บทที่1109 ฉันสัญญาแล้วว่าจะไม่พูด

“ก็ได้ ถ้ายังงั้นเดี๋ยวฉันจะช่วยไปดูให้ว่าเธอเป็นอะไรไป เธอไม่ ยอมเจอแก แต่เธอก็น่าจะยอมเจอฉันนะ

เย่ไม่เซินเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ว่าก็พยักหน้า

“รบกวนด้วยนะครับคุณน้า

” ค่อยมีมารยาทขึ้นมาหน่อย พอแกเรียกว่าคุณน้าแบบนี้ ต่อ ให้แกทำเรื่องอะไรผิดมา ฉันก็จะช่วยแกเกลี้ยกล่อมกับมู่จื่อเอง” หลังจากพูดจบ ก็พูดต่อ “แต่ว่าถ้าเกิดว่าแกแอบไปเด็ดดอกไม้ ข้างนอกมาล่ะก็ ฉันจะเกลี้ยกล่อมให้เธอมาตัดขาแกกับฉันซะ”

หลังจากนั้นส่งอานก็ไปหาหาน จื่อ พอได้ยินเสียงคนเคาะ ประตู หานมู่จื่อก็นั่งพิงโซฟาอยู่ ไม่อยากแม้แต่จะขยับ

“มู่จื่อ น้าเอง”

พอได้ยินเสียงสั่งอานดังมาจากด้านนอก หาน จื่อถึงได้สติ คุณน้างั้นเหรอ? เธอมาที่นี่ได้ยังไง?

อย่างรวดเร็ว หาน จื่อก็รู้ทันทีว่าเยโม่เป็นต้องบอกให้สูงอา นมาที่นี่แน่ๆ หี ไอ้คนเลวคนนี้เรียกพวกมาช่วยงั้นเหรอ เธอโกรธ จะตายอยู่แล้ว

อีกฝ่ายเป็นผู้ใหญ่ หานมู่จื่อจะเสแสร้งทำเป็นไม่ได้อยู่ที่นี่ไม่ ได้ เลยได้แต่พูดออกมา
“คุณน้า มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ?

“น้าได้ยินมาว่าสองวันมานี้หนูเหมือนจะไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ เพราะฉะนั้นก็เลยเป็นห่วงนิดหน่อย ก็เลยมาเยี่ยมหนู หนูยัง สบายดีไหม? อยากให้น้าพาหนูไปตรวจที่โรงพยาบาลไหม? หรือว่า ถ้าเกิดว่าหนูไม่อยากไปโรงพยาบาลก็ไม่เป็นไรหรอก ยัง ไงก่อนหน้านี้น้าก็เคยเป็นหมอมาก่อน น่าจะเข้าใจสถานการณ์ ของหนู น้าเข้าไปดูให้หนูดีไหม?”

หลังจากพูดจบ สั่งอานก็ลองเปิดประตู เสียงดังกึก ถึงแม้ว่าจะ มีเสียงดังขึ้นที่ประตู แต่ว่าประตูก็ไม่ได้ถูกเปิดออก เพราะว่าหา นมู่จื่อล็อกจากด้านใน

หานคู่จื่อแขนเกาอี้แล้วลุกขึ้น หลังจากนั้นก็เดินไปหน้า ประตูแล้วเอ่ยปากถามสั่งอาน

“คุณน้า มาคนเดียวรึเปล่าคะ?”

ส่งอานรู้ว่าเธอกังวลเรื่องอะไร แต่ไม่คิดว่าเธอจะถามออกมา ตรงขนาดนี้ อดไม่ได้ที่จะแอบหัวเราะในใจ ต้องขอบคุณที่เธอ มองการณ์ไกล ไล่เย่ โม่เป็นออกไปก่อน ไม่ยังงั้นหาน จื่อต้องไม่ เปิดประตูให้เธอแน่นอน

พอคิดได้แบบนี้ สั่งอานก็พูดว่า “อืม ด้านนอกมีแค่น้าอยู่คน เดียว หนูเปิดประตูได้อย่างสบายใจ มีเรื่องอะไรก็พูดกับน้าได้ ถ้าเกิดว่าได้รับความคับข้องใจอะไรล่ะก็ น่าจะจัดการแทนหนูเอง ไม่เหลือไอ้เจ้าเด็กบ้าเยโม่เซ็นไว้แน่นอน”

แกร๊ก
ประตูเปิดออกเล็กๆ สั่งอานมองดูอย่างละเอียด แต่ว่าก็ไม่เห็น ร่างของหาน จื่อ “หนูอยู่ไหนน่ะ?”

