บทที่1549 เปิดเทอม
สิบสองปีต่อมา
ห้องรับแขกของตระกูลถางมีเสียงของหญิงวัยกลางคนต้องมา
“หยวนหยวน ลูกเสร็จหรือยัง? ทำไมเปลี่ยนเสื้อผ้านานขนาด นี้ ลูกแอบกินขนมอีกแล้วใช่มั้ย?”
“อิ่ม อิ่มเปล่าค่ะ หนูจะเสร็จแล้วค่ะ!”
คุณนายถางฟังเสียงนี้ปุ๊บ ก็อดกลอกตาขาวมองบนไม่ได้ บอก ว่าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ไปแอบกินขนมจริงๆด้วย
ผ่านไปสักพัก ในที่สุดบนตึกก็มีเงาของถางหยวนหยวน โผล่ มา เธอสะพายกระเป๋าวิ่งลงมา มุมปากซ้ายยังมีเศษขนมติดอยู่ ส่วนแก้มข้างขวายังมีเนยติดอยู่
“แม่คะ!”
คุณนายถางเห็นภาพนี้แล้ว ได้ส่ายหัวอย่างจนปัญญา ตะกละ ก็ไม่เช็ดปากให้สะอาด
“ไปแอบกินขนมมาใช่มั้ย?”
หลังจากถางหยวนหยวนยืนนิ่งที่ตรงหน้าเธอแล้ว คุณนายถาง ก็ได้ถามเธอ “แอบกินขนมมาใช่มั้ย?”
“เปล่าค่ะ หม่ามี้ หนูจะแอบกินได้ยังไงคะ?”
เพิ่งพูดจบ คุณนายถางได้ยื่นมือหยิบเศษขนมที่ติดอยู่มุมปาก ซ้ายของเธอ “งั้นนี่คืออะไร?
เห็นเศษขนมนั้น ถางหยวนหยวนกลอกตาไปมา จากนั้นได้ยิ้ม แฉ่งพร้อมพูด: “หนูแค่แอบกินคุ้กกี้ชิ้นเดียวเองค่ะหม่ามี “แล้วอันนี้ล่ะ?”
คุณนายถางก็ได้คว้านเนยที่ติดอยู่บนแก้มข้างขวาเธออีก
ถางหยวนหยวนเม้มปาก จากนั้นได้กัดริมฝีปากล่างไว้ และ พูดอย่างกล้ำกลืน:”ขอโทษค่ะหม่า หนูตะกละเกินไป คราวหน้า หนูจะระมัดระวังค่ะ!
“เอาล่ะ กินก็กินไปแล้ว”คุณนายถางช่วยลูกสาวเช็ดเนยบน แก้มให้สะอาด และช่วยเธอจัดทรงผมไปครู่นึง: “ยัยเด็กคนนี้นี่ นะ อายุสิบหกแล้ว ทำไมยังคุมตัวเองไม่ได้อีก ลูกดูเด็กผู้หญิง บ้านอื่นสิ รูปร่างผอมสูงหมด ลูกไม่อยากเป็นเหมือนพวกเธอ ไง?”
“อิ่ม”ถางหยวนหยวนก้มดูหุ่นตัวเอง กะพริบตาปริบๆแล้วพูด “แต่หยวนหยวนต่อต้านสิ่งล่อใจจากของอร่อยไม่ได้นี่คะ สำหรับ หยวนหยวนแล้ว ของอร่อยสำคัญกว่าค่ะ”
“ต่อไปถ้าลูกเจอผู้ชายที่ชอบลูกก็อาจจะไม่คิดแบบนี้แล้ว แต่ก็ ยังโชคดีที่ลูกสาวแม่สวยตั้งเกิด ถึงจะอ้วนแต่ก็อ้วนได้น่ารัก มาก~”
พอพูดจบ คุณนายถางได้หยิกแก้มของถางหยวนหยวน: “เอาล่ะ กระเป๋าไว้บนรถแล้ว ลุงจางจะเป็นคนส่งลูกไปโรงเรียนเอง ถางหยวนหยวนเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ “อ้อใช่ พี่ชายได้โทร มาหาหยวนหยวนมั้ยคะ?
“โทรมาแล้ว บอกว่าวันนี้จะไปช่วยลูกจัดเก็บ แม่ถึงได้บอกลูก ไงว่าอย่าล่าช้า พี่เค้าเจียดเวลามาช่วยเชียวนะ แล้วก็ ลูกอย่าไป รบกวนคนอื่นบ่อยๆ”
“เป็นพี่ชายนี่คะ จะเป็นการรบกวนได้ยังไง?”
