บทที่ 626 ไม่ใช่ว่าขาดเขาไม่ได้

เมื่อย้อนคิดถึงเรื่องนี้ เสี่ยวเหยียนจึง ยกมือขึ้นมาจับหน้าตัวเอง น่าตาไหลรินลงมา อย่างควบคุมไม่ได้

ตอนจบของเรื่องหาน งพาหล่อนมาส่ง ที่บ้าน จากนั้นพูดเดือนหล่อน ถ้าต่อไปเกิด เรื่องแบบนี้ขึ้นอีก เขาจะหาวิธีพาหล่อนออก ไปจากมออย่างไร้เยื่อใย

เสี่ยวเหยียนเพียงแค่คิดว่า เขาคงไม่ ชอบหล่อน แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะเกลียดหล่อน ขนาดนี้ เพราะหล่อนดูหิ่นกระหายมากเกินไป เหรอ? ดังนั้นเขาจึงไม่ยอมรับในตัวหล่อน?

แต่ทว่า…หล่อนไม่เคยเป็นฝ่ายจูบผู้ชาย คนไหนก่อนเลย มีเพียงแค่เขาเท่านั้น

หรือว่าเรื่องทุกอย่างจะจบแบบนี้? แต่…หล่อนไม่ยอม ไม่มีวันยอม วัน หาน จื่อทํางานอย่างไร้ชีวิตชีวา เพราะเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ เมื่อถึงเวลา ทํางานอยากจะงีบหลับตลอดเวลา หล่อนดื่ม กาแฟไปสองแก้วเต็มๆ แต่กลับไม่มีประโยชน์ อะไรเลย

ในขณะที่หล่อนรู้สึกทนไม่ไหวจนคิดจะ ไปงีบในห้องพักสักสองชั่วโมง เยาเยาก็ผลัก ประตูเข้ามา : “มู่จื่อ คนของบริษัทแอลทีมาที่นี่ บอกว่าจะเจรจาหารือเรื่องปัญหาโครงการครั้ง นี้กับเธอ”

โดยปกติเรื่องพวกนี้เสี่ยวเหยียนเป็นคน จัดการ แต่วันนี้เสียวเหยียนลา…

หาน จื่อวางปากกาในมือลง พยักหน้า : “เข้าใจแล้ว เธอไปเชิญเขาไปที่ห้องรับรอง ก่อน เดี๋ยวอีกสองนาทีฉันจะตามไป

“โอเคค่ะ”

เยาเยาเป็นผู้ช่วยฝีมือเก่งกาจ โดยปกติ หล่อนไม่เพียงแต่ทํางานออกแบบ บางครั้งยัง ช่วยงานของเสี่ยวเหยียน มุมมองที่หานมู่จื่อมี ต่อหล่อนเปลี่ยนไปจากที่เคยคิดว่าหล่อนเป็น คนโผงผางหยิ่งผยองกลายเป็นนักออกแบบที่ มากความสามารถ

หานมู่จื่อจัดของให้เรียบร้อย จากนั้นจึง เดินตรงไปที่ห้องรับรอง

เมื่อเดินถึงหน้าประตูห้องรับรอง หา นมู่จื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ภายในห้อง จึงหยุดชะงัก ไปทันที

เขาค้อเย่หลิ่มหาน

เมื่อเห็นเขา หานมู่จื่อจึงย้อนนึกถึงคำ พูดที่เขาพูดกับหล่อนในร้านเค้กเมื่อวาน

“ที่ผมเข้าใกล้คุณอย่างจริงใจ นั่นก็เป็น เพราะผมชอบคุณ

“ตอนนี้เย่หลิ่นหานไม่ได้เป็นพี่ชายของ คุณอีกต่อไป ดังนั้นผมมีสิทธิ์แข่งขันเท่าเทียม กับโมเช่น ห้าปีที่แล้วผมไม่มีโอกาส แต่ตอนนี้ ผมอยากพยายามช่วงชิงเพื่อตัวเอง ในขณะที่ คุณยังไม่ได้กลับมาคบกับโมเมน ผมอยากจะ พยายามให้เต็มที่

“ปูจื่อ? มาแล้วเหรอ?”

ในขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่ เสียงอันอ่อน หวานแฝงไปด้วยความแหบแห้งของชายคน หนึ่งดังขึ้น หานมู่จื่อดึงสติกลับมา เมื่อเห็นเย่ หลิ่มหานลุกขึ้น และกำลังยิ้มให้ตัวเอง พร้อม กับสายตาอันอ่อนโยนที่มองตรงมา

และเยาเยาที่อยู่ห่างไม่ไกลออกไปจาก เขา กลับทําสีหน้าสงสัย

หานมู่จื่อรู้ว่าหล่อนกำลังสงสัยเรื่อง อะไรอยู่ หล่อนยิ้มให้ จากนั้นเดินเข้าไปอย่าง สง่าและมั่นใจ

เยาเยา เธอไปทํางานก่อนเถอะ”

“รับทราบค่ะ” เยาเยาเหลือบมองเย่หลิ่ นหานหนึ่งครั้งจากนั้นเดินออกไปจากห้อง รับรอง

ภายในห้องรับรองเหลือเพียงแค่หา นมู่จื่อและเย่หลิ่นหาน หานมู่จื่อนั่งลงตรงหน้า เขา : “ไม่ทราบว่าประธานหานมีงานอะไรจะ ปรึกษากับฉันคะ?”

“ไม่มีงานอะไร ก็มาหาคุณไม่ได้งั้นเห รอ?” เย่หลิ่นหานมองหล่อนด้วยสายตาลึกซึ้ง จนน่าตกใจ

หาน จ๋อตกใจมาก “คุณ…”

“ผมเอาเรื่องงานมาเป็นข้ออ้างเพื่อผล ประโยชน์ส่วนตัว ถือว่าเกินไปรึเปล่า?” เย่หลี่ นหานยิ้มขึ้น : “เรื่องงานไม่มีอะไรต้องคุย เพราะผมเชื่อในความสามารถของคุณ

“ดังนั้น ที่คุณมาวันนี้ไม่ได้เป็นเพราะ เรื่องงาน?” หาน จื่อเงยหน้าถามข้นพลาง ขมวดคิ้ว

“เห็นคุณอารมณ์ไม่ค่อยดี ผมพาคุณออก ไปพักผ่อนดีไหมครับ?”

หาน จื่อไม่คิดอะไรทั้งนั้น ปฏิเสธเขาไป “ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรแล้ว เชิญกลับได้เลยนะคะ

เมื่อพูดจบ หาน จื่อลุกขึ้นเตรียมจะเดิน ออกไป หล่อนไม่ไว้หน้าเย่หลิ่นหานเลยแม้แต่ น้อย ถ้าเขาโกรธเพราะเรื่องนี้และผิดสัญญา ดขาดกับหล่อนไปคงจะดีมาก

หล่อนเพิ่งลุกขึ้นยืน เย่หลิ่นหานก็ลุกขึ้น ตามด้วย จากนั้นรีบเท้าเดินตามหล่อน

“เกลียดผมขนาดนี้เลยเหรอ? สองนาทีก็ ทนไม่ได้?”

หานมู่จื่อหยุดเดินทันที จากนั้นขมวดคิ้ว พูดเตือนเขา : “ประธานหาน ตอนนี้เป็นเวลา ทํางาน คุณให้ผู้บริหารอย่างฉันมาคุยเล่นเรื่อง ส่วนตัวในห้องรับรองกับคุณ?

แบบนี้จะให้ฉันเป็นผู้นำในบริษัทได้ อย่างไร? ”

เหมือนว่าเย่หลิ่มหานจะหาช่องโหว่จาก คําพูดของหล่อนได้ หัวเราะเบาๆ : “ถ้าพูดแบบ นี้ หมายความว่าหากไม่ใช่เวลางาน ก็ได้งั้น

หานมู่จื่อ : “

ให้ตายสิ ไม่ทันระวังจนทำให้เขาหาช่อง

โหว่เจอ “ฉัน..”

“คุณไม่ต้องสนใจผม” เย่หลิ่มหานยกมือ ขึ้น เหลือบมองเวลาบนนาฬิกา “ตอนนี้ห่าง จากเวลาพักอีกหนึ่งชั่วโมง ไม่ทราบวันนี้ผมจะ มีเกียรติพอที่จะเชิญคุณไปทานอาหารกลาง วันด้วยกันไหมครับ?”

“อีกหนึ่งชั่วโมงถัดไป คุณไม่ต้องรับรอง ผมแล้ว ผมรอคุณอยู่ที่นี่ เมื่อถึงเวลาพัก คุณก็ แค่มาหาผม เป็นอย่างไรครับ?”

