บทที่273 เชื่อใจฉัน

แววตาของเสิ่นเฉียวเต็มไปด้วยความอยากได้ ใครรู้ ราวกับต้องการจะดูว่ามีอะไรแปลกไปจากดวงตา หรือระหว่างคิ้วนั้นหรือไม่โดยไม่ต้องการจะปล่อยมันไป แม้แต่น้อย

แต่คนอย่างเย่โม่เซินคนนี้นั้นเขาปิดบังความรู้สึก ของตนเองได้ดีเลิศจนเกินไปเสียด้วยซ้ำ

เส้นเฉียวดูไม่ออกเลยแม้แต่น้อย

ในตอนท้ายเสิ่นเฉียวได้ยินเขาพูดด้วยเสียงต่ำ”จะต้องให้ฉันพูดให้ชัด ๆ เธอถึงจะเข้าใจความหมาย ของฉันใช่ไหม?”

เส้นเฉียวนิ่งไปและมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ

เย่โม่เซินยกริมฝีปากบาง: “มานี่สิ”

เสียงของเขานั้นเหมือนมีพลังวิเศษ อย่างไม่คาด คิดเสิ่นเฉียวก็เดินเข้าไปหาเขาสองสามก้าวจนถึงหน้า เขา ทันใดนั้นเย่โม่เซินก็ยื่นมือและดึงเธอเข้ามาไว้ใน อ้อมอก จากนั้นเขาโอบเอวเธอและโน้มตัวเข้าใกล้หูของ เธอแล้วกระซิบ: “ฉันเอาใจเธอมาตลอด เธอไม่เคยรู้เลย เหรอ?”

เสิ่นเฉียวตกใจริมฝีปากสีชมพูของเธอขยับ

ทันใดนั้นในใจของเธอก็ท่วมท้ันเหมือนกับม้า หลายพันตัวกำลังวิ่งอยู่ในใจเธอ ความรู้สึกเช่นนี้ …เสิ่นเฉียวอดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากล่างแน่นและมองเย่โม่เชิ นอยู่อย่างนั้น

ทั้งสองอยู่ใกล้กันมากใกล้เสียจนแทบจะไม่ได้ โฟกัส แต่เย่โม่เซินก็ยังพยายามเขยิบเข้าไปให้ใกล้กว่า เดิมอีกจนปลายจมูกของเขาชนกับริมฝีปากบางและ ต้องการจะจูบเธอ

เสิ่นเฉียวดึงสติกลับมาก่อนที่เขาจะจูบตน เธอยื่น มือออกไปขวางระหว่างพวกเขาทั้งคู่

สัมผัสที่จะประทับลงบนริมฝีปากกลับกลายเป็น ฝ่ามือของเธอแทนนั้นเย่โม่เซินไม่โกรธเขาประทับจูบ ลงที่ฝ่ามือของเธอ

จ๊วบ–

เสิ่นเฉียวหน้าแดงในทันทีและเบิกตาโพลงอยู่

หลายนาที

ไอ้คนเลว

“ให้เวลาฉันหน่อย” เขาพูดและพ่นลมหายใจร้อน ใส่ฝ่ามือของเธอ เส้นเฉียวรู้สึกว่าฝ่ามือของเธอนั้นร้อน รุ่มอย่างเห็นได้ชัด “ฉันจะให้คำตอบที่เธอพอใจแน่นอน”

คำตอบที่น่าพอใจ?

“คุณหมายถึงเรื่องของหานเส่โยว?” เสิ่นเฉียวนิ่ง ไป “คุณจะให้คำตอบที่น่าพอใจอะไรกับฉัน?”

แววตาของเย่โม่เซินลึกลับลงไปมาก “ให้เวลา ฉันหน่อย”
เขาพูดย้ำประโยคเดิมอีกครั้ง

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่างแน่น ทันใดนั้นเธอก็ เกี่ยวคอของเย่โม่เซินไว้แน่น “งั้นคุณบอกฉันสิ คุณกับ เส่โยว…ต่างหูคู่นั้น..”

“เชื่อใจฉัน”

เสิ่นเฉียวจ้องมองเขาด้วยความตกตะลึง

เชื่อใจเขา?

เธอ…จะเชื่อใจเขาไหม?

