เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่905 บรรลุข้อตกลงร่วมกัน



บทที่905 บรรลุข้อตกลงร่วมกัน

บทที่905 บรรลุข้อตกลงร่วมกัน

เซียวซูคิดไม่ถึงว่าเธอจะมีปฏิกิริยาแบบนี้ และไม่รู้ว่าเธอคิด อะไรอยู่ ทำไมถึงคิดว่าเขามาเพื่อขัดขวางเธอกัน

หรือว่าจะเป็นเพราะว่าคำพูดทำร้ายจิตใจที่เขาเคยพูดก่อน หน้านี้ ทำให้เธอเกิดกำแพงป้องกันเขาขึ้นมา ดังนั้นไม่ว่าเขาจะ พูดยังไง เธอก็ยังไม่ไว้วางใจเขาอยู่ดี

พอคิดได้แบบนี้ เซียวซูจึงยิ้มแห้ง เพื่อให้เขาดูไม่น่ากลัวเกิน ไป

ไม่ยิ้มยังพอจะได้ พอยิ้มออกมา ทำให้รอยแผลเป็นบนหน้าฝน

เข้าหากัน เธอรีบพูดขึ้นมา “คุณคิดจะทำอะไรกันแน่”

เซียวเห็นสีหน้าหวาดกลัวของเธอ ที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีแบบ นี้มาก่อน เขาชะงักไปสักพัก และเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เขา จึงยกมือขึ้นมาลูบรอยแผลเป็นบนหน้าของตัวเอง ทำให้คุณ ตกใจเหรอครับ”

พอพูดจบ เขาก็หุบยิ้ม สีหน้าของเขาเคร่งขรึม

“ต้องขอโทษด้วยครับ

เขารู้ดีว่ารอยแผลเป็นบนหน้าของเขาทำให้คนอื่นตกใจกลัว ยิ่งพอยิ้มก็ยิ่งน่ากลัว ปกติเขาจะรู้ตัวดี จึงไม่ค่อยมองหน้าคนอื่นคิดไม่ถึงว่าวันนี้… เขาจะลืมตัวแบบนี้

เมื่อตะกี้เสี่ยวเหยียนตกใจจริงๆ ตอนนี้ได้เห็นเขาก้มหน้าลง อย่างเศร้าใจ เธอจึงรีบเก็บอาการทันที

เขาบาดเจ็บถึงขนาดนี้แล้ว แต่เธอกลับแสดงอารมณ์ออกมา ทางสีหน้าอีก จะไม่ทำร้ายจิตใจเขาได้ยังไงกัน

“เอ่อ… ฉันไม่ได้ตกใจเพราะคุณนะคะ คุณอย่าเข้าใจผิด เสี่ยวเหยียนนิ่งคิด ก่อนจะรีบพูดอธิบาย “ฉันแค่กลัวว่าคุณจะขัด ขวางไม่ยอมให้ฉันพาเสี่ยวหมี่โต้วไปหาจื่อเท่านั้นเอง ไม่ใช่ เรื่องอื่น”

พอได้ยินแบบนี้ เซียวซูก็เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง เสี่ยวเหยียนได้ เห็นรอยแผลเป็นบนหน้านั้นอีกครั้ง

มันน่ากลัวจริงๆ บาดแผลในตอนนั้น…ดูยังไงมันก็น่าจะปวด

มากเลย

“คุณวางใจได้ ผมเองก็คิดเหมือนกับคุณ ผมเองก็ไม่ได้เจอ คุณชายเย่นานแล้วเหมือนกัน”

พอได้ยินแบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็เข้าใจความหมายของเขาทันที เธอถามออกไปอย่างไม่แน่ใจ “หรือว่า… คุณอยากจะไปพร้อม กับพวกฉันด้วยคะ”

เซียวซูพยักหน้าตอบ

เสี่ยวเหยียนถอนหายใจโล่งอก กำแพงป้องกันที่มีก่อนหน้านี้ หายไปในพริบตา “โธ่ ถ้าคุณพูดแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบแล้วค่ะเริ่มบทซะยาว ฉันก็นึกว่าคุณจะขัดขวางฉันซะอีก”

พอพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็ถลึงตาใส่เขา เมื่อตะกี้ทำเธอตกใจ แทบตาย

เซียวซูลูบจมูกตัวเอง เขาคิดว่าตัวเองพูดตรงมากแล้วนะ คิด

ไม่ถึงว่ามันจะยังอ้อมค้อมอยู่อีก งั้นเดี๋ยวครั้งต่อไป เขาจะพูดกับ เธอไปตรงๆเลยก็แล้วกัน

