เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 242 ความจริงที่เก็บซ่อน



บทที่ 242 ความจริงที่เก็บซ่อน
มีชั่วขณะหนึ่ง เสิ่นเฉียวยังคิดว่าตนเองมองผิดไป เพราะเธอกลับเห็นต่างหูคู่นั้นที่เยโม่เซินเป็นคนซื้ออยู่บนหูของหานเส่
โยว
“คุณผู้หญิงท่านนี้ คุณต้องการอะไรหรือคะ?” เสียงของพนักงานดังขึ้น มา ในที่สุดก็เรียกให้เส้นเฉียวมีสติกลับคืนมา เส้นเฉียวจึงมีสติกลับมาได้ แล้ว หันไปพูดขยับปากกับพนักงานอย่างเขินอาย: “ฉันเอากาแฟหนึ่งแก้วก็พอค่ะ”
“ได้ค่ะ” พนักงานเดินออกไปแล้ว หานเสโยวมองดูเสิ่นเฉียวที่ยิ้มแย้ม อย่างอ่อนหวานและดึงมือเธอมาจับไว้อย่างสนิทสนมมาก: “เฉียวเฉียว ขอบใจ แกมากนะ แกเป็นคนดีจัง ทั้งๆที่ตนเองไม่ชอบทานของหวาน แต่ก็ยอมมาทาน เป็นเพื่อนฉันตลอดเลย เราจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไปนะ”
สายตาของเส้นเฉียวอดใจไม่ได้ที่จะมองไปบนหูของหานเสีโยวอีก
ต่างหูคู่นั้นสีชมพูอ่อนหวานน่ารัก ส่องแสงระยิบระยับใต้แสงไฟที่ดึงดูด ตาคน แต่ว่าหลังจากนั้น………… เธออดใจไม่ไหวที่จะต้องถาม: “ต่างหูของแกคู่นี้…”
ได้ยินแล้ว หานเสโยวเหมือนจะรู้สึกตัวขึ้นมาทันที ยื่นมือไปจับต่างหูบน หูคู่นั้นของตนเอง จากนั้นก็อมยิ้ม “สวยมากเลยใช่ไหม?”
เส้นเฉียวไม่รู้ควรจะตอบอย่างไรดี จึงพยักหน้าตอบอย่างเหม่อลอย
“สวย” เธอยิ้มนิดๆ แต่ว่ารอยยิ้มนี้กลับขมขื่นจนลึกเข้าไปสุดใจ คงมี เพียงเธอที่รู้อยู่ในใจคนเดียว
พูดจบแล้วเสิ่นเฉียวมองเห็นหานเส่โยวยื่นมือตนเองไปจับใบหน้าของ ตนเอง สีหน้าเขินอายและจับต่างหูของตนเอง “ฉันก็รู้สึกว่ามันสวย”
ในใจของเสิ่นเฉียวรู้สึกขมขึ้นอย่างมาก มือที่วางอยู่ใต้โต๊ะนั้นกําลังกําไว้ อย่างแน่นๆ เล็บมือเกือบจะหยิกเข้าไปในเนื้อ จากนั้นเธอก็ปล่อยมืออีกครั้ง มองไปที่ต่างหูและถามว่า: “แกเป็นคนซื้อเองเหรอ?”
หานเสโยวเหมือนจะตะลึงไปสักพัก จากนั้นส่ายหัว: “ไม่ใช่อยู่แล้ว เป็นคนอื่นมอบให้ฉันเอง!”
พูดถึงตรงนี้ ใบหน้าของหานเส่โยวแดงขึ้นมาเลย สีหน้าเต็มไปด้วย ความเขินอาย
ท่าทางของเธอเช่นนี้ เสิ่นเฉียวต้องเข้าใจอยู่แล้วว่ามันหมายความว่า อะไร สีหน้าท่าทางเหมือนกําลังมีความรัก
แต่ว่าตอนนี้เสิ่นเฉียวกําลังคิดว่า ต่างหูคู่นั้นคงจะไม่ใช่เยโม่เซินเป็น คนมอบให้หรอกนะ? ถึงแม้เปโม่เซินมีใจแบบนั้น แต่เส่โยวไม่ใช่คนแบบนั้นนิ? ในขณะที่รู้แล้วว่าเยโม่เซินกับตนเองเป็นคู่สามีภรรยากันแล้ว หานเส่โยวจะ ยอมรับของขวัญจากเยโม่เซินได้อย่างไร ยังแสดงอาการที่เขินอายแบบนี้ เธอ ไม่ใช่คนแบบนั้น
คิดถึงแบบนี้แล้ว ในที่สุดเส้นเฉียวก็รู้สึกโล่งใจ จากนั้นมือที่กําไว้ด้วยกัน แน่นๆจึงปล่อยออก
“ยินดีกับแกด้วยน้า” เสิ่นเฉียวขอบคุณเธออย่างจริงใจ ในใจคิด นี่คงจะ เป็นแค่บังเอิญเท่านั้น
ได้ยินเธอบอกว่ายินดี สีหน้าบนใบหน้าของหานเส่โยวตะลึงไปสักพัก หนึ่ง จากนั้นเธอกระพริบๆตาและมองดูเส้นเฉียวอย่างเงียบๆกะทันหัน
เส้นเฉียวถูกเธอมองมาจนมีความแปลกใจ จึงถามกลับไปว่า: “ทําไมเห รอ?”
