บทที่ 263 เชื่อแค่ฉัน
อยากได้อะไร? เส้นเฉียวก็กําลังคิด ตัวเองที่แท้จริงแล้วอยากได้อะไร? เป็นการแต่งงานที่มีความสุขมั่นคง หรือว่าเป็นผู้ชายที่รักเธอด้วยใจจริง? หรือว่า ผู้ชายที่ชอบเธอด้วยใจจริง น่าเสียดายที่ไม่ว่าแบบไหน เธอก็ไม่เคยได้มาก่อน อีกอย่างเธอผ่านเรื่องมาก็เยอะ ต่อไปน่าจะไม่มีโอกาสได้อีกแล้ว “ของที่ฉันอยากได้นายให้ฉันไม่ได้หรอก”
“เธอไม่พูดอะไรสักประโยคก็ตัดสินว่าฉันให้ไม่ได้? ” เยโม่เซินสีหน้า เปลี่ยนไปมาก กระชากข้อมือของเธอ โกรธจนกัดฟัน : “เส้นเฉียว ใครเป็นคน ให้ความกล้ากับเธอ ให้เธอชอบคิดเองเออเองคนเดียว?”
แรงของเขาเยอะมาก เสิ่นเฉียวเจ็บจนขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้ผลักมือของเขา มองหน้ากันอย่างดื้อดึง : “ฉันไม่ได้พูดอะไร ของที่ฉันอยากได้คุณให้ไม่ได้ หรอก เยโม่เซิน คุณคิดว่าบนโลกนี้ไม่มีเรื่องที่คุณทําไม่ได้งั้นหรอ แต่ก็ยังมี เรื่องที่คุณทําไม่ได้อยู่ คุณไม่ให้ฉันหย่ากับคุณ แต่ฉันจะบอกคุณ การหย่า ครั้งนี้ถึงต้องใช้ชีวิตมาแลก ฉันก็จะหย่า”
ประโยคข้างหลังดัง บวกกับสายตาของเธอที่แน่วแน่ แสดงออกการ ตัดสินใจต่อเยโม่เซินอย่างชัดเจนมาก
เธอต้องการหย่าจริงๆ
เยโม่เซินทันใดนั้นรู้สึกอ่อนแอเล็กน้อย ไฟที่อยู่ในก้นบึงของหัวใจพุ่งขึ้น มาอีกครั้ง เขาถามด้วยเสียงที่เย็นชา : “อยากหย่าขนาดนี้เลยหรอ? อยากจะ ทิ้งฉัน แล้วหนีไปกับเย่หลิ่นหานใช่ไหม?”
ฟังแล้ว เสิ่นเฉียวสีหน้าเปลี่ยน : “คุณพูดเรื่องไร้สาระอะไร?” “ฉันกําลังพูดเรื่องไร้สาระ หรือเธอรอไม่ไหวแล้ว? ” เขาหัวเราะอย่างเย็น ชา มือใหญ่ๆ ของเขาโน้มเอวของเธอมาที่ตัวเอง จากนั้นก้มลง สองคนหน้าผา กชนกัน ปลายจมูกชนกัน
เพราะเข้าใกล้กันมาก สองคนหายใจแทบจะผสมเข้าด้วยกัน เส้นเฉียวก็ ชนเข้าไปในดวงตาสีดํานั่น
“เขาดีกว่าฉันตรงไหน? ” เปโม่เซินเสียงเกรี้ยวกราด น้ําเสียงกลับเย็นชา
ลมหายใจก็อุ่นขึ้นมา ตามมาด้วยลมหายใจของเยโม่เซิน ล้อมรอบเธอ อยู่ เสิ่นเฉียวทนความรู้สึกแบบนี้ไม่ไหว พยายามผลักเขาออกไป เยโม่เซินก็ พิ่งเข้ามา ริมฝีปากเกือบประกบเธอ
“ถ้าพูดไม่ชัดเจนก็อย่าคิดจะหนี” เกือบจะเข้าใกล้แล้ว เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าเสียงเขาแหบเป็นพิเศษ เซ็กซี่แทบ ตาย
