บทที่ 251 ฉันไม่อยากแต่งงานกับเขา
“ยืนอยู่ตรงนั้นนะ! “เปโม่เซินก็เรียกหยุดเธอไว้ ก้าวของหานเสโยวก็หยุด อยู่ที่เดิม ไม่ได้หันกลับไป
เสียงของเปโม่เซินที่เย็นชาได้ยินมาจากด้านหลัง : “เรื่องนี้ไม่ควรให้เธอ
หานเส่โยวหัวเราะในใจอย่างเยือกเย็น เสิ่นเฉียวรู้ตั้งนานแล้ว แต่ทําเป็น ไม่รู้ไม่ชี้ไม่โวยวาย หันกลับไปมองที่เยโม่เซินอย่างอ่อนแอ “อืม คุณวางใจได้ ฉันจะไม่บอกเธอ”
เยโม่เซินขี้เกียจจะพูดอะไรกับเธอไปมากกว่านี้ จ้องมองไปที่เซียวซู อย่างเย็นชา : “ไป”
เซียวซู่เดินมาเข็นรถเข็นของเปโม่เซิน ในขณะที่กําลังจะไป หานเส่โยวก็ พูดขึ้นมา : “คุณเคยคิดไหม สุดท้ายกระดาษก็ห่อไฟไม่ได้ ถ้ามีวันหนึ่งเฉียว เฉียวรู้ขึ้นมา คุณจะเตรียมรับมือยังไง? ”
พูดถึงตรงนี้ หานเส่โยวลูบไปที่ท้องของตัวเอง กัดริมฝีปากแล้วพูดว่า : “ฉันกําลังท้องลูกของคุณนะ ”
ได้ยินแล้ว สักพักเยโม่เซินก็หยีตาอย่างอันตราย : “เธอพูดอะไร?”
หานเส่โยวได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นไวมาก ไม่ผิด เธอกําลังโกหก แต่ วันนี้เปโม่เซ็นท่าทางของเขาแสดงออกได้ว่ายังไง ถ้าหากต่างหูคู่นั้นให้เส้น เฉียวจริงๆ ก็เห็นได้ชัดว่าเยโม่เซินมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งให้กับเส้นเฉียว แต่ตัว เขาเอาอาจจะไม่รู้ตัว
เธอต้องป้องกัน จะให้พวกเขาอยู่ด้วยกันไม่ได้ เยโม่เซิน !
เป็นผู้ชายที่หานเส่โยวชอบ เธอเดินไปก้าวหนึ่ง แล้วเธอต้องทําก้าวที่ เหลือทั้งหมด ไม่สามารถให้ใคร รวมถึงเสิ่นเฉียว มาแย่งผู้ชายที่เธอหานเส่โยว ชอบไปได้!
ตอนที่เซียวซูได้ยินประโยคนี้ ตกใจอยู่ไม่น้อย หานเสโยวท้องหรอ? แล้ว…มันจะไม่ยุ่งเหยิงกันไปใหญ่หรอ?
หานเสโยวเดินเข้ามา ยืนอยู่หน้าเยโม่เซิน “ถ้าคุณไม่เชื่อ งั้นเราไปตรวจที่โรงพยาบาลกับตอนนี้เลย หรือว่าคุณคิด ว่าเด็กคนนี้อยู่แล้วไม่มีประโยชน์ ฉันก็จะไปเอาออกให้ไวที่สุด จะไม่ทําให้คุณกับเส้นเฉียวลําบากใจ ”
เซียวซู่ : “คุณชายเย่ , นี่”
เยโม่เซ็นเงยหน้าชําเลืองมองเธอ เม้มริมฝีปาก : “ก่อนที่ฉันจะสืบเรื่องนี้ ให้ชัดเจน เธออยู่ที่นี่ไปก่อน”
“ไป” เซียวซู่เย็นเปโม่เซ็นด้วยอารมณ์ที่สับสนไปจากคฤหาสน์ คิดทั้งทางว่า หานเส่โยวท้องลูกของเยโม่เซิน! แล้วที่คุณนายน้อยสองท้องเป็นลูกของคน แปลกหน้า ต้องเลือกหนึ่งคน ผู้ชายปกติต้องรู้ว่าจะเลือกยังไงสิ?
