บทที่802 เธอยังอยากจะยุ่งเรื่องชีวิตส่วนตัวของคนอื่นอีก ยังงั้นเหรอ

หาน จื่อไม่ได้ไปคาดเดาว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ เธอ เปลี่ยนรองเท้าแตะเสร็จแล้วก็เดินเข้าไปด้านใน เดินไปยังห้อง ครัวด้วยพร้อมกับพูดว่า “คุณนั่งก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันเอาน้ำให้ แล้วเดี๋ยวไปเก็บผ้ามาให้

เหมือนกับว่าเย่ไม่เซ็นจะไขว่คว้าหาข้อมูลสำคัญอะไร เขาไม่ ได้นั่งลง แต่ว่ายืนอยู่ในห้องรับแขก พร้อมกับมองไปรอบๆ

ไม่นาน ทานมอก็ถือแก้วน้ำอุ่นออกมา “คุณดื่มน้ำก่อนเถอะ

ฉัน………ฉันจะไปเก็บเสื้อผ้ามาให้

หานคู่จื่อพูดจบแล้วก็เดินไปที่ระเบียง

เมื่อวานตอนเย็นเสื้อผ้าของเยโม่เซ็นถูกทิ้งไว้ในห้องน้ำของ เธอ เธอไม่สามารถทิ้งเสื้อผ้าของอีกฝ่ายได้ ก็เลยช่วยซักให้เขา แล้วก็เอามาตาก

ตอนที่ไปเก็บเสื้อผ้าที่ระเบียงนั้น หานมู่จื่อ ใจเต้นแรง ไม่รู้ว่า เย่ ไม่เซ็นจะตามมารึเปล่า แล้วก็หัวเราะเยาะว่าเธอเป็นบ้า แต่ว่าครั้งนี้เขาไม่ได้เป็นแบบนั้น เธอเก็บเสื้อผ้าได้อย่างราบ

รื่นแล้วก็กลับเข้ามา

“นี่คือเสื้อผ้าที่คุณทิ้งไว้เมื่อวาน ส่วนชุดสูทอีกชุดหนึ่งนั้น ฉัน ส่งซักแห้งให้คุณแล้ว น่าจะได้พรุ่งนี้
เย่ไม่เขินมองไปที่เสื้อผ้าที่เก็บมาอย่างเรียบร้อย เธอแม้แต่ เอาถุงมาใส่อย่างเรียบร้อย แล้วเขาก็พูดว่า ยิ้มแทนคำตอบ หาหมู่จื่อเห็นว่าเขาตอบว่าอิ่มแล้ว ก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรอีก รู้สึกว่ามันน่าแปลกเล็กน้อย รู้สึกแปลกมากที่ทั้งสองคนอยู่ใน

ห้องรับแขกแต่ไม่ได้พูดอะไรกัน แต่ว่าไม่เป็นก็นั่งอยู่ตรงนั้น

ไม่ได้มีท่าทีว่าจะกลับไปเลย

หาหมอก็เลยได้แต่พูดว่า “เดี๋ยวฉันจะไปชาวข้าวก่อน แล้วก็ ทำกับข้าว แล้วเดี๋ยวก็จะลงไปซื้อผักสดกับพวกเนื้อสัตว์ที่ซูเปอร์ มาร์เก็ตด้านล่างตึกหน่อย”

เย่ ไม่เช่นพยักหน้า “อืม” หานมู่จื่อ : “? ? ? “

ตอนนี้เขาควรจะพูดว่า ถ้ายังงั้นเขากลับก่อนนะไม่ใช่เหรอ เขาจะแค่มาเอาสูทกับเสื้อผ้าไม่ใช่เหรอ? ได้แล้ว ก็ควรจะกลับได้ แล้วสิ

เมื่อกี้เธอก็พูดชัดเจนแล้วนะ ไม่คิดเลยว่าเขาจะทำแค่นี้ หรือว่า……..

“คุณ…จะอยู่กินข้าวเหรอ? ” หานมู่จื่อถามอย่างระมัดระวัง พร้อมกับมองเขาด้วยสายตาสํารวจ

พูดตามตรง เธอไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย เมื่อวานเขาบอกว่าซุป ปลาที่เธอทํามันธรรมดามาก น่าจะไม่อยากกินอาหารที่เธอทำอีก ถึงจะถูก
แต่ว่าการแสดงออกที่ผิดปกติของเขานี้ ทำให้ทาน จื่อเผลอ

