บทที่ 730 ต้องปล่อยไปตามธรรมชาติ

“หรือได้คำเหล่านั้น ในเมื่อไม่ใช่คุณพูด?” หานซึ่งเลิกคิ้ว ดวงตาจ้องมองบนใบหน้าของเธออย่างคมเฉียบ ราวกับมีดคม

เสี่ยวเหยียนก้าวถอยหลังสองก้าว โดยไม่รู้ตัว นิ้วชนกัน คือ ฉันพูดเอง แต่ว่า……คุณเองก็สงสัยไม่ใช่เหรอ? คุณก็ต้องรู้สึก ผิดปกติแน่นอน เลยต้องให้ฉันเรียกไอ้หัวเกรียน เข้าไป พูดตาม ตรง พันไว้ในสภาพนี้ ใครจะจำได้? แต่ว่า………แค่คิดว่า คุณ ชายเย่ จะไม่น่าจะเป็นสภาพนี้

เมื่อได้ยินเข้า หานซิงเม้มริมฝีปากบางของตัวเองไว้ดวงตาดู ล้ำลึกขึ้นเล็กน้อย

เขาก็รู้สึกว่า ค่อนข้างที่จะผิดปกติ แต่อีกฝ่ายพันผ้าก๊อซไว้

อาจจะเป็นเพราะว่า ตัวเขาคิดผิดไปเอง

“เรื่องนี้อย่าเพิ่งบอกกับคู่จื่อ หลังจากที่คุณกลับไป ทำตัว เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น หลังจากยืนยันตัวตนแล้ว ค่อยว่า กัน”

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างจริงจัง “ฉันรู้แล้ว

หาน จื่อออกมาจากห้องน้ำ พบว่าจิ๋วในห้องผู้ป่วย ได้หาย ไปแล้ว มีบทสนทนาดังมาจากทางระเบียงเป็นครั้งเป็นคราว หลังจากเธอได้ยินสองสามประโยค ก็รู้ว่าจิ๋วกำลังคุยเรื่องงาน
เมื่อคิดดูแล้ว ช่วงนี้เธอวิ่งไปมาทั้งสองทางกับพานชิง ก็คงจะ ยุ่งมากจริงๆ

หาน จื่อเลือกเก้าอี้นั่งลงตามสบาย แววตาจ้องมองออกไป นอกหน้าต่างอย่างว่างเปล่า

ทางซูจิ๋ว เมื่อโทรศัพท์เสร็จแล้วกลับมา ก็เห็นจื่อนั่งอยู่ที่ เก้าอี้ ตอนนี้เป็นฤดูหนาวแล้ว แต่หาน จื่อแค่สวมเพียงเสื้อผ้า บางๆตัวหนึ่งเท่านั้น

ซูจิ๋วชะงักอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็รีบหันกลับไป หยิบเสื้อกันหนาว ตัวหนึ่ง มาคลุมไว้บนตัวของหาน จื่อ

“อากาศหนาวแล้ว ระวังอย่าให้เป็นหวัด ร่างกายของคุณเพิ่ง จะดีขึ้น ตัวเองต้องระวังหน่อย

เธอคลุมเสื้อกันหนาวให้หานคู่จื่อเรียบร้อย เหมือนพี่สาว หา

นมจื่อเงยหน้าขึ้นมองเธอ

ซูจิ๋วยิ้มเล็กน้อย ยื่นมือออกมาบีบแก้มเธอเบาๆ พูดเสียงต่ำ “คุณยังสาวอย่างนี้ อย่าคิดมากเลย หลายๆเรื่อง ปล่อยไปตาม ธรรมชาติก็พอ”

“ปล่อยไปตามธรรมชาติ?”

หาน จื่อพูดคำนี้ รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย “ในช่วงห้าปีที่ ผ่านมา ฉันก็ได้บอกกับตัวเองอย่างนี้ เรื่องมากมาย ที่ต้องปล่อย ไปตามธรรมชาติ แต่คิดไม่ถึงว่า หลังจากผ่านไปห้าปี หัวใจของ ฉันก็ยังคงไม่มีเปลี่ยนแปลงใดๆ หลายๆเรื่อง ยังคงไว้ซึ่งสภาพเติม”

“นี่ไม่ใช่เรื่องดีเหรอ? ความผันผวนของชีวิต ทุกอย่างเปลี่ยน ไป ความรักระหว่างคุณกับคุณชายเย่ ยังคงรักษาเหมือนในตอน แรก นั่นเป็นสิ่งที่หายากยิ่งนัก

“แต่ตอนนี้ แม้แต่เขาอยู่ที่ไหน ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ

“นี่อาจเป็นบทพิสูจน์ที่พระเจ้าให้สำหรับพวกคุณ จิ๋ว ครุ่นคิดสักพัก ก็ตัดสินใจใช้วิธีอื่น มาพูดคุยกับทานอ

เป็นไปตามคาด คำว่าพิสูจน์ ดึงดูดความสนใจของมู่จื่อ เธอ เงยหน้าขึ้น สีหน้าตกตะลึงเล็กน้อย “พิสูจน์!?”

