ้มอยู่

แต่ดูแล้วกลับไม่หวังดี

“มู่จื่อ ตอนทีผมกลับมาคุณกำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ใช่มั้ย?” คำถามที่มาอย่างกะทันหันทำให้หานองงงวย แต่เธอก็ได้ พยักหน้า

“กำลังคุยเล่นกันอยู่?”

หาน จื่อได้พยักหน้าอีก

“เป็นข้อความที่เสี่ยวเหยียนส่งให้คุณ?

หานมู่จื่อรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ถึงแม้ปกติเขาเป็นห่วงตัวเองมาก แต่น้อยมากที่จะสอบถามละเอียดเหมือนวันนี้ หรือ

“ต่อไปตอนที่ผมไปประชุมไม่อยู่บ้าน คุณให้เธอคุยเป็นเพื่อน เยอะๆหน่อยนะ จะได้ไม่คิดฟุ้งซ่านเวลาอยู่คนเดียว”

คงจะรู้ว่าเธอเกิดความสงสัย ดังนั้นเย่ ไม่เป็นก็รีบพูดเสริมอีก

ความคิดเล็กๆที่เพิ่งก่อตัวขึ้นมาของหาน จื่อ พริบตาเดียวก็ ถูกคำพูดนี้โจมตีจนแยกย้าย เธอโล่งอกไปที่

เธอตกใจแทบแย่ เมื่อเธอยังนึกว่าเย่ ไม่เห็นจะหาเรื่องเสียว เหยียนเสียอีก

โชคดีที่ไม่ใช่

“รู้แล้วค่ะ”หาน จื่อพยักหน้า

“ตอนนี้ไม่โกรธผมแล้ว? “เย่ ไม่เซินถามอีก

คนๆนี้นี่พูดอะไรไม่พูด! เธอถูกเขากอดจูบมาครึ่งค่อนวันแล้ว เขายังมาถามแบบนี้อีก

หานมู่จื่อขี้เกียจตอบเขา เธอแค่ “ทีนึงและพูด “ต่อไปตอนที่ เสี่ยวโต้วหยาอยู่ คุณจะจูบฉันมั่วแบบนี้ไม่ได้เชียวนะ ถึงเธอยัง เด็กอยู่ แต่มีผลกระทบแบบนี้ไม่ได้!”

เย่โม่เชินหยิกจมูกเธอ”ผมรู้แล้ว ตอนนี้กลับไปได้หรือยัง?”
ส่วนเสี่ยวเหยียนที่อยู่ต่างประเทศ ไม่รู้ว่าแค่คำพูดเรื่อยเปื่อย คําเดียวของตัวเอง จะทำให้สองสามีภรรยาตระกูลเยเกิดความ ขัดแย้งกัน แต่ทั้งสองพูดเคลียร์กันแล้ว สุดท้ายก็ดีกันแล้ว

เสี่ยวเหยียนนอนอยู่บนเตียง ตอนที่เธอหยิบมือถือมาก็เห็น ข้อความที่หานชิงส่งให้เธอ บอกว่าเขาลงไปจัดการธุระ น่าจะ กลับมาตอนค่ำ แต่ว่าเขาได้สั่งอาหารไว้ให้เธอ ให้เธอตื่นขึ้นมา แล้วโทรหาแผนกบริการเลย

ส่วนเสี่ยวเหยียนเมื่อกี้กำลังรีบร้อนสื่อสารกับหาน จื่ออยู่ ดัง นั้นเลยไม่ได้คำนึงถึงเรื่องนี้

หลังจากเธอคุยเสร็จ ถึงพบว่าตัวเองค่อนข้างหิวข้าวแล้ว เธอทานอะไรก่อนดีกว่า ก็ไม่รู้ว่าหานซึ่งไปทำอะไร……….

ตอนที่พนักงานเข็นรถเข็นบริการอาหารมา พอเปิดฝาปุ๊บ กลิ่น หอมของอาหารก็ฟุ้งกระจายทั้งห้อง เสี่ยวเหยียนก็กระหายขึ้นมา ทันทีเลย พนักงานได้บอกให้เธอว่ามีอะไรสามารถโทรเรียกได้ ตลอด จากนั้นก็ได้จากไป

เสี่ยวเหยียนลูบท้อง และดื่มน้ำซุปครึ่งถ้วยก่อน

กินไปสักพัก เสี่ยวเหยียนค่อนข้างหดหู เมื่อคืนเกิดเรื่องอย่าง นั้น ปรากฏตอนที่ตื่นขึ้นมากลับไม่เห็นเขา แถมยังออกไปแล้ว ด้วย พลบค่ำถึงจะกลับมา

มีเรื่องอะไรที่สำคัญขนาดนี้?