โพส่งตามออกมา พอถามเสร็จเธอก็รู้สึกพลาดมาก อยู่ดีๆ ก็ดีอยู่แล้วจะถาม

คำถามที่ทำให้ตัวเองอับอายไปทำไมกัน

ตอนที่ท่านจื่อกำลังคิดสับสนว่าจะถอนคำพูดยังไงนั้น เย่ไม่ เช่นก็กลับพูดออกมาอย่างไม่คาดคิด “ในเมื่อเธอเชิญฉัน ถ้ายัง งั้นฉันก็คงต้องตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจแล้วกัน”

ทานมู่จื่อ : “? ? ? ”

หม? เธอไปเชิญเขาเมื่อไหร่กัน? เธอก็แค่ถามเขาเฉยๆ เองนะ

“เดี๋ยวก่อน คือว่า….เมื่อไหร่ที่ฉัน……

เธอยังไม่ทันจะพูดจบ เย่โม่เซ็นก็ลุกขึ้นยืน “ไม่ได้จะไปชาว ข้าวหรอกเหรอ ยังไม่ไปอีก? ”

หานมู่จื่อ :

ก็ได้ ยังไงมันก็เป็นแบบนี้ไปแล้ว เธอยังจะคิดอะไรอีก?

ดังนั้นหาน จื่อก็เลยกลับไปทำอาหารที่ห้องครัว ตอนที่กำลัง ซาวข้าวอยู่นั้นจู่ๆ เธอก็รู้สึกว่า อยู่ที่นี่ต่อก็ดีเหมือนกัน ถ้าเกิดว่า ต่อไปหลังจากนี้เขามาทุกวัน เธอพูดอะไรเขาก็พยักหน้า

แบบนี้มันก็ดีมากเลยไม่ใช่เหรอ?

ไม่นาน หานมอก็ออกไปซื้อผัก เธอไม่ได้บอกให้เยโม่เป็นไป ด้วย ให้เขารอตัวเองอยู่ในห้อง เธอไปแป๊บเดียวเท่านั้น
แต่ไม่คิดเลยว่าตอนที่เธอเดินถึงหน้าประตูนั้น เปไม่เช่นก็ตาม ออกมาเอง หาหมอเองก็ไม่ได้พูดอะไร ทั้งสองคนก็ลงไปชั้นล่างด้วยกัน

ซูเปอร์มาร์เก็ตอยู่ใกล้มาก เดินไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว เพราะฉะนั้น

ทั้งสองคนก็เลยไม่ได้ขับรถไป

หานมู่จื่อชอบกินปลา แล้วอีกอย่างปลาก็สามารถบำรุง ร่างกายเธอ ในตอนนี้ได้มาก เพราะฉะนั้นหลังจากซื้อผักเสร็จเธอ ก็เดินไปที่แผนกขายปลา

ฟังจะเดินเข้าไปใกล้ กลิ่นคาวปลาก็โชยเข้ามาแตะหน้าทันที เย่ไม่เป็นหยุดเดิน พร้อมกับขมวดคิ้วและมองหน้าเธอ

เธอจะซื้อปลาอีกแล้วเหรอ? ”

“กินปลา จะตาย ฉันชอบกินซุปปลา

พอพูดจบ เธอก็รู้สึกได้ว่าสีหน้าของคนข้างๆ แปลกๆ ก็อดไม่ ได้ที่จะพูดติดตลกว่า “คุณไม่ต้องห่วง ปลาวันนี้จะทำสดๆ เพราะ ฉะนั้นฉันจะให้เจ้าของร้านฆ่าให้ไม่ให้คุณฆ่าให้อีกแล้วล่ะ

หลังจากประโยคนี้ก็ตามมาด้วยการพึมพาเงียบๆ “ฉันไม่ อยากให้เสื้อผ้าคุณเปียกอีกแล้วล่ะ”

เยโม่เซ็น: “……”

เขาขมวดคิ้ว มองดูแผ่นหลังของเธอที่เดินไปไกลแล้ว เหมือน กับว่าเธอดูถูกเขามากเลยใช่ไหม? เพราะว่าแม้แต่เงินเขาก็คว้ามาไม่ได้ แถมยังหาไม่ได้อีก?

หานมู่จื่อขอปลาเสร็จแล้วกลับมา บรรยากาศจากร่างกายของ เยโม่เซินดูติ่งลึกมากกว่าเดิม แต่ว่ารูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลา ของเขายังคงดึงดูดสายตาได้มากมาย ตอนที่กำลังคิดเงินอยู่นั้น ก็มีผู้หญิงหลายคนมองมาที่นี่ แม้แต่หยิบโทรศัพท์ออกมาอยาก จะก้ายรูป

ผลก็คือเมื่อสายตาที่ดุดันและรุนแรงของเย่ไม่เป็นเหล่มองไป คนพวกนั้นก็จําเป็นต้องเก็บโทรศัพท์ลงไป แล้วก็มองเขาอย่าง วิตกกังวล