แต่ถ้าสิ่งที่สาวใช้พูดเป็นเรื่องจริง เขาปฏิบัติต่อ เธอ…ต่างคนอื่นจริง ๆ แต่เรื่องของหานเส่โยวก็ยังคงติด อยู่ในใจเธอ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เสิ่นเฉียวก็ใช้แรงกัดฟัน ตัวเองแล้วพูดขึ้น: “ฉันจะบอกคุณไว้ก่อน ฉันไม่คิดจะใช้ สามีคนเดียวกันกับเพื่อนสนิทหรอกนะ”

เมื่อได้ยินเย่โม่เซินก็ขมวดคิ้ว: “ใครให้เธอคิด เรื่องไร้สาระแบบนี้ ฉันเย่โม่เซินก็ไม่เคยคิดจะมีเมียสอง คนหรอกนะ”

เสิ่นเฉียวที่เม้มปากด้วยความดื้อนั้นทันใดนั้นเธอ

ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เพราะเขาพูดออกมาเสียชัดเจน

ขนาดนั้น หรือว่าเธอจะเข้าใจผิดเรื่องระหว่างเขากับเส่ โยวจริง ๆ? แต่ว่าเรื่องพวกนั้นเธอเห็นกับตานะ เมื่อคิดถึงจุดนี้ เสิ่นเฉียวยังอดไม่ได้ที่จะถามอีก ครั้ง “คุณพูดถึงขนาดนี้แล้ว คุณจะไม่ยอมบอกหน่อยเห

รอว่าเหตุผลที่แท้จริงมันคืออะไรกันแน่?”
ไม่ได้”

เยโม่เซินพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเย็นชา “เรื่อง นี้ยังไม่ได้รับการจัดการ จะไม่ยอมเชื่อใจฉันสักครั้งเห รอ?”

เสิ่นเฉียวเกิดความลังเล

เชื่อใจเขาสักครั้ง จะให้โอกาสเขาสักครั้งดีไหม? แต่ว่า…เสิ่นเฉียวยังคงรู้สึกลังเลอยู่ไม่น้อย ริมฝีปากของ เธอขยับและก่อนที่เธอจะพูดอะไรเย่โม่เซินก็ก้มศีรษะ ลงและจูบเธอแล้ว

ริมฝีปากทั้งสี่ประกบเข้าด้วยกันสัมผัสที่นุ่ม เหมือนกับปุยนุ่น

ในเวลานี้เส่นเฉียวรู้สึกว่าทุกความคิดของเธอถูก จูบของเขากลืนกินเข้าไปหมดแล้ว ทั้งความสงสัย ความ สับสน ความลังเลใจทุกอย่างมันได้พังทลายลงไปหมด แล้ว

เชื่อใจเขาเถอะ ในเมื่อเขาเอ่ยปากแล้ว

เป็นครั้งแรกที่รักผู้ชายคนหนึ่งมากขนาดนี้แล้วก็ ควรจะเชื่อใจเขาให้ถึงที่สุด จากนั้น ….ไม่ว่าผลจะออกมา เป็นเช่นไร ก็จะไม่เสียใจภายหลัง

ปมในใจของเสิ่นเฉียวได้คลายลงแล้ว เธอเผชิญ หน้ากับจูบของเย่โม่เซินและค่อย ๆ ตอบรับจูบของเขา อย่างใสซื่อ

ใบไม้แห้งและไฟที่โหมกระหน่ำ ทั้งสองกอดกันแน่นและเมื่อเย่โม่เซินกดเธอลงบนผ้านวมนุ่มและ ต้องการที่จะเข้าไปในตัวเธอ เสิ่นเฉียวแอ่นเอวรับแต่ทัน ใดนั้นเย่โม่เซินก็หยุด

เขาหยุดและจ้องมองเธออย่างแผ่วเบาอยู่ตลอด จนเธอชาไปทั้งตัว

เสิ่นเฉียวกะพริบตาแล้วถามขึ้นอย่างพร่ามัว:

“ทะ..ทำไมเหรอ?”

เยโม่เซ็นยังเงียบ เขาเม้มปากและยังคงจ้องเธอ อยู่อย่างนั้น

เสิ่นเฉียวที่ชาไปทั้งตัวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพียง อึดใจเดียวเยโม่เซินก็ล้มตัวลงนอนข้าง ๆ เธอ อกหนัก ของเขากระเพื่อมและหายใจถี่ เสิ่นเฉียวเองก็ใจเต้นไม่ ต่างกัน ทั้งสองคนหายใจอย่างหนักหน่วง

“เกิดอะไรขึ้น…กันแน่?”

“ลืมเหรอ?” เย่โม่เซินเหลือบมองเธอ: “เธอท้อง

อยู่”

เสิ่นเฉียวหน้าซีดเผือด: “คะ…คุณรังเกียจฉันเห รอคะ?”

