บทที่ 1326 ดีหรือร้าย

ผู้หญิงที่แต่งหน้าแต่งตัว ดูเหมือนเด็กน้อย

เมื่อลองคิดดูดีๆแล้ว ถ้าเธอยืนอยู่กับหานชิง จะเหมาะสมกัน ได้อย่างไร? แล้วหานชิงชอบเธอได้อย่างไร?

มือของสวีเย็นหวั่นจับแน่นบนไหล่ จากนั้นค่อยๆปล่อย และจับ แน่นขึ้นอีก และค่อยๆปล่อย จนสุดท้ายจับไว้แน่นและไม่ปล่อย ออกอีก

หลังจากที่รู้ว่าหานซึ่งมีแฟนแล้ว เธอเคยคิดที่จะปล่อยวาง แต่ ความรักที่เก็บซ่อนอยู่ในใจมานานหลายปี เมื่อได้เจอทานซึ่ง กลับเหมือนถูกทำให้ตื่นขึ้นมากครั้ง และแรงกล้ามากขึ้น

ครอบงำความคิดที่อยากจะล้มเลิกปล่อยวางไปทั้งหมด และ

เริ่มกลับมาเร่าร้อนขึ้นอีกครั้ง

อันที่จริงเปลวไฟแห่งความรัก ในตอนนั้นมันดับสลายไปหมด

แล้ว เพียงแค่ถูกเธอเก็บซ่อนเอาไว้เท่านั้น

ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยดิ้นรน

เธอเป็นคุณหนูแห่งตระกูลส

แม้ว่าตระกูลสล้มละลายแล้ว! แต่เธอยังคงเป็นลูกสาวคนโต แห่งตระกูลสวี นั่นก็คือสวี่เย็นหวั่นผู้ฉลาดปราดเปรื่อง เรียบร้อย มีการศึกษา มีคุณธรรมจริยธรรม
ทำไมเธอหล่อนต้องสนใจแฟนคนอื่นด้วย?

แต่ แต่ทว่า!

เธอเป็นฝ่ายชอบเขาก่อนแท้ๆ เธอรู้จักเขาก่อนอีกด้วย อีก ทั้งเธอยังชอบทานซึ่งมาตั้งแต่เด็กจนโต

เธอแค่หายไปเพียงระยะเวลาหนึ่ง เขากลับมีคนอื่นอยู่เคียง

ข้างแล้ว

ถ้าเธอฉลาดพอ สิ่งที่ควรทำในตอนนี้มากที่สุดก็คือไม่สนใจ เรื่องนั้นอีกต่อไป และต้องตั้งใจพลิกฟื้นตระกูลสให้กลับมา ผงาดอีกครั้ง

แต่…เธอไม่ยอมนี่นา!

เด็กผู้หญิงตรงหน้าเป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป แม้ว่าเธอจะ หมดตัวไม่มีอะไร แต่ก็ไม่ได้แย่ไปกว่าเธอเลยแม้แต่น้อย ทำไม หานชิงต้องชอบผู้หญิงแบบนี้ด้วย

เขาชอบผู้หญิงแบบนี้ได้ ทำไมถึงชอบตัวเองไม่ได้?

สวี่เย็นหวั่นคิดสับสนอยู่ภายในหัว ความคิดร้ายในตัวของ เธอเริ่มดึงเธอไปในทางที่ไม่ดี

ติ้ง

เสียงดังกังวานขึ้น

ราวกับเป็นเสียงที่ปลุกให้สวี่เย็นหวั่นตื่นขึ้นมา เธอตั้งสติกลับมาทันที เห็นผู้หญิงตรงหน้าหันกลับมา เตือนด้วยสีหน้าหวังดี : “ถึงชั้นของเธอแล้วนะ”

ไม่รู้ว่าทำไม สวี่เย็นหวั่นรู้สึกว่าฝีก้าวของตัวเองซางล่องลอย ท่าทางของเสี่ยวเหยียนตรงหน้าช่างคลุมเครือ ทำให้มองอะไรได้ ไม่ชัดเจน

มันดี หรือไม่ดี?

เธอต้องเลือกอะไร?

สวีเย็นหวั่นเดินตรงไปข้างหน้าด้วยฝีก้าวที่ไร้ชีวิตชีวา จู่ๆก็ล้ม ลงไปกองบนพื้น เธอได้ยินเสียงของเด็กผู้หญิงตะโกนขึ้นด้วย ความร้อนใจ “นี่ เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม? นี่?”

