บทที่ 1253 แถมยังจะรังแกคุณด้วย

บทที่ 1253 แถมยังรังจะรังแกคุณด้วย

จนสุดท้าย เย่ไม่เป็นทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ได้รับเสี่ยวใต้วหยาม าจากอ้อมอกของเธอ โดยตรง

ตอนแรกหานคู่จื่อยังไม่ยอม แต่ปกติเย่ ไม่เป็นอุ้มเสียวโต้วห ยาอยู่เป็นประจํา ดังนั้นตอนที่เย็ไม่เป็นยื่นมือมาอยากอุ้มเธอ ไม่ นึกเลยว่าเสียวโตวหยาจะหัวเราะคิๆไปด้วย และยื่นหมดน้อยๆ ไปหาเยโมเงินด้วย

หานคู่จื่อที่อยากเอาเสียวโต้วหยามาครอบครองเอง “

นี่คือลูกแท้ๆของเธอเหรอเนี่ย? เห็นแด๊ดดี้ก็ไม่เอาแม่แท้ๆคน

นี้แล้ว!

ต่างก็บอกว่าลูกพึ่งพาแม่แท้ๆที่สุดไม่ใช่เหรอ?

ถึงแม้กำลังพ่อแม่แม่งอนกันอยู่ แต่ในเมื่อเสียวโต้วหยาอยาก ให้แต๊ดดี้ของเธออุ้ม หานมู่อย่อมไม่ปฏิอสธอยู่แล้ว ปล่อยให้ เย่โม่เป็นอุ้มเสียวโต้วหยาไป

“งั้นคุณอุ้มไว้เถอะ ฉันไปพักผ่อนที่ห้องสักพัก พอพูดจบ หา นมหันหลังจะไป ข้อมือกลับถูกเย่โม่เซ็นใช้แรงจับเอาไว้

“คุณยังไม่ได้บอกผมเลยว่าเกิดอะไรขึ้น?

เย่โม่เซ็นอุ้มเสี่ยวโต้วหยาด้วยมือข้างเดียวอย่างชิวๆ
เขาจากที่ตอนแรกไม่รู้จะใช้ท่าทางอะไรอุ้มเสียวโต้วหยา ระมัดระวังก็สามารถทำให้เสียวโตวหยาไม่สบาย มาจนถึงตอนนี้ แค่อุ้มเสียวโต้วหยาอย่างลวกๆ เสียวโตวหยาก็ไม่ร้องไห้เลย ขั้น ตอนนี้ก็ใช้เวลายาวนานพอสมควร

ตอนนี้สามารถบอกได้ว่าเย่โม่เซินเป็นซุปเปอร์แด๊ดดีคนนึง แล้ว

ขอแค่มีเย่ไม่เป็นอยู่ หานซื้อก็ไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น

ถูกเขาจับมือเอาไว้ หาน จื่อเม้มปากแดงๆของตัวเองไว้ ก็ไม่รู้ ควรจะพูดอะไร เพราะยังไงซะขุดคุ้ยเรื่องเก่าแบบนี้เหมือนไม่ใช่ สไตล์การทํางานของเธอเลย

พูดออกมายิ่งทำให้ดูใจแคบ

เพราะฉะนั้นเธอจะพูดยังไง แต่ถ้าไม่พูดก็หดหูจะแย่ ได้แต่พูด คํานึงด้วยความอัดอั้นว่าไม่มีอะไร

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว เย่ โม่เป็นก็หัวเราะอย่างจนปัญญา น้ำเสียง ทุ้ม ปลายลิ้นของเขายันฟันกรามหลังตัวเองไว้ น้ำเสียงต่ำลง หลายโทน

“นี่ยังเรียกว่าไม่มีอีก? ผมกลับมาก็ใส่สีหน้าให้ผมดูเลย ไม่ให้ ผมจูบก็แล้วไป แถมยังไม่ให้ผมเดินตามคุณด้วย ผมเพิ่งประชุม กลับมา ไม่รู้ว่าที่บ้านเกิดเรื่องอะไรขึ้น มีเรื่องอะไรที่ไม่สบ อารมณ์หรือเปล่า?”

หานมู่จื่อขมวดคิ้ว มองเขาอย่างจริงจัง
“เพราะฉะนั้นความหมายของคุณคือ คุณประชุมกลับมาที่บ้าน ก็เหนื่อยมากแล้ว ปรากฏกลับยังเห็นฉันกำลังเอะอะไร้เหตุผลอีก ใช่มั้ยคะ?”

เย่ไม่เป็น …….……….

