บทที่ 715 ฝนตกแล้ว

ถูกหานชิงพูดแบบนี้ พยาบาลเริ่มไม่ค่อยแน่ใจแล้ว เธอเม้มปาก สีแดงของเธอ จากนั้นจ้องดูรูปนั้นอยู่สักพัก ถึงพูดเบาๆ ว่า : “เอาแบบนี้ละกัน พวกคนป่วยก็ต่างกำลังพักผ่อน คุณเข้าไปหา คนเดียว ระวังท่าทางหน่อยก็ไม่เป็นไร สุภาพบุรุษท่านนี้ก็พูดไว้ ไม่ผิด จากนั้นพวกเขาก็ต่างเหนื่อยมากแล้ว แน่นอนว่าต้องมี ความแตกต่างจากในรูป ก็ไม่แน่…ฉันดูไม่ออกนะ? ”

พูดจบ พยาบาลสาวก็ชำเลืองมองรูปนั้น

ผู้ชายในรูปหน้าตาดี เป็นผู้ชายประเภทที่มองครั้งเดียวก็ลืม ไม่ลง ถ้าหากในบรรดาผู้ที่ช่วยชีวิตมาเมื่อกี้มีหน้าตาแบบเขา พยาบาลสาวรู้สึกว่าตัวเองต้องลืมไม่ลงแน่ๆ

แต่ว่า……ข้อสังเกตของหานซึ่งทำให้เธอก็ไม่แน่ใจขึ้นมา คนกำลังตามหาญาติอยู่ เธอก็ไม่สามารถตัดสินอย่างลวกๆ

ได้หรอก

“ขอบคุณนะ งั้นพวกเราไปหาดู “หานซึ่งยื่นมือเอาโทรศัพท์ ของหาน จื่อเก็บเข้าไป จากนั้นค่อยๆ ผลักไหล่ของเธอ : “ค่อยๆ นะ เดี๋ยวพี่ไปดูเป็นเพื่อนเธอ

หาหมอพยักหน้าที่ซีดเผือดของเธอ : “โอ โอเค”

ปลายเสียงของประโยคนี้มีความสั่นเล็กน้อย ทานซึ่งโอบไหล่ เธอแล้วเดินไปในห้องผู้ป่วย เพราะอุบัติเหตุครั้งนี้ รอบๆ นี้มีแต่โรงพยาบาล โรงพยาบาลเดียว แล้วอีกอย่างยังเป็นโรง พยาบาลที่ไม่ได้ใหญ่โตอีกด้วย เพราะฉะนั้นเตียง มีจำกัด ได้แต่ เพิ่มจำนวนเตียงในห้องผู้ป่วยเท่านั้น แม้มีเพิ่มมาที่ทางเดินแล้ว

ทานซึ่งพาทานจื่อค่อยๆ ดูไป แต่ยังไงก็ไม่เห็นคนที่ท่าทาง คุ้นเคย

หานมู่จื่อไม่ยอมแพ้ ตอนจําก็ไม่ได้พูดอะไร หาดูอย่างเงียบๆ รอบแล้วรอบเล่า ก็ไม่เห็นมีเย่ ไม่เป็น เธอก็หาอีกรอบ กลัวว่าเมื่อ กี้ตัวเองทําพลาดไป

รอบที่หนึ่ง……..

รอบที่สอง……

รอบที่สาม………

ก็ไม่รู้ว่าหากรอบแล้ว หานมอก็ยังหาอยู่ หานซึ่งทนไม่ไหว แล้วจริงๆ ลากมือที่เรียวยาวของเธอ บังคับให้เธอหยุดลง

“ไม่ต้องหาแล้ว เย่โม่เซ็นไม่ได้อยู่ที่นี่

หานมู่จื่อ มู่จื่อ : เธอเงยหน้า สายตาตกใจมองลงไปที่หน้าของทานซึ่ง

“พี่ชาย อาจจะเป็นเพราะพวกเราหาไม่ทั่ว ถ้าหากเขาไม่ได้อยู่ ที่นี่…….นเขาจะไปไหนได้? ”

