บทที่ 616 ทวงหนี้

เรื่องราวได้พัฒนามาถึงปัจจุบัน เธอกับ เสโยว เป็นไปไม่ได้ที่จะย้อนกลับไปในอดีต

มองจากดวงตาของหล่อนก็สามารถ จินตนาการออกได้ว่า หล่อนเกลียดตัวเธอเอง มากแค่ไหน เมื่อนึกถึงจุดนี้ หานมู่จื่อจึงพูด อย่างเศร้า ๆเล็กน้อย

“เดาว่าเธอคงจะเกลียดฉัน จนอยากที่ จะฆ่าฉันแล้วสินะ” ถ้าไม่อย่างนั้นเธอจะทํา เรื่องแบบนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้อย่างไร เมื่อเห็น ดวงดาของเธอ เต็มไปด้วยความเกลียดชังที่ แทบจะเอ่อล้นออกมา

เมื่อนึกถึงเมื่อก่อนที่ทั้งสองคนมีความ สัมพันธ์อันลึกซึ้งฉันพี่น้อง แต่น่าเสียดายที่ ตอนนี้พวกเธอกลับกลายเป็นแบบนี้ ในใจของ หานมู่จื่อยังคงเสียใจเป็นอย่างมาก

เธอหลับตาลง และไม่ได้พูดอะไรต่อ ทันใดนั้นเยโมเงินก็พูดอะไรออกมาหนึ่ง

ประโยค

ผมจะปกป้องคุณเอง” ”

*

เย่โม่เช่นนับว่ารักษาคํามั่นสัญญา ภายในวันต่อมา เมื่อเธอบอกว่าให้เวลาและ พื้นที่ส่วนตัวในการพิจารณากับเธอ ก็ไม่ได้ไป หาเธออีก และก็ไม่ได้พัวพันที่จะอยู่กับเธอให้ ได้

ตอนแรกหาน เอกลัวว่าเขาจะโจมตี อย่างกะทันหัน ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าไปหาเสียว หมี่โต้วอยู่ตลอด หลังจากที่สังเกตอย่างเงียบ ๆ อยู่สองวันนั้น พบว่าเย่โม่เซินไม่ได้แวะ เวียนมาเยี่ยมอีก ดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะไป หาเสี่ยวหมี่โค้ว

ตอนที่เสี่ยวหมี่โต้วเห็นเธอนั้น แทบจะวิ่ง และกระโดดเข้ามาในอ้อมแขนของเธอ หา นมู่จื่อก้มตัวลงและกอด เสี่ยวหมี่โต้วไว้ใน อ้อมแขนอย่างแน่น คิดถึงมากๆเป็นพิเศษ

“หม่ามีคิดถึงหนูจะแย่แล้ว” หานมู่จื่อลูบ หลังศีรษะของเขาเบา ๆ และถอนหายใจหนึ่ง ครั้ง

“ฮือๆ เสี่ยวหมี่โต้วก็คิดถึงหม่ามมากๆ

หลังจากพูดจบ เสี่ยวหมี่โต้วก็ยืนเขย่ง เท้าและจุ๊บไปที่ใบหน้าของหานมู่จื่อหนึ่งครั้ง “หม่ามี้ จุ๊บๆ”

เขาชี้ไปที่แก้มด้านข้างของเขา แสดง เจตนาการตอบแทนให้กับหานมู่จื่อ

หานมู่จื่อยิ้มเล็กน้อย แววตาและการ แสดงออกบนใบหน้ากลายเป็นนุ่มนวลจนเกิน ไป เธอก้มศีรษะและจุ๊บใบหน้าของ เสี่ยวหมี่ โต้วเพื่อเป็นการตอบแทน เมื่อเห็นว่าเสี่ยวหม ยังคงทำหน้ามุ่ยอยู่ เธอจึงจุ๊บไปที่แก้มอีกข้าง หนึ่งของเขาอีกครั้ง แล้วถามเบา ๆ ว่า “ตอนนี้ พอใจแล้วหรือยัง ? ”

“เชอะ” ทว่าเสี่ยวหมี่โต้วกลับอวดดีขึ้นมา “นับได้แค่ว่าบังคับให้พอใจ หม่ามี้ไม่ได้มาหา เสี่ยวหมีโค้วตั้งนานขนาดนี้ แถมยังไม่ส่ง ข้อความหาเสี่ยวหมี่โต้วด้วยตัวเองอีก เสียว หมี่โต้วก็นึกว่าหม่ามี้จะทอดทิ้งลูกชายของตัว เองซะแล้ว! ”

คำพูดที่จริงจังเหล่านี้ทำให้หานมู่จื่ออด ไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา จากนั้นก็เอื้อมมือไป บีบจมูกของเสี่ยวหมี่โต้ว และพูดอย่างช่วยไม่ ได้ว่า “หนูกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเนี่ย? ทอด ทิ้งลูกชายตัวเอง หม่า จะทำแบบนั้นได้ อย่างไรกัน ? *