แต่โลกของสวี่เย็นหวั่นกลับเหลือเพียงความมืดสนิท

ตอนที่สวีเย็นหวั่นล้มลงไป เสี่ยวเหยียนยังยื่นมือไปประคอง เธอขึ้นมา ตัวของสวีเย็นหวั่นค่อยๆล้มลงไปหาเธอ

ทั้งสองสูงเท่าๆกัน แต่เธอทิ้งน้ำหนักทั้งหมดไปบนตัวของ เสี่ยวเหยียน ทำให้เธอรู้สึกรับแรงไม่ไหว อีกทั้งมืออีกข้างหนึ่ง ของเธอยังถือหม้อไว้อีกด้วย ดังนั้นจึงไม่สะดวกมาก เธอจึงต้อง รีบวางหม้อลง จากนั้นรีบประคองสวีเย็นหวั่นขึ้นมา

“เธอโอเคไหม?” เสี่ยวเหยียนเรียก แต่ไม่ได้รับการตอบสนอง ใดๆ สีหน้าของสวีเย็นหวั่นซีดขาวพิงอยู่ในอ้อมอกของเธอ เธอ ตั้งสติขึ้นมาได้อย่างมึนๆงงๆ ในหูได้ยินแค่เสียงผู้หญิงที่อยู่ห่าง ไกลออกไป แต่เธอไม่สามารถตอบกลับได้
โรงพยาบาล

ตอนที่สวีเย็นหวั่นฟื้นขึ้นมา หายใจเข้าไปมีแต่กลิ่นของ

แอลกอฮอล์ เธอตกใจเกร็งขึ้นมาทันที และรีบลืมตาขึ้น เธอรู้สึกคุ้นเคยกับกลิ่นนี้มาก ตอนนั้นเธออยู่โรงพยาบาลกับ พ่อนานมาก จึงคุ้นเคยกับกลิ่นนี้เป็นอย่างดี

เมื่อลืมตาขึ้นมา สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเต็มไปด้วยสีขาว จริงๆด้วย

เธออยู่ที่โรงพยาบาล

แต่ทว่า….ก่อนหน้านี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

“เธอฟื้นแล้วเหรอ!” เสียงอันสดใสและหวานจับใจดังขึ้นข้าง

เตียง

สวีเย็นหวั่นมองไป เห็นเสี่ยวเหยียนนั่งอยู่ด้านข้าง

นี่คือ…แฟนของหานชิง

เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

“เธอทําให้ฉันตกใจหมดเลย จู่ๆเธอก็หน้าซีด แล้วก็ล้มลงไป หมอบอกว่าเธอเหนื่อยเกินไป อีกอย่างร่างกายเธอขาดสาร อาหาร จึงเป็นลมสลบไป

เมื่อพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็ยิ้มให้ด้วยความจริงใจ จากนั้นเดิน เข้าไปจัดผ้าห่มให้

“ตอนนี้เธอนอนพักผ่อนก่อนนะ”
เมื่อได้ฟังคำพูดอันหวังดีของอีกฝ่าย สวี่เย็นหวั่นรู้สึกสับสนอยู่ ภายในใจเหลือเกิน ทำไมต้องเป็นเธอที่มาช่วยตัวเอง? ทำไมเธอ ต้องเป็นลมต่อหน้าแฟนของหานซึ่งด้วย?

ถ้าเป็นแบบนี้ ทำให้เธอยิ่งรู้สึกกระวนกระวายในใจมากขึ้น กว่าเดิม?

สวีเย็นหวั่นขยับมุมปากเล็กน้อย เหมือนอยากจะพูดบางอย่าง แต่ปากของเธอแห้งมาก เสี่ยวเหยียนเห็นเช่นนั้นจึงรีบหันหลัง กลับไปในน้ำอุ่นให้ และพยุงเธอขึ้นมาดื่ม

หลังจากได้ดื่มน้ำเข้าไป สวี่เย็นหวั่นจึงรู้สึกชุ่มคอขึ้นมาทันที เธอมองเสี่ยวเหยียนด้วยสายตาอันคลุมเครือ ผ่านไปนานสักพัก เสียงจึงตั้งสติกลับมา

“ขอบคุณนะ…”

นอกจากคำพูดนี้แล้ว ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าควรพูดอะไรจริงๆ เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวเหยียนจึงยิ้มหวานให้ “ไม่เป็นไรจ้ะ

เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าท่าทางของผู้หญิงตรงหน้าดูแล้วน่าเห็นใจ เหลือเกิน สีหน้าซีดมาก และยังผอมมากอีกด้วย แม้ว่าจะมีรูป ร่างผอมบาง แต่สิ่งที่หมอพูดเมื่อครู่ทำให้เธอตกใจจริงๆ

ทันใดนั้นเอง ประตูห้องก็ถูกใครบางคนเปิดเข้ามา คนร่างสูงใหญ่เดินเข้ามา

ตอนแรกสวี่เย็นหวั่นไม่ได้สนใจอะไร แต่หลังจากที่เห็นใบหน้าของคนที่เข้ามาอย่างชัดเจน ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้นมาทันที และสะดุ้งขึ้น

ทำไมถึงเป็นหานซิง? ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

“กลับมาแล้วเหรอ?” เมื่อเสี่ยวเหยียนได้ยินเสียงดังขึ้น จึงลุก ขึ้นหันไปทางหานชิง “จัดการเรื่องเสร็จหมดแล้วใช่ไหม? คุณส เพิ่งฟื้นขึ้นมา ดูสีหน้าดีขึ้นแล้ว

คุณสวี่?

เมื่อได้ยินการเรียกขายเช่นนี้ สีหน้าของสวีเย็นหวั่นจึงซีดขาว มากขึ้นกว่าเดิม ถ้าพูดแบบนี้ แสดงว่าแฟนของหานชิงคงรู้แล้ว ว่าเธอเป็นใคร

อีกอย่าง เรื่องที่เธอทำงานที่บริษัทหานชิง คงปิดบังต่อไปไม่ ได้แล้ว

“อั้ม” หานชิงตอบกลับ จากนั้นกวาดสายตามองไปสวีเย็น หวั่นที่อยู่ด้านหลังเสี่ยวเหยียน และเก็บสายตากลับ ตอนมองไป ที่เสี่ยวเหยียนสายตาเขาอ่อนโยนขึ้นมาก พูดบางอย่างกับเธอ ด้วยเสียงทุ้มต่ำ

สวี่เย็นหวั่นไม่ได้ยิน เห็นเพียงริมฝีปากอันเรียวบางของหาน ชิงกำลังขยับ ยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึกปวดใจ สวี่เย็นหวั่นจึงเบี่ยงสายตา ออก ไม่มองต่ออีก

และไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ เสี่ยวเหยียนพยักหน้าลงอย่าง เชื่อฟัง จากนั้นก็ออกไปด้านนอก
ภายในห้องคนไข้เหลือเพียงแค่พวกเขาสองคน ทันใดนั้น ใจ ของสวี่เย็นหวั่นเต้นเร็วขึ้นมาทันที

หานซึ่งให้แฟนออกไปข้างนอกแล้ว เขาคิดจะอยู่เป็นเพื่อนตัว เองงั้นเหรอ?

สวี่เย็นหวั่นเกิดความหวังขึ้นมาในใจ

หานชิงเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง จากนั้นจึงเก้าอี้ออกมานั่งลง บรรยากาศดูเกร็งขึ้นมาเล็กน้อย จู่ๆสวี่เย็นหวั่นก็ไม่รู้ว่าควร พูดอะไรกับเขา ระบายความทุกข์เหรอ? แต่เธอจะมีสิทธิ์หรือ ฐานะอะไร?

ขณะที่สวีเย็นหวั่นกำลังคิดลังเลอยู่ หานซึ่งก็ขมวดคิ้วขึ้น

“เย็นหวั่น”

เมื่อได้ยินเขาเรียกชื่อตัวเอง ตาของ สวี่เย็นหวั่นแดงขึ้นมา ทันที แต่เธอฝืนกลั้นเก็บอารมณ์ไว้ ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตา

เขา

“ตระกูลสวี่กับตระกูลหาน เดิมทีเป็นสองตระกูลที่ช่วยเหลือ พึ่งพากันตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ก่อนหน้านี้เธอไม่ต้องการความช่วย เหลือจากฉัน ฉันเห็นแก่ความสมัครใจของเธอ ก็เลยไม่เข้าไปยุ่ง แต่ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้ ถ้าลุงสวรู้ว่าลูกสาวของเขา กลับมาแล้วต้องทนลำบากมากขนาดนี้ เธอคิดว่าเขาจะยอมงั้น เหรอ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