บทที่313 พอแล้วล่ะ

เส้นเฉียวพยักหน้า เธอก็ไม่อยากให้ตัวเองล้มลง ในตอนนี้ ไม่อย่างนั้นที่เธอทำไปทั้งหมดก่อนหน้านี้ก็จะ เปล่าประโยชน์

เธอจึงก้าวเท้าแล้วมุ่งหน้าไปหาพวกเขา นึกไม่ ถึงเธอพึ่งก้าวได้เพียงสองก้าว ร่างกายของเธอก็ไม่อาจ จะควบคุมได้แล้วล้มลงไปด้านหน้า

เธอล้มลงดังตบ เสิ่นเฉียวล้มลงไปอยู่บนพื้นอัน

หนาวเหน็บ

เม็ดฝนเม็ดใหญ่หยดกระทบบนใบหน้าของเธอ ร่างกายของเธอ เสื้อผ้าของเธอเปียกปอนอย่างรวดเร็ว หัวของเธอเปียกจนเส้นผมเกาะกัน เจ็บเหลือเกิน….

แต่เธอยังต้องลุกขึ้นมา เธอต้องไปหลบฝนแล้ว รอเย่โม่เซินออกมาเจอเธอ

เธอมีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดกับเย่โม่เซิน เธออยากเชื่อมั่นในตัวเขาอยากจะรักเขาอย่างสุดหัวใจ แต่ทำไมเขาถึงไม่ยอมออกมาสักที?

ในตอนนั้นเอง เสน่ห์เฉียวรู้สึกได้ว่ามีของเหลว อุ่นๆไหลออกมาจากดวงตา แต่ในไม่ช้ามันก็ถูกผสมรวม เข้ากับน้ำฝนอันหนาวเย็น ดังนั้นเธอจึงแยกไม่ออกว่าบน ใบหน้าของตัวเองคือน้ำฝนหรือว่าน้ำตากันแน่

“คุณนายน้อย!”
เมื่อคนเหล่านั้นเห็นว่าเธอล้มลงต่างก็ร้องออกมา ด้วยความตกใจ

เซียวซู่ยังไม่ได้เดินกลับมา เสิ่นเฉียวกะพริบตา เธออยากจะลุกขึ้นมาจากบนพื้น ทันใดนั้นน้ำเสียงที่อ่อน โยนแต่แฝงไปด้วยความโกรธก็ดังขึ้นมาจากบนหัวของ

เธอ

“อย่าไปเลย ไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว”

“เห้อ ….” น้ำเสียงนี้ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน เสิ่น เฉียวกำลังจะเงยขึ้นมามองว่าเป็นเสียงของใคร แต่เธอ ยังไม่ทันได้มอง ร่างกายของเธอก็ถูกพยุงขึ้นมาทันที มือคู่หนึ่งที่อบอุ่นใช้แรงประคองไหล่ของเธอเอาไว้แน่น

เสิ่นเฉียวบุกเข้าไปในอ้อมอกอันอบอุ่น

ที่คุณทำมาทั้งหมด มันเพียงพอแล้วล่ะ”

น้ำเสียงที่อ่อนโยนดังอยู่บนหัวของเธอ ร่างกาย ของเธอถูกโอบกอดด้วยอ้อมแขนอันอบอุ่น เสิ่นเฉียวได้ กลิ่นที่คุ้นเคย แฝงไปด้วยกลิ่นคาวเลือดอ่อนๆ

“ไปกับฉันเถอะ คุณไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อแล้ว ถ้าเขาไม่อยากเจอคุณละก็ คุณเองก็เก็บศักดิ์ศรีของคุณ หน่อยเถอะ”

ทันใดนั้น เสิ่นเฉียวโดนอุ้มขึ้นมา มือของเธอโอบ คอของคนคนนั้นโดยไม่ทันรู้ตัว เมื่อเงยหน้าขึ้นเธอก็ มองเห็นแววตาที่เจ็บปวดใจของเย่หลิ่นหาน

“เย่หลิ่นหาน?” เมื่อมองเห็นเขา เสิ่นเฉียวอึ้งในทันที เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? เขาไม่ใช่ว่าควรจะกลับไปที่ โรงพยาบาลแล้วงั้นหรอ? ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว แต่เขา กลับปรากฏตัวอยู่ที่นี่ อีกทั้งยังพูดคำพูดเหล่านั้นกับเธอ อีกด้วย!

นี่หมายความว่า…

ทันใดนั้น น้ำตาก็คลออยู่เต็มเบ้าตาของเส้นเฉียว เธอจ้องมองเขา “คุณ คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”

“เด็กโง่” เหย่หลิ่วหานยิ้มอ่อนๆ ฉันบอกไปแล้ว ไม่ใช่หรอว่าจะพาคุณไปอยู่ต่อหน้าเขาใช่มั้ย? คุณยังไม่ ได้เจอเขาเลย ฉันจะเดินออกไปอย่างไว้วางใจได้ยัง ไง?”