“คุณน้า หนูอยู่นี่ค่ะ………..อเปิดประตูให้กว้างขึ้นเล็ก น้อย สั่งอานก็เบียดตัวเข้าไป พอเธอเข้าไปแล้ว หานมู่จื่อก็ปิด ประตูด้วยความรวดเร็วทันที กลัวว่าจะมีคนที่ตามสั่งอานมาด้าน หลังตามเข้ามาด้วย

“วางใจเถอะ หนูไม่อยากจะเจอเขา ในเวลานี้ เขาก็ไม่พยายาม

ฝันเข้ามาหรอกนะ ไม่ยังงั้นเขาก็ไม่จำเป็นต้องมาหาฉันหรอก”

ถ้าเกิดว่าไม่ได้กลัวว่าจื่อจะรับไม่ไหว ก็คงไม่ได้มาหาน้า อย่างเธอหรอกไม่ใช่เหรอ?

ระหว่างที่พูดอยู่นั้น สั่งอานก็สำรวจหานคู่จื่อ ที่จริงทั้งสองคนก็ ไม่ได้เจอกันนานแล้ว เพราะว่าหลังจากที่เยโม่เป็นได้ความทรง จำกลับมานั้น สูงอานก็ไม่ได้รบกวนคู่สามีภรรยาคู่นี้ แล้วก็กลับ ไปที่บ้านของตัวเอง แล้วก็พาชายแก่กลับไปด้วย บางทีก็พาเขา บินไปต่างประเทศบ้างเป็นครั้งคราว

เมื่อคิดอย่างละเอียดแล้ว เธอกับจื่อน่าจะไม่ได้เจอหน้ากัน ประมาณสองเดือนแล้วนะ

เมื่อสองเดือนก่อน เธอก็พบว่าท้องของจอกไม่ได้เล็ก แต่ไม่ คิดเลยว่าหลังจากผ่านไปสองเดือน

สั่งอานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“มู่จื่อ ทำไมหนูถึงได้……….ขนาดนี้?
ประโยคหลังเธอไม่กล้าพูดออกมา กลัวว่ามันจะไปทําร้าย ความภาคภูมิใจในตัวเองของมู่จื่อเข้า แต่ว่าเมื่อกี้เธอหัวเราะ ออกมาอย่างชัดเจนมาก เธอจ้องมองไปที่เธออีกครั้ง แล้วก็ไม่ สามารถซ่อนได้

แล้วก็เป็นอย่างที่คิด หลังจากที่เธอหัวเราะออกมา แก้มขาวๆ ของหาน จื่อแดงขึ้นมาทันที แล้วก็หันกลับไปด้วยความเก้อ

“คุณน้าอย่าหัวเราะหนูสิคะ”

สั่งอานเก็บเสียงหัวเราะของตัวเอง หลังจากนั้นก็จ้องไปที่เธอ “ไม่ได้เจอกันแค่สองเดือนเอง หนูทำได้ยังไงกัน?”

สีหน้าของดหานมู่จื่อดูกลัดกลุ้มใจ “ไม่รู้เลยค่ะ น่าจะเพราะว่า

กินแล้วก็นอน นอนแล้วก็กินมั้งคะ แต่ว่าตอนที่ท้องเสี่ยวหมี่โต้

วนั้นไม่ได้เป็นแบบนี้เลยนะ

ระหว่างที่พูดอยู่นั้น สั่งอานก็เห็นความทุกข์ปรากฏบนใบหน้า ของหาน จื่อ เธอดูโศกเศร้ากับเรื่องนี้

“ดังนั้น ที่หนูหลีกเลี่ยงไม่ยอมเจอหน้าโม่เซ็น ที่แท้ก็เพราะว่า เรื่องนี้เองยังงั้นเหรอ?”

ถึงแม้ว่าจะกระอักกระอ่วน แต่ว่าหาน จื่อก็พยักหน้ายอมรับ

“คุณน้าคะ ทุกคนต่างก็เป็นผู้หญิงหนูก็จะไม่ปิดบังน้า แต่ว่าถ้า เกิดว่าเป็นไปได้ล่ะก็ หนูล่ะอยากจะให้เขาคลอดลูกเองจริงๆ” ก่อนหน้านี้ตอนที่ตั้งท้องเสี่ยวหมี่โต้วหุ่นของเธอไม่ได้เป็นแบบนี้เลย แต่ว่าตอนนั้นก็ผิดรูปไปนิดหน่อย เธอใช้เวลาอยู่พักหนึ่ง

แล้วมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ตอนนั้นเธออยู่ตัวคนเดียว ไม่มีเย่ไม่เป็นอยู่ข้างๆ เธอไม่สนใจ ว่าคนอื่นจะคิดอย่างไร ดังนั้นเธอจะเปลี่ยนไปเป็นยังไงเธอก็ไม่

สนใจ

แต่ว่าตอนนี้ล่ะ? คนข้างๆอยู่ตรงหน้าเธอตลอดเวลา มองดู เธอน่าเกลียดแล้วก็อ้วนขึ้นเรื่อยๆ แค่คิดก็รู้สึกพังมากแล้ว