“ใช่แล้ว ก็คือบทพิสูจน์ ที่จริงเรื่องของพวกคุณ ฉันก็รู้ไม่มาก นัก แต่ก็รู้คร่าวๆ ฉันอิจฉาคุณมากเลย เพราะสามารถอยู่กับคน ที่ตัวเองชอบ แม้ว่าเวลาจะไม่นานขนาดนั้น แต่อย่างน้อยคุณก็ เคยมีมัน ถ้าอย่างนั้น ชีวิตนี้ที่คุณมาเยือนโลกใบนี้ ก็คุ้มค่ามาก แล้ว

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หานมู่จื่อก็นึกถึงอีกครั้ง เรื่องที่ซูจิ๋วชอบพี่ ชายของตัวเอง ในตอนนั้น

ต่อมาก็เห็นว่าซูจิ๋วแต่งงานแล้ว เกิดเรื่องอะไรขึ้น ที่จริงหาน อก็ไม่รู้เรื่อง ตอนนี้ดูท่าทางและสีหน้าของตัวเอง ดูเหมือนว่ายัง ชอบพี่ชายของเธออยู่?

“คุณ…..” ค้นพบความลับในใจของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ หา นอรู้สึกผิดเล็กน้อย อารมณ์ถูกเบี่ยงเบนกะทันหัน ในเสี้ยววินาทีนี่ ลืมเรื่องที่เกี่ยวกับเย่ ไม่เซ็น

ซูจิ๋วยิ้มอย่างจำใจ นั่งลงตรงหน้าเธอ จากนั้นก็ยกกาต้มน้ำ ตรงหน้าขึ้น รินน้ำอุ่นหนึ่งแก้ว แล้วส่งให้หานมู่จื่อ “มา ดื่มน้ำ เยอะหน่อย”

หานมู่จื่อมองน้ำแก้วนั้น ด้วยสีหน้าเหม่อลอย

“ที่จริงคุณต้องอยากจะถามฉันว่า ทำไมฉันถึงชอบคนหนึ่ง แต่ ไปแต่งงานกับอีกคนหนึ่ง?”

หาน จื่อเงยหน้าขึ้น จ้องมองไปที่ซูจิ๋วอย่างนิ่งเฉย เธอสงสัย จริงๆ

“อันที่จริง เรื่องนี้เข้าใจง่ายนิดเดียว อย่างเช่น ถึงแม้ว่าฉันจะ ชอบเขา แต่เขาก็ไม่ชอบฉัน งั้นฉันคงไม่สามารถบังคับให้เขาอยู่ กับฉันได้ใช่ไหม? ต่อให้ฉันจะมีวิธีบังคับให้เขามาอยู่กับฉัน จริงๆ แล้วเขาก็ยังคงไม่ชอบฉัน อย่างนี้จะมีความหมายอะไร? อีกอย่าง ฉันชอบเขา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ฉันต้องรอเขาไป ตลอดชีวิต พ่อแม่ของฉันต่างก็หวังว่าฉันจะแต่งงานเร็วหน่อย ฉันคิดว่าฉันสามารถยืนหยัดถึงอายุนั้นได้เป็นความจริงใจที่ยิ่ง ใหญ่ที่สุด ในความรักที่ฉันมีต่อเขาแล้ว”

เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ หาน จื่อดูเหมือนจะเข้าใจเล็กน้อย พยัก หน้าเบาๆ

ซูจิ๋วยังต้องการพูดอะไรบางอย่างอีก แต่เธอกลับเริ่มพูดขึ้น “เลขา คุณไม่ต้องพูดแล้ว”
เรื่องเหล่านี้ เมื่อพูดออกจากปากของจิ๋วเอง ก็ไม่ต้องสงสัย เลยว่า คือการฉีกบาดแผลที่สมานแล้ว ฉีกให้คนอื่นดูอีกครั้งว่า เมื่อก่อนเธอเจ็บปวดมากแค่ไหน