แต่ไม่รู้ทําไม กันึ่งในใจเขา….คอยแต่จะไปทางเส้นเฉียว รู้สึกว่าหานเส่โยวนั่นไม่ใช่คนที่ดีอะไร แล้วก็แปลกๆ
“คุณชายเย่ คุณคิดยังไงกับเรื่องนี้? ต้องการให้ผมส่งคนไปสืบดูไหม ว่าที่เธอพูดเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?”
“สืบ” เปโม่เซินพูดด้วยน้ําเสียงเย็นชา : “ถึงแม้สถานที่และเวลาเธอพูด ถูกทั้งหมด ทั้งหมดมันช่างพอดีเกินไป”
บางทีสิ่งที่ดูปกติ ก็คือไม่ปกติ “งั้นคุณนายน้อยสองที่นั่น…” “เรื่องนี้อย่าให้เธอรู้”
“ไม่ ความหมายของคุณชายเย่คือ ถ้าหากสืบมาแล้วสุดท้ายเป็นความ จริงล่ะ? หานเส่โยวกับคุณนายน้อยสองเป็นที่น้องที่ดีต่อกัน ถ้าหากเรื่องนี้….. เกิดแดงขึ้นมา นั่นจะทําร้ายคุณนายน้อยสองเป็นอย่างมาก”
เรื่องนี้เปโม่เซินก็รู้ดี เพราะฉะนั้นก็อยากจะปิดเรื่องนี้กับเส้นเฉียว แต่ต่อไปต้องทําคือไปสืบให้แน่ใจว่าที่หานเส่โยวพูดเป็นความจริงไหม ก็มีสิทธิ์ที่เธอกําลังจะพูดโกหกนิ?
หลังจากเส้นเฉียวออกจากร้านชานมแล้วเดินไปตามถนนลูกรังไปข้าง หน้า เพราะนี่ใกล้โรงเรียน เพราะฉะนั้นจะมีนักเรียนไปมาจํานวนมาก จับกลุ่ม พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
ทันใดนั้นเธอก็คิดถึงเมื่อก่อนเวลาที่เธออยู่ในมหาวิทยาลัยกับหานเส่โยว ตอนนั้นสองคนดีที่สุดแล้ว เพราะว่าสภาพแวดล้อมของครอบครัวหานเส่โยว ดังนั้นเธอถึงถูกเพื่อนร่วมชั้นหลายๆคนเบียดเบียน บวกกับตัวเธอเองเข้าสังคมไม่เก่ง เพราะแบบนี้เลยทําให้ทุกคนไม่พอใจ
มีครั้งหนึ่งโดนเพื่อนตีเกือบตาย ก็ได้เส้นเฉียวช่วยเธอเอาไว้ครั้งหนึ่ง
จากนั้นหานเส่โยวก็มาปรากฏตัวต่อหน้าเธอ ทําท่าทางดีๆ หลังจากนั้น สองคนก็เป็นเพื่อนสนิทที่ตัวติดกัน ยิ่งนานไปก็กลายเป็นพี่น้องกัน เรียนด้วย กันบ่อยๆ
จากนั้น สองคนใจแลกใจหลายเรื่อง รอจนหลังๆ มาทันใดนั้นครอบครัว ก็ปรากฏตัวขึ้นและเธอก็กลายเป็นคุณหนูของตระกูลหาน
ต่อมาความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก็ไม่ได้เปลี่ยนไป หานเส่โยวกลับทําดี กับเธอมากขึ้น มีของอะไรดีๆ ก็มักจะคิดถึงเธอ เธอเกิดเรื่องอะไรขึ้นหานเส่โย วก็ช่วยเธอเป็นคนแรก
เธอไม่เคยคิดเสียใจย้อนหลังเลยที่สองคนมาเป็นพี่น้องกัน แต่เรื่องที่ ชอบคนคนเดียวกัน เส้นเฉียวตอนแรกรู้สึกว่าพระเจ้าเล่นตลกกับเธอจริงๆ
หานเส่โยวชอบสามีตัวเองโดยไม่คาดคิด แต่พวกเขาก็รักกัน งั้นเธอจะพูดอะไรได้? จะโทษอะไรได้? เรื่องที่สองคนรักกัน เธอจะไปแยกพวกเขาได้หรอ? ดังนั้น เธอไม่โทษหานเส่โยว
