บทที่ 884 ฉันไม่มีหลานสาวแบบเธอ

ตวนเสน่แค่รู้สึกว่าวันนี้แรงเขาเยอะมาก รู้สึกเหมือนแขนของ ตัวเองโดนบีบจนจะหักยังไงยังงั้น เธออยากจะร้องออกมาด้วย ความเจ็บปวด แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นแววตาที่ดำมืดของตวน มู่เจ๋อ เหมือนกับว่ามีเมฆปกคลุมอยู่ด้านบน

วินาทีนั้น เธอกลัวจนไม่กล้าพูดอะไรเลย

ปล่อยให้ตวนมเจ๋อลากแขนตัวเองเดินออกไปข้างนอก เธอไม่ ได้ใส่รองเท้า เดินเท้าเปล่าตามอยู่ด้านหลังของตวนเจ๋อไป

สวนเจอไม่ได้หันหน้ากลับมา แรงกดดันปกคลุมมาที่ตัวของ ตวนเสว่ เธอรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว นี่เป็นครั้งแรก ในความทรงจำของเธอที่เห็นพี่ชายของเธอทำให้ เธอรู้สึกแบบนี้

พอขึ้นรถ ตวนเจ๋อก็สั่งให้เธอคาดเข็มขัดอย่างเยือกเย็น ต วนเสเองก็ไม่กล้าขัดขืน ทำตามที่เขาสั่ง

มุ่งไปข้างหน้าด้วยความกดดันตลอดทั้งทาง พอมาถึงบ้าน ตอนที่จะลงจากรถนั้น ตวนเสาถึงได้รู้สึกกลัวขึ้นมา ให้ตายก็ไม่ ยอมลงจากรถ

เธอทําเรื่องพวกนั้นไป ตวนเจออาจจะไม่ทำอะไรเธอ แต่ว่า คุณปู่ล่ะ?

คุณ ไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่นอน
ตวนมเสว่ไม่ยอมปลดเข็มขัด เอาแต่อยู่ในรถไม่ยอมลงมา

ตวนเจ๋อสีหน้าเย็นชา และพูดอย่างไม่พอใจ “ถึงบ้านแล้ว เธอจะมารู้สึกเสียตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว เธอจะลงจากรถเอง หรือว่า จะให้พี่ไปเรียกคนมาเอาเธอลงจากรถ? ”

ประโยคหลัง ไม่หลงเหลืออารมณ์ความรู้สึกเลยแม้แต่นิด

เดียว

เหมือนกับว่าถ้าเกิดว่าตวนมเสวไม่ยินยอม ตวนเจ๋อก็จะไป หาคนมาลากเธอลงจากรถ ในทันที

“พีให้เวลาเธอสิบวินาที”

ไม่รอให้เธอพูดอะไรอีก ตวนเจ๋อก็ยื่นคำขาดแล้ว

ไม่มีทางเลือก ตวนมู่เสวก็ทำได้แค่ลงจากรถภายใต้สายตาที่ บีบบังคับของเขา หลังจากนั้นก็เดินตามเขาเข้าไปข้างใน เดินไป เดินมาก็ยังน้ำตาไว้ไม่อยู่ “พี่ ฉันรู้แล้วว่าผิด พี่ช่วยอ้อนวอนคุณ ให้ฉันหน่อยได้ไหม? ”

การแสดงออกบนใบหน้าของตวนเจ๋อมีแต่ความเย็นชาและ ว่างเปล่า เหมือนกับว่าคนที่กำลังขอร้องเขาอยู่นั้นไม่ใช่น้องสาว ของเขายังไงยังงั้นเลย

“พี่ เมื่อก่อนพี่รักฉันที่สุดแล้วนะ ฉันรู้แล้วว่าผิด พี่ช่วยฉันครั้ง หนึ่งนะ ครั้งเดียวก็พอแล้ว” ตวนเสเห็นว่าเขานิ่งไม่ไหวติง ก็ รู้สึกกลัวมาก

ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนเธอจะเคยทำผิด แต่ว่าทุกครั้งตวนเจ๋อก็จะแค่ทําหน้าดาคราเครียด หรือว่าอธิบายเหตุผลกับเธออย่าง จริงจัง บอกให้เธอว่าไม่ควรทำอะไร หรือว่าต้องทำอะไร

แต่ว่าไม่เหมือนกับตอนนี้ เธอร้องไห้ขนาดนี้พร้อมกับขอร้อง เขา แต่ว่าสีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไปเลย แถมยังไม่พูดอะไรอีก ด้วย

ขนาดพี่ชายที่รักเธอมากยังเป็นขนาดนี้ แล้วจะนับประสาอะไร กับคุณปู่ที่เข้มงวดกันล่ะ