“ใช่ เป็นพี่ชาย แต่เขาเป็นพี่ชายแท้ๆของลูกมั้ย? เขาเป็นแค่ คนที่โตมาพร้อมกับลูก มากสุดก็แค่ชายหญิงที่เล่นกันมาตั้งแต่ เด็ก ไปรบกวนคนอื่นบ่อยๆ ถึงเวลาแฟนคนอื่นโกรธจะทำยัง ไง?”
ตอนที่ได้ยินคำว่าแฟน ถางหยวนหยวนเอียงศีรษะคิด: ไม่ หรอกค่ะ พี่ชายยังไม่มีแฟนค่ะ”
“ช้าเร็วก็ต้องมี คนอื่นเรียนปีสองแล้ว ใครจะเหมือนลูกเพิ่งจะ
ขึ้นม.4เอง”
“อืม งั้นก็รอให้พี่ชายมีแฟนแล้วค่อยว่ากันสิคะ” จากนั้นลุงจางได้ส่งถางหยวนหยวนไปที่โรงเรียน ระหว่างทางที่ไปโรงเรียน ถางหยวนหยวนหยิบมือถือส่งวีแชท
ให้ฉือ ซู
{พี่ถึงโรงเรียนหรือยังคะ}
ฉือยซูในนาทีนี้กำลังรับสายหาน จื่อแม่ของเขาอยู่ เขาที่ สวมใส่เสื้อเบสบอลสีดำยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ รูปร่างสูง คิ้วและ ตาคมเข้ม หน้าตาคมสันเหมือนดั่งแกะสลัก ความหน่อมแน้มใน วัยเด็กได้จางหายไป เขา ในตอนนี้เป็นหนุ่มอายุยี่สิบแล้ว
“อืม ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลยครับ แม่วางใจเถอะ ผมจะไปช่วย หยวนหยวนจัดเก็บเองครับ”
“ห้ามรังแกหยวนหยวนล่ะ”
“เหอะ อยซูหัวเราะเบาๆเสียงนึง และพูดด้วยเสียงทุ้ม “จะเป็นไปได้ยังไงครับ? โอ้มาตั้งแต่เด็กจนโต ผมเคยรังแกอะไร เธอ? เอาล่ะ รถเมล์จะมาแล้ว ผมวางสายก่อนนะครับ
พอพูดจบ ถือซูเก็บมือถือ ความอบอุ่นของครอบครัวจาง หายไป
ข้างกายเขามีผู้ชายคนนึงที่สูงพอๆกับเขา หน้าตาออกแนว สดใสร่าเริง เวลายิ้มยังเผยเขี้ยวออกมาสอง เขายื่นมือพาดอยู่ บนไหล่ของฉือ “คุณน้าก็โอยัยหนูตระกูลถางคนนั้นเกินไป ยังตั้งใจโทรมากำชับพี่โดยเฉพาะอีก
จงเพิ่ง-เพื่อนของฉือย ความสัมพันธ์ของทั้งสอง กมาก ตอนนี้ที่ทั้งสองอยู่ด้วยกัน สาเหตุเกิดจากอุบัติเหตุสมัย เลิก
ตอนนั้นจงเฟิงเกิดอุบัติเหตุ คือซูที่เดินผ่านได้ช่วยเหลือ เอาไว้ ต่อมาจงเฟิงก็บอกบุญคุณช่วยเหลือชีวิตใหญ่หลวงที่สุด ไม่มีอะไรสามารถตอบแทนได้ มีแต่เป็นเพื่อนที่ดีกับเขา จากนั้นก็ได้ติดตามอยซูมาโดยตลอด
“ยัยหนูอายุยังน้อย ก็ควรจะโง่จริงแหละ”สีหน้าของอย เรียบเฉย ค่อนข้างเย็นชา
“เฮ้อ พี่ว่าตอนนี้ยัยหนูคนนี้จะเป็นยังไงบ้างแล้ว? เธออายุสิบ หกแล้ว คงไม่ใช่ยังอ้วนเหมือนเมื่อก่อนอีกมั้ง? ว่าไปแล้วหยวน หยวนยัยเด็กคนนี้หน้าตาน่ารักจริงๆ แต่ตะกละไปหน่อย
คำพูดยังพูดไม่จบ จงเฟิงก็รู้สึกสายตาที่เย็นชาจ้องมาที่ ใบหน้าเขา เขามองไปที่ยจือซู เห็นเขามีสีหน้าไม่สบอารมณ์ ถึงได้รีบหยุดลงมา
“พี่ซู ฉันผิดไปแล้วๆ ฉันไม่ควรว่าเธออ้วน หยวนหยวนน่ารัก มาก”
ทีนี้ถือซูถึงพูดด้วยเสียงเย็นชา “ต่อไปอย่าพูดคำพูดนี้ต่อ หน้าเธอ ตอนนี้ยัยหนูโตแล้ว”
“รู้แล้วครับ พี่ซูสั่งการ ฉันจะไม่ทำตามได้ยังไง?”