เขารู้สึกหาน จื่อของวันนี้ไม่เข้าใจเหตุผลเลย ตอนพูดตอนจา ก็จ้องจับผิดเขาอยู่เรื่อย เขาใจสั่นไปสักพักถึงพูด “คุณก็รู้ว่าผม ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น

หานมู่จื่อ “งั้นคุณหมายความว่ายังไง?

เรื่องนี้ ที่จริงขอแค่เย่ไม่เป็นไม่เดินตามเธอ พอตกดึกหาน อก็ย่อมปรับเปลี่ยนอารมณ์ได้เองแล้ว ดันตอนที่เธอหดหูกับเรื่อง นี้ เขาก็ยังมาซ้ำเติมอีก แถมยังมาพูดคำพูดเหล่านี้ หาน จื่อ ควบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่ ต่อว่าเขาไปสองคำ บรรยากาศระหว่าง ทั้งสองก็กลายเป็นตึงเครียดขึ้นมา

บรรยากาศตึงเครียด เย่ ไม่เซิน ใช่ว่าจะสังเกตไม่เห็น

เขาเพ่งมองหานมู่จื่อไว้ เดี๋ยวโต้วหยาที่อยู่ในอ้อมอกเหมือนก รู้สึกได้ เธอก็ไม่หัวเราะแล้ว ดวงตากลมโตแวววาวกลอกตาไป มา มองแด๊ดดี้และหม่ามีของเธอ

หานมู่จื่อก็ตระหนักได้แล้ว เธอเก็บสีหน้าไว้ และหลับตาลง

“ขอโทษค่ะ วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดีค่ะ พอพูดจบ เธอเตรียม ตัวหันหลังจากไป

เป็นไปได้ยังไง เย่โม่เซินจะให้เธอไป?
เดิมทีทั้งสองก็ยังเจรจากันไม่ได้ อีกอย่างอยู่ภายใต้ สถานการณ์ตึงเครียดขนาดนี้ นาทีนี้ถ้าให้เธอจากไปคนเดียว ไม่ แน่เธออาจจะคิดฟุ้งซ่านได้

ดังนั้นเขาใช้แรงดึงหาน จื่อที่กำลังอยากจากไปเข้ามาใน อ้อมอก

หานมู่จื่อคาดคิดไม่ถึง หน้าผากชนเข้าไปในหน้าอกของเขา ตอนที่เงยหน้าเผชิญกับเสียวโตวหยาที่อยู่ในอ้อมอกเขาที่ได้ เดียงสาและแปลกใจ

“นี่คุณบ้าไปแล้วเหรอ?”

หลังจากดึงสติกลับมา หานซื่อต่อว่าเขาคำนึงถึงฉันมาแบบ นี้ ถ้าเกิดควบคุมแรงได้ไม่ดี ฉันชนเสียวโต้วหยาจะทำยังไงคะ?”

“ไม่หรอกครับ”

“ผมจะควบคุมแรงดีๆ ไม่ให้คุณสองคนได้รับบาดเจ็บแน่นอนครับ”

หานคู่จื่ออึ้ง และเงยหน้ามองเขา

เย่ไม่เป็นเม้มปาก ใบหน้าหล่อเหลาประดับด้วยสีหน้าที่ เคร่งขรึม เขามองเธออย่างจริงจัง ไหนบอกผมว่าเกิดเรื่องอะไร ขึ้น?”

พอพูดจบ เย่ โม่เซินโน้มตัวยันหน้าผากเนียนใสของเธอไว้ ปลายจมูกของทั้งสองสัมผัสกัน ลมหายใจเข้ากันเป็นหนึ่งเดียว
“หม?”

ท่ามกลางการปฏิบัติที่อ่อนโยนกับเธอแบบนี้ หานมู่จื่อไม่มีไฟ

แห่งความโกรธอีก ถูกเขาตับสนิทแล้ว เธอกัดริมฝีปากล่าง และพูดเสียงเบา “พูดออกมา…………คุณ อาจจะหัวเราะเยาะฉันได้”

ทั้งๆที่ทั้งสองประสบพบเจออะไรมาเยอะขนาดนั้น หาน จื่อ เองก็เป็นแม่ลูกสองแล้ว แต่ว่าอยู่ตรงหน้าของเย่ ไม่เป็น เธอก็ยัง กลายเป็นวัยรุ่นที่ความคิดละเอียดอ่อนอย่างห้ามใจไม่ได้

ปรารถนาอยากให้คนเป็นห่วง ปรารถนาอยากมีคนเก็บรักษา และปกปักรักษาเธออย่างละเอียด อย่าให้เธอต้องตกใจอย่าให้ เธอต้องนํามาก

คนๆนี้ ต้องเป็นเย่ ไม่เป็นอยู่แล้ว

“ระหว่างเรา ยังมีอะไรที่พูดไม่ได้อีก?”เย่ โม่เซ็นชนหน้าผาก

เธอเบาๆทีนึง จู่ๆน้ำเสียงเปลี่ยนมาจริงจังขึ้นเยอะ “รีบพูดมา

หานคู่จื่อเม้มปากอย่างไม่พอใจ “นี่คุณดูฉันเหรอ?”