เขาจัดการเรื่องภายหลังไว้เรียบร้อยแล้ว อีกทั้งจะนั่งรอหล่อนอยู่ที่นี่

“ประธานหาน คุณ…”

“ตามที่คุณบอกไว้ เวลางานไม่คุยเรื่อง ส่วนตัว งั้นก็ไปทานอาหารกลางวันด้วยกัน คง ไม่เกินไปใช่ไหมครับ? หรือว่า สิ่งที่คุณพูดมา เมื่อครู่…

“งั้นคุณรอฉันทีนี่เถอะ” หานมู่จื่อรีบพูด แทรกขึ้น “ฉันขอตัวไปทํางานก่อนนะ”

“ครับ ไปเถอะ” สายตาของเย่หลิ่นหาน อ่อนโยนขึ้นมาทันที เขายกมือขึ้นจะลูบหัว ของหล่อน แต่หาน จื่อเปลี่ยนสีหน้าทันที และเดินถอยออกมาอย่างไร้เยื่อใย จากนั้น เดินออกไปจากห้องรับรองอย่างรีบร้อน

หลังจากที่หล่อนออกไป ใบหน้าอันอ่อน โยนของเย่หลิ่นหานค่อยๆหายไป สายตาที่ดู ละมุนก็ค่อยๆถูกแทนที่ด้วยความเย็นชา

เขามองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ จากนั้น หาที่นั่งลง

ไม่เป็น เรามาลองกันดูสักตั้ง ใครจะได้ หล่อนก่อนกัน

ครั้งนี้ ฉันไม่มีทางแพ้ให้นายแน่นอน

ทานมู่จื่อกลับไปที่ห้องทำงาน เดินอย่าง ล่องลอย หล่อนอยากจะปฏิเสธเย่หลิ่นหาน มากขนาดไหน แต่เย่หลั่นหานกลับหาช่อง โหว่จากคําพูดของหล่อนได้ ถ้าหล่อนปฏิเสธ ไป คงเห็นได้ชัดว่าหล่อนใจแคบมาก

เห้อ

ช่างเถอะ ทานข้าวก็ทานข้าว

อันที่จริงหลังจากที่เมื่อวานเย่หลิ่นหาน พูดแบบนั้น หานคู่จื่อก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา อย่าง น้อยจุดประสงค์นี้ก็ทำให้หล่อนสบายใจกว่า สิ่งที่หล่อนรู้ขึ้นเยอะ

แต่ทว่า หานมู่จื่อไม่ได้เชื่อใจเขาทั้งหมด

ใครจะไปรู้ว่าเขามีความคิดแอบแฝง อะไรอยู่รึเปล่า? พี่น้องไม่ถูกกัน เขาต้องการ แข่งขันกับโม่เซิน นี่ถือเป็นเรื่องปกติ

เมื่อคิดถึงเย่ไม่เขินขึ้นมา หานมู่จื่อก็ คิดถึงเรื่องโทรศัพท์เมื่อคืน

หล่อนกลับไปดูมือถือ แต่ยังคงเงียบไม่มี

อะไร ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ เขาไม่โทร กลับหาหล่อนเลย หรือตอนนี้ยังคงหลงใหล มใครบางคนในอ้อมอก? ตายคาอกใครไป แล้ว?

ในหัวจินตนาการไปไกล จนทําให้หา นม อโมโหจนกัดฟัน

ไอ้คนชั่ว มิน่าล่ะจู่ๆก็ไปต่างประเทศ เงียบๆ ที่แท้ก็ไปมีกิ๊กนี่เอง

เดี๋ยวก่อน เมื่อหานมู่จื่อใจเย็นลง หล่อน คิดขึ้นมาว่าทำไมตัวเองถึงใช้คำว่ากิ๊ก?

ตอนนี้เย่ไม่เขินไม่ได้เป็นอะไรกับหล่อน หล่อนก็ปฏิเสธมาโดยตลอดว่าเขาเป็นสามี ของตัวเอง ดังนั้น ตอนนี้เขามีสถานะเพียงแค่ หนุ่มโสดคนหนึ่งที่ตามจีบหล่อน

ถ้าเป็นเช่นนั้น…หากเขาอยากจะคบกับ

ใคร ก็เป็นสิ่งที่ตัวเขาปรารถนา?

หาน จื่อยกมือขึ้นกุมขมับ คงเป็นเพราะ ช่วงนี้ถูกเขาปั่นหัวเยอะเกินไป จึงทำให้มี ความคิดผิดแปลกเช่นนี้

หล่อนไม่อยากเป็นทุกข์เพราะผู้ชายคน นี้อีก เขาไม่ดูแลทะนุถนอมขนาดนี้ งั้นฉันก็จะ ให้เขาเห็นว่า ตัวเองไม่มีเขาก็ได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