อีกอย่างเธอยังมีภาพลวงตา ก็คือเวลาเยโม่เซินพูดเหมือนจะหอบ ลม หายใจก็หนักขึ้นตาม
เสิ่นเฉียวจะกล้าพูดที่ไหน ได้แค่เอนหลัง เธอกลัวว่าริมฝีปากตัวเองขยับ ก็จะไปประกบกับริมฝีปากของเยโม่เซ็น
แต่เธอถอยไปนิ้วหนึ่ง เยโม่เซินก็เลื่อนตามมานิ้วหนึ่ง เธอรีบถอยหลัง เย่ โม่เซินประกบไปโดยตรงเลย ริมฝีปากที่เย็นและนุ่มนวลประกบกับมุมริมฝีปาก ของเธอ
ที่แท้เป็นสัมผัสที่เย็นชา ไม่รู้ว่าทําไมประกบไปที่เธอแล้ว ปากที่เย็นชา นั้นก็ร้อนขึ้นมาเหมือนไฟ
จากนั้นไม่ได้รอเสิ่นเฉียวตอบสนองกลับมา เยโม่เซินอ้าปากและปิดริม ฝีปากล่างของเธอ
“อื้อ” เส้นเฉียวถลึงตาโต ถึงแม้จะคาดหวังมานานแล้วว่าเปโม่เซินน่าจะ จูบอยู่แล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าจูบนี้ถึงแม้จะไว ไวจนเธอไม่ทันระวัง ฟันถูกเขาดัน ออก จากนั้นเขาเอาลิ้นเข้าไปในปากเธอ “ปล่อย.อื้อ…” เสิ่นเฉียวยังอยากพูดอะไร แต่ถูกเขาม้วนลิ้นไว้
ตอนที่เยโม่เซ็นจูบเธอ เหมือนกับว่ากินของที่อร่อย แทะแล้วแทะอีก ดูด แล้วดูดอีก สุดท้ายเส้นเฉียวรู้สึกริมฝีปากตัวเองถูกดูดจนเจ็บแล้ว แรงทั้งตัวก็ ถูกเยโม่ดูดไปทั้งหมดแล้ว
จูบเสร็จ ริมฝีปากทั้งคู่ของเปโม่เซินกูไปที่มุมปากของเธอไปถึงหน้าของ เธอ กัดที่หูของเธอเบาๆ “ผู้หญิงโง่ อยู่ข้างๆ ฉัน ที่ไหนก็ไม่ต้องไป”
เส้นเฉียวม่านตาขยาย ตาถะลึงโต “คําพูดของใครก็ไม่ต้องไปเชื่อ เธอแค่เชื่อฉันคนเดียวก็พอ” เชื่อเขาคนเดียวก็พอ? ได้ไหม? เงินเฉียวหนังตาหนักมากๆ เหมือนกับว่าอยากจะนอน
“ได้ยินแล้วหรือยัง? อืม? ” เปโม่เซินไม่ได้รับการตอบสนองจากเธอ ถาม อย่างลําคานประโยคนึ่ง
เส้นเฉียวเรียกสติกลับมา รู้สึกว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น เธอรีบพูด : “คุณคิด ว่าคุณเป็นใคร คุณพูดอะไรฉันก็ต้องเชื่อ? งั้นคุณเคยเชื่อฉันมาก่อนไหม? ”
เยโม่เซินจ้องเธออย่างตั้งใจ : “เริ่มเชื่อตั้งแต่ตอนนี้” “ถ้าฉันบอกว่าไม่ต้องแล้วล่ะ?” เยโม่เซินไม่พูดอะไรแล้ว มองไปที่เธอด้วยสีหน้าเศร้าหมอง
“ดี” เสิ่นเฉียวหายใจเข้าลึกๆ กัดริมฝีปากล่าง : “คุณไม่อยากจะหย่ากับ ฉันจริงๆ ใช่ไหม? งั้นคุณบอกฉันตอนนี้ คุณกับหานเส่โยวจริงๆ แล้วมันเรื่อง อะไรกัน? คุณกล้าพูด” เยโม่เซิน : “” คิดไม่ถึงว่าอ้อมไปอ้อมมา สุดท้ายเธอให้ความสําคัญก็คือเรื่องนี้ “ถ้าหากฉันบอกว่า ตอนนี้ยังบอกเธอไม่ได้ แต่ฉันกับเธอไม่ได้มีความ สัมพันธ์อะไรกัน เธอเชื่อไหม? ”