แต่ว่า เธอก็ไม่สามารถจะยกโทษให้ได้ พวกเธอก็คงไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ เป็นพี่น้องที่ดีต่อกันได้อีกแล้ว
ท้ายที่สุด เธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงใจกว้างนิ…
คิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็หยุดก้าว มองไปที่ผู้ชายที่ปรากฏอยู่ไม่ไกลข้าง หน้า
ผู้ชายใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ยืนอยู่ตรงนั้น แสงแดดตกกระทบลงมาที่เขา ราวกับว่ามีแสงวอร์มไวท์อยู่ทั่วตัวเขา ทําให้ทั้งตัวเปลี่ยนเป็นอบอุ่นขึ้นมา
เย่หลิ่นหาน คิดไม่ถึงมาจะเป็นเขา คิดไม่ถึงว่าที่ปรากฏต่อหน้าเธอบ่อยๆ ต่างก็เป็นเขา เส้นเฉียวมองไปที่ดวงตาที่อบอุ่นและอ่อนโยนของเขา จู่ๆ น้ําตาก็ไหล ออกมา เธอตาแดงๆ มองไปที่เย่หลิ่นหาน เย่หลิ่นหานหยุดสายตา เดินเข้ามาหาเธอหลังจากนั้นไม่นาน “จัดการเรื่องทั้งหมดแล้ว?” เสียงของเขาอ่อนโยน ราวกับผู้ใหญ่ที่เป็นห่วงเธอ ในเวลานี้เสิ่นเฉียวคิดว่าตอนนี้เธอต้องไหล่ซักอันมาให้ซบ แต่เย่หลิ่นหานเป็นพี่ชายของเปโม่เซิน
หลังจากความคิดนี้เข้ามาในหัวอย่างชัดเจน เส้นเฉียวเม้มปาก หันหลัง
เดินไป
ถึงแม้จะอ่อนแออีกแค่ไหน เธอก็ไม่ต้องการจะพึ่งไหล่ของใคร หลินเจียง เยโม่เซิน เธอไม่เหมาะความรักของผู้ชายพวกนั้น
แต่ละคน……. มือโดนจับไว้ เย่หลิ่นหานดึงเธอไว้ “เธอได้แต่หนีหรอ?” เส้นเฉียวอึ้ง มือให้แรงคิดจะต่อสู้ เย่หลิ่นหานก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน
“เธอดูสองวันนี้ เขาเคยมาหาเธอ? ถ้าเขามีเธอในใจ ก็คงไม่ทิ้งเธอแบบนี้ ไม่ถามไถ่แบบนี้!”
คําพูดของเขาเหมือนกับใช้เข็มมาแทงใจ เสิ่นเฉียวผลักเขาอย่างแรง : “ไม่ใช่เรื่องของคุณ”
“เธอบอกว่าไม่ใช่เรื่องของฉัน ฉันก็ไม่อยากยุ่งเรื่องของเธอหรอก แต่ นอกจากฉันที่สนใจเธอ ยังมีใครสนใจเธอจะเป็นตายร้ายดีอีกไหม? เสิ่นเฉียว เธอหันกลับมามองฉันได้ไหม? ฉันต่างหากที่เป็นคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอตลอด คือคนที่มอบหัวใจให้เธอ คนที่ชอบเธอจริงๆ เธอเอาความชอบของเธอที่ชอบ เขาเอากลับมาที่ฉัน ไม่ดีหรอ?”
ได้ฟังแล้ว เสิ่นเฉียวหันกลับมาอย่างหัวเราะ : “ดูแล้วความรู้สึกของพี่ ชายคงจะมาไวไปไว ความรู้สึกมันง่ายที่จะถ่ายโอนขนาดนั้นเลยหรอ? ฉัน บอกให้กลับก็สามารถกลับได้เลยหรอ? คุณคิดว่าฉันอยากจะชอบเขาหรอ? ถ้าเป็นไปได้ ฉันไม่อยากจะแต่งงานเข้าตระกูลเย่! ”