อ่อนไหวเพราะใส่ใจมากเกินไปหรือเปล่า? เยโม่ เซ็นลากผ้าห่มมาคลุมตัวเธอปิดคลุมความเย้ายวนตรง หน้านั้นไว้ จากนั้นก็พึมพำขึ้น “วังเกียจอะไรกัน? ยัยโง่ ก่อนหน้านี้เธอบอกฉันเอง ถ้าทำมากเกินไปจะส่งผลต่อ ลูกของเธอไม่ใช่รึไง?”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น เสิ่นเฉียวก็ตาโตและมอง เย่โม่ เซินอย่างแทบไม่เชื่อสายตา

สาเหตุที่เขาไม่ทำต่อเพราะกลัวจะทำเธอเจ็บเห รอ? แต่สิ่งแรกที่เธอคิดกลับคิดว่าเขารังเกียจตัวเธอ? ทันใดนั้น เสิ่นเฉียวที่ตื่นเต้นจนแทบจะทนไม่ไหว เธอ ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วยื่นมือออกไปโอบคอของเยโม่เซิน โดยไม่คิดอะไรทั้งนั้น จากนั้นก็กอดรัดเขาไว้แน่นและ กระซิบกับเขาเบา ๆ

พูดจบหน้าเธอก็แดงเสียจนเส้นเลือดแทบจะแตก

“เธอพูดว่าไงนะ?” เย่โม่เซินตัวสั่นสะท้านเมื่อถูก เธอกอดเป็นครั้งแรก มือใหญ่จับเอวบางไว้แน่น “เมื่อกี้ เธอพูดว่าอะไรนะ? พูดอีกทีสิ”

เสิ่นเฉียวกัมหน้า คำพูดแบบนั้นพูดครั้งเดียวก็ เกินพอแล้ว ทำไมต้องให้พูดอีกรอบด้วย?

เธอสายหน้าและตอบด้วยความลนลาน: “ไม่ ฉัน ไม่ได้พูดอะไร…

“ห์ ใช่เหรอ?” ไม่รู้ทำไม ในใจของเย่โม่เซินจู่ ๆ ก็ เกิดความรื่นรมย์ขึ้น ริมฝีปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ เจ้าเล่ห์และพูดหยอกเย้าขึ้น: “ทำไมเหมือนฉันจะได้ยิน ใครบางคนบอกว่า..เบาหน่อยก็น่าจะไม่เป็นไรล่ะ?”

เสิ่นเฉียวอายจนไม่มีหน้าจะไปพบเจอใครได้อีก แล้ว เธอมุดหน้าอยู่ภายใต้แผงอกของเขาไม่ยอมเงย หน้าขึ้น แก้มนุ่มของเธอแนบชิดอยู่กับแผงอกของเขา อยู่อย่างนั้น เยโม่เซินรู้สึกว่าส่วนที่เปราะบางที่สุดในใจได้ถูกสัมผัสแล้ว

“ช่างเถอะ ฉันกลัวจะทำเธอเจ็บ รอก่อนก็ได้”

คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายเขาจะยอมแพ้ เสิ่นเฉียวค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น กะพริบตาและมองดูเขา: “ถ้าไม่ทำ คุณไม่ เป็นไรเหรอ?”

“จะเป็นอะไร?” ดวงตาสุกใสสกาวเหมือนบ่อน้ำ ใสสะอาดจ้องมองเขา เย่โม่เซินหลับตาและข่มอารมณ์ ของตัวเองไว้

มันไม่ง่ายที่จะง้อเธอกลับมาได้ หากว่าทำเธอเจ็บ

อีก ถึงเวลาคนที่ต้องปวดหัวก็คงเป็นเขาเอง

จะเป็นอะไรไป? เสิ่นเฉียวกะพริบตา ถึงแม้เขาจะ พูดว่าไม่เป็นไร แต่ที่ตรงนั้นของเขา…ลับไม่ได้คิดแบบ นั้นเลย

เพราะเสิ่นเฉียวนอนอยู่บนตัวเขา ดังนั้นเธอจึงรับ รู้ถึงมันได้ชัดเจน

อย่างไรก็ตามการที่เขาควบคุมความปรารถนา ของตัวเองไว้ได้และไม่ยุ่งกับเธอ มันคือความอุ่นใจเป็น อย่างมาก

เสิ่นเฉียวยิ้มและนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา

“ขอบคุณค่ะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