ไม่จําเป็น

ซูจิ๋วนิ่งอึ้งเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่า เธอจะขัดจังหวะตัวเอง ดู เหมือนว่าเธอจะคำนึงถึงคนอื่นไม่น้อย

“จริงๆแล้วฉันยังอยากจะชี้แจงหน่อย ว่าตอนนี้สำหรับพี่ชาย ของคุณ ฉันไม่ได้มีความรู้สึกแบบเมื่อก่อนแล้ว น่าจะห่างกันเกิน ไป ระยะเวลานานมากแล้วด้วย เลยรู้สึกว่า สิ่งที่ไม่ได้ครอบครอง ก็ไม่ได้สำคัญมากขนาดนั้น

หาน จื่อแน่นอนว่า คำพูดเหล่านี้ของเธอหมายถึงอะไร ภายนอกเหมือนเป็นการชี้แจง แต่ในความเป็นจริง คือกำลัง โน้มน้าวใจเธอ

สมมุติว่าเย่ ไม่เป็น ……. เกิดเรื่องจริงๆ ให้เธอปล่อยวาง หน่อย

เมื่อคิดโยงถึงสิ่งนี้ หานคู่จื่อก็รู้สึกไม่พอใจในทันทีเลยพยัก หน้าเบาๆ “ฉันรู้แล้ว เลขา ใช่แล้ว เมื่อฉันเห็นคุณกำลังคุย โทรศัพท์ บริษัทงานยุ่งมากเลยหรือ?

“เป็นแค่เรื่องเล็กน้อย ไม่มีปัญหาอะไร

“ถ้าเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย ก็ไม่จำเป็นต้องโทรหาเลขา ด้วยตัว เองแล้ว วิ่งไปมากับพี่ชายฉันตลอดทั้งวัน เหนื่อยมากใช่ไหม?
“คุณมู่จื่อพูดอะไรอย่างนี้ นี่คืองานของฉัน ส่วนประธานหาน เพียงแค่ได้อยู่กับน้องสาวตัวเอง ฉันคิดว่า ไม่ว่าเขาจะเหนื่อย ลําบากมากแค่ไหน ก็ไม่สําคัญ

“เลขาซู หลังจากกลับไปคราวนี้ คุณเกลี้ยกล่อมพี่ชายฉัน หน่อยเถอะ ให้เขาอย่ามาอีกเลย ฉันไม่อยากจะเป็นเพราะ เหตุผลส่วนตัวของฉัน ให้พวกคุณเดินทางเหน็ดเหนื่อยเพราะฉัน ถ้าคุณกับพี่ชายของฉัน เหนื่อยจนเป็นอะไรไป ถึงเวลานั้น ไม่ว่า ฉันจะทําอะไร ก็เปล่าประโยชน์

ซูจิ๋ว “ เรื่องนี้ เกรงว่าฉันไม่สามารถโน้มน้าวประธานหาน ได้ ถ้าคุณ จื่อไม่อยากให้ประธานหานจริงๆ ก็คงต้องไปพูด ด้วยตัวเอง”

ก๊อกๆๆ

นอกห้องผู้ป่วย มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ทั้งสองหันหน้าพร้อม กัน ได้เห็นเสี่ยวเหยียนค่อยๆเปิดประตูเข้ามาพอดี จากนั้นก็โผล่ แค่หัวเข้ามา ท่าทางดูเหมือนขโมย

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนโผล่หัวเข้ามา แล้วประสานกับสายตา ของหาน จื่อ ก็ถอยกลับทันที ราวกับว่าทำเรื่องอะไรผิด

“เสี่ยวเหยียน? คุณหายไปไหนมา?” ซูจิ๋วเห็นเธอ ก็ลุกขึ้นยืน “เมื่อกี้ฉันอยากจะหาคุณ แต่ไม่เห็นหน้าเลย

เสี่ยวเหยียนที่ถูกเรียกชื่อ จึงต้องเดินเข้ามา ยิ้มอย่างเก้อเขิน ให้ทั้งสองคน พูดเสียงเบา “ฉันไม่ได้ไปไหน แค่รู้สึกเบื่อ เลย ออกไปเดินเล่นเท่านั้น”
เธอจะไม่พูดแน่นอน เรื่องที่ตัวเองออกไปกับทานขิง แล้วทาง นั้นก็พบตัวเย่ ไม่เป็น

อีกอย่าง ตอนนี้ยังไม่แน่ใจว่าคนคนนั้นเป็นเย่ไม่เป็นหรือ

ไม่?

หาหมอกลับพบว่า ท่าทางของเสี่ยวเหยียนนั้น ผิดปกติเล็ก

อย

“คุณเป็นอะไร?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