“ยัยโง่ หนูคิดอะไรของหนูอยู่นะ? ผู้หญิงก็ต่างต้องมีวันเวลา พวกนี้กันทั้งนั้น ถ้าเกิดว่าอ้วนเพราะว่ามีลูก แล้วเขาจะไม่ชอบ หนูแล้ว หรือว่าทิ้งหนูล่ะก็ แล้วจะอยู่กับเขาต่อไปเพื่ออะไรกัน? แค่คลอดลูกก็ลำบากพอแล้ว หนูยังคิดจะซ่อนตัวอีกยังงั้นเหรอ? ถ้าเกิดว่าหนูคิดแบบนี้จริงๆ อย่าโทษที่น้าจะด่าหนูนะ

“แต่ว่า…… หานมอก้มหน้าด้วยความหงุดหงิด มองไปที่ แขนและน่องที่ของตัวเอง ก็รู้สึกผิดวัง

“มาๆๆ ไม่ต้องกังวลไปหรอกน่า คลอดออกมาเสร็จก็ดีแล้ว หนูก็ยังคงเป็นหนูอยู่

หลังจากนั้นส่งอานก็ช่วยหานจื่อเรื่องความคิดมากมาย ไม่ ยอมปล่อยให้เธอซ่อนตัวอยู่คนเดียวแล้วคลอดลูกเด็ดขาด ต้อ งมีเย่ไม่เซินอยู่ด้วย

หลังจากเกลี้ยกล่อมอยู่ทั้งวัน ในที่สุดหานคู่จื่อก็พยักหน้า ตอนที่สูงอานออกมานั้น แต่ไม่เป็นก็เฝ้าอยู่ที่หน้าประตู พอเห็นเธอก็รีบเดินเข้ามาด้วยความรวดเร็ว

“เป็นไงบ้างครับ? มู่จื่อพูดไหมว่าทำไมถึงไม่สนใจผม

หลังจากพูดมาทั้งวัน ริมฝีปากของเธอก็เริ่มหมดเรี่ยวแรงแล้ว ดังนั้นก็เลยชี้นิ้วสั่งเย่ ไม่เป็น “ไป ไปเทน้ำมาให้น้าหน่อย

เยโมเงินยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน

สั่งอานเลิกคิ้วขึ้น “ไม่ไปเอาให้เหรอ? หรือว่าไม่อยากจะรู้ว่า มู่จื่อคิดยังไงยังงั้นเหรอ? หรือว่า แกไม่อยากเจอเธอเลย?”

นี่มันคือการข่มขู่ชัดๆ

เย่ไม่เป็นขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ แล้วก็เดินไปเทน้ำให้สั่งอาน

พอน้ำดื่มลงท้องไป คอของเธอก็รู้สึกสบายขึ้นเยอะ สั่งอา นวางแก้วไว้ข้างๆ ก็พบว่าเย่ ไม่เป็นกำลังมองมาที่ตัวเองด้วย สายตาที่เย็นชา น้ำเสียงเหมือนอยากจะฆ่าคนยังไงยังงั้น

“ตอนนี้พูดได้แล้วมั้งครับ?”

“ทำไม? ฉันเหมือนกับเป็นศัตรูที่ฆ่าพ่อของแกยังงั้นแหละ ถ้า เกิดว่าฉันไม่พูดแล้วแกจะทำอะไรได้?”

ใบหน้าของเย่ ไม่เซินก็กลายเป็นสีฟ้าในทันที หลังจากคิดอยู่ สองวินาที เขาก็ค่อยๆเปิดริมฝีปากบางของเขาออก

“ทำให้น้ำของน้าที่พึ่งดื่มเข้าไปกระอักออกมาใหม่ น่าจะไม่ ยากเท่าไหร่นะครับ”
ส่งอานมองหน้าแย่ไม่เป็นอย่างผิดหวัง

“นี่แกเห็นฉันเป็นน้าแกอยู่รึเปล่า? ทำไมตอนที่มาขอให้ฉัน ช่วยไม่ได้มีท่าทีแบบนี้เลย ก็ได้ๆ ฉันคุยกับเธอเรียบร้อยแล้ว คืน นี้เธอไม่ล็อกแกไว้นอกประตูอีกแล้วล่ะ”

พอได้ยินคำตอบที่ตัวเองต้องการ แต่เย่ไม่เป็นก็ยังไม่รู้ว่า ทำไมหลายวันมานี้หาน จื่อถึงไม่สนใจเขา ดังนั้นเขาก็เลยยังไม่ ได้เดินออกไป แต่เอ่ยปากถามแทน

“เป็นเพราะอะไร?”

“เพราะอะไร? ฉันรับปากเธอไว้แล้วว่าจะไม่บอกแก ถ้าเกิดว่า แกอยากรู้ล่ะก็ ก็ไปถามเธอเองสิ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