แต่ไม่นานเสี่ยวเหยียนก็ปล่อยวางได้แล้ว เพราะยังไงซะเธอรู้ว่าหาน งเป็นคนยังไง เรื่องต้องสำคัญมากแน่ๆ ไม่งั้นเขาไม่ จากไปโดยเฉพาะหรอก

คงจะเพราะเหนื่อยล้าเกินไป จากเมื่อก่อนถึงตอนนี้ ครั้งนี้เกี่ยว เหยียนเป็นครั้งที่ทานเยอะที่สุด พอเธอทานจนเกลี้ยง เธอถึงดึงส กลับมาได้ว่าตัวเองไม่ได้เหลือไว้ให้หานซิงเลย………….

จบเห่แล้ว

เสี่ยวเหยียนมองความเละเทะบนโต๊ะอาหารที่อยู่ตรงหน้า แล้ว ลูบท้องแน่นๆของตัวเองแล้วค่อนข้างอึดอัด

แค่ไม่ระวังก็ทานมากเกินไปแล้ว

เสี่ยวเหยียนจึงได้โทรเรียกรูมเซอร์วิส ให้พนักงานมาเก็บข้าว ของไป และได้สั่งอาหารเพิ่มอีกชุดนึง รอตอน หานซึ่งกลับมา ค่อยส่งขึ้นมา

พนักงานตอบตกลงเสร็จก็จากไปแล้ว

เพราะหานชิงไม่กลับมาสักที ดังนั้นเสี่ยวเหยียนเตรียมไปแช่ น้ำร้อนผ่อนคลายร่างกายสักหน่อย น้ำร้อนได้ขจัดความเหนื่อย ล้าไป ในขณะเดียวกันก็นำพาความง่วงมาให้เสี่ยวเหยียน เธอ คอตกหมอบอยู่ที่ขอบจากุชชี่ สะลึมสะลืออยากจะนอน

ตอนที่หานชิงจัดการธุระเสร็จกลับมาถึงโรงแรม ก็พลบค่ำ แล้ว ก่อนขึ้นชั้นบนเขาได้สอบถามที่หน้าเคาน์เตอร์ครู่นึง รู้เรื่อง ที่เสี่ยวเหยียนตื่นและทานข้าวแล้ว จึงได้ให้พนักงานส่งอาหาร เย็นไปชั้นบน กลับถูกแจ้งให้ทราบว่าเสี่ยวเหยียนได้สั่งอาหารไว้แล้ว

เขาอึ้งไปครู่นึง จากนั้นก็ได้ขึ้นชั้นบน

ตอนที่ผลักประตูออกในห้องเงียบสงบ หานซึ่งเม้มปากบางๆ ไว้ หรือว่ายัยบ๊องนั่นยังหลับอยู่

เมื่อคืนทําเอาเธอเหนื่อย?

แต่ไม่นาน หาเชิงพบว่าเสี่ยวเหยียนไม่ได้อยู่ในห้องนอน

หาไปรอบนึงหานซึ่งพบสาวน้อยของเขาอยู่ในห้องน้ำ

เพียงแต่นาทีนี้ เสี่ยวเหยียนได้นอนคว่ำอยู่ที่ขอบจากุชชี่ หลับ สนิทแล้ว ใต้ตาของเธอมีรอยเขียว ดูออกว่าเมื่อคืนทำเอาเธอ เหนื่อยมากจริงๆ

หานซึ่งสงสาร เดินไปใช้มือทดสอบอุณหภูมิน้ำดู จากนั้นก็ได้ ขมวดคิ้ว

เพราะอุณหภูมิน้ำได้ค่อยๆเย็นลงแล้ว ก็ไม่รู้ว่ายัยป้องแช่อยู่ ในนี้นานไปเท่าไหร่ ถ้าไม่ใช่ตัวเองกลับมา คาดว่าเธอคงแช่อยู่ ในนี้จนน้ำเย็นก็ไม่รู้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