“เชอะ หม่ามี้มักจะพูดเสมอว่าจะไม่ทำ เรื่องแบบนี้แน่นอน แต่ว่าหม่ามีไม่ได้ให้ความ สนใจกับเสี่ยวหมี่โต้วมานานแล้วนี่นา” หลัง จากพูดเสร็จ เสี่ยวหมี่โต้วก็กอดแขนของหา นมู่จื่อด้วยมือทั้งสองข้าง และออดอ้อนอย่าง จนปัญญา”หม่ามีสัญญากับหนูไว้แล้ว หลัง จากรับหนูกลับบ้านมาในคราวนี้ จะไม่ขับไล่ เสี่ยวหมี่โต้วอีกแล้ว ” “อืม … ” หานมู่ อพยักหน้า “ใช่แล้ว หม่ามีสัญญากับหนูไว้แล้ว”

“งั้นหม่ามี้ คราวนี้นับว่าพูดเป็นคำพูด ถ้า หากว่าคุณขับไล่เสี่ยวหมี่โต้วอีกละก็ เสี่ยวหมี่ โต้วจะไม่สนใจหม่ามีอีกต่อไปแล้ว”

“คําไหนคํานั้น จะไม่ส่งเสี่ยวหมี่โต้วไปที่ อื่นอีกแน่นอน”

“หม่ามี้ พวกเราต้องเกี่ยวก้อยสัญญา”

เสี่ยวหมี่โค้วยื่นมือของตัวเองออกมา หา นมู่จื่อก็ทําได้เพียงยื่นนิ้วก้อยออกมาและเกี่ยว ก้อยกับเขาแล้ว หลังจากสัญญาสิ้นสุดลง แสงวูบวาบอย่างเจ้าเล่ห์ในดวงตาสีหมึกของ เสี่ยวหมี่โต้วก็กะพริบเหมือนกับลูกปัดแก้ว

ตราบใดที่สามารถอยู่เคียงข้างกับหม่ามี้ ตลอดได้ งั้นการได้พบเจอแดดดี้ก็ใกล้แค่ เอื้อมแล้ว~

ถึงแม้ว่าเขาอยากจะรู้จักแดดดี้ของเขา มากๆ แต่เขาก็รู้ว่าหม่ามีไม่ยินยอม ดังนั้น เสี่ยวหมี่โต้วจึงไม่สามารถให้แดดดี้รู้รูปลักษณ์ และฐานะของเขาได้โดยไม่ได้รับอนุญาตจาก หม่ามี

แต่ว่าถ้ากลับไปอยู่กับหม่ามีมันก็จะแตก ต่างออกไปถ้าแดดดี้มา บังเอิญจนเขาเข้า และ เห็นหน้าตาของเขา

ถ้าอย่างนั้นเรื่องนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวกับเขา แล้ว เพราะว่ามันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นอย่าง บังเอิญ

พอถึงตอนนั้น หม่ามีก็สามารถอยู่ด้วย กันกับแดด แล้ว

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หัวใจของเสี่ยวหมี่โต้วก็มี ความสุขเป็นอย่างมาก

ดังนั้นเขาภายในใจของเขาจึงเริ่ม คำนวณการเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับการที่ทั้ง สองอยู่ด้วยกันต่างๆนานา ห้าปีมานี้แดดดี้ไม่ ได้ทําตามความรับผิดชอบที่ต้องดูแลเขา เมื่อ ถึงเวลาที่รู้จักแดดดี้แล้วนั้น เขาจะต้องบีบคั้น แดด อย่างเหี้ยมโหดสักครั้ง

งั้นหม่ามี ตอนนี้พวกเรากลับบ้านกัน

เถอะ?”

คิดๆดู หานมูจื่อก็พยักหน้า “โอเค แต่หนู ต้องสวมหมวกและแว่นกันแดด

เสี่ยวหมี่โค้วตอบรับโดยทันที

หลังจากที่หานมูจื่อพาเสี่ยวหมี่โต้วออก ไปนั้น ก็ได้เจอหานชิงที่ประตูบ้านพอดิบพอดี

นับตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งที่แล้ว หานมู่จื่อ และพี่ชายคนนี้ก็ไม่ค่อยได้เจอกันแล้ว ดังนั้น เมื่อหานชิงเห็นเธอ เขาจึงไม่สามารถละ สายตาจากร่างกายของเธอได้ จากนั้นก็ กระซิบว่า “มารับเสี่ยวหมี่โต้วเหรอ?”

“พี่ชาย” หานมู่จื่อพยักหน้า และเรียก เขาหนึ่งครั้ง “หลายวันมานี้เสี่ยวหมี่โต้วอาศัย อยู่ที่นี่ตลอด และเรื่องงานทางนั้นของฉันก็ เสร็จแล้ว ดังนั้นฉันจึงอยากพาเขากลับไป

หานซึ่งมองต่ำไปที่เสี่ยวหมี่โต้วที่อยู่ ข้างๆเธอ ยิ้มเล็กน้อยเอ่ยว่า “ถ้าหากยุ่งกับ งานมากเกินไปละก็ ถ้าไม่อย่างนั้นเธอก็ย้าย กลับมาบ้านดีกว่า เสี่ยวหมี่โต้วอยู่ที่นี่แถมยัง ช่วยกันดูแลได้ง่าย ตอนงานยุ่งก็ไม่ส่งเขา มา”

ย้ายกลับไปมาบ้าน?