“อืม”เย่โม่เชินสีหน้าลุ่มลึก แววตาดำเข้ม “ถ้าคุณไม่พูด ผม ไม่เพียงแต่จะดุคุณ แต่ยังจะรังแกคุณด้วย”

“อะไรนะ?”

“ก็เหมือนแบบนี้…..….….…….

จู่ๆเย่โม่เซ็นกัดริมฝีปากเธอไว้ หานคู่จื่อดึงสติกลับมาไม่ได้ในชั่วขณะ ยืนเซ่ออยู่ตรงนั้น มองดูดวงตาของเย่ ไม่เซ็น ชัดเจน มากว่าเห็นรอยยิ้มอ่อนๆและหัวใจหวั่นไหวอยู่ในแววตาลึกๆ ของเขา

เขาถอยออกไปครึ่งคืบและหรี่ตาไว้ “ถ้าไม่พูดอีก ก็รังแก ให้ ถึงที่สุด”

หานมู่จื่อ

หลังจากเธออึ้งไปหลายวิ ยื่นมือแตะริมฝีปากของตัวเอง และ แขวะเขา “ไปฝึกพฤติกรรมที่น่าเกลียดมาจากไหน เดี๋ยวโต้วห …..ยังอยู่ที่นี่นะคะ”

เขาจูบเธอต่อหน้าลูกตัวเองได้ยังไง! ไอ้สารเลว!

“แล้วจะทำไม อย่างไรก็ตามเธอยังเด็กอยู่ไม่รู้เรื่องอะไร

หรอก” พอพูดจบ ฝ่ามือใหญ่ของเย่ไม่เป็นโอบเอวเธอไว้ ดึงเธอ

เข้าหาตัวเอง แนบชิดตัวเอง

“จะพูดไม่พูด?”

หานมู่จื่อส่ายหัว”ก็ไม่พูดอยู่ดี…………….

เธอยังพูดไม่จบ เย่ ไม่เซินก็โน้มตัวจูบเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้ ก็ไม่ได้ธรรมดาเหมือนเมื่อกี้แล้ว เมื่อกี้เห็นได้ชัดว่า เย่โม่เซ็นแค่สั่งสอนเธอเล็กน้อย เทียบเท่ากับอาหารเรียกน้ำย่อย เฉยๆ ส่วนตอนนี้…
เพิ่งจะเริ่มต้นเอง

เขากัดริมฝีปากของเธอไว้ พลิกไปพลิกมา

เมื่อกี้หานมู่จื่อยังคิดเรื่องของก่อนหน้านั้นอยู่ ตอนนี้ถูกเขา เล้าโลมจนลมหายใจวุ่นวายไปหมด พอนึกอะไรได้ก็ใช้แรงผลัก เขา แต่เย่ ไม่เขินแรงเยอะมาก ถึงใช้มือข้างเดียวกอดเธอไว้ เธอ ก็ผลักเขาไม่ออก

เวลาผ่านไปทุกวินาที

ก็ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ ในที่สุดเย็ไม่เป็นก็ได้ปล่อยเธอ

“ตอนนี้จะพูดหรือยัง?” เขาถาม

หานมู่จื่อกล้าที่จะไม่พูดเหรอ?

ถ้าเธอยังบอกว่าไม่อีก คาดว่าเยโมเซินก็จะจับเธอมาจูบต่อ หน้าเสียวโต้วหยาอีกครั้งแล้ว

เธอจ้องเขาทีนึง จากนั้นถึงพูดความคิดของตัวเองออกมาด้วย

ความเก้อเขิน

หลังจากเย่ ไม่เซินรู้ว่าเธอโกรธเพราะเรื่องอะไร ก่อนอื่นคือ ตะลึงก่อน จากนั้นแววตาก็มีรอยยิ้มที่ดีใจโผล่ขึ้นมา

“ที่คุณไม่แยแสผม ก็เพราะเรื่องนี้?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