“ไม่เชื่อ ” เสิ่นเฉียวพูดตรงๆ
“ งั้นต้องการยังไง เธอถึงจะเชื่อ? ” เป็นครั้งแรกจริงๆ ที่เยโม่เซ็นถูกผู้ หญิงทําให้นิ่ง คิดๆ แล้วเขาไม่เคยสะดุดกับผู้หญิงมาก่อน
ตอนที่แต่งงานกับเส้นเฉียว ก็เพราะตอบสนองความต้องการของนาย ท่าน
เพราะเขาคิดว่าตัวเองสามารถเพิกเฉยภรรยาคนนี้ได้ แต่ว่าใครจะรู้เธอ ทําให้เขาสนใจมาก สนใจถึงให้เขาคิดตลอดทั้งวันว่าจะทําอย่างไรให้เธอ พอใจ แม้กระทั่งให้เซียวซ่สอนมากมาย
แต่ว่าวันนึง เปโม่เซินรู้ว่า ที่เซียวซู่แนะนําให้เขาไม่มีประโยชน์สักนิด “ของก็ให้แล้ว พูดเยอะไปอีกก็ไม่มีประโยชน์แล้วแหละ” เสิ่นเฉียว หายใจเข้าลึกๆ ครั้งหนึ่ง คิดไปคิดมาตัวเองไปถามทั้งสองคนว่าที่แท้มันเรื่อง อะไรกันช่างน่าขําเสียจริง
เธอก้มหัวกัดไปที่ไหล่ของเปโม่เซ็นอย่างแรง เพราะไม่ทันระวัง ดังนั้นเย่ โม่เซ็นเลยไม่คาดคิด สักครู่ก็ผ่อนคลายความระมัดระวังทันที
เส้นเฉียวถือโอกาสถอยไป จากนั้นยืนอยู่ที่ที่ห่างจากเขาค่อนข้างไกล ถึงพูดกับเขาว่า : “ต่อไปขอให้คุณอย่าซื้อของที่ไม่มีความหมายอะไรพวกนี้อีก แล้วก็ไม่ต้องทําเรื่องที่ไม่มีความหมายอีก ” พูดจบ เส้นเฉียวมองไปที่ของที่แม่บ้านเอามาให้ในวันนี้ทั้งหมด
“ถ้าหากเธอไม่ชอบทั้งหมด งั้นก็ทิ้งทั้งหมดไปเลย” เปโม่เซ็นทิ้งไว้ ประโยคนึ่งอย่างเย็นชา
เห็นได้ชัดว่าเขาก็โกรธแล้วเหมือนกัน หมุนวงล้อออกไปด้วยใบหน้าที่ เย็นชา
เส้นเฉียวถูกทิ้งให้อยู่ในห้องคนเดียว เธอยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น มองไปที่ห้องที่ว่างเปล่า มีแค่เตียงหลังเดียว
ดูแล้ว คืนนี้เธอคงไม่สามารถนอนที่นี่ได้แล้ว ที่นอนกับพื้นก็ไม่มีแล้ว อีก อย่างเขากับเยโม่เซินทะเลาะกันหนักขนาดนี้ เธอจะนอนเตียงเดียวกับเขาได้ ยังไง
คิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวหลับตา แต่ว่า ไม่นอนที่นี่ เธอจะไปที่ไหนได้?
คิดไปคิดมา เส้นเฉียวมือทนไม่ไหวกําหมัด จากนั้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นส่งข้อความหาเสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนพอได้ยินเธอพูดว่าจะไปพักที่เธอ ก็ปฏิเสธเธอ “ไม่ได้” ไม่ง่ายเลยที่ฉันจะส่งเธอไปที่ข้างกายเยโม่เซิน เธอยังกลับมา?