หานมจือสายศีรษะโดยทันที

เธอจะย้ายกลับมาบ้านได้อย่างไร? ไม่ เพียงแต่เธอต้องการใช้ชีวิตอย่างอิสระ สิ่งที่ สําคัญไปกว่านั้นก็คือ ช่วงนี้เยโม่เซินมักจะ รบกวนเธอบ่อยๆ ถ้าหากเธอย้ายกลับมาอยู่ละ ก็ เย่โม่เชินจะตรงไปที่ประตูบ้านของตระกูล หานและเข้าไปในห้องนอนของเธอโดยตรง หรือไม่? ถ้าเย่ไม่เซ็นเผชิญหน้ากับหานชิง จะ ต้องเป็นการต่อสู้ที่ยากลำบากอีกครั้งแน่ๆ

“ไม่ดีกว่าค่ะ อยู่ที่นั่นยังมีฉัน เสี่ยวเห ยียน และ เสี่ยวหมี่โต้วสามคน ล้วนแต่ สามารถช่วยดูแลซึ่งกันและกันได้ นอกจากนี้ ฉันยังต้องการใช้ชีวิตที่เป็นของตัวเอง ไม่ สามารถพึ่งพาพี่ชายได้ตลอดไป

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หานซิงก็อดไม่ได้ที่จะ ถอนหายใจหนึ่งครั้ง ก้าวไปข้างหน้าและจ้อง มองเธออย่างล็ก ๆ

* แต่ว่ามู่จื่อ พี่ยินดีที่จะดูแลเธอเสมอ” หาน จื่อ “… ”

เธอเงยหน้าขึ้นมามองหานชิง เมื่อเห็น ว่าดวงตาของเขาจับจ้องมาที่เธออย่างไม่ กะพริบ ดวงตาคู่นี้มีเพียงแค่เธอเท่านั้น ทำให้ คนน่าประหลาดใจเป็นอย่างมาก

ถ้หากว่าหานชิงไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของเธอ เธอเกือบจะคิดว่าหานชิงชอบเธอแล้ว

ท้ายที่สุด จะมีพี่ชายของตัวเองที่ไหนที่ ยอมทํากับน้องสาวแบบนี้ได้? ไม่ว่าในกรณีใด ก็ดูเหมือนจะไม่ไปไม่ได้

แต่ว่า…. เมื่อนึกถึงประประสบการณ์เลว ร้ายของเขาในเมื่อก่อน ก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่อง ปกติ ตั้งแต่ที่เขาสูญเสียคุณพ่อ และน้องสาว หายตัวไป และจากนั้นไปนานก็สูญเสียคุณแม่ ไปอีก การจากไปของคนในครอบครัวมักจะ สร้างความเสียหายอย่างหนักให้กับหานชิง

และต่อมาหลังจากหาทานมู่จื่อเจอแล้ว นั้น เธอก็เป็นคนในครอบครัวเพียงคนเดียว ของเขา

คนที่อยู่คนเดียวมานาน จนกระทั่งไม่รู้ สึกถึงความอบอุ่นระหว่างคนในครอบครัว จึง อยากดูแลเธออยู่ตลอด และพึ่งพาซึ่งกันและ กันกับเธอไปตลอดชีวิต

ความรู้สึกนี้ หานมู่จื่อรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่ตัว เธอเองสามารถเข้าใจได้

แต่ในขณะเดียวกันความรู้สึกเช่นนี้ ก็ ทําให้คนไม่มีอิสระด้วยเช่นกัน

โชคดีตรงที่ ความหึงหวงของหานชิงที่มี ต่อเธอควบคุมได้ไม่ค่อยแข็งแกร่งเป็นพิเศษ นัก ยอมให้เธอเปิดบริษัทอย่างอิสระ จัดการ อย่างอิสระ และอนุมัติให้เธอย้ายออกไป

แน่นอนว่าหาน จื่อก็รู้ดีว่า นี่เป็นสิ่งที่เขา ตามใจตัวเธอเอง

เพราะว่า เธอเป็นน้องสาวคนโปรดที่สุด ของเขา

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หานมู่จื่อก็ถอนหายใจ ออกมาเบา ๆ และกระซิบว่า “พี่ชาย ฉันยัง อยากอยู่ด้วยตัวเอง แต่ว่า… ต่อจากนี้ไปฉันจะ พาเสี่ยวหมี่โต้วกลับมาเยี่ยมบ่อยๆ และถ้าพี่มี เวลาละก็ สามารถไปบ้านของฉันที่นั่นทาน ข้าวด้วยกันก็ได้ ห้องเยอะขนาดนั้น พี่อยากจะ มาอยู่ด้วยก็ได้นะ”

ในที่สุดหานชิงก็เผยรอยยิ้มออกอย่าง

โล่งใจ

“โอเค”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