ความเสขาอ่อน เธอไม่กล้าก้าวเดินไปข้างหน้าเลยจริงๆ

ใครจะไปรู้ว่าจู่ๆ ตวนเจ๋อจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ว่า “ถ้าเกิดว่าเธอยังชักช้า พี่จะไม่สนใจเธออีกแล้ว

พอได้ยินดังนั้น ตวนเจ๋อก็เงยหน้าขึ้นมาทันที “พี่? ” ความหมายของเขาก็คือ เขายังจะสนใจฉันเธออยู่งั้นเหรอ? ตวนเสวไม่กล้าซักช้า ถึงแม้ว่าขาของเธอจะอ่อนแรง แต่ว่า เธอก็จะพยายามลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างรวดเร็ว แล้วก็เดินตามต วนมู่เจ๋อไป

ไม่รู้เหมือนกันว่าเดินอยู่นานแค่ไหน ในที่สุดก็มาถึงห้องโถง ใหญ่แล้ว

และในห้องโถงใหญ่นั้น ตวนอ่าวเทียนก็นั่งสูบบุหรี่อยู่บน โซฟาเงียบๆ คนใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆ ยืนอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย มาก ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจดังด้วยซ้ำ สามารถมองความกดดัน ของสถานที่ตรงนี้ออก
พอเห็นภาพเหตุการณ์นี้ ตวนเสวก็เกือบจะพังทลาย

แต่ว่าพอกลับมาคิดแล้วก็เห็นร่างสูงใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าของตัว เอง ไม่เป็นไร สวนเสวคิด ยังไงพี่ชายก็ยังรักเธอ

เดี๋ยวพี่ชายต้องช่วยเธอแน่นอน ตวนเสวรู้สึกแน่ใจ

พอเข้าไปในห้องโถง ตวนเสวก็รู้สึกได้ถึงเมฆหมอกที่

ปกคลุมอยู่

ผ่านไปนาน เธอก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดด้วยเสียงเบาว่า “คุณ……..คุณปู่คะ เสียวเสวกลับ……….!!

แต่ทว่าเธอยังไม่ทันจะพูดจบ ตวนอ่าวเทียนที่เมื่อกี้นั่งนิ่งอยู่ บนโซฟาก็ลุกขึ้น ไม่เห็นเหมือนกันว่าเขาขยับยังไง แต่ว่ามือก็ตบ ลงบนใบหน้าขาวๆ ของตวนเสทันที

เพียะ

การตบหน้าที่กะทันหันนี้ ทำให้เกิดเสียงดังขึ้นในห้องที่เงียบๆ แห่งนี้ พอได้ยินเสียงนั้น ก็สามารถสัมผัสได้ว่าตบของตวนอ้าว เทียนนั้นมันแรงแค่ไหน

ตวนมเสว่โดนตบจนหล่นไปกองอยู่กับพื้น คนใช้ที่อยู่ใน สถานที่นั้นตกใจ แต่ว่าก็กลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

ส่วนตวนมู่เจ๋อ ก็ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ขยับ เขาก้มหน้าเพื่อ ปกปิดดวงตาที่สวยงามคู่นั้น ดวงตาสีเข้มมืดมนและไม่ชัดเจน

“เธอยังกล้าเรียกฉันว่าอีกงั้นเหรอ? ตระกูลตวนของเราไม่มีหลานสาว หน้าไม่อายอย่างเธอ เธอรีบไปเก็บข้าวของแล้ว ไสหัวออกไปจากตระกูลตวนมู่เดี๋ยวนี้

ลูกตบนั้นทำให้ตวนเสจากใจจริงๆ ผ่านไปนานเธอก็ยังไม่ สามารถดึงสติกลับมาได้ เธอรู้แค่ว่าเสียงที่ดังก้องอยู่ที่หูตอน โดนตบเหมือนกับว่าเป็นเสียงของอะไรบางอย่างที่ถูกเจาะ

ทันใดนั้นก็มีกลิ่นเลือดฝาดๆ อยู่ในปากของเธอ และเลือดก็ ออกมาจากมุมปาก

จนถึงตอนที่ตวนอ่าวเทียนให้เธอออกไปจากบ้านตระกูลตวน มู่ ตวนเสวถึงได้สติกลับมา เธออยากจะยื่นมือไปกุมหน้าของ ตัวเอง แต่พอนิ้วสัมผัสโดยนั้นเธอก็เจ็บจนเกือบจะร้องออกมา

น้ำตาร่วงหล่นลงในทันที ตวนเสาเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำ ตามองตวนอ่าวเทียน