ปัญหานี้ หานซึ่งหมดปัญญาจะตอบเธอ แล้วก็ตอบไม่ได้ ได้ แต่เม้มริมฝีปากบางๆ จับไหล่ของเธอ : “น้องสาวโง่ ตอนนี้กมากแล้ว ทีมค้นหาและกู้ภัยจะไม่เริ่มการช่วยเหลือจนกว่าจะถึง วันพรุ่งนี้ พวกเราหาที่นี่มาหกเจ็ดรอบ ก็มองไม่เห็นเงาของเย่ไม่

“ถูกต้อง…….. หาน จื่อพยักหน้า “แค่หาไม่เจอ พวกเราอาจ จะดูไม่ถี่ถ้วนเอง หรือว่า……..พวกเราไปถามพยาบาลอีกรอบ? ”

ท่าทางที่หลอกตัวเองแบบนี้ หานซึ่งหมดปัญญาจริงๆ “อย่าโง่ อีกเลย คนที่ช่วยกลับมาก็อยู่ที่นี่ หาที่นี่ไม่เจอ งั้นก็ไม่มี ตอนนี้ เธอจะทำ ก็คือหาที่พักผ่อน พรุ่งนี้ตื่นนอนแล้ว พวกเราค่อยไปดู พร้อมกับทีมกู้ภัย”

ไม่คาดคิด สายตาของหานจื่อและอารมณ์ก็เย็นลง เย็นลงทำ คนสงสัย ซูจิ๋วที่อยู่ข้างๆ

“ใช่แล้วคุณจื่อ ร่างกายสำคัญ ดูแลตัวเองให้ดี ถึงแม่แรงหา คุณชายเย่ ”

เขาพูดแบบนี้เพื่อหวังว่าจื่อจะดูแลตัวเองกลับโรงแรมไปพัก ผ่อน แต่ใช้เคล็ดลับเดียวกัน จะสามารถใช้สองครั้งได้ยังไง? หา นมู่จื่อได้ยินคำพูดของเขาแล้ว ก็พยักหน้า

“ฉันนอนไม่หลับอ่ะ”

จากนั้นเธอก็หันหัวมองไปที่หานง จับแขนเสื้อของเขา : “ฉัน อยากกลับไปดูอีกครั้ง

หานงทนเธอไม่ไหวแล้วจริงๆ เสียงเย็นลงมา “เธอยังอยาก เอาแต่ใจไปถึงไหน? ตอนนี้ก็มืดค่ำแล้ว ตรงนั้นลมแรง เธอไม่ได้ยินเจ้าหน้าที่ตำรวจบอกว่าน้ำตรงนั้นแรงมากเหรอ? นอกจาก นี้ ถึงจะไปแล้วทำอะไรได้? เฝ้ายามอยู่ที่นั่น? เย่ ไม่เป็นก็กลับมา เลย? ”

ทันใดนั้นเสียงของเขาก็หนาขึ้นและแข็งแกร่งขึ้น ราวกับคน แก่ที่เข้มงวด

ซูจิ๋วที่อยู่ข้างๆ มองดูอย่างกลัวจนใจเต้นรัว

ตามเหตุผลแล้วท่าทางของหาน จื่อตอนนี้ ยิ่งต้องปลอบใจ เธอ ถึงแม้เรื่องนี้เกิดขึ้นแล้ว เธอคือคนที่เสียใจมากที่สุด แต่ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีน้ำตาร่วงสักหยด อีกอย่างยังเข้มแข็งตาม ทุกคนไปหลายๆ ที่

คิดไม่ถึงว่าผู้จัดการทานจะพูดแรงๆ กับเธอในสถานการณ์ แบบนี้ ซูจิ๋วคิดๆ รีบไปพยุงแขนของหาน จื่อ อธิบายด้วยเสียง อ่อนโยน : “คุณมู่จื่อ พี่ชายของคุณไม่ได้หมายความว่าจะโทษ คุณ แค่ที่นั่นตอนที่เรามาโรงพยาบาลที่นั่นก็ถูกปิดล้อมไว้หมด แล้ว ถึงแม้พวกเรากลับไปตอนนี้ ก็เข้าที่นั่นไม่ได้ อีกอย่างแบบนี้ สู้พวกเรากลับโรงแรมไปพักผ่อนสักคืนหนึ่ง รอพักผ่อนแล้ว ทาน อาหารเช้า พวกเราค่อยไปดูที่นั่นอีกทีดีไหม? ”

ทานชิงที่ยืนอยู่ข้างๆ มองด้วยสายตาเย็นชา

หาน จื่อทำตาละห้อย เสียงก็เบาๆ “ฉันรู้ว่าพวกคุณทำ เพราะหวังดีกับฉัน แต่……..นกลับไปที่โรงแรม ก็นอนไม่หลับ พวกคุณ …..