หานเส่โยวร้องอ้าออกมาหนึ่งเสียง จากนั้นส่ายหัวบอกว่าไม่มีอะไร พนักงานมาเสิร์ฟของหวานพอดี หานเส่โยวหยิบช้อนขึ้นมาตักเนยหนึ่งคําและ ทานลงไป “ดีจังเลย”
กาแฟของเส้นเฉียวถูกส่งมาแล้ว เธอดื่มไปหนึ่งคํา มันขมจนเข้าไปข้าง ในใจ
ถึงจะพยายามปลอบใจตนเองสุดๆแล้ว แต่ในใจก็ยังรู้สึกกังวลอย่างมาก ต่างหูคู่นั้น…มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญจริงๆหรือ?
ตอนที่ทั้งสองจะจากกันนั้น หานเส่โยวจับมือของเสิ่นเฉียวอย่าง กะทันหัน ถามด้วยเสียงเบาๆว่า: “เฉียวเฉียว ฉันอยากจะบอกเธอเรื่องหนึ่ง แต่ ว่า…ไม่รู้ว่าควรเอ่ยปากพูดกับเธอยังไง”
ได้ยินเช่นนั้น เส้นเฉียวรู้สึกหางตากระตุกอย่างแรง เสียงของเธอสั่นเล็ก น้อย “เรื่อง เรื่องอะไรเหรอ?”
หานเส่โยวจ้องมองเธอสักพัก สีหน้าก็ไม่ได้อ่อนโยนเหมือนก่อนหน้านั้น แล้ว แต่กลายเป็นความเศร้าขึ้นมาหน่อย มองจากสายตาเธอแล้ว เหมือนทํา อะไรที่ผิดต่อเธออย่างนั้น สายตาแบบนี้ทําให้ในใจของเส้นเฉียวสะเทือน
“ช่างเถอะ ไม่พูดแล้วจะดีกว่า” หานเส่โยวถอนหายใจแรงๆ ก้มหน้าลงและปิดปากเงียบไม่พูดอีก เส้นเฉียว : “ แกพูดสิ ความสัมพันธ์ระหว่างเรา ไม่มีอะไรพูดไม่ได้”
หานเส่โยวส่ายหัว: “ยังไม่ถึงเวลาอันสมควร รอถึงเวลานั้นฉันจะบอกเธอ เฉียวเฉียว….ไม่ว่าเมื่อไหร่ แกจะต้องจําไว้ เราเป็นเพื่อนรักกัน แกต้องเชื่อ ใจฉันนะ!”
เธอกอดแขนของเส้นเฉียวไว้แน่นๆ มองดูเส้นเฉียวและพูดอย่างจริงจัง
ตอนแรกเสิ่นเฉียวปลอบใจตนเองแล้ว แต่ในวันนี้คําพูดของหานเส่โยวที่ จะพูดแต่ก็ไม่พูด ยิ่งทําให้เธอใจหาย มองดูหานเส่โยวอย่างลําบากใจและกัด ริมฝีปากไว้: “เส่โยว เราเป็นเพื่อนรักเพื่อนสนิทกัน ฉันต้องเชื่อใจเธออยู่แล้ว แต่….อะไรคือถึงเวลาเหมาะสมตอนไหน? ตกลงแกมีอะไรปิดบังฉันหรือ?”
“ไม่มีอะไร เส้นเฉียวแกอย่างคิดมาก วันหลังฉันต้องบอกแกแน่นอน แต่ แกต้องเชื่อใจฉัน เราจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป”
สุดท้าย หานเส่โยวก็ไม่พูดอะไรกับเธอ เส้นเฉียวไม่มีทางอื่น หลังจากที่ จากกับเธอแล้ว กลับบ้านไปอย่างสลดหดหูใจ
เดินไปครึ่งทาง เส้นเฉียวนึกถึงร้านนั้นในครั้งก่อน ดังนั้นจึงรีบบอกคน ขับ: “พี่คะ รบกวนกลับรถหน่อยค่ะ!”