เห็นได้ชัดว่าการตบนั้นไม่ได้ทำให้ตวนอ่าวเทียนสงบลงเลย ความโกรธ ในใจของเขายังคงแผดเอามากขึ้นเรื่อยๆ

เขาชี้หน้าของตวนเสบู่แล้วว่า

“ในฐานะที่เป็นลูกหลานของตระกูลตวน แต่ว่าเธอกลับกล้า ทำเรื่องที่มันต่ำช้าแบบนี้ได้ ถ้าเกิดว่าเรื่องนี้หลุดออกไปก็คงจะมี คนคิดว่าฉันตวนอ่าวเทียนเป็นคนสอนเธอมา! ชื่อเสียงของฉัน ตวนอ่าวเทียนถูกเธอทำลายไปทั้งหมด! ”

สุดท้ายตวนเสวก็ร้องไห้ออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ “คุณปู่ หนูรู้ไปแล้วว่าผิด ให้อภัยหนูเถอะค่ะ”
“งั้นเหรอ? ” สวนมู่บ้านเทียนหัวเราะเยาะ “ครั้งที่แล้วตอนไป กินข้าวที่โรงแรมนั้นมันสถานการณ์อะไรกัน? คนอื่นปฏิเสธการ แต่งงานต่อหน้าเธอขนาดนั้น เธอควรจะตัดใจจากเขาตั้งแต่ตอน นั้นแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะมีจิตใจชั่วร้าย ไปเรียนรู้จากข้าง นอกแล้วท่าเรื่องที่ต่ำช้าพวกนี้! ”

พอพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ตวนอ่าวเทียนก็รู้สึกไฟลุกโหมเป็นพิเศษ

ตั้งแต่ครั้งที่แล้ว ตู่ฉือเซินพูดต่อหน้าว่าจะไม่แต่งงานกับสวน เสร่ ตั้งแต่หลังจากที่เขาปฏิเสธการแต่งงานอย่างชัดเจนแล้วนั้น ในใจของตวนอ่าวเทียนก็เต็มไปด้วยไฟมาโดยตลอด

หลานสาวของเขาตวนอ่าวเทียนเป็นคนที่ดีในทุกๆ ด้าน ภูมิ หลังของครอบครัวก็เป็นหนึ่งในล้าน

แต่ว่าฉือเซินกลับมาเรื่องมากอีกงั้นเหรอ? หลานสาวของเขา

มีตรงไหนที่ไม่เหมาะสมกับเขาบ้าง?

แต่ว่าตอนนี้พอตวนเสวทำเรื่องแบบนี้ออกมาแล้วนั้น เขาต วนอ้าวเทียนถึงได้ตระหนักได้ว่า ทำไมเขาถึงไม่ชอบหลานสาว ของตัวเอง

ยิ่งคิดเขายิ่งโกรธยิ่งผิดหวัง การที่หลานสาวเพียงคนเดียว ของเขาเปลี่ยนไปกลายเป็นแบบนี้ทำให้เขารู้สึกปวดใจ ตวน อ้าวเทียนโกรธจนตาแดงก่ำไปหมด “โทษฉันเลย ฉันผิดเอง ที่ ฉันไม่ได้สอนเธอให้ดี ถึงได้ให้เธอทำเรื่องแบบนั้นได้ ฉันผิด

“คุณปู่” เธอร้องไห้ฮือๆ ต่อ “คุณปู่ หนูเองที่ไม่ดี คุณปู่ให้อภัยเสียวเสวสักครั้งเถอะนะคะ ครั้งหน้าเสียวเสว่จะไม่กล้าอีกแล้ว”

ตวนอ้าวเทียนมองไปที่เธอด้วยสายตาเหมือนขี้เถ้า “ไม่กล้า อีกแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร? ศักดิ์ศรีของตระกูลตวนมันต้อง หายไปหมดแล้วเพราะว่าเธอ ต่อไป……ฉันจะเอาหน้าที่ไหนไป ยืนอยู่ตรงหน้าฉือจิน? เธอรีบไสหัวออกไปจากตระกูลตวน เดี๋ยวนี้ ต่อไปนี้ฉันตวนอ่าวเทียนไม่มีหลานสาวอย่างเธอ

ตวนเสเห็นว่าเขาอยากจะตัดความสัมพันธ์กับตัวเองจริงๆ ก็ร้อนใจทันที เธอรีบกอดขาของเขาเอาไว้ “ไม่เอา ไม่เอานะคะ คุณปู่ เสี่ยวเสว่ไม่อยากไป นี่คือบ้านของเสียวเสว คุณคือคุณปู่ ของเสียวเสว หนูไม่อยากไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