ภาพเหตุการณ์ที่ทำให้หานออดคิดไม่ได้ว่า ที่แท้……คน หน้าตา ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหน ในประเทศก็ดี ต่างประเทศก็ดี ก็ มักจะได้รับการต้อนรับเป็นพิเศษเสมอ

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็กลับไปที่ที่พักของหานจื่ออย่าง รวดเร็ว ตอนที่ทั้งคู่มาถึงหน้าประตูก็พบว่ามีคนๆหนึ่งอยู่ตรงนั้น เฉียวจื้อนั่งอยู่หน้าประตู สายตาที่มองมาที่ทั้งคู่นั้นดูประหลาดใจ มาก

“พวกนาย……

เฉียวจื้อจ้องภาพเหตุการณ์นี้อย่างอึ้งๆ

ในมือของเย่ไม่เซ็นถือถุงข้าวของที่พึ่งซื้อมาจากซูเปอร์ มาร์เก็ต ดูหนักมาก ส่วนในมือของหาน จื่อนั้นถือถุงเล็กๆ ดูเบา มาก
ท่าทางแบบนี้ ดูไปดูมา…มันเหมือนกับชีวิตประจำวันของคู่ สามีภรรยายังไงยังงั้นเลย แน่นอนว่าเขาไม่กล้าพูดอะไรแบบนี้ออกมา และก็รีบลุกขึ้น

จากพื้นอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็พูดว่า “คิคิ ผมมากินข้าวฟรี

อีกแล้ว”

พึ่งจะสิ้นเสียงของเขา เฉียวจื้อก็รู้สึกได้ถึงสายตาแห่งความ ตายที่กำลังจับจ้องมา รอยยิ้มของเขาค้างนิ่งอยู่ตรงมุมปาก ไม่ ต้องคิดก็รู้ว่าใครเป็นคนส่งสายตานี้มาให้

เฉียวจอกระแอมเบาๆ ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หานมู่จื่อเปิดประตู ไม่ได้สนใจอะไร

“เข้ามาสิ

เฉียว ออยากจะก้าวไปด้านหน้า แต่ว่าร่างที่สูงใหญ่ของเย่ไม่ เงินกลับยืนอยู่ที่ประตู ขวางทางเขาไว้ มองหาน จื่อเปลี่ยน รองเท้า จนถือถุงเข้าไปในห้องครัว เยโมเงินถึงได้ดึงสายตา กลับมา พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “นายจะทำอะไรกัน แน่? ”

เฉียวจื้อ “ฉันไม่ได้คิดจะทำอะไรสักหน่อย ฉันแค่รู้สึกว่าผู้ช่วย ตัวน้อยของนายมีฝีมือ ทําอาหารอร่อย ก็เลยมาอาศัยกินด้วยแค่ นั้นเอง”

คำพูดของเขาทำให้เย็ไม่เป็นขมวดคิ้วเข้าด้วยกัน ถ้าเกิดว่า วันนี้เขาไม่ได้ตามเธอมา เฉียวซื้อก็มาที่นี่อยู่ใช่ไหม ?
“จันดาร ให้นายอาศัยกินข้าวด้วยงั้นเหรอ? ” เปไม่เขินกัน กลับมา จ้องเขาด้วยสายตาที่ไม่พอใจ พอเจียวจื้อได้ยินดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะเบ้ปาก แปลกจัง นาย

จะควรหรือไม่ควรแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย? ฉันไม่ได้จะกิน ข้าวทีนายทําลักหน่อย

“ทําไม? นานก็เป็นแค่เจ้านายของเธอเท่านั้นเอง หรือว่าเวลา เลิกงานแล้วก็ต้องมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องชีวิตส่วนตัวของลูกน้องด้วย ยังงั้นเหรอ? ” เฉียว อหัวเราะคิกๆ ล้อเลียนเขา ทำท่าทางไม่ สุภาพแล้วพูดว่า “ยู่ถือเป็น นายจะมาเอาแต่ใจแบบนี้ไม่ได้นะ แม้แต่ชีวิตส่วนตัวของคนอื่นยังต้องมายุ่ง

“พวกคุณยืนอยู่ตรงหน้าประตูท่าไมกัน? ” ตอนที่หาน จื่ออ อกมาจากห้องครัวนั้น ก็เห็นทั้งคู่ยังคงยืนอยู่หน้าประตูห้องครัว ก็เลยอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วถามออกมา

“เปล่า! ” เฉียวจื้ออาศัยตอนที่เย่ไม่เซินใจลอย เบียดตัวเข้า มา หลังจากนั้นก็เอ่ยปากถามเสียงดัง “วันนี้ทำอะไรอร่อยๆ เหรอ? “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