“ฉัน….เขาไม่อยากเจอหน้าฉัน” เสิ่นเฉียวกัดริม ฝีปากล่าง เธออดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวน้ำตาจึงไหลออก มา

“ไม่เป็นไร” เย่หลิ่นหานเช็ดน้ำตาให้กับเธอ จาก นั้นยิ้มอ่อนๆแล้วพูด “เขาจะเจอคุณหรือไม่ตอนนี้มันไม่ สำคัญอีกแล้ว โม่เซิน…ถ้าเขาไม่อยากเจอคุณ ฉันจะ พาคุณออกไปจากที่นี่”

เมื่อพูดจบ เขาก้าวขาแล้วหันหลังเพื่อที่จะเดิน ออกไป

สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไปทันที เธอรีบคว้า แขนเสื้อของเขา “ไม่ ไม่ได้นะ! ฉันไปจากที่นี่ไม่ได้ ฉัน จะรอเขาอยู่ที่นี่ ฉันมีคำพูดที่ต้องพูดกับเขา!”

ฝีเท้าของเย่หลิ่นหานหยุดชะงักลง เขาก้มหน้าลง แววตาของเขาแฝงไปด้วยความรู้สึกที่ตำหนิเธอ

* คุณยังไม่เข้าใจอีกหรอ? เขาไม่ได้อยากเจอคุณ เลยสักนิด ถ้าเขารู้สึกเจ็บปวดใจต่อคุณ เขาคงไม่ปล่อย ให้คุณรอถึงตอนนี้หรอก ฉันพยายามฝืนทนที่จะไม่ลงมา จากรถก็เพื่อให้คุณได้เห็นทุกอย่างอย่างแจ่มแจ้งชัดเจน ตอนนี้คุณก็ยังอยากจะดื้อดึงอีกงั้นหรอ?”

คำพูดของเขากระทบจุดที่เจ็บปวดภายในใจของ เสิ่นเฉียว ทำให้เธอพูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ

เธอจ้องมองเขาอย่างเหม่อลอยไปสักพัก จากนั้น จึงเริ่มสะอื้นร้องไห้เล็กน้อย

“แต่คืนนี้ ฉันคือคนที่ทำผิดไปแล้วจริงๆ ฉันบอก ว่าฉันจะมา แต่ฉันทำให้เขาต้องรอทั้งคืน ฉันก็ไม่ได้ ปรากฏตัวออกมา เขา….ตอนนี้คงกำลังเอาคืนฉัน ให้ฉัน ลิ้มลองรสชาติแห่งการรอคอย ฉันควรที่จะให้อภัยเขา…

“อย่าคิดมากอีกเลย สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ความผิดของ คุณ เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ เป็นเรื่องเหนือความคาด หมาย ถ้านี่ก็เป็นความผิดของคุณละก็งั้นเย่โม่เซิน.. วันนี้ก็ชั่วร้ายเกินไปแล้ว เฉียวเฉียว พี่จะพาคุณออกไป จากที่นี่ก่อน ร่างกายของคุณอ่อนแอมาก วันนี้ก็ได้รับ บาดเจ็บอีก ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปคุณจะไม่ไหวแน่ๆ”

เมื่อพูดจบ เย่หลิ่นหานไม่สนใจว่าเธอจะยินยอม หรือไม่ยินยอม เขาอุ้มเธอแล้วก้าวฝีเท้าเดินออกไป เสิ่นเฉียวดึงสติกลับมา จากนั้นเริ่มออกแรงดิ้นเพื่อขัดขืน

ไม่ ฉันไม่ไป! ฉันบอกไปแล้วว่าฉันจะรออยู่ที่นี่ จนกว่าจะเจอเขา! ฉันไปไม่ได้!”

“อืม…” เย่หลิ่นหานส่งเสียง อึม อย่างระอาใจ หนึ่งที่เสิ่นเฉียวไม่กล้าที่จะดิ้นอีกต่อไป เพราะเธอรู้ว่า ร่างกายของเย่หลิ่นหานได้รับบาดเจ็บค่อนข้างหนัก เมื่อ ตะกี้ที่เธอดิ้นขัดขืนคงจะไปโดนบาดแผลของเขา

เมื่อเย่หลิ่นหานหยุดเดิน เขายิ้มอย่างขมขื่นใจ “ทำไมไม่ดิ้นขัดขืนต่อล่ะ? คุณสามารถออกแรงผลักฉัน แล้วเดินกลับไปที่หน้าประตูนั้นอีก แต่ฉันจะบอกอะไร คุณ ก่อนหน้านี้ที่ฉันคอยสังเกตการณ์อยู่ ตอนนี้ฉันมี ความคิดที่จะพาตัวคุณออกไปให้ได้ ฉันไม่ปล่อยคุณ กลับไปง่ายๆหรอก นอกจากซะว่าฉันจะล้มลงอยู่กลาง สายฝนนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ปล่อยให้คุณกลับไปทั้ง ศักดิ์ศรีของตัวเองลงพื้นอีก”

เสิ่นเฉียว “…เย่หลิ่นหาน ทำไมคุณต้องทำถึง ขนาดนี้ด้วย?”