จากนั้นเส้นเฉียวบอกที่อยู่ใหม่ให้แก่คนขับรถ คนขับจึงส่งเธอไปตามที่ อยู่ใหม่
หลังจากลงรถแล้ว เสิ่นเฉียวรีบเดินเข้าไปร้านจิวเวลรี่ร้านนั้น เพิ่งเดินเข้าไป ก็เจอพนักงานขายที่ครั้งก่อนนําต่างหูให้เธอลองใส่พอดี พนักงานขายยังจําเธอได้มองเห็นเธอก็รีบยิ้มให้
“สวัสดีค่ะ” เพราะว่าเรื่องของวันนั้น ดังนั้นเงินเฉียวมีความเขินอายนิดๆ จึงยิ้มแย้ม ให้เธอ
พนักงานขายเอ่ยปากพูดก่อน “สวัสดีค่ะ คุณผู้หญิง ท่านมาดูต่างหูคู่นั้น เหรอคะ?”
นึกไม่ถึงว่าเธอยังจําตนเองได้จริงๆ เสิ่นเฉียวได้แค่พยักหน้า: “อิ่ม” “คุณผู้หญิงต้องการซื้อกลับไปเหรอคะ?” เส้นเฉียวส่ายหัว: “ฉันแค่อยากจะถามดูว่าต่างหูคู่นั้น…” “สวัสดีค่ะ คุณผู้หญิง วันนั้นคุณผู้ชายคนนั้นได้มาซื้อต่างหูกลับไปแล้วในวันที่สอง ต้องมาซื้อให้คุณแน่ๆเลย คุณโชคดีจริงๆเลยนะคะ เพื่อนของคุณ ก็เคยมา นึกไม่ถึงว่าคุณก็มา….” เส้นเฉียวขยับๆปาก รู้สึกเขินอายมาก
“ที่จริงแล้วฉันก็แค่อยากถามว่า ต่างหูคู่นั้นยังมีอีกไหม” เธอสงสัย อย่างมาก ต่างหูคู่นั้นมีแบบเดียวกันหรือไม่ เธอหวังว่ามันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ จริงๆ
“แบบเดียวกัน?” พนักงานขายตอนแรกก็ตะลึง หลังจากนั้นสักพักถึงรู้สึก ได้ว่าสิ่งที่เธอพูดหมายความว่าอะไร: “คุณผู้หญิงท่านวางใจได้ค่ะ ต่างหูคู่นั้น ออกแบบพิเศษ ในตลาดมีเพียงหนึ่งคู่ชั่วคราว”
ในตลาดมีเพียงหนึ่งคู่เท่านั้น? “ชั่วคราว?”
“ใช่ค่ะ สินค้าของร้านเราส่วนใหญ่จะมีเพียงแบบเดียว ขายออกไปแล้ว ถึงจะพิจารณาสั่งทําแบบเดียวกันอีก”
ได้ยินเช่นนี้แล้ว ในที่สุดเส้นเฉียวฟังก็เข้าใจแล้วและถามว่า: “ถ้าฉัน อยากได้คู่ที่สอง สั่งตอนนี้ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ถึงจะได้คะ?”
พนักงานขายคิดไปสักพัก ให้คําตอบเธอ
“เวลาจากการซื้อขายจนถึงมือท่าน ระหว่างนี้ต้องใช้เวลาประมาณหนึ่ง เดือนกว่าค่ะ คุณผู้หญิง”
หนึ่งเดือนกว่า…….. เส้นเฉียวก็ยังไม่ตายใจ: “แล้วมีแบบที่คล้ายๆกันไหมคะ?” “สีชมพูมีแค่คู่นี้ชั่วคราวเท่านั้นค่ะ” ความหวังเล็กๆสุดท้ายในใจของเส้นเฉียว สุดท้ายก็ถูกทําลาย ดังนั้นคําพูดที่พูดแล้วหยุดของหานเส่โยวมันเกี่ยวกับต่างหูคู่นี้หรือ? ต่างหูคู่นั้น ที่จริงแล้วก็คือเยโม่เซ็นเป็นคนมอบให้หานเส่โยว? นึกถึงเช่นนี้แล้ว เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปาก ตรงหน้าเริ่มโลกหมุน
มีชั่วขณะหนึ่ง เธอรู้สึกว่าตนเองเหมือนจะล้มลงไป โชคดีที่พนักงานขาย มองเห็นสีหน้าเธอไม่ปกติ รีบพยุงเธอไว้
“คุณผู้หญิงท่านเป็นอะไรไหม?”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