ในขณะที่กำลังนิ่งคิด เสี่ยวเหยียนก็หยิบบัตรประจำตัวบนโต๊ะ ขึ้นมา “คุณอยากให้ฉันช่วยจองตั๋วเครื่องบินให้ด้วยอย่างนั้นเห รอคะ”

“อืม ผมจะไปรอบเดียวกับพวกคุณ ค่าตั๋วเครื่องบินเดี่ยวผมจะ คืนให้คุณสองเท่าตัวเลย

เสี่ยวเหยียนจับบัตรประจำตัวไว้ แล้วนิ่งเงียบไปสักพัก ก็ได้ ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว เดี๋ยวฉันช่วยคุณจองตั๋วเครื่องบินเอง และบัตร ประจำตัวฉันจะคืนคุณได้ยังไง”

“เหลือเวลาไม่กี่วันแล้ว พวกเราแลกเบอร์ติดต่อไว้ดีไหม แล้ว คุณค่อยส่งรายละเอียดตั๋วเครื่องบินมาให้ผม ตอนที่พวกเรารวม ตัวกัน คุณค่อยเอามาคืนผมก็ได้”

เสี่ยวเหยียนพยักหน้ารับ “ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา”

พอบรรลุเป้าหมายของตัวเอง เซียวซูก็เตรียมตัวจะกลับ ไม่อยู่ ต่ออีก เสี่ยวเหยียนมองตามหลังเขาไป นึกถึงเรื่องเมื่อตะกี้ที่เธอ ทำสีหน้าตกใจเมื่อเห็นรอยแผลเป็นของอีกฝ่าย พอคิดจะเรียกเขาเพื่อพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอก็ไม่กล้าเอ่ยปากเรียก

ช่างเถอะ เขาได้รับบาดเจ็บถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าหากเธอยังพูด อีก เขาคงเสียใจน่าดู

ดังนั้นสุดท้ายแล้วเสี่ยวเหยียนก็ไม่ได้พูดอะไร เซียวเดินออก

จากบริษัทไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นเสี่ยวเหยียนก็ทำการจองตั๋วเครื่องบินให้เขา แล้ว ส่งรายละเอียดไฟท์บินไปให้เขา

พริบตาเดียวก็มาถึงเวลาออกเดินทาง

รอบบินที่เสี่ยวเหยียนจองคือรอบเที่ยงคืน เพราะช่วงกลางวัน เธอต้องทํางาน เสี่ยวหมี่โต้วเองก็ต้องกลับไปกินข้าวที่บ้านน้า ชาย ดังนั้นรอบบินช่วงเช้าจะถูกจับได้ง่าย

เธอจึงเลือกซื้อรอบเที่ยงคืน รอจนใกล้จะถึงเวลา เธอกับเสี่ยว หมี่โต้วจึงแบกกระเป๋า แล้วลากกระเป๋าเดินทางขึ้นรถตรงไปที่ สนามบิน

แสงไฟบริเวณสนามบินยังคงเปิดสว่าง ผู้คนเดินไปเดินมา เสี่ยวเหยียนกับเสี่ยวหมี่โต้วแต่งตัวรัดกุมมาก ทั้งหมวก แว่นดำ ผ้าพันคอ เสื้อคลุมตัวใหญ่ โชคยังดีที่ตอนนี้อยู่ในฤดูหนาว พวก เธอแต่งตัวแบบนี้จึงเป็นเรื่องธรรมดา

ถ้าเป็นช่วงฤดูร้อนล่ะก็ พวกเธอคงจะหายใจไม่ออกเอาซะ

ก่อน

“เสี่ยวหมี่โต้ว”เสี่ยวเหยียนยื่นมือออกมา แล้ววางลงบนไหล่ของเด็กน้อย “หลานมองไปรอบๆดูว่าผู้ช่วยของแด๊ดดี้หลานมา ถึงหรือยัง”

เสี่ยวหมี่โต้ว “น้าเสี่ยวเหยียน น้าแต่งตัวให้ผมซะแน่นหนา ผมทําอะไรไม่สะดวกเลยครับ”

เสี่ยวเหยียน “……”

“พูดอะไรแบบนั้นล่ะ น้าแค่กลัวว่าเราจะหนาวก็เลยให้ใส่เสื้อ ผ้าหนาๆ หลานรู้ไหมว่าที่ที่หม่ามีหลานพักอยู่หนาวแค่ไหน ถ้า ไม่ใส่เยอะๆ ลงจากเครื่องบินไปเราได้หนาวตายแน่ๆ