“แล้วคุณล่ะ? ทำไมคุณต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย?”

เสิ่นเฉียวพูดไม่ออก เธอกัดริมฝีปากล่าง “ฉันรู้ว่า ฉันติดหนี้บุญคุณต่อคุณ ถ้าว่าด้วยเหตุผลแล้วฉันควรจะ ตอบตกลงกับคุณ แต่ฉันอยากจะขอร้องคุณ ปล่อยฉันลง ไปเถอะ นี่คือเรื่องระหว่างฉันกับเย่โม่เซิน ฉันอยากจะ จัดการด้วยตัวเอง ไม่ว่าฉันจะทำยังไงมันก็ล้วนแต่เป็น สิ่งที่ใจฉันต้องการ พี่ก็เน้นย้ำกับฉันมาตลอดว่านี่คือสิ่งที่ใจของพี่ต้องการใช่มั้ย? งั้นก็ให้ฉันได้ทำตามที่ใจฉัน ต้องการสักครั้งได้มั้ย?”

“ไม่ว่าคุณจะพูดว่าอะไร วันนี้ฉันก็ไม่ให้คุณไป หรอก” เย่หลิ่นหานอุ้มเธอแล้วเดินไปที่รถ ส่วนผู้คนที่อยู่ ข้างๆประตูใหญ่ต่างก็จ้องมองแล้วอึ้งทันที นี่มันเกิด อะไรขึ้น? คุณชายใหญ่ของตระกูลเย่อยู่ๆมาปรากฏตัว อยู่ที่นี่ได้ยังไง อีกทั้งยังอุ้มเธอออกไปอีกด้วย?

“พี่ใหญ่ ฉันขอร้องคุณล่ะ คุณปล่อยฉันลงไป เถอะ ฉันต้องอยู่ที่นี่เพื่อรอคอยเขาจริงๆ ฉันพูดเอาไว้ แล้ว ….ฉันจะผิดคำพูดอีกไม่ได้ พี่….”

ร่างกายของเสิ่นเฉียวหักโหมจนเกินไป เมื่อตะกี้ เธอแลดูยังมีพละกำลัง เธอยังถกเถียงกับเย่หลิ่นหาน ไหว แต่อยู่ๆน้ำเสียงของเธอก็เริ่มอ่อนแรงลงจากนั้น เธอรู้สึกมึนหัวแล้วหงายตัวไปด้านหลัง

เย่หลิ่นหานตกใจเป็นอย่างมาก เขาหรี่ตา “เฉียว เฉียว?”

“พี่ ให้ฉัน …กลับไป!”

เธอพูดโดยไม่รู้สึกตัว

ให้ตายสิ!

เมื่อตะกี้เธอยืนนานเกินไป ลมพัดจนสมองของ เธอเริ่มเลอะเลือนแล้ว

ไม่อย่างนั้น ตอนนี้เธอจึงรู้สึกว่าภาพที่อยู่ต่อหน้า ดูเลือนรางมากขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกมึนหัวมากขึ้นเรื่อยๆ
โลกทั้งใบกำลังหมุนติ้ว

ราวกับแผ่นดินกำลังไหว

ไม่ได้นะเธอจะมึนหัวไม่ได้….เธอยังต้องรอเย่โม่ เซินต่อ

เธอมีคำพูดมากมายที่จะถามเย่โม่เซิน ตกลงมัน เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ทำไมเขาถึงต้องโกรธขนาดนี้ด้วย ทำไมไม่พูดอะไรสักคำแล้วเอาหนังสือข้อตกลงเรื่อง การหย่ามาให้เธอ?

ใช่แล้ว….หนังสือข้อตกลงเรื่องการหย่า

“คุณเหนื่อยแล้ว นอนพักสักหน่อยเถอะ ฉันจะพา คุณออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”

ไม่ ไม่เอา…”

เสิ่นเฉียวได้ยินเสียงของตัวเองห่างไกลออกไป

เรื่อยๆ ไกลจนเธอไม่ได้ยิน

เธอค่อยๆจมอยู่ในความมืดมิด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