“ฉันรู้ว่าพวกคุณรู้หมด “ซูจิ๋วจับไหล่ของเธอ ค่อยๆ ปลอบเธอต่ออย่างเบาๆ : “แต่ว่าคุณก็ไม่สามารถจะทรมานร่างกายตัวเอง แบบนี้ คุณคิด….อนนี้อากาศก็เย็นแล้ว วันนี้คุณสวมชุด แต่งงานไปทุกที่ ก็เหนื่อยมากแล้ว อีกอย่างตอนนี้ก็มืดดึกดื่น แล้ว ลมหนาวต้องหนักมากแน่ๆ ถ้าหากตอนนี้คุณยังอยากจะ ออกไป ถึงตอนนั้นลมหนาวพัดถึงร่างกาย ล้มป่วยลงมาจริงๆ แล้วจะทำยังไง? คุณมู่จื่อ ผมไม่ได้ว่าอะไรคุณหรอกนะ แต่ว่า……. ฉันคิดว่าถึงแม่จะอยากหา ก็ต้องกลับไปที่โรงแรมเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำร้อน นอนสักพัก นานสักหน่อยก็จะดี ดูแลจิตใจให้ดี พรุ่ง นี้พวกเรา………..ว่าสามารถขึ้นเรือของทีมกู้ภัยได้ไหม เพื่อ ไปหาด้วยกัน? ”

คําพูดท้ายนั่น หาน จื่อก็สัมผัสได้

“ได้เหรอ? ”

ซูจิ่วคิดๆ : “ถึงตอนนั้นผมคุยกับคนที่ดูแล พยายามดู

นี่หาน จื่อถึงพยักหน้า

“โอเค งั้นฉัน…..กลับไปโรงแรม อาบน้ำพักผ่อน

เห็นเธอสุดท้ายยอมประนีประนอม ซูจิ๋วก็ยิ้มออกมาได้ “แบบนี้ถึงจะถูก คุณปู่จื่อ รถรอเราอยู่ที่ข้างนอกแล้ว งั้นพวกเรา โปเถอะ? ”

“โอเค”

จิ๋วพยุงหาน จื่อออกไปข้างนอก หานซึ่งยืนหยุดที่เดิม ประมาณสาววินาที ถึงค่อยตามมา
อากาศที่หนาวแล้ว ที่สำคัญคือตึกแล้ว ตอนออกมาจากโรง พยาบาลลมเย็นพัดใส่หู เพราะฉะนั้นขึ้นรถมาอบอุ่นจนเปรียบไม่ ได้ หานมู่จื่อขึ้นรถแล้วหดตัวเข้ามุมแล้วก็กอดไหลตัวเอง ดูโดด เดี่ยวและทําอะไรไม่ถูกมาก

รถขับไปประมาณสิบนาที ข้างนอกค่อยๆ มีฝนตกแล้ว

“ฝนตกแล้ว…… จิ๋วมองไปที่หน้าต่าง พิมพ์ออกมาอย่างไม่รู้ ตัวประโยคหนึ่ง

พูดจบ เขาก็เหมือนจะคิดอะไรได้ รีบเงียบเสียง

อากาศแบบนี้ฝนตก…….

นี้ไม่ใช่เรื่องดี

ซูจิ๋วมองไปที่หานมู่จื่อทันที

จริงๆ แล้ว หานมู่จื่อหดตัวอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ ได้ยินเสียงฝนตก แล้ว เธอก็นั่งตรงขึ้นมา

“ฝนตกแล้ว”

ซูจิ๋วมองไปที่นอกหน้าต่าง ปลอบใจว่า : “ก็แค่ฝนตกเหยาะๆ แหยะๆ ฝนแบบนี้………จะตกไม่นาน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