“แต่ว่า พวกเราสามารถเอาเสื้อผ้าใส่ไว้ในกระเป๋า รอลงจาก เครื่องบิน แล้วเราค่อยเอามาใส่ก็ได้นี่ครับ ทำไมจะต้องใส่ตั้งแต่ ตอนนี้ด้วย น้าเสี่ยวเหยียนเล่นอะไรอยู่ครับ น้าอยากใส่ก็ใส่เอง อย่าลากเสี่ยวหมี่โต้วใส่ด้วยสิครับ มันน่าอาย

เสี่ยวเหยียน “…เอ่อ ถ้าหลานยังยืนอีกน้าจะทิ้งหลานไว้ที่นี่ จริงๆนะ”

“ฮึ ทิ้งก็ทิ้งเลย เดี๋ยวผมติดต่อคุณผู้ช่วยของแด๊ดดี้ ให้คุณลุง

เซียวซูพาผมไปก็ได้”

“ได้ งั้นหล่นก็ไปเลย ยังไงตั๋วเครื่องบินก็อยู่ที่น้า หลานให้คุณ ลุงเซียวซูของหลานพาหลานไปก็แล้วกัน เดี๋ยวน้าจะเลือกที่นั่ง ไกลๆ”

“น้าเสี่ยวเหยียนนิสัยไม่ดี ผมจะฟ้องคุณน้า

พอพูดถึงหานชิง สีหน้าของเสี่ยวเหยียนก็เปลี่ยนไปทันที เธอรีบก้าวออกไปข้างหน้า “อย่านะ เมื่อตะกี้น้าพูดผิดเอง เดี๋ยวถึง เวลาน้าจะดูแลหลานอย่างดี ไม่ให้อยู่ห่างแม้แต่ก้าวเดียว เด็กดี พวกเราแอบเดินทางลับๆ จะให้ใครรู้ไม่ได้ ที่ให้ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ ก็เพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ว่าเป็นพวกเรานะ

เสี่ยวหมี่โต้วไม่อยากจะพูดอะไรแล้ว

ผู้ใหญ่หนึ่งคนเด็กหนึ่งคน อีกทั้งนังใส่เสื้อผ้าแบบนี้มาเดินอยู่ ในสนามบิน จะไม่ตกเป็นที่สนใจก็แปลกแล้ว ถ้าหากในสนาม บินมีคนของคุณน้าอยู่ พวกเขาคงจะถูกจับได้นานแล้ว

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ เสี่ยวหมี่โต้วก็ดวงตาเป็น ประกายขึ้นมา

“ผมเห็นคุณลุงเซียวซู่แล้วครับ”

พอได้ยินแบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็มองไปรอบๆ “ไหน อยู่ตรงไหน

ทำไมน้ามองไม่เห็นค่ะ

เสี่ยวหมี่โต้วเงยหน้าขึ้นมองเสี่ยวเหยียน ก่อนจะพูดเตือนสติ “น้าเสี่ยวเหยียนครับ น้าเอาหมวกออกก็จะเห็นคุณลุงเซียวซู่ทันที ครับ”

หมวกแก็ปที่เธอใส่ถูกกดไว้มาก ทำให้มองไม่เห็นมุมสูง ได้แต่เห็นมุมต่ำ

พอเสี่ยวหมี่โต้วพูดเตือน เธอถึงได้รู้ว่าตัวเองกลัวมากจนเกิน ไป สุดท้ายเธอจึงถอดหมวกออก จึงมองเห็นเซียวที่ยืนอยู่ไม่ ไกลจากจุดที่เธอยืนทันที
พอเห็นท่าทางของเสี่ยวเหยียน เสี่ยวหมี่โต้วก็อตเบ้ปากไม่ได้ จับน้าเสี่ยวเหยียนจอมซื้อให้คู่กับคุณน้า มันจะคุ้มค่ากันไหมเนี่ย ถ้าหากในอนาคตลูกของทั้งสองคนคลอดออกมา แล้วซื่อบื้อ เหมือนน้าเสี่ยวเหยียนขึ้นมาจะทำยังไง

รับไม่ได้จริงๆนะ

เสี่ยวหมี่โต้วย่นจมูก

เซียวซูก้าวเดินมาอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็มาหยุดลงตรงหน้า ทั้งสองคน พอเห็นทั้งสองคนแต่งตัวเหมือนข้าวต้มมัด เขาก็ถาม ออกมาอย่างอดไม่ไหว “หนาวมากเหรอครับ”

พอถูกเขาถามแบบนี้ เสี่ยวเหยียนจึงทำตัวไม่ถูก ได้แต่พยัก หน้ารับ “หนาวค่ะ คุณไม่หนาวเหรอคะ”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