ไม่นานรถเมล์ก็มาแล้ว ชายหนุ่มผอมสูงสองคนขึ้นรถพร้อม กัน ทันใดนั้นก็ได้ดึงดูดสายตาสาวๆมากมายบนรถเมล์ทันที
“หล่อจังเลย”
“ผู้ชายสองคนนี้เป็นนักเรียนของโรงเรียนไหนเนี่ย? เธอดูคนที่ อยู่ข้างกระจกรถสี หม~หล่อจังเลย”
เพราะวันนี้เป็นวันเปิดเทอม ดังนั้นรถเมล์คันนี้มีนักเรียนอยู่ไม่น้อย หลังจากเห็นฉ่อยกับจงเฟิง ต่างก็อดไม่ได้ที่จะหยิบมือ ถือขึ้นมาถ่ายพวกเขา
ยู่ฉือยี่ซูตระหนักอะไรได้ ขมวดคิ้วเล็กน้อยมองไปยังผู้หญิงที่ ถือโทรศัพท์ไว้
จงเพิ่งเดินไปที่ตรงหน้าของพวกเธอด้วยรอยยิ้ม น้องๆ ครับ
ถึงพวกพี่จะหน้าตาหล่อมาก แต่ก็ถ่ายมั่วไม่ได้นะครับ”
สาวๆทั้งหลายถูกจงเฟิงว่าแบบนี้ปุ๊บ ก็หน้าแดงขึ้นมาทันที และเก็บมือถือ
“ขอโทษค่ะรุ่นพี่ งั้นพวกเราไม่ถ่ายแล้วค่ะ”
“อย่างนี้สิถึงจะเป็นรุ่นน้องที่ดี”
หลังจากแน่ใจว่าพวกเธอไม่ถ่ายอีก จงเฟิงก็ได้กลับมาที่ข้าง กายของฉือซูพร้อมส่ายหัว “ทุกครั้งออกมากับพี่ล้วนเด่น สะดุดตาขนาดนี้ พี่ว่าพี่มีหน้าตาแบบนี้ไปเป็นดาราโดยตรงดีแค่ ไหน? เรียน โรงเรียนตำรวจอะไร
พอพูดจบ จงเฟิงก็ไม่รอให้อยพูด เขาก็ได้พูดโดยตรง “เฮ้อ หน้าฉันหน้าตาดีเหมือนพี่ ฉันก็ไปเป็นดาราโดยตรงแล้ว พี่ รู้หรือเปล่าว่าสังคมสมัยนี้มั้ยแตกต่างจากเมื่ออย่างสิ้นเชิงแล้ว คนเราถ้าหน้าตาดี แค่ไปยืนที่นั่นเรื่อยเปื่อย ก็มีคนมาเป็นแฟน คลับแล้ว”
“จะจบได้ยัง?”ยู่ฉือยี่ซูกวาดสายตาไปที่เขาทีนึง: “พูดมากทั้ง วันเลย”
“ฉันพูดให้ฟัง พี่ยังไม่ยอมฟังอีก?
ติดๆ——
มือถือของฉือ ซูดังขึ้น
จงเพิ่งเปลี่ยนมาตื่นเต้นกว่าเขาทันที เร็วๆ ยัยหนูตระกูล ถางส่งวีแชทมาให้พี่แน่เลย รีบดูเร็วว่ายัยหนูคนนี้ส่งอะไรมา?
“มันเกี่ยวกับนาย?”
“ก็ต้องเกี่ยวสิ”
จงเฟิงแสดงอาการได้เป็นมิตรไมตรีมากเป็นพิเศษ: “ฉันก็ถือ ว่าดูยัยหนูตระกูลถางโตมาแต่เด็กเชียวนะ!”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
